Semua Bab กับดักร้าย... พ่ายรักเสน่หา​(NC25+)​: Bab 101 - Bab 110

หน้าตาของแม่ของเธอเป็นแบบนี้เอง แต่ร่งกายนั้นซีดเซียวผอมมาก​ ธนัชชามีทั้งอารมณ์​กรุ่นโกรธ​และไม่เข้าใจ เธออยากจะวิ่งหนีไปไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น แต่อีกใจหนึ่งก็รั้งไว้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่จะได้พบหน้าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ นิชาดาให้พยาบาลส่วนตัวถอดเครื่องช่วยหายใจ สายตาเธอที่พล่าเบลอ ​พอมองเห็นลูกสาวของตัวเองกับธนินท์​แล้วน้ำตาเธอไหลอาบแก้ม นิชาดาร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่มีเสียง ธนัชชานั้นน่ารัก แววตานั้นใสซื่อดูเป็นเด็กดี “น้อง.. แทน มาหาแม่สิลูก” นิชาดายิ้มรับ ไม่รู้ทำไม เธออยากมีชีวิตอยู่กับลูกสาวตรงหน้าอีกสักนิด แต่ที่ผ่านมาเธอนั้น เป็นเธอเองที่เลือกที่จะไม่รับรู้ของการมีอยู่ของลูกสาวเอง เป็นเธอเองที่เลือกผลักไสออกไปเอง ตลอดเวลาที่ผ่านมา “เข้าไปสิ.. ไม่ต้องกลัวฉันจะอยู่ด้วย” ความหวาดกลัวที่มีอยู่จับขั้วหัวใจ ​แต่เธอก็ยังรู้สึกไว้วางใจคนตัวโตที่คอยปลอบประโลม​เธอตลอดเวลา แถมเขายังพยักหน้า พาเธอเข้าไปหาคนที่เธอพึ่งรู้ว่าคือมารดาตัวเอง ความอุ่นซ่านจากการสัมผัสมือครั้งแรกของมารดา ทำให้มือเล็กสั่นด้วยความประหม

“พ่อพึ่งกลับถึงไทย หนูแวะมานอนที่บ้าน ทานข้าวเย็นกับพ่อได้ไหนลูก พี่ไวท์ก็อยู่ด้วย ริต้าก็แพ้ท้องจนทานอะไรไม่ลง” ธนัชชานั้นพึ่งรู้ข่าวดีเรื่องนี้วันก่อน เธอดีใจและตื่นเต้นมาจะได้เป็นอาแล้ว แต่แขนหนานั้นกอดรัดร่างเล็กแน่นจนตัวติดกับเธอแจ ถึงยังไงเขาก็ไม่มีวันปล่อยเธอไปไหนแน่วันนี้ เจ้าสมุทรทำหน้าเคร่งเครียดเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ธาวินท์ก็กำลังมีลูก คู่หมั้นของพี่ชายเธอคืออาริตา อายุไล่เลี่ยกัน แต่ตอนนี้ท้องจะสามเดือนแล้ว วันก่อนคริสเตียนก็โทรมาบอกมาดามแพรพิชชาว่า ภาริตาก็ท้องได้สามเดือนเหมือนกัน ทั้งที่พึ่งแต่งงานไปไม่ถึงสองเดือนเลยด้วยซ้ำ มาดามแพรพิชชาจึงรีบบินไปอเมริกา เพราะน้องสาวเขาแพ้ท้องหนักมาก จนทานอะไรไม่ลง เจ้าสมุทรเหม่อลอย ทุกคนกำลังได้เป็นคุณพ่อกันหมด เหลือเพียงแค่เขา ธาวินท์​อายุน้อยกว่าเขาหนึ่งปี ส่วนคริสเตียน​อายุเท่ากัน มันจะเป็นคุณพ่อลูกสองแล้ว ทุกครั้งที่มันเจอหน้าเขา เจ้าสมุทรเห็นสายตาที่มันส่งมาดี คิดแล้วเจ้าสมุทรก็อยากจะชกหน้ามัน มีอย่างที่ไหนมันแอบจับน้องสาวเขากินตั้งนานแล้ว เจ้าเล่ห์​เพทุบาย​ ครั้งสุดท้ายคิดจะรั้งภาริตาได้ แต่น้องสาวเขาดันหนีหอบลูกมันม

เมื่อร่างเล็กไม่ยอมลืมตาเข้าสมุทรจึงจะก้มจูบปิดปากเล็ก มือเขาสัมผัส​ถึงความเหนียวเนอะ​นะ​ตรงช่องทางรัก ที่นิ้วเขาสอดแทรกอยู่ ปากเล็กอ้ากัดบ่ากว้างแล้วครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน​อย่างรุนแรง ขาเรียวยาวบีบรัดมือหนาแน่นจนเจ้าสมุทรต้องกดแยกออก “อื้อ.. อื้ออออ” ปากเล็กคลายออกจากที่บ่าของคนตัวโตที่กัดลงไปตอนที่อารมณ์​ไต่ขึ้นที่สูง พร้อมด้วยเสียงหวานครางออกมา ราวกระซิบ เจ้าสมุทร​ก้มลงจูบปิดปากเล็กอย่างรวดเร็วในช่วงอารมณ์​วาบไหว ดูดกลืน​ลิ้นเล็กอย่างหิวกระหาย กอดรัดร่างเล็กที่กระตุกถี่ๆอย่างน่ารัก ความร้อนรุ่มในร่างกายทำให้ธนัชชานั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมา ด้วยแรงจูบที่รุนแรงของเจ้าสมุทรด้วย ก่อนที่เขาจะถอดจูบมิวายขบเม้มริมฝีปากด้านล่างอย่างแสนเสียดาย “อืม.. มองหน้าฉัน... แบบนี้จะกล่าวโทษอะไรฉัน” ดวงตากลมโตที่คลอด้วยน้ำตาหยาดเยิ้มชวนหลงไหล ความคิดที่ถ้ามีผู้ชายคนอื่นได้ทำกับเธอเหมือนเขาทำตอนนี้​ เจ้าสมุทร​ยังไม่อยากจะคิดว่า เขาจะฆ่าผู้ชายคนนั้นอย่างไรดี ความอึดอัด ที่สองนิ้วยังคงแช่ค้างอยู่ตรงนั้นของเธอ นี่เธอไม่ได้ฝัน แล้วคนรอบข้างจะไม่ไ

