All Chapters of ในนามภรรยาของตาย: Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 46 กลิ่นยาในโรงพยาบาลตีขึ้นจมูกทันทีที่ร่างบางรู้สึกตัว มันเหม็นจนแทบอยากจะอ้วก เธอพยายามจะลืมตาแต่มันกลับยากเสียเหลือเกิน “พี่ทำเหี้ยซ้ำซากว่ะ!” เสียงของใครบางคนดังแทรกประตูเข้ามา “อะไรน่ะ” อัญญาลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า สอดส่ายสายตามองไปรอบ ๆห้องกลับไม่มีใครอยู่ เธอดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ปวดหัวอยู่เล็กน้อย ดวงตากลมโตมองผ่านช่องปะตูออกไป เห็นศิลากับอาโปและคนอีกมากมายยืนออกันอยู่หน้าห้องพักของเธอ “เมียพี่ท้องอยู่นะเว๊ย!” “กูบอกว่ากูไม่รู้ไง!” ศิลาตะคอกกลับ เหมือนว่าทั้งอาโปและศิลาจะมีปากเสียงกันอีกแล้ว เธอก้าวเท้าลงจากเตียงอย่างเชื่องช้าเพราะไม่ค่อยมีแรงสักเท่าไรนัก อัญญาจับเสาน้ำเกลือลากมันติดตัวมาด้วย มือกำลังจะเปิดประตูออกไปแต่เพราะประโยคที่ทั้งสองกำลังตะคอกใส่กันทำให้เธอหยุดชะงัก “ไม่รู้ ๆไม่รู้เหี้ยไรทั้งนั้นแหละ” “กูพี่มึงนะอาโป!” “ผมไม่อยากมีพี่เหี้ย ๆแบบนี้แล้ว!” อาโปตะคอกกลับ “นั่นเมียพี่ไง ยืนมองเขาจมน้ำไปเฉย ๆแบบนั้นได้ไงวะ” “กูบอกว่ากูไม่รู้ไง!” “จมน้ำตาหน้าเนี่ยนะบอกไม่รู้!” อาโปยังคงขึ้นเสียงใส่พี่คนโตไม่หยุด “ถ้าตรงนั้นไม่มีผมวะ

บทที่ 47 สายลมเย็น ๆพัดผ่านพาให้เส้นผมสีน้ำตาลเข้มปลิวสไว ร่างบางเดินเข้าไปตามทางพื้นถนนคอนกรีตของวัด ในมือถือดอกไม้ช่อขนาดกลางติดมือไป อัญญาเดินตรงไปข้างหน้าอย่างมีจุดหมาย เธอตั้งใจจะมาไหว้ป้าพร ขนุนที่นั่งรถมาด้วยตั้งใจจะลงมาไหว้ป้าพรเช่นกันแต่เพราะอัญญาขอไว้ว่าอยากอยู่เพียงลำพังทำให้เธอต้องนั่งรออยู่ที่รถกับพ่อบ้านนนท์เพียงสองคน ระหว่างทางเดินมีเด็กเล็กมากมายที่พากันเข้ามาวิ่งเล่นในวัด เพราะเวลานี้ยังไม่เย็นมากนัก ท้องฟ้ายังคงสว่างมองเห็นบริเวณโดยรอบได้อย่างชัดเจน เธอเดินมาถึงบริเวณข้างกำแพงวัดที่เต็มไปด้วยอัฐิสถานของคนที่ล่วงลับไปแล้ว อัญญาเดินดิ่งไปยังมุมสุดของกำแพงวัด ช่อดอกไม้วางลงข้างกระถางธูป คนตัวเล็กเดินไปหยิบธูปและจุดมันตรงบริเวณที่มีการเตรียมของไว้ให้โดยเฉพาะ เธอเดินกลับมายืนอยู่ตรงรูปภาพของผู้หญิงที่ตัวเองคุ้นเคย ในรูปป้าพรยังคงยิ้มอย่างใจดีส่งมาให้เหมือนตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ เธอยืนมองภาพสลักกำแพงสักพักก่อนจะยื่นมือปักธูปอย่างแผ่วเบา “อัญมาหา…” เสียงหวานเอ่ยบอกท่ามกลางความเงียบ ลมพัดผ่านหน้าอย่างสม่ำเสมอ

