Semua Bab ในนามภรรยาของตาย: Bab 51 - Bab 60

บทที่ 50 [Sila’s past] ตอนนี้ผมนอนอยู่ที่เดิม ที่โซฟาของคอนโดเขตแดนเพื่อนสนิทของผม เพราะไม่รู้ว่าควรจะไปสิงสถิตอยู่ไหนจึงต้องแบกสังขารของตัวเองมาพักที่ห้องของมันอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากตอนนั้น ตอนที่ยืนมองอัญญาร้องไห้จนหมดเรี่ยวแรงเป็นลมล้มพับไปต่อหน้า ยังโชคดีที่ผมเข้าไปอุ้มและรับตัวเธอไว้ได้ทันก่อนที่ร่างบอบบางของเธอจะล้มกระแทกพื้น ผมก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไป ยอมรับแบบคนโง่เลย คืนแรกผมนอนเฝ้าอัญญาแต่เพราะเธอไม่ตื่นมาสักที ผมเลยออกไปหากาแฟดื่มเพื่อให้ตัวเองรู้สึกตื่นตัวในช่วงเช้า แต่อาโปมันดันมาซะก่อน เหมือนว่ามันพึ่งจะเคลียร์ธุระที่บริษัทเสร็จเลยรีบมา มันเห็นว่าผมเดินจิบกาแฟชิลล์ ๆเลยโมโหมั้ง ออกมาด่าโวยวายใส่ผมที่หน้าประตูห้องพักอัญญา ตอนแรกก็ยืนงงเพราะพึ่งตื่นบวกกับกาแฟยังไม่ทำหน้าที่ของมันเลยนิ่งไปพักใหญ่ อาโปมันเห็นผมเงียบมันก็ยิ่งขึ้นเสียงใส่ พวกลูกน้องที่ติดสอยห้อยตูดมันมาก็ยืนโอบล้อมบังคนที่ผ่านไปมาไม่ให้สนใจ แต่ดังขนาดนั้นเป็นใครก็ต้องมองว่ะ แต่แปลกตรงที่มันเป็นน้องชายผมห่างก

บทที่ 52“หยุด!”ปัง!ผมยิงปืนขู่ทั้งสองคนที่กำลังจะเดินจากไป อัญญาร้องกรี๊ดหน้าซีดเผือด เธอหันมาสบตากับผมอย่างเชื่องช้า“มึงทำบ้าอะไรวะศิลา ถ้าโดนเมียมึงขึ้นมาทำไง!” เขตแดนเข้าประกบ มันพูดรัว ๆใส่ผม แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น“กลับมา” ผมบอกกับอัญญา เธอมองสบตาผมด้วยแววตาสั่นระริก “กลับมาอัญญา”“พี่ทำแบบนี้เพื่ออะไร!!” เธอตะคอกใส่ผมสุดเสียง น้ำตาไหลอาบแก้มเช่นเคยแต่ต่างออกไปตรงที่มือทั้งสองข้างของเธอกำแน่นเนื้อตัวสั่นราวกับกำลังโกรธโกรธหรอ?โกรธที่ผมไม่ให้ไปกับมันสินะ…“อัญงงไปหมดแล้วกับสิ่งที่พี่ทำ!” เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม “พี่จะเอายังไงกันแน่ ฮึก…พี่ต้องการอะไร!”“กลับมาสิ”“ไม่ค่ะ อัญไม่อยากอยู่กับพี่แล้วพี่ศิลาได้ยินบ้างไหม!!”“…”“อัญเจ็บไปหมดแล้วทำไมยังไม่ปล่อยอัญไปสักที!!”“…”“ปล่อยอัญไปได้ไหม…” เธอสบตากับผม หน้าหวานแดงเถือกไปหมดเพราะเธอเอาแต่เค้นเสียงตะคอกใส่ผม“ไม่…”“ทำไมคะ พี่พูดมาสิว่าทำไม”“…”“ให้อัญอยู่ต่อทำไมพูดสิ!!”“…”ผมได้แต่ยืนถือปืนจ่อไปทางไอ้หน้าจื