เจ้าสมุทรเดินเข้าไปอาบน้ำ ​ ทุกอย่างของอพาร์ทเมนท์​แห่งนี้ มี 2 ชั้นห้องนอนเขาอยู่ในโทนสีเข้มดูอึมครึม​ ​ ดวงตากลมโตมองดูเสื้อผ้าของเขาที่จัดเรียงไว้อย่างเรียบร้อย เมื่อเริ่มเหนื่อยร่างเล็กจึงนั่งลงที่พื้นพรม ​พร้อมจัดของใช้ส่วนตัวเข้าตู้เสื้อผ้าอย่างใจเย็นบ้าง เจ้าสมุทรไม่ให้เธอเอาของมาเยอะมาก ทั้งที่เขาและเธออยู่ที่นี่เป็นเดือน ถ้าขาดเหลืออะไร​ แค่ให้เลขาของเขาจัดการซื้อมาใหม่ แต่สำหรับธนัชชานั้นเธอเคยอยู่ในจุดที่ต้องดิ้นรน​ ​ถ้าไม่ขยันอดทน​เธอก็ไม่ได้มา ชีวิตเธอพลิกผัน​มาแล้วหลายครั้ง ถึงตอนนี้เธอจะมีพร้อมทุกอย่าง แต่สิ่งหนึ่งที่ติดมาเป็นนิสัยส่วนตัวคือเธอจะซื้อของ​เฉพาะ​สิ่งที่จำเป็นแค่นั้น อะไรที่สามารถใช้ต่อได้โดยที่คุณภาพ​มันยังดีเหมือนเดิมเธอก็จะใช้มันต่อ แต่ในเรื่องความงามสำหรับผู้หญิงแล้วนั้น ธนัชชาจึงค่อนข้างที่จะดูแลและเอาใจใส่ตัวเองอย่างดี สกินแคร์​ เข้าฟิสเนต​ ​สถาบันความงามความเดือนประมาณ​ 3 - ​4 ครั้ง ธนัชชาชื่นชอบน้ำหอม ดังนั้นน้ำหอม จึงเป็นสิ่งที่เธอให้ความสนใจ​ ทุกเดือนจึงถูกคนในห้องน้ำจัด

ก่อนที่ร่างเล็กจะผุดลุกขึ้นแล้วดิ้นออกจากอ้อมกอดเขา ก็ว่าอยู่ทำไมทุกครั้งที่มองหน้าเจ้าสมุทร เธอถึงรู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน ตั้งแต่เจอดวงตาคู่นี้ครั้งแรกแล้ว ถ้างั้นเธอจะกล้าขอความช่วยเหลือจากเขาหรือไง “จำได้ แล้วใช่ไหม” เจ้าสมุทรเผลอยิ้มออกมา​ ก่อนที่จะจ้องดวงตาคู่สวยคู่นี้นิ่ง ร่างเล็กโผล่เข้ากอดเขาเต็มแรง แขนเรียวเล็กกอดคอเขาแน่น “ทำไมคุณไม่บอกหนู.. หนูคิดว่า... คิดว่าคุณตายไปแล้ว คุณรู้ไหมหนูกลับไปพร้อมกลับยายแล้วเอาขนมกลับมาให้คุณ แล้วเจอเลือดเต็มไปหมด…คิดว่าคุณตายแล้ว.. อื้ออ” คืออะไรนี่เธอร้องไห้เลยหรอ เจ้าสมุทรจึงดึงร่างเล็กมากอดแล้วเพิ่มแรงรัดร่างเล็กแน่นกว่าเดิม พร้อมทั้งโยกตัวไปมาเหมือนเด็กน้อย เพื่อให้เธอหายเศร้าใจ “แต่ฉันกลับมาหาเราอีกครั้ง คนแถวนั้นบอกว่าเราย้ายบ้านไปแล้ว ตอนนั้นมาดามแพรพิชชาถึงขนาด​ จะรับเรามาเป็นลูกสาวบุญธรรมด้วยซ้ำ เกือบแล้ว... เกือบได้เป็นน้องสาวก่อนเป็นเมีย” ธนัชชาเผลอยกมือตีแขนเขาแรงด้วยความมันเขี้ยว อารมณ์อย่างนี้ยังมาเล่นอีก ตอนนั้นยายเธอเสียพอดี น้านิอรจึงรับเธอไปดูแลต่