All Chapters of ในนามภรรยาของตาย: Chapter 81 - Chapter 90

บทที่ 59[ Aunya's Past ]“อัญญา!” เสียงตะโกนเรียกชื่อของฉันดังมาจากหน้าบ้าน พอชะโงกมองผ่านกระจกหน้าต่างก็เห็นว่าเป็นพี่ข้างบ้านนี่เองฉันวางไม้กวาดและที่ตักผงขยะลง เดินประคองเริ่มรู้สึกหนักออกจากบ้านไปอย่างระมัดระวัง ช่วงนี้ฝนตกบ่อยพื้นหญ้าหน้าบ้านจึงชื้นแฉะพาสมควรจากที่ช่วงเย็นของทุกวันจะออกมาเดินเล่นนั่งเล่นหน้าบ้านเพื่อหาอะไรทำให้ตัวเองผ่อนคลาย ต้องเปลี่ยนมารีดน้ำที่ขังตามพื้นเสียอย่างนั้น แต่ก็ถือว่าได้ออกกำลังกายไปในตัว“เดินดี ๆ!” พี่กิ่งตะโกนบอกฉัน เขาทำหน้าเข้มคิ้วขมวดดุกลับมาเพราะเมื่อกี้เกือบลื่นน้ำที่ขัง“รู้แล้ว ๆ” ฉันตอบกลับด้วยรอยยิ้มเช่นเคยตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ในวันแรก ๆพี่กิ่งนี่แหละที่เป็นคนแรกที่เข้ามาทักทายทำความรู้จักกับฉัน เขาใจดีมากแม้จะชอบทำหน้าดุ ๆก็ตาม ยิ่งพอรู้ว่าฉันท้องเขายิ่งมาหาบ่อยขึ้น เพราะกลัวว่าคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างฉันจะเหงา“เลย์มันเอาของมาห้อยไว้หน้าบ้านอีกแล้วเนี่ย ฝนก็จะมาเดี๋ยวจะเปียกเอา” พี่กิ่งยื่นถุงสีขาวขนาดใหญ่ส่งมาให้ฉันมองมันอย่างหงุ่นงงแต่ก็รับมาถือไว้ จำได้ว่าเลย์บอกว่าไม่ได้กลับมาในว

บทที่ 61 “อือ…” ร่างหนาของศิลาขยับพลิกกาย เปลือกตาค่อย ๆลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า แสงแดดลอดผ่านกระจกหน้าต่างเข้ามา มันกระทบเข้ากับใบหน้าของเขาพอดี หน้าหล่อหันหนีมาอีกทาง ผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาวล่วงหล่นจากหน้าผากลงกับพื้น ตาคมเลื่อนมองโต๊ะตรงหน้า มันสีกะละมังสีฟ้าใบใหญ่วางอยู่ ดูเหมือนว่าอัญญาจะเช็ดตัวให้เขา คนตัวโตดันกายตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ปวดเมื่อยตามร่างกายไปเสียหมด ซ้ำยังปวดหัวตุบ ๆอย่างกับมันจะระเบิดเสียอย่างนั้น แอ๊ด… ประตูห้องครัวถูกดันออก อัญญาใช้หลังดันประตูเพื่อเปิด สองมือถือถ้วยที่มีควันรอยระอุขึ้นมา เธอก้มมองถ้วยในมืออย่างระมัดระวังกลัวว่ามันจะหก “ร้อน ๆ” ปากสวยพึมพำตลอดการเดิน เธอเงยหน้าขึ้นเห็นว่าอีกคนตื่นแล้วก็ตกใจ ผงะไปเล็กน้อย ปากอวบอิ่มขบเม้มเข้าหากัน เธอหลบตาสายตาเขารีบเดินเข้ามาใกล้วางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะและดันส่งให้กับเขา ศิลาจ้องมองใบหน้าหวานไม่ละสายตา จ้องมองมันอยู่อย่างนั้นอย่างลืมตัว “กินก่อนกลับนะคะ” เธอพูดพร้อมกับรีบหันหลัง หมับ! ศิลาลุกพรวดคว้าข้อมือเล็กของเธอเอาไว้ อัญญาหันกลับมามองเขาอย่างตกใจ เธอชักมือกลับแต่เขาไม่ยอมยังคงดึงรั้งเอาไว้ แต่ไม่

