All Chapters of ในนามภรรยาของตาย: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 20 “ไม่เป็นอะไรนะคะ” ป้าพรลูบหลังปลอบเธอตลอดทาง แม้ตอนนี้จะกลับมาถึงบ้านของศิลาแล้วก็ตาม ทั้งที่คิดไว้ว่าหากเธอท้องขึ้นมาจริง ๆแล้วศิลาไม่รักเธอ จะเก็บข้าวของกลับไปอยู่บ้านหลังเดิมแม้จะต้องเสียศักดิ์ศรีเข้าไปกราบกรานขออาศัยอยู่บ้านของรัลยาก็ตาม แต่ความคิดที่ว่ากลับไม่สามารถสานต่อได้ เพราะคำพูดของเสกสรรพ่อของเธอ ไม่ให้กลับไปยังบ้านหลังนั้นอีก เป็นคำสั่งของรัลยาภรรยาสุดที่รักของเขา ข้าวของของอัญญาก็ไม่มีหลงเหลืออยู่สักชิ้น มันกลายเป็นห้องเก็บของไปเสียแล้ว เธอทำอะไรไม่ได้ ขนาดพ่อแท้ ๆที่เป็นสามีตามกฎหมายยังไม่มีสิทธิ์คัดค้านคำสั่งของรัลยา นับประสาอะไรกับลูกเมียน้อยอย่างเธอ ต่อกรไปก็ได้แต่คำพูดทำร้ายจิตใจกลับมา หากถึงวันนั้นวันที่เธอต้องเก็บของออกจากบ้านศิลา เธอคงต้องไปหาห้องเช่าอยู่เพียงลำพัง “อัญโอเคดีค่ะ ไม่เป็นอะไรแล้ว” เธอยิ้มให้ป้าพร แม้จะพูดบอกแบบนั้นแต่แม่บ้านก็ยังคงแสดงสีหน้าห่วงใยเธอเช่นเคย “ไปไหนมา” เสียงดุคุ้นหูดังขึ้น “คุณอัญไปบ้าน…” “ตามมานี่” ไม่ทันที่จะได้ตอบอะไรไป มื

บทที่ 22 “เสร็จแล้วค่ะ” ขนุนพูดบอกเสียงใส เธอเปิดดูหม้อข้าวต้มที่ควันร้อนลอยออกมา กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วทั้งห้องครัว ป้าพรหยิบชามใบโตตักข้าวจนเต็มถ้วย วางลงกับจานรองแล้วดันส่งมอบให้กับอัญญาที่นั่งหน้าหงอยอยู่ปลายโต๊ะ “เอาไปให้คุณศิลาสิคะ” ป้าพรเอ่ยบอก อัญญาส่ายหน้าหนีแล้วดันกลับคืน “ทำไมล่ะคะ” “พี่ศิลาคงไม่อยากเห็นหน้าอัญในตอนนี้แน่ ๆค่ะ” “ทำไมคิดแบบนั้นคะ?” ขนุนถามด้วยความสงสัย “ที่พี่ศิลาต้องบาดเจ็บแบบนั้นก็เพราะความสะเพร่าของอัญ” เธอตอบตามความจริง หากเธอมีสมาธิจดจ่ออยู่กับเป้าตรงหน้า แม้จะถูกเขาละลาบละล้วงมากกว่านี้ก็คงจะไม่เป็นอะไรเพราะมากกว่าจับหน้าอกเขาก็ทำมาแล้ว แต่เธอไม่สามารถเลิกสนใจสัมผัสร้อนแรงของเขาได้ พอถูกบีบเค้นหน้าอกจึงเผลอชักแขนกลับหันปืนไปทางเขาจนได้ “อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้เสมอนั่นแหละค่ะ อย่าคิดมากเลยนะคะ สำหรับคุณศิลากระสุนนัดเดียวทำอะไรไม่ได้หรอก” ป้าพรบอกพร้อมกับผลักดันชามข้าวต้มส่งให้เธออีกรอบ “จริงค่ะ โดนมากกว่