กระดาษสี่เหลี่ยมสีขาวที่เต็มไปด้วยลายลักษณ์อักษรพร้อมกับลายเซ็นถูกโชว์ยื่นอยู่ตรงหน้า อัญญาจ้องมองมันนิ่ง ๆเธอรู้ดีว่ามันคือใบสัญญาการตั้งครรภ์ แต่เธอไม่ได้สนใจในเมื่อเธอต้องการที่จะหย่าและเลี้ยงลูกด้วยตัวเองกระดาษตรงหน้าก็ไม่ได้มีความหมายอะไรกับเธอ“เอาหลานมาให้ฉัน!!!”“อัญไม่ให้ค่ะ”“อัญญา!!” ปานวาดตะเบ็งเสียงดังใส่ โกรธเนื้อตัวสั่นมือทั้งสองข้างกำแน่นขาเรียวเดินปรี่เข้าหาตัวลูกสะใภ้ที่นั่งอยู่อีกฝั่งแต่ยังไม่ทันถึงร่างบาง เสียงของบุคคลที่เข้ามาใหม่ก็พลันทำให้ขาทั้งสองหยุดชะงักเสียก่อน“มีอะไรกัน” เสียงเข้มดุที่คุ้นหูดังขึ้น อัคคีเดินเข้ามาพร้อมกับปฐพีและอาโป ทั้งสามเดินดิ่งเข้ามา “นั่นอะไร”“ไม่มีอะไรค่ะ” ปานวาดรีบถอยหลังกลับไปยังที่นั่งของตัวเองแต่เพราะความลุกลี้ลุกลนของเธอทำให้กระดาษในมือหลุดล่วงปลิวหล่นในตอนที่กำลังจะยัดเก็บเข้ากระเป๋า แม้จะรีบก้มเก็บโดยเร็วแต่ปฐพีกลับไวกว่าเขาหยิบมันแล้วกระชากหนีจากมือผู้เป็นมารดาราวกับอยากจะแกล้งเล่น แต่ยังไม่ทันที่จะได้อ่าน มือหนาของอัคคีกลับแย่งชิงไปต่อหน้าต่อตา“เอาคืนมานะ!” ปานวาดพุ่งตัวเข้าไปหาผู้เป็นสามีแต่คนตัวสูงกว่าชูกระดาษขึ้นเหน

บทที่ 50 [Sila’s past] ตอนนี้ผมนอนอยู่ที่เดิม ที่โซฟาของคอนโดเขตแดนเพื่อนสนิทของผม เพราะไม่รู้ว่าควรจะไปสิงสถิตอยู่ไหนจึงต้องแบกสังขารของตัวเองมาพักที่ห้องของมันอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากตอนนั้น ตอนที่ยืนมองอัญญาร้องไห้จนหมดเรี่ยวแรงเป็นลมล้มพับไปต่อหน้า ยังโชคดีที่ผมเข้าไปอุ้มและรับตัวเธอไว้ได้ทันก่อนที่ร่างบอบบางของเธอจะล้มกระแทกพื้น ผมก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไป ยอมรับแบบคนโง่เลย คืนแรกผมนอนเฝ้าอัญญาแต่เพราะเธอไม่ตื่นมาสักที ผมเลยออกไปหากาแฟดื่มเพื่อให้ตัวเองรู้สึกตื่นตัวในช่วงเช้า แต่อาโปมันดันมาซะก่อน เหมือนว่ามันพึ่งจะเคลียร์ธุระที่บริษัทเสร็จเลยรีบมา มันเห็นว่าผมเดินจิบกาแฟชิลล์ ๆเลยโมโหมั้ง ออกมาด่าโวยวายใส่ผมที่หน้าประตูห้องพักอัญญา ตอนแรกก็ยืนงงเพราะพึ่งตื่นบวกกับกาแฟยังไม่ทำหน้าที่ของมันเลยนิ่งไปพักใหญ่ อาโปมันเห็นผมเงียบมันก็ยิ่งขึ้นเสียงใส่ พวกลูกน้องที่ติดสอยห้อยตูดมันมาก็ยืนโอบล้อมบังคนที่ผ่านไปมาไม่ให้สนใจ แต่ดังขนาดนั้นเป็นใครก็ต้องมองว่ะ แต่แปลกตรงที่มันเป็นน้องชายผมห่างกันไม่มากแต่มันกลับพูดจาปีนเกลียวชนิดที่แทบจะแดกหัว คำหยาบที่มันพูดออกมาผมไ

บทที่ 51ผมรีบลงจากคอนโดมันในสภาพที่เสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ยแถมยังยับสะบัด เขตแดนมันวิ่งตามมาติด ๆตะโกนไล่หลังบอกให้รอมันด้วย แต่ใครจะรอวะเมียกำลังจะหนีไปกับใครก็ไม่รู้แบบนั้นปึงประตูรถถูกเหวี่ยงปิดอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง เพื่อนสนิทผมมันรีบวิ่งมาคว้าประตูอีกฝั่งเปิดก่อนจะยัดตัวเข้ามาในรถ เสียงหอบหายใจของมันดังไปทั่วทั้งคัน“ลิฟต์มีมึงจะวิ่งลงบันไดเพื่อไรวะ”“เดี๋ยวไม่ทัน”ใช่ครับ ผมวิ่งลงบันไดจากชั้นยี่สิบนิด ๆมาเพราะขี้เกียจรอลิฟต์ แล้วมันก็เสือกวิ่งตามผมลงมาไง จังหวะนี้ไม่สนแล้วว่าควรทำยังไงอะไรไวกว่าผมก็เลือกแม่งอันนั้นแหละรถยนต์คันโปรดเคลื่อนตัวออกจากคอนโดหรูด้วยความรวดเร็ว ผมเหยีบคนเร่งแบบไม่คิดชีวิต จ้องมองทางข้างหน้าด้วยความแน่วแน่ไม่สนเสียงของคนข้างกายที่บอกให้เบาความเร็วลงกว่านี้หน่อย“ไอ้ศิลาไฟแดงมึง!!”ไฟจราจรข้างหน้ากระพริบสีเหลืองก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสีแดงในตอนที่รถของผมยังไม่ถึงทางแยกแต่ใครจะสนวะผมเหยียบคันเร่งพุ่งทะยานไปข้างหน้าฝ่าไฟแดงทำผิดข้อกฎหมายอย่างที่ไม่ควรจะทำ โชคดีที่อีกทางฝั่งยังไม่มีรถออกมาทำให้ผมรอดอุบัติ