All Chapters of ในนามภรรยาของตาย: Chapter 11 - Chapter 20

“ทำตามข้อตกลง ถ้าทำไม่ได้ก็หย่าออกไปพร้อมจ่ายเงินสิบล้านมาให้ฉัน!”“อัญไม่มีเงินค่ะ” เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา“ไม่มีก็แค่ต้องท้องไงยัยโง่!”“…”“แกหัดใช้รูปร่างหน้าตาที่ตัวเองมีให้เป็นประโยชน์ซะ จะไปยั่วยุไปอ่อยตาศิลายังไงก็ได้ให้เขายอมนอนกับแก”“…” แค่พูดมันคงง่าย แต่สำหรับอัญญาเธอรู้ดีว่ามันยากมากแค่ไหน ยากเกินกว่าหาเงินสิบล้านด้วยซ้ำ“นอนด้วยกันบ่อย ๆยิ่งดี จะได้ท้องไว ๆ”“…”“เป็นผู้หญิงคงมีอยู่มั้งมารยาน่ะ ถ้าไม่มีก็ไปศึกษาเอาไว้บ้าง ถ้าเกินหนึ่งปีแล้วยังไม่มีข่าวท้อง แกก็เตรียมหาเงินสิบล้านมากองตรงหน้าฉันได้เลย!”ปานวาดลุกขึ้นยืน เธอเองก็ลุกขึ้นเตรียมตัวเดินไปส่งแม่สามีที่หน้าบ้านเช่นกัน แต่ปานวาดหมุนตัวกลับมาหาเธอเสียก่อน“ส่วนเรื่องที่คุยกันในวันนี้ห้ามบอกใครเด็ดขาด โดยเฉพาะอัคคีกับศิลา!”“…”“ถ้าแกปริปากพูดแม้แต่นิดเดียว…”“…”“ฉันไม่เอาแกไว้แน่!” ปานวาดเดินจากไปทันทีที่พูดจบ คนตัวเล็กทิ้งตัวนั่งลงที่เดิม“ทำยังไงดี…”อัญญาเม้มปากแน่น เธอติดนิสัยนี้ไปแล้วเวลามีเรื่องให้คิด ประหม่าหรือเวลากลัว มือเล็กบีบแน่น พยายามหาทางออกให้กับตัวเอง เธอคิดว่าตัวเอวคงไม่สามารถหลับนอนกับศิลาได้ แค

บทที่ 9 “ว้าววว~” อัญญาตาโตให้กับภาพตรงหน้า “พี่ศิลาดูสิคะ” สะพานไม้ข้ามแม่น้ำขนาดใหญ่ มีลักษณะเป็นสะพานโค้งทั้งหมดห้าอัน ทัศนียภาพโดยรอบล้อมไปด้วยใบไม้ดอกไม้อย่างสวยงาม อัญญาตื่นตาตื่นใจกับภาพตรงหน้าจนเก็บอาการไม่อยู่ ตั้งแต่ออกมาเที่ยวเธอแทบไม่หุบยิ้ม ต่างจากศิลาที่ยังคงแสดงใบหน้าเบื่อหน่ายเช่นเคย เขาพาเธอมาตามจุดท่องเที่ยวตามรายการสถานที่เที่ยวที่พ่อของเขาได้ทำการบังคับว่าต้องพาอัญญามาให้ได้ และต้องมีหลักฐานว่ามาแล้วจริง ๆ เขาไม่ได้ยกมือถือขึ้นมาถ่ายเก็บภาพ เขารู้ว่าถ้าอัคคีพ่อของเขาจะขอดูรูป คงเลือกที่จะขอจากอัญญา เพราะถ้าเป็นศิลาก็คงคิดว่าหารูปมาจากในอินเทอร์เน็ต “สวยมากเลยค่ะ” คนตัวเล็กยกมือถือขึ้นถ่ายรูปรัว ๆ เธอชอบถ่ายรูปเป็นชีวิตจิตใจ โทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดที่พ่อสามีมอบให้วันทานข้าวร่วมกันครั้งแรกชูขึ้นเหนือหัว ปรับแสงสีตามต้องการพร้อมกับการกดถ่ายรัว ๆ อัญญาตรวจทานรูปถ่ายฝีมือตัวเอง เธอเหลือบมองศิลาที่เบือนหน้าหนีไปทางอื่น หน้าตาบึ้งตึงของเขาไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาลดน้อยลงเลยสักนิด กลับกันอัญญากลับมองว่าเขาดูหล่อร้ายเหมือนพระเอกในซีรีย์ซะอีก มือสวยยกโทรศัพท์

