All Chapters of เทพบุตรในคราบซาตาน: Chapter 11 - Chapter 20

หญิงสาวในชุดฟอร์มโรงงานแต่งตัวทะมัดทะแมง หุ่นปราดเปรียวสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวสะพายกระเป๋าผ้า มืออีกข้างถือปิ่นโต หลังจากเลิกทำโอที เธอรีบสาวเท้าก้าวเดินออกมาจากแผนกทันที เพื่อตรงไปยังรถรับส่งพนักงานคนคุ้นเคย โดยมีชมพู่เดินตามหลังเพื่อนไปติดๆ เธอจะขับรถจักรยานยนต์มาแค่วันที่ต้องแวะตลาด เธอยังค้างคาใจเรื่องที่ใบบุญถูกท่านประธานเรียกให้ไปพบ “บอกมาสักทีได้ไหมอ่ะ ฉันอยากรู้จะแย่แล้ว เธอจะอมพะนำไว้ทำไมเนี่ย” เสียงของชมพู่พูดตัดพ้อออกมา พร้อมกับทำหน้างอนเพื่อนรักของเธอ “เดี๋ยวพรุ่งนี้เล่าให้ฟัง วันนี้เมื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปกลับบ้านกัน” ใบบุญพูดออกมาพร้อมกับหยุดเดิน แล้วยิ้มบางๆ ส่งไปให้เพื่อน ก่อนจะดันหลังชมพู่ให้ขึ้นรถตู้ที่จอดรอ “เราคงไม่สำคัญ เธอเลยไม่อยากเล่าให้ฟัง” นั่นไงน้ำเสียงประชดประกันก็มา จนทำให้ใบบุญถึงกับถอนหายใจออกมา “เฮ้ย! อะ

หลายวันผ่านไป เมื่อตะวันรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับใบบุญได้เยอะพอสมควร วันนี้ในตอนเย็นหลังเลิกงาน ลูกน้องคนสนิทของกวินได้เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับซองสีน้ำตาล ซึ่งเป็นข้อมูลของใบพลูที่เขาใช้อำนาจเก่าของมาเฟีย ซึ่งมีเส้นสายมากพอสมควรคักลอกสำเนาจากโรงเรียน ทั้งใบสมัครที่สำคัญสูติบัตรของใบพลูไม่ได้ระบุชื่อของบิดา “ก่อนที่นายรองจะเปิดดูเอกสารนี้ ผมขอถามตามตรง นายรองตอบมาตามความเป็นจริงนะครับ อย่างที่ลูกผู้ชายเขาพูดกันจะได้หรือเปล่า” ตะวันดึงเอกสารกลับ พร้อมกับคำถามที่ทำให้กวินหัวเสีย นับวันลูกน้องของเขายิ่งทำตัวดังเจ้านาย คอยเจ้ากี้เจ้าการถามโน่นนี่นั่นจนน่ารำคาญ แต่เขาก็ไม่เคยโกรธตะวัน เพราะทั้งคู่โตมาด้วยกัน ซึ่งเขาก็ทำงานไม่เคยบกพร่องแถมยังเป็นคนคอยรับฟังปัญหาชีวิตของเขาในแต่ละวันอีกต่างด้ว “นายนี่นับวันยิ่งทำตัวเป็นเจ้าชีวิตของฉันนะตะวัน อยากรู้อะไรก็ถามมา ในซองนั้นมันมีอะไรพอที่จะทำให้ฉันหัวใจพองโตได้หรือเปล่า แค่สะกดรอยตามเธอ ทำไมนายถึงหาข้อมูลหลายวันจัง เธอมีใครหรือยัง” คราวนี้กวินถามออกไปพร้อมกับจิบไวน์ราคาแพงเข้าปาก พลางรอคำตอบจากตะวัน ที่กำลังนั่งลงที

