Semua Bab เทพบุตรในคราบซาตาน: Bab 31 - Bab 40

“คนบ้า! คุณคิดว่าตัวเองมีเงินแล้วจะทำอะไรได้รึไง คอยดูนะถ้าฉันกับลูกออกไปจากที่บ้านหลังนี้ได้ละก็ จะไม่มาเหยียบที่นี่อีกเลย” ใบบุญตะคอกใส่หน้ากวินจนทุกคนอึ้ง เพราะไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนกล้าเถียงเจ้านายของบ้านหลังนี้ฉอดๆ ด้วยถ้อยคำที่ไม่ยำเกรง แถมท่าทางของเธอยังดูพยศ จนกวินถึงกับส่ายหัว แต่ทว่าสุดท้ายแล้วใบบุญก็ยอมเดินขึ้นไปบนบ้าน พร้อมกวินอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ “ป้าฉันขอถามอะไรหน่อยสิหน่อยสิ คุณกวินเขาไปคว้าเอาผู้หญิงที่ไหนมาทำเมีย ดูท่าทางไม่มีสมบัติผู้ดีเอาเสียเลย” ไอซ์เอ่ยถามผู้เป็นป้าออกมาด้วยแววตารู้สึกริษยาใบบุญไม่น้อย “อย่ายุ่งเรื่องของเจ้านาย แกไม่เห็นแววตาคุณกวินรึไง ดูเขารักคุณใบบุญกับคุณหนูใบพลูมาก เอาปิ่นโตไปล้างได้แล้ว จะได้ยกอาหารขึ้นไปให้คุณกวินกับภรรยาของเขา” ป้าจิตรยัดปิ่นโตใส่มือหลานสาว หล่อนถึงกับทำหน้ามุ่ย เมื่อเจ้านายหนุ่มมีภรรยาเป็นตัวเป็นตนแล้วยังมีลูกพ่วงติดมาด้วย หล่อนคงหมดหวังที่จะยั่วยวนเขาแล้ว เมื่อใบบุญเดินเข้ามาภายในห้อง ที

“ขอบคุณนะคะ ที่วันนี้คุณยังไม่มีใคร” “ก็เพราะว่าผมรอคุณไง รอจนจะแก่ตายแล้ว” “แบบนี้มันยังจะใช้การได้เหรอคะ” ครั้งแรกที่หญิงสาวกล้าพูดในสิ่งที่น่าอาย จนใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ บ้าชะมัดพูดออกไปได้ยังไงกัน เวลานี้ใบบุญได้ตำหนิตัวเองอยู่ในใจ เมื่อชุดนอนแสนบางที่เธอสวมใส่ กำลังถูกมือของกวินรั้งออกให้พ้นจากเรือนกาย “ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะไหวหรือเปล่า ผมเอาเก่ง ทั้งดุและเอามันแค่ไหนคุณน่าจะรู้ดี” คำพูดที่แฝงไปด้วยประโยคความกระเซ้าเย้าแหย่คนตัวเล็ก ยิ่งทำให้ใบบุญเขินหนักมาก เมื่อสายตาคมกวาดต้อนมองเรือนร่างอรชรอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อหน่าย ขณะที่เรือนกายของเขากำลังเปลือยเปล่า เมื่อชุดที่กวินสวมใส่ได้ถูกชายหนุ่มถอดออกจนสิ้น ซึ่งมันได้ลงไปกองรวมกันกับชุดนอนของเธอ จนเผยให้เห็นซิกซ์แพ็กเป็นชั้นกล้ามเป็นมัดๆ มองยังไงก็น่าหลงใหลในร่างกายกำยำของชายตัวโต จนใบบุญอดที่เอาฝ่ามือแตะลงไปยังอกแกร่งแน่นๆ ซึ่งมีไรขนขึ้นแซ

