Lahat ng Kabanata ng ในนามภรรยาของตาย: Kabanata 61 - Kabanata 70

บทที่ 60เวลา 23.25 น.เลขนาฬิกาดิจิตอลบนผนังบ้านกระพริบเปลี่ยนตัวเลข บอกเวลาปัจจุบัน ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่สามทุ่มนิด ๆเพราะอ่อนเพลียมาเกินไป“ฮึบ!”ฉันลุกขึ้นบิดตัวเล็กน้อย ก่อนจะพยุงร่างตัวเองเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย ฝนตกก็จริงแต่รู้สึกเหนียวตัวไปหมดเลย ไม่ชอบเลยแฮะแบบนี้ผ้าขนหนูผืนสีชมพูถูกหยิบติดมือเข้ามาในห้องน้ำ ฉันค่อย ๆปลดเปลื้งเสื้อผ้าออก เปิดน้ำจากฝักบัวให้ชโลมไปทั่วทั้งร่างกาย มือลูบวน ๆที่หน้าท้องใหญ่ของตัวเอง“ดิ้นเหรอคะ” ฉันพูดกับลูกในท้อง รู้สึกได้ว่าเขากำลังดิ้นพลิกตัวความจริงแล้วเลย์จะให้ซาวด์ดูเพศเลยแต่เพราะฉันเองที่อยากลุ้นตอนคลอดทีเดียว เขาบอกว่าถ้ารู้ว่าเป็นหญิงหรือชายจะได้เตรียมของไว้รอเลยแต่คนมันอยากลุ้นนี่นา เลยตัดสินใจยังไม่อัลตราซาวน์ เลย์เองก็ไม่อยากขัดเขาจึงไม่เซ้าซี้ฉันเรื่องนี้อีกในระหว่างสองเดือนมานี้เลย์มักจะมาหาอยู่บ่อยครั้ง จนคนทั้งซอยคิดว่าเขาเป็นพ่อของลูกฉันไปแล้ว และดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ได้ขัดใคร เหมือนจะดีใจซะด้วยที่มีคนคิดแบบนั้นก่อนที่เขาจะบินไปทำงานเมื่อวานนี้ เพราะมีเหตุกระ

บทที่ 62อัญญาเดินขึ้นมาบนห้องนอน เธอทิ้งตัวนั่งลงบนปลายเตียง ปล่อยเสียงสะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างอดทนต่อไม่ไหวเจ็บไปทั้งหัวใจมือเล็กยกทุบตำแหน่งที่มีหัวใจอยู่ มันบีบรัดจนรู้สึกเจ็บไปหมด เจ็บจนหายใจไม่ออก น้ำตาหลั่งไหลออกมามากมาย เสียงร้องไห้ดังก้องไปทั่วทั้งห้องสี่เหลี่ยมนึกถึงสีหน้าของเขา น้ำเสียงและคำพูดเหล่านั้น ยิ่งทำให้หัวใจบีบรัดอย่างเจ็บปวดอีกครั้ง ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเพราะการสะอึกสะอื้น เธอควบคุมตัวเองไม่ได้เลยอยากให้อภัยเขาแทบตายแต่ก็กลัวว่าจะต้องกลับไปเสียใจอีก ออกมาได้แล้วแท้ ๆจะมานึกเสียใจและลังเลเพราะเขาอีกทำไม แค่เห็นน้ำตาของอีกคนหัวใจก็อ่อนย้วยลงแล้วถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงเข้ากอดปลอบจับมือกับเขา จูงมือกันไปเริ่มต้นใหม่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เธอกำลังมีลูก หากกลับไปอยู่ด้วยกันวันดีคืนดีเขานึกอยากทำร้ายเธอขึ้นมาลูกในท้องจะทำยังไงหรือถ้าลูกเกิดมาเห็นภาพที่พ่อยื่นปืนจ่อหัวคนเป็นแม่ล่ะ ลูกจะคิดยังไงอัญญาคิดมากไปไกลถึงขั้นนั้น ไม่กล้าเชื่อว่าจะดีขึ้น ไม่คิดว่าเขาจะสามารถทำดีกับตัวเองได้ ที่ผ่านมาเขาร้ายมากเกินไปทั้งการกระทำและคำพูดแย