บทที่ 10 “กินยาแล้วก็นอนซะ” ศิลาพูดพร้อมโยนถุงยาให้กับคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ปลายเตียง ข้อเท้าของอัญญามีอาการบวมและอักเสบ หมอแนะนำให้พักผ่อนไม่ให้เดินเยอะ ห้ามวิ่งหรือลงน้ำหนักไปที่เท้าข้างที่เจ็บเด็ดขาด ผ้าพันข้อเท้าพันสูงเกือบถึงหน้าแข้ง อัญญาโดนฉีดยาแก้อักเสบและกินยาแก้ปวดไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังคงตึง ๆ บริเวณข้อเท้าเช่นเคย หลังจากศิลาพาเธอกลับจากโรงพยาบาล เขาก็แวะร้านอาหารเพื่อพาเธอกินข้าวเย็นก่อนกลับโรงแรม ถึงแม้ศิลาจะแสดงท่าทีรังเกียจเธอขนาดไหน แต่พอคนตัวเล็กเจ็บเขาก็ไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดที่จะไม่ช่วยเธอเลย เขายกอุ้มตัวเธอเดินเข้าร้านอาหารโดยไม่สนสายตาคนที่พากันจับจ้องมองมาอย่างสนใจ แต่เพราะอาการปวดบริเวณข้อเท้ามันทำให้อัญญาไม่อยากจะกินอะไร อีกอย่างเธอไม่ชอบอาหารญี่ปุ่น ไม่ใช่เพราะมันไม่อร่อยแต่เพียงแต่รสชาติมันไม่ถูกปากเธอแค่นั้นเอง ศิลาเห็นว่าอีกคนกินน้อยเลยพากลับเพราะเธอเอาแต่เขี่ยอาหารไปมาราวกับเด็ก ๆ พอมาถึงห้องพักเขาก็วางตัวคนตัวเล็กบนที่นอน หาน้ำและยามาให้กิน แม้วิธีที่ทำมันจะไม่อ่อนโยนเหมือนคนอื่น ๆ แต่อัญญาก็เผลอแอบยิ้มตามกา

บทที่ 12“พี่ศิลาอัญเจ็บนะ” เสียงหวานร้องบอกเขาในตอนที่อีกฝ่ายคว้าเข้าที่เอวคอดก่อนจะลากเข้าหาตัวเองอย่างเอาแต่ใจความเจ็บแปลบแล่นเข้าสู่ข้อเท้าที่ถูกผ้าพันไว้ มันเจ็บจนเธอร้องเสียงหลง รู้สึกปวดตุบ ๆไม่หยุด แต่ศิลาก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด ชายหนุ่มจับชายกระโปรงชุดนอนเธอขึ้น ออกแรงดึงแพนตี้ตัวจิ๋วให้รูดลงมาอยู่ตรงข้อพับอัญญานั่งชันเข่าคว่ำหน้าลง มือทั้งสองข้างยันเบาะโซฟาไว้ ส่วนศิลาอยู่ด้านหลังมือใหญ่บีบจับเอวบางของเธอไว้อย่างแนบแน่น คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อรับรู้ถึงความอุ่นวาบที่ต้นขาใกล้กับจุดอ่อนไหวของร่างกายหน้าสวยหันกลับไปมองอีกคน ศิลากำลังก้มมองแท่งร้อนของตัวเองที่ตั้งใจจับมันถูไถเข้ากับร่างกายของเธอ ดวงตาคมดุเหลือบมองเธอเช่นกัน พอเห็นหน้าขาวขึ้นสีแดงระเรื่อก็ส่งเสียงหัวเราะหึในลำคอ“กลัวหรอ?”“…”“นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการแต่แรกรึไงอัญญา” ดวงตากลมโตเลื่อนสบตากับเขาอย่างหงุ่นงง “อยากได้ฉันมากถึงขนาดยอมให้ลานิลหนีไปไม่ใช่รึไง”“มะ…ไม่จริงนะคะ อัญบอกแล้วไงว่าเขาหนีไปเอง”“แล้วทำไมไม่ห้าม?”“….”“มันต่างจากที่เธอพูดตรงไหนอัญญา”“แต่อัญไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ ไม่ได้มีเจตนาจะมาแ

บทที่ 13“ยาที่ขอได้แล้วครับ” สจ๊วตหนุ่มหล่อหน้าตาดีเดินเข้ามาหาอัญญาพร้อมกับถาดใส่ยาและน้ำดื่มเธอเอ่ยปากขอบคุณก่อนจะรับมันมากิน ก่อนหน้านั้นอัญญาได้ขอยาแก้ปวดหัวกับเขาไป เธอไม่ได้รู้สึกปวดหัวเพียงอย่างเดียวแต่ยังปวดเมื่อยไปทั้งตัวจากการกระทำของคนข้างกายตื่นเช้ามาเธอก็ยังคงนอนอยู่บนโซฟาที่เดิม ต่างจากอีกคนที่นอนหลับอย่างสบายในห้องนอน กว่าอัญญาจะลุกเดินได้แต่ละก้าวมันทรมานไปหมด ทั้งข้อเท้าที่เจ็บและใจกลางของร่างกายที่โดนเล่นงานอย่างหนัก เธอเดินผ่านร่างกำยำที่หลับตาพริ้มอยู่ในห้วงนิทราไปอย่างเงียบ ๆ ชำระร่างกายผ่านสายน้ำอุ่น ๆตามลำคอขาวเนียนมีร่องรอยแดงช้ำอยู่สองสามจุด อัญญาพยายามถูออกแต่ยิ่งทำผิวขาว ๆของเธอยิ่งขึ้นสีแดง พอจะปัสสาวะก็แสบซะจนไม่อยากจะปล่อยของเสียผ่านช่องทางที่บวมเป่ง มันทั้งเจ็บและแสบเกินกว่าจะอดทนจนทำธุระเสร็จ มีคราบน้ำสีขาวขุ่นปนแดงไหลออกมาพร้อมกัน เธอเม้มปากแน่นก่อนจะรีบกดชักโครกให้มันไหลลงไปความเจ็บยังจุดอ่อนไหวของร่างกายยังคงอยู่ เวลานั่งหรือเดินเร็ว ๆจะรู้สึกเจ็บแปลบอย่างหาสาเหตุไม่ได้ แต่อัญญาไม่ได้เอ่ยปากบอกอีกคนไปเพระเขาก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจเธอแม้แต่น้อยมันคว