บทที่ 24 “ไม่เอาก็เรื่องของเธอแต่ฉันจะเอา!” คนตัวโตจับพลิกตัวเธอให้นอนหงายสู้หน้ากับเขา ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อแม้อากาศในห้องจะเย็นเพราะเครื่องปรับอากาศแค่ไหนก็ตาม แต่ความเร่าร้อนของทั้งสองทำให้อุณหภูมิในห้องสูงขึ้นเสียอย่างนั้น “อ๊า~” เสียงหวานหลุดครางดังลั่น มือเล็กยกขึ้นปิดปากกลั้นเสียงร้องน่าอายของตัวเองเอาไว้ แม้รอบแรกที่ทำเธอจะรู้สึกเจ็บ แต่พอร่างกายได้ปรับตัวก็มีความรู้สึกอย่างอื่นปะปนเข้ามาในความเจ็บปวดอย่างไม่อาจตอบได้ ในตอนที่ศิลากดยัดปลายแท่งร้อนเข้ามาในร่องสวาท ความเสียวซ่านก็แล่นไปทั่วทั้งร่างกาย อัญญาหดตัวเกร็งหน้าท้องอัตโนมัติ ฝ่ามือใหญ่วางทับตรงท้องน้อยออกแรงกดน้ำหนักลงก่อนจะเริ่มขยับเอวทันที “ฮึก อ๊ะ…พี่ศิลา…อื้อ” คนใต้ร่างร้องครวญครางเมื่อเอวสอบเคลื่อนตัวเข้าหาด้วยความถี่เร็วตั้งแต่แรกเริ่ม อัญญายกมือขึ้นปิดปากตัวเองสะกดกลั้นเสียงเอาไว้ เธอเบือนหน้าหนีเขาไปอีกทาง ในขณะที่ตาคมกลับจ้องมองหน้าหวานที่แสดงอาการเสียวซ่านจนเขาอดไม่ได้ที่จะเพิ่มน้ำหนักในตอนที่กระแทกกระทั้นกายใหญ่

บทที่ 26 รูปภาพมากมายถูกวางกองอยู่ตรงหน้า เขาเทมันออกมาจากซองเอกสารสีน้ำตาลที่ลูกน้องนำมาให้ ตาคมจ้องมองไปยังรูปภาพของหญิงสาวที่ตั้งใจเลือกให้เข้าพิธีแต่งงานกับตัวเอง แต่กลับหนีไป “ยัยนี่อยู่ที่ไหน” เขาถามพลางหยิบจับรูปอื่น ๆขึ้นมาดูด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “ไอ้นี่ใคร?” ภาพที่ลานิลกำลังกอดกับผู้ชายอีกคนถูกยกขึ้นมาดูด้วยมือของเขา ตาคมหรี่จ้องมองใบหน้าที่ดูมีความสุขของเธอ “แฟนของคุณลานิลครับ” ศิลานิ่งไป แต่มือยังคงเลือกดูรูปถ่ายทั้งหมดอยู่ดี ภาพของลานิลตอนหันหลังกับหันหน้ามายังดูปกติ แต่พอเป็นมุมภาพเวลาเธอหันข้าง หน้าท้องของหญิงสาวกลับโตและยื่นออกเสียอย่างนั้น “ท้องหรอ?” “ครับ ผมไปเจอเธอที่โรงพยาบาลตอนพาภรรยาไปตรวจครรภ์ คุณลานิลนั่งรออยู่ด้านนอกกับผู้ชายคนนี้ นิ้วยาวจิ้มไปที่รูปภาพ “เขาน่าจะป็นแฟนของเธอ” ศิลาไม่ได้พูดตอบอะไร สายตายังคงจับจ้องมองไปที่รูปภาพมากมาย เขาโยนมันลงโต๊ะเอนหลังพิงเก้าอี้ ตอนนี้ในความคิดของศิลาเขาไม่ได้อยากได้ลานิลมาเป็นภรรยาแล้ว ยิ่งลานิลเองมีคนรักซ้ำยังตั้งท้องกับผู้ช

บทที่ 28 สายลมเย็น ๆพัดผ่านหน้าสวย เสียงสวดมนต์ดังแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน ดวงตากลมโตจับจ้องไปยังโรงศพสีขาวบริสุทธิ์ โลงที่บรรจุร่างของป้าพรผู้หญิงที่ใจดีกับเธอที่สุดในโลก อัญญาไม่ละสายตาไปทางอื่น หูอื้ออึงไม่ได้ยินเสียงของคนรอบข้าง ความเจ็บปวดยังคงคลั่งค้างอยู่ในใจ ยิ่งนึกถึงใบ้หน้าที่มักจะมีแต่รอยยิ้มส่งมาให้หัวใจก็ปวดหนึบราวกับถูกบีบรัดจนหายใจไม่ออก ป้าพรจากเธอไปแล้ว คนเดียวที่ใจดีกับเธอจากเธอไปไกลแสนไกล อัญญากลืนก้อนจุกลงคอ พยายามไม่ร้องไห้ออกมา สามวันมานี้เธอเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด เสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คนตัวเล็กไม่สามารถนอนหลับได้เต็มตาเลยสักครั้ง เมื่อไรที่เปลือกตาหนักอึ้งของเธอจะถูกปิดลง ภาพอุบัติเหตุในวันนั้นก็มักจะถูกฉายซ้ำในโสตประสาทอย่างห้ามไม่ได้ ภาพตอนรถบรรทุกพุ่งชนรถสีดำ ภาพตอนรถเก๋งกลิ้งหลายตลบก่อนจะหยุดหงายท้อง ภาพป้าพรที่มีเลือดไหลออกมาเต็มหน้า เธอสลัดภาพพวกนี้ออกจากหัวได้ยากเสียเหลือเกิน ดวงตากลมหลุบมองดอกไม้จันทร์ในมือ เธอจับมันหมุนไปมาเพื่อกลบอาการมือสั่นเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น น้ำตาตื้นขึ้นมาเมื่อมอง