Semua Bab ในนามภรรยาของตาย: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 9 “ว้าววว~” อัญญาตาโตให้กับภาพตรงหน้า “พี่ศิลาดูสิคะ” สะพานไม้ข้ามแม่น้ำขนาดใหญ่ มีลักษณะเป็นสะพานโค้งทั้งหมดห้าอัน ทัศนียภาพโดยรอบล้อมไปด้วยใบไม้ดอกไม้อย่างสวยงาม อัญญาตื่นตาตื่นใจกับภาพตรงหน้าจนเก็บอาการไม่อยู่ ตั้งแต่ออกมาเที่ยวเธอแทบไม่หุบยิ้ม ต่างจากศิลาที่ยังคงแสดงใบหน้าเบื่อหน่ายเช่นเคย เขาพาเธอมาตามจุดท่องเที่ยวตามรายการสถานที่เที่ยวที่พ่อของเขาได้ทำการบังคับว่าต้องพาอัญญามาให้ได้ และต้องมีหลักฐานว่ามาแล้วจริง ๆ เขาไม่ได้ยกมือถือขึ้นมาถ่ายเก็บภาพ เขารู้ว่าถ้าอัคคีพ่อของเขาจะขอดูรูป คงเลือกที่จะขอจากอัญญา เพราะถ้าเป็นศิลาก็คงคิดว่าหารูปมาจากในอินเทอร์เน็ต “สวยมากเลยค่ะ” คนตัวเล็กยกมือถือขึ้นถ่ายรูปรัว ๆ เธอชอบถ่ายรูปเป็นชีวิตจิตใจ โทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดที่พ่อสามีมอบให้วันทานข้าวร่วมกันครั้งแรกชูขึ้นเหนือหัว ปรับแสงสีตามต้องการพร้อมกับการกดถ่ายรัว ๆ อัญญาตรวจทานรูปถ่ายฝีมือตัวเอง เธอเหลือบมองศิลาที่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น หน้าตาบึ้งตึงของเขาไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาลดน้อยลงเลยสักนิด กลับกันอัญญากลับมองว่าเขาดู

บทที่ 11 “ทำหน้าที่เมียที” “…!” อัญญาตาโตด้วยความตกใจเมื่ออีกฝ่ายบอกแบบนั้น ศิลาเองก็เอาแต่จ้องมองหน้าหวานไม่ละสายตา ก่อนจะพุ่งโฉบไปที่ปากอวบอิ่มบดขยี้ริมฝีปากร้อนของตัวเองกับปากนุ่มนิ่มของเธออย่างร้อนแรง คนตัวเล็กตกใจทำอะไรไม่ถูกกว่าจะตั้งสติได้ลิ้นร้อนก็พยายามสอดแทรกเข้ามาในโพลงปากเธอแล้ว “อื้อ!” อัญญาส่งเสียงร้องในลำคอเมื่อถูกมือหนากระชากผมที่ท้ายทอยเพื่อให้หน้าหวานเชิ่ดขึ้นรับสัมผัสได้มากกว่าเดิม ศิลาอาศัยจังหวะที่อีกคนร้องอื้ออึงสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพลงปากของเธอ มือเล็กยกดันแผงอกแกร่งพยายามดีดตัวออกจากพันธนาการของคนตรงหน้า แขนแกร่งกดรั้งเอวบางให้แนบแน่นมากกว่าเดิม มืออีกข้างที่ตอนแรงดึงผมตรงท้ายทอยของเธอแปรเปลี่ยนเป็นสอดนิ้วเข้าไปในเส้นผมและกดย้ำให้ใบหน้าหวานก้มลงมาหาตัวเองเพื่อจะได้บดขยี้ปากอวบอิ่มได้มากกว่าเดิม อัญญาหอบหายใจติดขัดเพราะไม่คุ้นชินกับการกระทำพวกนี้ รักครั้งแรกของเธอคือศิลา เพราะฉะนั้นที่ผ่านมาเธอถึงไม่เคยมีใคร เหตุการณ์ตรงหน้าจึงไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้วตอนนี้เธอเองก็ไม่รู้ว่าควรต่อต้านหรือยินยอ

