บททั้งหมดของ เทพบุตรในคราบซาตาน: บทที่ 21 - บทที่ 30

“ผู้หญิงที่นายพูดถึงเธอคือภรรยาของฉันนะตะวัน ที่สำคัญเธอคือแม่ของลูก ที่ฉันต้องชดเชยคืนในสิ่งที่เคยทำไม่ดีกับเธอเอาไว้ เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นฉันจำไม่เคยลืม เธอคือผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงได้” เวลาที่กวินพูดถึงใบบุญใบหน้าและแววตาของเขาดูมีความสุขมาก เพราะอีกไม่นาน เขาจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบไม่ต่างจากเอเดน หลังจากกวินเดินออกไปจากห้อง ใบบุญได้เดินเข้าไปจ้องหน้าลูกสาว หนูน้อยที่ดูไร้เดียงสาคงไม่รู้ว่ามารดาของเธอเจออะไรมาบ้าง กว่าใบบุญจะเข้มแข็งได้ในวันนี้ เธอก็เกือบคิดทำอะไรโง่ๆ ลงไปเหมือนกัน หญิงสาวพยายามสลัดความรู้สึกเหล่านั้นออกไป ก่อนที่เธอเดินมานั่งมองตัวเองอยู่หน้ากระจกเงา พร้อมกับเอามือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากเบาๆ ใบบุญกำลังสับสน เมื่อนึกถึงรสจูบที่แสนหวานและเร่าร้อน เขาคือจูบแรกของเธอ ซึ่งหญิงสาวไม่คิดว่าจะได้เจอกับกวินอีกครั้ง มิหนำซ้ำเขายังทำเหมือนจะตามตื๊อเธอไม่เลิก อะไรนะดลใจให้เขาเชื่อมั่นในตัวเธอ “คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ลูกเป็นดั่งแก้วตาดวงใจที่ฉันมี ถ้าคุณต้องการแค่ใบพลู ฉันคงทำใจปล่อยให้ลูกไปอยู่กับค

“สวัสดีค่ะ คุณลุง คุณป้า” ใบพลูยิ้มร่าพนมมือขึ้นไหว้พร้อมกับย่อตัวลงอย่างอ่อนน้อม “สวัสดีจ้าหนูใบพลู มานั่งนี่มา กี่ขวบแล้วค่ะเนี่ย” พลอยชมพูรั้งตัวหนูน้อยเข้ามานั่งข้างๆ ไอด้าลูกสาวคนเล็กของเธอ ที่เพิ่งจะสามขวบกว่า ส่วนออสตินกำลังนั่งเล่นจิ๊กซอว์ตัวต่อหุ่นยนต์ ซึ่งเป็นโมเดลสามมิติ มันคือกิจกรรมยามว่างหรือหลังเลิกเรียน ที่ออสตินมักจะขลุกอยู่กับพวกโมเดลต่างๆ เป็นประจำ “ใบพลูหกขวบกว่าแล้วค่ะ” “ว้าว! อายุไล่เลี่ยกับออสตินเลย หนูเรียนที่ไหนคะ” พลอยชมพูเอ่ยถามใบพลูออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพื่อสร้างความคุ้นเคยให้กับหนูน้อย ซึ่งใบพลูก็ได้ตอบกลับมาด้วยความใสซื่อ จนพลอยชมพูข้องใจ ทำไมลูกสาวของท่านประธานถึงได้เข้าเรียนที่นั่น ซึ่งพลอยชมพูไม่ใช่คนมองโลกในแง่ร้ายแบบนั้น แค่เธอสงสัยว่ามารดาของเด็กเป็นใครกันแน่ “ออสตินชวนน้องไปเล่นด้วยสิลูก เนี่ยน้องใบพลู” “ก็ให้เขาเล่นกับไอด้าสิครับแม่ ออสตินไม่ชอบเล่นกับผู้หญิง” คำพูดของลูกชายทำให้พลอ