บทที่ 54“ฮึบ~” ร่างเล็กในชุดคลุมท้องกำลังฝักบัวออกมารดน้ำต้นไม้บริเวณสวนหน้าบ้านของตัวเองอย่างขมักเขม้นอัญญามองต้นไม้ที่ตัวเองปลูกด้วยความภูมิใจ มันออกดอกสวยสะพรั่งอย่างกับร้านดอกไม้ที่เห็นตามรายการทีวีดอกกุหลาบหลากสีที่เธอคัดสรรเลือกซื้อมาปลูกเพื่อตกแต่งบ้านหลังใหม่ของตัวเองกำลังแข่งกันชูช่ออวดเกสรให้แสงแดดอย่างสวยงามอัญญาวางฝักบัวลงกับพื้นหญ้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมายกถ่ายรูปดอกไม้ทีละดอก ก่อนจะกดส่งไปให้เลย์ดูในแชทส่วนตัว ปากอวบอิ่มยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะก้มเก็บฝักบัวแล้วเดินเข้าบ้านไปก่อนจากมาจากตระกูลฤทธิ์ศิลา อัคคีหรืออดีตพ่อสามีพ่อเธอได้ให้เงินติดตัวเธอมาสิบล้านบ้าน เพื่อหาที่พักพิงและดูแลหลานของเขาให้เติบโตมาอย่างไม่ลำบากมากนักอัคคีร่ำลาด้วยสีหน้าลำบากใจ ทั้งที่ไม่ต้องการให้อัญญาจากมาแบบนี้แต่ก็เพราะมันคือความต้องการของเธอ เขาจึงไม่อยากขัดอะไรมากนัก ต่อให้อัญญาอยู่เขาก็ไม่รู้ว่าลูกชายตัวเองจะทำอะไรให้ลูกสะใภ้ต้องเจ็บช้ำอีกคนท้องหากต้องอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดและต้องคอยรับมือกับอารมณ์ร้อนของสามีคงไม่ใช่เรื่องดี ไม่ใช่แค่เพราะห่วงอัญญาแต่เขาห่

บทที่ 56“พี่จะอยู่นี่อีกนานปะ” อาโปเอ่ยถาม เขานั่งมองหน้าพี่ชายตัวเองมาพักใหญ่ “ผมเองก็ต้องคอยเข้าบริษัทนะ”“รู้”“ช่วงนี้พีมันก็ไปติดสาว ไม่ค่อยมาช่วยงานผมเหมือนแต่ก่อนแล้ว”“หึ ได้หญิงแล้วทิ้งงานเลยหรอ”“เหมือนพี่นั่นแหละ”“…”“พอเจอพี่อัญญาก็เป็นบ้าหอบฟาง หอบข้าวของมาที่นี่กระทันหันแบบนี้ พ่อก็คิดว่าพี่ทำใจไม่ได้จะย้ายไปอยู่ต่างประเทศซะอีก”“ตลก”อาโปเงียบลงอีกครั้ง เขามองใบหน้าซูบผอมของพี่ชาย ตั้งแต่พี่สะใภ้จากไปศิลาก็กลายเป็นคนซึมเศร้าเสียอย่างนั้น ข้าวปลาแทบไม่ยอมกิน วัน ๆหาดื่มแต่เหล้า พออาโปเข้ามาเตือนเขาก็จะให้เหตุผลว่านอนไม่หลับศิลานอนไม่หลับหากไม่เพลียหรือเมาหนัก เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่สองอาทิตย์แรกที่ภรรยาของตัวเองออกจากบ้านมา ในช่วงแรกเขายิ่งกว่าคนบ้าเสียอีกทุกครั้งที่โทรศัพท์มือถือดังเขาจะคิดเสมอว่าเป็นสายของสายสืบและพ่อบ้านนนท์ที่โทรเข้ามาแจ้งข่าวของอัญญา แต่เขาก็ได้รับแต่ความผิดหวังกลับมาอยู่ร่ำไป“กินข้าวยัง” น้องชายคนกลางเอ่ยถาม ที่เขาแวะมาเพราะเป็นห่วงพี่ชายของตัวเอง “พี่ผอมลงเยอะเลยนะ”“หรอ”“พู

บทที่ 58 “อัญญา” ข้อมือเรียวถูกคว้าเอาไว้ได้ทัน เธอชะงักกึกอยู่กับที่ ปากสวยขบเม้มเข้าหากัน ศิลาขยับกายมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เขาจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาสั่นไหว ทั้งที่ตอนแรกอยากจะวิ่งหนีแต่พอเห็นว่าเป็นเธอเองที่เริ่มหนีเขาก่อน สมองก็คิดไปไกลกลัวว่าเธอจะย้ายของหนีไปอีก “อัญญา…” เขาพูดได้แค่ชื่อของเธอ เอ่ยคำไหนไม่ออก ไม่รู้จะชวนคุยหรือเข้าประเด็นยังไง “ปล่อยค่ะ” เธอบอกเสียงนิ่ง ไม่แม้แต่จะสบตากับเขา อุตส่าห์ออกมาเดินเล่นออกกำลังกายนอกบ้านบ้าง เพื่อให้ตัวเองสดชื่นและไม่ฟุ้งซ่านเรื่องของเขาเวลาอยู่ตัวคนเดียว แค่ไหงโชคชะตากลับเล่นตลกพาเขามาอยู่ตรงหน้าเธอแบบนี้ ทั้งที่หายหน้าหายตาไปตั้งนาน จะมาให้เห็นทำไม หนีมาแล้วแท้ ๆทำไมไม่พ้นจากเขาสักที “อัญญา…” “ขอตัวนะคะ” เธอบิดข้อมือหนีเขา พยายามจะเดินเลี่ยงออกไปแต่ศิลากลับดึงรั้งเธอไว้เช่นเคย “อัญญา” “มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามทั้งที่ไม่ยอมมองหน้าเขา ไม่อยากให้ศิลาเห็นแววตาวูบไหวของตัวเอง “…” แต่อีกคนก็เอาแต่เงียบ “ถ้าไม