บทที่ 64ปัง! ปัง! ปัง!เสียงกระสุนดังขึ้นระรัว ทั้งศิลาและลูกน้องต่างพากันวิ่งหลบลูกกระสุนชุลมุน มีคนดักซุ่มยิง“เหี้ยเอ๊ย!” ศิลาพ่นคำหยาบ คว้าหยิบปืนที่พกติดตัวออกมา ชะเง้อมองออกไปหามือปืนเขาส่งสัญญาณให้ลูกน้องอีกสามคนด้านหลังว่ามีมือปืนตำแหน่งไหนบ้าง และบอกว่าตัวเขาและอาโปจะวิ่งเข้าไปด้านใน อีกคนยกมือขึ้นเป็นการตอบตกลงเขานับหนึ่งถึงสามในใจ หันไปพยักหน้ากับลูกน้องและพุ่งตัวออกไปแบบนั้น เสียงปืนดังระรัวอีกรอบ คนฝั่งนู้นล่วงตกลงมาจากซอกตึกที่แอบอยู่ศิลาและอาโปวิ่งเข้ามาด้านใน ชายฉกรรจ์มากมายกรูกันออกมา ศิลายิ่งปืนใส่สลับกับกาาต่อสู้ด้วยมือ อาโปถีบยอดหน้าพวกมันก่อนจะยกปืนยิงเข้าที่หน้าผากอย่างแม่นยำ“ไป!”เขาตะโกนบอกลูกน้องที่วิ่งตามกันมา ฝั่งของเขาพากันวิ่งกระจายไปคนละทาง ศิลาและอาโปตรงขึ้นไปยังชั้นด้านบนสุด โดยมีลูกน้องตามมาด้วยสี่ห้าคนระหว่างทางมีการต่อสู้อยู่บ่อยครั้ง จนศิลาเริ่มหน้าซีดเผือดเพราะเพิ่งจะบริจาคเลือดให้ปฐพีไปค่อนข้างเยอะและไม่ได้พักผ่อน เขายืนหอบหายใจเสียงดัง มือเท้าผนังพยุงกายตัวเองเอาไว้“ไหวไหมพี่” อาโปเห็นท่า

บทที่ 66“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้นะคะ” อัญญาเอ่ยบอกศิลาที่กำลังนั่งซักผ้าเช็ดตัวให้เธอในห้องน้ำ“ไม่เป็นไร อัญนอนพักเลย” เขาตอบกลับมาแบบนั้นก่อนจะหันกลับไปทำหน้าที่ต่ออัญญายิ้มให้กับภาพตรงหน้าก่อนจะนอนหลับตาเพื่อพักผ่อนต่อ มือลูบท้องกลม ๆของตัวเองไปด้วยศิลานอนเฝ้าเธอทุกวันตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้ามาหา ทำความสะอาดร่างกาย เช็ดปัสสาวะและอุจจาระให้เองตลอด อาบน้ำแต่งตัวเขาก็ทำให้เธอทุกอย่างและทำอย่าสงสม่ำเสมอไม่บกพร่องเลยเวลาผ่านไปอีกหนึ่งเดือนนิด ๆอัญญายังคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเช่นเคย ตอนนี้สามารถขยับร่างกายได้บ้างแล้วแต่ยังเคลื่อนที่เร็ว ๆไม่ได้ เพราะอาจทำให้ปากมดลูกเปิดอีกศิลาอยู่เป็นเพื่อนคุยเล่นปลอบใจอยู่ตลอด ไม่เคยหายไปไหนนาน ๆ เขาจะบอกตลอดว่าเป็นห่วงอัญญามากขนาดไหน บอกรักเธอทุกวัน ดูแลดีอย่างคาดไม่ถึงครืด ครืด ครืดอัญญาเหลือบมองตามเสียงโทรศัพท์ หน้าจอโชว์ชื่อของเลขาคนสนิทศิลา“พี่ศิลาคะ โทรศัพท์ค่ะ” เธอร้องบอกศิลาเดินขมวดคิ้วเข้ามาหา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย สีหน้าเคร่งเครียดนิดหน่อย เขาถอนหายใจเสียงดังก่อนจะตัดสายทิ้ง

ตอนพิเศษ#เด็กแสบ“เอามาเดี๋ยวนี้เลย!” เสียงของเด็กผู้หญิงวัยเจ็ดปีกำลังตะคอกใส่เด็กผู้ชายอีกคนหนึ่งเด็กผู้หญิงผมยาวที่ถูกมัดรวบไว้ทั้งสองข้าง กำลังยืนเท้าเอวหน้าตาบึ้งตึง เพราะถูกเด็กตรงหน้าขโมยเอากระเป๋าดินสอของตัวเองไป พอตามมาเอาคืนก็ไม่ยอมคืนให้เสียอย่างนั้น“เอามาสิ!” เธอพูดอีกรอบคิ้วขมวดหมุ่น“ไม่ให้!” แต่เด็กผู้ชายคนนั้นตอบกลับมาเสียงดังทั้งยังผลักตัวเธอจนล้มลงหงายหลัง“โอ๊ย!”สมายด์ล้มลงก้นกระแทกพื้น ความเจ็บแล่นแปลบขึ้นมา น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสอง ส่งเสียงร้องไห้เสียงดัง แต่คนตรงหน้ากลับหัวเราะเยาะชอบใจ“ทำอะไรน่ะ!!” เด็กผู้ชายวัยห้าขวบวิ่งเข้ามาหาพี่สาวที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้นจับมือที่ถลอกและมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อยขึ้นดู จากที่ปกติมีสีหน้าบึ้งตึงอยู่แล้ว ตอนนี้คิ้วเข้มทั้งสองขมวดเข้าหากันแน่น ลุกขึ้นจ้องหน้าคนที่แกล้งพี่สาวตัวเองเขม็ง“แกล้งพี่มายด์ทำไม!!”“ไปร์ทไม่ต้อง ฮึก” พี่สาวเอ่ยบอกน้องชายตัวเองที่ยืนประจันหน้าเด็กโต แม้ตัวเองจะโกรธที่ถูกรังแกแต่ไม่อยากให้น้องโดนไปด้วย“ทำพี่มายด์ทำไม!” สไปร์ทยืนกอดอกจ้องหน้