Lahat ng Kabanata ng ในนามภรรยาของตาย: Kabanata 71 - Kabanata 80

บทที่ 52“หยุด!”ปัง!ผมยิงปืนขู่ทั้งสองคนที่กำลังจะเดินจากไป อัญญาร้องกรี๊ดหน้าซีดเผือด เธอหันมาสบตากับผมอย่างเชื่องช้า“มึงทำบ้าอะไรวะศิลา ถ้าโดนเมียมึงขึ้นมาทำไง!” เขตแดนเข้าประกบ มันพูดรัว ๆใส่ผม แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น“กลับมา” ผมบอกกับอัญญา เธอมองสบตาผมด้วยแววตาสั่นระริก “กลับมาอัญญา”“พี่ทำแบบนี้เพื่ออะไร!!” เธอตะคอกใส่ผมสุดเสียง น้ำตาไหลอาบแก้มเช่นเคยแต่ต่างออกไปตรงที่มือทั้งสองข้างของเธอกำแน่นเนื้อตัวสั่นราวกับกำลังโกรธโกรธหรอ?โกรธที่ผมไม่ให้ไปกับมันสินะ…“อัญงงไปหมดแล้วกับสิ่งที่พี่ทำ!” เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม “พี่จะเอายังไงกันแน่ ฮึก…พี่ต้องการอะไร!”“กลับมาสิ”“ไม่ค่ะ อัญไม่อยากอยู่กับพี่แล้วพี่ศิลาได้ยินบ้างไหม!!”“…”“อัญเจ็บไปหมดแล้วทำไมยังไม่ปล่อยอัญไปสักที!!”“…”“ปล่อยอัญไปได้ไหม…” เธอสบตากับผม หน้าหวานแดงเถือกไปหมดเพราะเธอเอาแต่เค้นเสียงตะคอกใส่ผม“ไม่…”“ทำไมคะ พี่พูดมาสิว่าทำไม”“…”“ให้อัญอยู่ต่อทำไมพูดสิ!!”“…”ผมได้แต่ยืนถือปืนจ่อไปทางไอ้หน้าจื

ถึงตัวเองจะยังไปไหนไม่ได้อย่างน้อยก็ขอให้มีอะไรคืบหน้าบ้างดีกว่าต้องนอนรอเวลาไปเฉย ๆแบบนี้[ ฮัลโหลครับคุณศิลา ] เสียงของพ่อบ้านนนท์ พ่อบ้านประจำบ้นผมเอ่ยพูดทันทีที่รับสาย“ตามหาอัญญาให้ที”[ …. ] ปลายสายเงียบไป [ ให้ตามจากไหนครับ ]“ตามจากไหนก็ได้ ตามสืบตั้งแต่กล้องวงจรปิดหน้าบ้าน ไล่ไปจนถึงที่อัญญาอยู่”[ เอาจริงหรอครับ ]“เคยเห็นฉันล้อเล่นไหม?”[ คุณอัคคีจะไม่ว่าใช่ไหมครับ ]“ไม่”[ ผมจะเร่งให้เร็วที่สุด ]“กี่วัน”[ น่าจะสองอาทิตย์นะครับ ]“ให้ไม่เกินสามวัน”[ … ]“ห้าวัน”[ … ]“หนึ่งอาทิตย์”[ หนึ่งเดือนได้ไหมครับ ]“นานเกินไปไหม” ผมขมวดคิ้ว พยายามไม่ใส่อารมณ์หรือพูดจาโผงผาง เพราะมาขอให้พ่อบ้านช่วยเลยอยากพูดดี ๆ[ น่าจะไม่เกินหนึ่งเดือนนี่แหละครับ ]“อืม ตามนั้น”ผมตัดสายทิ้งไป แต่ก็ยังไม่พอใจอยู่ดี ต้องรอคอยข่าวของอัญญาเป็นเวลาหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนที่ไม่เจอหน้าไม่รับรู้เรื่องราวของเธอและลูกในท้องงั้นหรอจะบ้าตาย“อยากเจอเขาขนาดนั้นเลย?” เขตแดนถาม มันนอนสบายใจอยู่บนโซฟา “ตอนเขาอยู่เสือกทำตัวเหี้ยแต่แรกทำไม”“ก็ตอนนั้นกูไม่ได้รัก”“แล้วตอนนี้มึงรักเขา?”“…”“รักก็บอกว่ารักจะเงียบ