“พูดบ้าอะไรก็ไม่รู้” ใบบุญมีท่าทีที่เขินอายกว่าเดิมหลายเท่า นอกจากจะถูกเขาจูบแล้ว เธอยังต้องมาได้ยินประโยคที่ทำให้เรื่องราวในค่ำคืนนั้นลอยเข้ามาทั้งภาพและเสียงอย่างชัดเจน “ผมพูดความจริง อ้อ! แล้วผมมีอะไรจะให้คุณดูด้วย ใช่ว่าผมไม่เชื่อว่าใบพลูคือสายเลือดของผม แต่ผลดีเอ็นเอในซองสีน้ำตาลนี้ ผมเอามาเพื่อยืนยันกับคุณ ผมคือพ่อของใบพลูล้านเปอร์เซ็นต์ ลองเปิดดูสิ” ชายหนุ่มรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือไปหยิบซองสีน้ำตาลมายืนยันกับเธอ ซึ่งใบบุญเองก็ไม่รอช้า จังหวะเดียวกันหญิงสาวรีบลุกขึ้นนั่งในทันทีเช่นกัน “ทำไมคุณต้องยอมทำขนาดนี้ด้วยค่ะ” หญิงสาวรับซองสีน้ำตาลมาเปิดดู ต่อจากนี้ไปเธอคงพูดเสียงแข็งปฏิเสธเขาไม่ได้อีกแล้ว เมื่อกวินมีหลักฐานมายืนยัน ในการเป็นบิดาของใบพลู “ที่ผมทำทุกอย่างก็เพื่อคุณกับลูก ต่อให้ผมต้องทำอะไรมากกว่านี้ผมก็ยินดี ขอแค่คุณให้โอกาสผมสักครั้งก็เพียงพอแล้ว” น้ำเสียงของกวินอ่อนลง แฝงไปด้ว

“ฉันว่าเรื่องเมื่อเช้าคงดังไปทั่วโรงงงานแล้วมั้ง ทุกคนถึงได้มองเธอแปลกๆ แบบนั้น” ชมพู่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลใจ เพราะไม่อยากให้ใครเข้าใจใบบุญผิด “ก็ช่างเถอะ ฉันเหนื่อยที่จะเคลียร์ ผู้ชายก็แบบนี้แหละ มันทิ้งปัญหาไว้ให้เราได้แก้ไขเสมอ” ประโยคที่ใบบุญพูดออกมานั้น เธอคงหมายถึงกวินมากกว่าเพชรภูมิ ทำให้ชมพู่ถึงกับถอนหายใจแรง “ฉันชักอยากจะเห็นหน้าพ่อของลูกเธอแล้วสิ” “เขาก็แค่พ่อของลูก ตอนนี้เราสองคนไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากันหรอก” ใบบุญพูดออกไปตามความเป็นจริง เมื่อเธอกับกวินอยู่ในสถานะที่อธิบายไม่ได้ “ฮ่ะ! เขามีแฟนใหม่เหรอ” ชมพู่กระซิบลงไปที่ข้างหูของใบบุญเบา ขณะที่ทั้งสองกำลังจะเดินตรงไปที่โรงอาหาร “มีแล้วมั้ง ไม่รู้เหมือนกัน” “อ้าว! เป็นงั้นไป”

“คุณรู้ไว้ด้วย ผมพร้อมเข้าเกียร์เดินหน้าพุ่งชนคุณแล้ว อย่าพยายามคิดหนี เพราะผมจะทำทุกวิถีทางให้คุณเผยความรู้สึกภายในใจออกมาให้ได้ จนในที่สุดคุณต้องยอมจำนนให้ผมได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่ง ในชีวิตของคุณ” กวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แฝงการยืนกรานห้ามโต้แย้งใดๆ จนทำให้ใบบุญกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อเขาประกาศก้องอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ ซึ่งใบหน้าของเขาและเธอห่างกันไม่ถึงคืบ “ปล่อยฉันได้แล้ว คุณจะพุ่งชนหรือเบรกจนหัวทิ่ม อะไรยังไงก็แล้วแต่ ช่วยไปรับลูกด้วย ฉันจะไปทานข้าวกับเพื่อนแล้ว” ใบบุญรีบดีดตัวลุกขึ้นยืน เพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากอ้อมกอดของคนตัวโต “ทำไมไม่ทานกับผมล่ะ” “ไม่ดีกว่า เหลือเวลาอีกแค่ยี่สิบห้านาที อย่าให้ลูกรอนานนะคุณ” ใบบุญพูดพร้อมกับเตรียมตัวก้าวออกไปจากห้อง ของท่านประธานหนุ่มโดยเร็ว แต่แล้วก็มีเหตุให้เธอต้องหยุดจนได้ “เดี๋ยวก่อน!” เสียงเข้มของกวินดังขึ้น จนทำให้ใบบุญก้าวขาไม่ออก เนื่องจากเธอกลัวว่าเขาจะบังคับให้รับประท