“เย้! วันนี้พี่ใบบุญใจดีที่สุดในโลกเลย ใบพลูไปอาบน้ำก่อนนะ”เด็กหญิงตัวน้อยที่มีใบหน้าสวยตั้งแต่เด็ก ใครเห็นก็รักและเอ็นดู วิ่งเข้าไปในบ้านด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เมื่อเธอกำลังจะได้ออกไปเที่ยวนอกบ้านในรอบหลายเดือน พลอยทำให้ใบบุญยิ้มได้ เพราะความสุขของเธอคือใบพลู แม้จะไม่ค่อยได้ดูแลอย่างใกล้ชิด แต่ชีวิตนี้เธอก็สละให้กับเด็กคนนี้ได้ “เดี๋ยวฉันไปทำมื้อเช้ารอนะพี่” “อืม” หลังจากที่น้องสาวเดินเข้าไปในบ้าน ใบบุญถึงกับถอนหายใจออกมาเสียงดัง ประหนึ่งว่าโล่งอกที่น้องสาวสอบติดดังที่ตั้งใจเอาไว้ ในคราเดียวกันก็ทำให้เธอนึกถึงเงินในบันชี แต่ถ้าใบบัวเรียนจบ เธอก็คงจะมีเงินเก็บมากพอ สำหรับเตรียมให้ใบพลูเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ทางด้านกวินชายหนุ่มในชุดสูทเรียบหรูดูแพง เขากำลังเตรียมตัวไปพบกับมิสเตอร์คาร์ลอสที่ห้างดัง เนื่องจากกวินเป็นหุ้นส่วนที่ร้านอาหารแห่งนั้น

“ผมว่างานนี้คงไม่ยาก เพราะดูจากที่คุณใบบัวแสดงออก เหมือนกับเธอกำลังเปิดโอกาสให้นายรองได้ใกล้ชิดกับคุณหนูใบพลูเลยนะครับ” ตะวันมองออกว่าใบบัวรักพี่สาวของเธอแค่ไหน ถ้าเขาเดาไม่ผิดเธอคงอยากได้กวินเป็นพี่เขย “เราไปกันได้หรือยังค่ะ” เสียงใสดังเจี๊ยวจ๊าวข้างหู ทำให้กวินเผยยิ้มออกมาด้วยแววตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข “ก่อนไปกินไอศกรีมเรามาทำข้อตกลงกันก่อน เวลาที่เราอยู่ด้วยกันหนูเรียกลุงว่าพ่อได้หรือเปล่า” กวินวางหนูน้อยลง จากนั้นเขาได้นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าใบพลู พร้อมกับคำถามที่ทำให้หนูน้อยมองชายตรงหน้าตาแป๋ว “นายรองครับ อย่าเพิ่งใจร้อนสิ ให้เวลาคุณหนูปรับตัวและคุ้นเคยกันมากกว่านี้ก่อน “ก็ได้ค่ะ” เสียงใสตอบตกลงดังขึ้น ซึ่งสาเหตุที่ใบพลูยอมตกลงง่ายๆ ไม่ใช่เพียงเพราะความผูกพันทางสายเลือด แต่เธอไม่เคยเจอใครใจดีเหมือนกวินมาก่อน เ

หลังจากที่กวินทำความเข้าใจกับลูกสาวของเขาเกือบครึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มจึงตัดสินใจพาใบพลูไปรอมารดาของเธอ บริเวณประตูทางออก ขณะที่ตะวันถูกสั่งให้ตามไปบอกสองคนว่าเขาเจอใบพลูแล้ว และกำลังรออยู่ที่ประตูทางออก “ใบพลู!” พอมาถึงใบบุญเรียกชื่อลูกสาวออกมาเสียงดัง ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปสวมกอดใบพลูเอาไว้แน่น ด้วยความรู้สึกกลัวว่าจะต้องเสียหนูน้อยไป “หนูหายไปไหนมา อย่าวิ่งหนีพี่ไปแบบนี้อีกเข้าใจไปไหม” น้ำเสียงของใบบุญ ยังคงแฝงความสั่นเครือเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ แต่เธอก็พยายามเก็บอาการไว้สุดกำลัง เพราะไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอที่มี ขณะที่ใบพลูเงยใบหน้าขึ้นมองมารดาของเธออย่างรู้สึกผิด “กลับบ้านกันผมจะไปส่ง” เสียงทุ้มของกวินดังขึ้น ทำให้ใบบุญเงยหน้ามองด้วยสายตาโกรธเคือง จนชายหนุ่มถึงกับแปลกใจ เขาทำอะไรให้เธอไม่พอใจอีกหรือเปล่า “ฉันก