บทที่ 55 ออด~ ออด~ เสียงออดหน้าประตูดังขึ้นในเช้าวันถัดมา อัญญาที่กำลังนั่งดูรายการโทรทัศน์ต้องละสายตาชะโงกหน้ามองออกไปด้านนอกหน้าต่าง ปากอวบอิ่มยกยิ้มขึ้นทันทีที่เห็นร่างสูงของเลย์ยืนรอที่หน้าประตู เธอลุกขึ้นเดินออกไปหาเขาด้วยรอยยิ้ม เลย์ชูถุงของกินในมือเขาส่งยิ้มหวานมาให้เธอ “ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลย” “ของโปรดอัญทั้งนั้นแหละ” เขาบอกก่อนจะเดินแทรกผ่านประตูรั้วเข้ามา “หิวหรือยังครับตัวเล็ก” ร่างสูงย่อตัวลงคุยกับท้องกลม ๆของเธอ อัญญาหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันเดินกลับเข้ามาในบ้าน เลย์เดินแยกตัวไปในครัวเพื่อจัดของกินใส่จานมาให้คุณแม่อย่างอัญญา ขนมบัวลอยไข่หวานของโปรดถูกยื่นมาตรงหน้า อัญญาสูดดมกลิ่นหอมของมันด้วยแววตาเป็นประกาย ร่างเล็กชะงักไปเล็กน้อยพร้อมกับทำปากยู่ “ทำไมครับ” เลย์เลิกคิ้วถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนตรงหน้า “ของโปรดอัญไม่ใช่หรอ” “ใช่ แต่ไปหาหมอมา หมอบอกว่าให้งดของหวานไปก่อนเดี๋ยวจะเป็นเบาหวานเอา” “อ่อ งี้ก็อดกินของชอบเลยอะดิ” เลย์หัวเราะเบา ๆ “เสียใจ” หน้าหวานเบ้ปากทำท่าทางเสียใจให้อีกฝ่ายเห็น เขาหัวเราะหนักกว่าเดิม เลื่อนเก้าอี้โต๊ะอ

บทที่ 56“พี่จะอยู่นี่อีกนานปะ” อาโปเอ่ยถาม เขานั่งมองหน้าพี่ชายตัวเองมาพักใหญ่ “ผมเองก็ต้องคอยเข้าบริษัทนะ”“รู้”“ช่วงนี้พีมันก็ไปติดสาว ไม่ค่อยมาช่วยงานผมเหมือนแต่ก่อนแล้ว”“หึ ได้หญิงแล้วทิ้งงานเลยหรอ”“เหมือนพี่นั่นแหละ”“…”“พอเจอพี่อัญญาก็เป็นบ้าหอบฟาง หอบข้าวของมาที่นี่กระทันหันแบบนี้ พ่อก็คิดว่าพี่ทำใจไม่ได้จะย้ายไปอยู่ต่างประเทศซะอีก”“ตลก”อาโปเงียบลงอีกครั้ง เขามองใบหน้าซูบผอมของพี่ชาย ตั้งแต่พี่สะใภ้จากไปศิลาก็กลายเป็นคนซึมเศร้าเสียอย่างนั้น ข้าวปลาแทบไม่ยอมกิน วัน ๆหาดื่มแต่เหล้า พออาโปเข้ามาเตือนเขาก็จะให้เหตุผลว่านอนไม่หลับศิลานอนไม่หลับหากไม่เพลียหรือเมาหนัก เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่สองอาทิตย์แรกที่ภรรยาของตัวเองออกจากบ้านมา ในช่วงแรกเขายิ่งกว่าคนบ้าเสียอีกทุกครั้งที่โทรศัพท์มือถือดังเขาจะคิดเสมอว่าเป็นสายของสายสืบและพ่อบ้านนนท์ที่โทรเข้ามาแจ้งข่าวของอัญญา แต่เขาก็ได้รับแต่ความผิดหวังกลับมาอยู่ร่ำไป“กินข้าวยัง” น้องชายคนกลางเอ่ยถาม ที่เขาแวะมาเพราะเป็นห่วงพี่ชายของตัวเอง “พี่ผอมลงเยอะเลยนะ”“หรอ”“พู

บทที่ 58 “อัญญา” ข้อมือเรียวถูกคว้าเอาไว้ได้ทัน เธอชะงักกึกอยู่กับที่ ปากสวยขบเม้มเข้าหากัน ศิลาขยับกายมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เขาจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาสั่นไหว ทั้งที่ตอนแรกอยากจะวิ่งหนีแต่พอเห็นว่าเป็นเธอเองที่เริ่มหนีเขาก่อน สมองก็คิดไปไกลกลัวว่าเธอจะย้ายของหนีไปอีก “อัญญา…” เขาพูดได้แค่ชื่อของเธอ เอ่ยคำไหนไม่ออก ไม่รู้จะชวนคุยหรือเข้าประเด็นยังไง “ปล่อยค่ะ” เธอบอกเสียงนิ่ง ไม่แม้แต่จะสบตากับเขา อุตส่าห์ออกมาเดินเล่นออกกำลังกายนอกบ้านบ้าง เพื่อให้ตัวเองสดชื่นและไม่ฟุ้งซ่านเรื่องของเขาเวลาอยู่ตัวคนเดียว แค่ไหงโชคชะตากลับเล่นตลกพาเขามาอยู่ตรงหน้าเธอแบบนี้ ทั้งที่หายหน้าหายตาไปตั้งนาน จะมาให้เห็นทำไม หนีมาแล้วแท้ ๆทำไมไม่พ้นจากเขาสักที “อัญญา…” “ขอตัวนะคะ” เธอบิดข้อมือหนีเขา พยายามจะเดินเลี่ยงออกไปแต่ศิลากลับดึงรั้งเธอไว้เช่นเคย “อัญญา” “มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามทั้งที่ไม่ยอมมองหน้าเขา ไม่อยากให้ศิลาเห็นแววตาวูบไหวของตัวเอง “…” แต่อีกคนก็เอาแต่เงียบ “ถ้าไม่มีอะไรขอตัวนะคะ” “ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” เขาถามเสียงอ่อนอย่างที่เธอไม่เคยได้ยินมันมาก่อน “ไม