เช้าของวันใหม่ที่ดูสดใสกว่าวันวาน เมื่อใบบุญตื่นนอนมาเธอก็ไม่พบกวินแล้ว ก่อนที่หญิงสาวจะลุกขึ้น เธอได้กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องนอนของสามีหนุ่ม ที่เธอเพิ่งตกลงปลงใจสานสัมพันธ์กับเขาไปถึงสองครั้งสองครา ภายในค่ำคืนเดียว จนรู้สึกระบมไปหมดทั้งตัว เมื่อหญิงสาวพลิกกายเธอได้เหลือบไปเห็นชุดที่เขาวางเอาบนที่นอน จึงทำให้ใบบุญดันตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับอ่านข้อความในกระดาษโพสต์อิท “ใส่ชุดสวยไว้รอเลยนะเมียจ๋า ผมไปส่งลูกที่โรงเรียนเสร็จแล้วจะกลับมารับ ส่วนงานของคุณตะวันจัดการลาให้แล้ว ไม่ต้องกลัวเรื่องเบี้ยขยันนะครับ แค่ทำหน้าที่เป็นภรรยาของผมคุณก็ได้โบนัสเพิ่มแล้ว’ ประโยคในกระดาษโพทต์อิทกำลังทำให้ใบบุญแก้มแดงระเรื่อ เมื่อหญิงสาวกำลังนึกถึงหน้าที่ภรรยาที่ท่านประธานหนุ่มได้กล่าวถึงในข้อความเหล่านั้น “คนบ้า คิดจะบงการชีวิตของฉันมันไม่ง่ายหรอกนะ” พูดจบใบบุญก็ลุกเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยหัวใจปลาบ

“ขอบคุณครับ แต่ผมคงดื่มได้แค่แก้วเดียวนะครับ พอดีว่าตอนบ่ายมีธุระสำคัญที่จะต้องไปทำกับคุณใบบุญ” “แค่แก้วสองแก้ว คงไม่เมาหรอกค่ะ” “อ้าวคุณ! ไม่ชอบทานสเต็กเหรอ ทำไมล่ะ หืม อาหารไม่อร่อยหรือเปล่า” ชายหนุ่มไม่ตอบกลับโบน่า แต่ทว่าเขาได้หันไปสนใจใบบุญ เมื่อกวินเห็นภรรยาวางมีดกับส้อมลง จึงทำให้เขาเกิดความสงสัย หญิงสาวที่เคยช่วยงานเชฟมาก่อน เธอจึงรู้จักวิธีการรับประทานทั้งอาหารไทยและเทศเป็นอย่างดี แต่ทว่าในเวลานี้เธอเริ่มมีความรู้สึกเหมือนกับว่า มีใครบางคนคอยจับจ้องมองมาที่เธอตลอดเวลา จึงทำให้ใบบุญอยากออกไปจากที่นี่ “เปล่าค่ะ” เธอฝืนยิ้มออกไป ก่อนหยิบส้อมขึ้นมา แล้วลงมือรับประทานอาหารในจานอีกครั้ง “น่าอิจฉาผู้ช่วยของคุณจังเลยนะคะ ที่มีเจ้านายอย่างคุณกวินคอยแทคแคร์เป็นห่วงเป็นใยแบบนี้” โบน่าจีบปากจีบคอพูดออกมา หล่อนแสดงสีหน้าไม่ชอบใบบุญออกมาอย่างชัดเจน เมื่อกวินคอยเอาใจแถมเขายังหั่นสเต็กในจากให้หญิงสาวได้รับประทานอย่างพอดีคำอีกด้วย

“ผมไม่เป็นไร” กวินส่งยิ้มให้ภรรยา เนื่องจากเขาไม่อยากให้สองพี่น้องทะเลาะกัน เพราะการเข้าใจผิด ซึ่งใบโพธิ์เองก็มีสิทธิ์ปกป้องพี่สาวของเขา “ไม่เป็นไรได้ยังไง เลือดกบปากขนาดนี้ แกก็หมัดหนักเกินนะใบโพธิ์ ฟังพี่อธิบายก่อนก็ไม่ได้” หญิงสาวใช้นิ้วเกลี่ยเลือดที่มุมปากของกวินออก พลางหันไปเอ็ดน้องชายเบาๆ “พี่คงลืมไปหมดแล้วใช่ไหม ผู้ชายคนนี้ทำให้พี่ต้องเจออะไรบ้าง พี่ต้องกระเสือกกระสนหนีผู้คนประณาม กว่าจะผ่านมาได้มันยากเย็นแค่ไหน ผู้หญิงคนหนึ่งท้องไม่มีพ่อกับการที่ต้องเลี้ยงน้องอีกสองคน คุณรู้ไว้เลยนะ ผมไม่ทางยอมรับรับผู้ชายอย่างคุณเป็นพี่เขยเด็ดขาด!” ใบโพธิ์ประกาศก้องออกมาด้วยแววตาแข็งกร้าว ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากบ้าน เมื่อชายหนุ่มเป็นห่วงหลานสาวกลัวจะไม่มีใครมารอรับหลังเลิกเรียน แต่เมื่อเห็นว่าพี่สาวไม่ได้ไปทำงาน แล้วยังอยู่กับผู้ชายที่เป็นบิดาของใบพลู เขาคงไม่จำเป็นต้องไปรับหนูน้อยกลับบ้านแล้ว “ใบโพธิ์! ใบโพธิ์