บทที่ 13“ยาที่ขอได้แล้วครับ” สจ๊วตหนุ่มหล่อหน้าตาดีเดินเข้ามาหาอัญญาพร้อมกับถาดใส่ยาและน้ำดื่มเธอเอ่ยปากขอบคุณก่อนจะรับมันมากิน ก่อนหน้านั้นอัญญาได้ขอยาแก้ปวดหัวกับเขาไป เธอไม่ได้รู้สึกปวดหัวเพียงอย่างเดียวแต่ยังปวดเมื่อยไปทั้งตัวจากการกระทำของคนข้างกายตื่นเช้ามาเธอก็ยังคงนอนอยู่บนโซฟาที่เดิม ต่างจากอีกคนที่นอนหลับอย่างสบายในห้องนอน กว่าอัญญาจะลุกเดินได้แต่ละก้าวมันทรมานไปหมด ทั้งข้อเท้าที่เจ็บและใจกลางของร่างกายที่โดนเล่นงานอย่างหนัก เธอเดินผ่านร่างกำยำที่หลับตาพริ้มอยู่ในห้วงนิทราไปอย่างเงียบ ๆ ชำระร่างกายผ่านสายน้ำอุ่น ๆตามลำคอขาวเนียนมีร่องรอยแดงช้ำอยู่สองสามจุด อัญญาพยายามถูออกแต่ยิ่งทำผิวขาว ๆของเธอยิ่งขึ้นสีแดง พอจะปัสสาวะก็แสบซะจนไม่อยากจะปล่อยของเสียผ่านช่องทางที่บวมเป่ง มันทั้งเจ็บและแสบเกินกว่าจะอดทนจนทำธุระเสร็จ มีคราบน้ำสีขาวขุ่นปนแดงไหลออกมาพร้อมกัน เธอเม้มปากแน่นก่อนจะรีบกดชักโครกให้มันไหลลงไปความเจ็บยังจุดอ่อนไหวของร่างกายยังคงอยู่ เวลานั่งหรือเดินเร็ว ๆจะรู้สึกเจ็บแปลบอย่างหาสาเหตุไม่ได้ แต่อัญญาไม่ได้เอ่ยปากบอกอีกคนไปเพระเขาก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจเธอแม้แต่น้อยมันคว

บทที่ 15 “ทำอะไรอยู่คะคุณอัญญา” ป้าพรเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มใจดีอย่างเช่นทุกวัน ในมือมีถาดใส่แก้วน้ำและแก้วยามาให้คนตัวเล็ก “อัญกำลังไล่ดูร้านขายต้นไม้น่ะค่ะ” “ต้นอะไรคะ” ป้าพรวางถาดยาลงบนโต๊ะกระจก ขยับตัวเข้ามาดูภาพในจอโทรศัพท์ “อ๋อชวนชม” “ป้าพรพอจะรู้จักร้านที่ขายต้นไม้พวกนี้ไหมคะ พอดีอัญอยากลองแต่งสวนดู” “ขาเพิ่งจะเริ่มหายบวมเองนะคะ อย่าพึ่งออกไปทำอะไรหนัก ๆเลยดีกว่า” “ใครบอก อัญหายแล้วต่างหากค่ะ แค่ต้องกินยาให้หมดตามที่หมอสั่งเฉย ๆ” เธอด้วยน้ำเสียงสดใส ข้อเท้าที่บวมเป่งตอนนี้ดีขึ้นจนเกือบจะหายดีแล้ว ตั้งแต่กลับมาจากญี่ปุ่นเธอก็ไม่ได้ออกไปไหนอีก ยิ่งป้าพรรู้เรื่องที่เธอบาดเจ็บอัญญายิ่งไม่ได้ขยับตัวเพราะได้รับการดูแลอย่างดีประดุจดั่งเจ้าหญิง “คุณศิลาจะไม่ปลื้มเอานะคะ” สิ้นคำพูดนั้นรอยยิ้มบนหน้าหวานก็หายไป ศิลาไม่พูดคุยกับเธอเลยหลังจากมาถึงบ้าน ไม่แม้แต่จะเจอหน้ากัน เขาหลบหน้าเธอตลอดจนอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมถึงได้แสดงท่าทีแบบนั้นใส่ แต่เธอก็เลือกที่จะเงียบไม่ถามอะไรออกไปเพราะรู้ตัวดีว่าถ้

บทที่ 17 “เจ็บมากแน่ ๆเลย” ขนุนนั่งชะเง้อคอมองต้นคอของอัญญา เธอไม่ได้ตอบเพียงแต่พยักหน้าให้แทน ป้าพรยังคงทายาให้อย่างเบามือ ปากก็พร่ำบ่นสงสารถามตลอดว่าเจ็บไหม อัญญากลับมาถึงบ้านด้วยสภาพคอเสื้อเปียกโชกไปด้วยเลือด ทั้งแม่บ้านพ่อบ้านต่างพากันวิ่งวุ่นหากล่องยากันจ้าละหวั่น ทั้งที่เธอบาดเจ็บจนเลือดออกขนาดนี้แต่ศิลากลับไม่พาเธอไปยังโรงพยาบาล เขารีบขับรถกลับมาที่บ้านแทบจะทันที ระหว่างทางเขาคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ไม่นานก็มีรถของอัคคีขับประกบตามมาตลอดทาง ศิลาไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน มีเพียงเสื้อผ้าที่หลุดรุ่ยจากการวิ่งหนีคนพวกนั้น ตลอดเวลาที่เขาพาเธอขับกลับบ้านมันยาวนานอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน หัวใจของเธอยังคงเต้นรัวด้วยความกลัวไม่หาย ไม่รู้ว่าจะถูกคนกลุ่มนั้นตามมาทำร้ายอีกหรือไม่ ส่วนศิลาก็ไม่แม้แต่จะปลอบใจเธอ ตอนที่เขาเดินเข้าหาพร้อมปลายกระบอกปืนที่ยื่นจอตรงหน้าเธอ วินาทีนั้นราวกับโลกหยุดหมุน แววตาของเขามันน่ากลัวเกินกว่าที่คนอย่างเธอจะสบตาไหว แต่โชคดีที่กระสุนในปืนกระบอกนั้นไม่ได้มีไว้ยิงเธอ เขายิงผู้ชายอีกคนที่วิ่งเ