บทที่ 62อัญญาเดินขึ้นมาบนห้องนอน เธอทิ้งตัวนั่งลงบนปลายเตียง ปล่อยเสียงสะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างอดทนต่อไม่ไหวเจ็บไปทั้งหัวใจมือเล็กยกทุบตำแหน่งที่มีหัวใจอยู่ มันบีบรัดจนรู้สึกเจ็บไปหมด เจ็บจนหายใจไม่ออก น้ำตาหลั่งไหลออกมามากมาย เสียงร้องไห้ดังก้องไปทั่วทั้งห้องสี่เหลี่ยมนึกถึงสีหน้าของเขา น้ำเสียงและคำพูดเหล่านั้น ยิ่งทำให้หัวใจบีบรัดอย่างเจ็บปวดอีกครั้ง ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเพราะการสะอึกสะอื้น เธอควบคุมตัวเองไม่ได้เลยอยากให้อภัยเขาแทบตายแต่ก็กลัวว่าจะต้องกลับไปเสียใจอีก ออกมาได้แล้วแท้ ๆจะมานึกเสียใจและลังเลเพราะเขาอีกทำไม แค่เห็นน้ำตาของอีกคนหัวใจก็อ่อนย้วยลงแล้วถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงเข้ากอดปลอบจับมือกับเขา จูงมือกันไปเริ่มต้นใหม่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เธอกำลังมีลูก หากกลับไปอยู่ด้วยกันวันดีคืนดีเขานึกอยากทำร้ายเธอขึ้นมาลูกในท้องจะทำยังไงหรือถ้าลูกเกิดมาเห็นภาพที่พ่อยื่นปืนจ่อหัวคนเป็นแม่ล่ะ ลูกจะคิดยังไงอัญญาคิดมากไปไกลถึงขั้นนั้น ไม่กล้าเชื่อว่าจะดีขึ้น ไม่คิดว่าเขาจะสามารถทำดีกับตัวเองได้ ที่ผ่านมาเขาร้ายมากเกินไปทั้งการกระทำและคำพูดแย

ครืด ครืดโทรศัพท์สั่นพร้อมกับข้อความที่ถูกส่งเข้ามา ศิลากดเข้าไปดูทันที กำลังจะเดินออกไปแต่อาโปรั้งแขนเอาไว้ก่อน“ไปด้วย”“อยู่กับน้องแหละดีแล้ว”“ผมเป็นห่วงพี่” เขาบอกตามความจริง ทั้งพี่คนโตและน้องคนเล็กกำลังตกอยู่ในอันตรายทั้งคู่“ไปกันเถอะ พ่อเฝ้าตาพีเอง” อัคคีเห็นว่าทั้งคู่กำลังลังเลจึงเอ่ยบอกแบบนั้น “เดี๋ยวส่งคนไปช่วย ระวังตัวให้ดีก็พอ”ทั้งศิลาและอาโปพยักหน้ารับ เขาสบตากับผู้เป็นพ่อก่อนจะรีบวิ่งออกไปสุดกำลังรถยนต์แล่นออกจากโรงพยาบาลด้วยความรวดเร็ว อาโปติดต่อประสานงานกับตำรวจ ส่วนศิลาเหยียบคันเร่งอย่างไม่คิดชีวิต เป็นห่วงอัญญาสุดหัวใจเขาจำได้ว่าเธอท้องยังไม่ครบกำหนดเก้าเดือน การที่เธอมีน้ำคร่ำไหลออกมามันต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ ยิ่งคิดแบบนั้นรถยิ่งพุ่งทะยานไปด้วยความเร็วที่เกินกฎหมายกำหนดอีกครั้งอัญญาต้องปลอดภัยเขาพูดในใจซ้ำ ๆอยู่อย่างนั้น หากเธอและลูกเป็นอะไรไป เขาคงทำใจไม่ได้แน่ ๆคงรู้สึกไปทั้งชีวิตที่พาเธอกลับมาไม่ได้และต้องตกอยู่ในอันตรายแบบนี้ให้อภัยตัวเองไม่ได้แน่นอน“ตำรวจกำลังตามมา” อาโปเอ่ยบอก “คนของเราก็กำลังมาเหมือนกัน”ศิลาไม่ได้ตอบอะไร สายตายังคงจดจ้องมองทางข้า

“ปล่อยเมียกู!”“เอาบริษัทมึงมาแลกสิ” ภูผาหันไปบอกให้ลูกน้องอีกคนเดินเข้าไปหาศิลาพร้อมโทรศัพท์เครื่องหนึ่งในมือ “พูดใส่เครื่องอัดเสียง มอบอำนาจทั้งหมดมาให้กูแต่เพียงผู้เดียว”“อะไรทำให้มึงเล่นงานครอบครัวกูแบบนี้”“หมั่นไส้ไง พวกมึงมันชอบอวดเก่งอวดฉลาดเกินหน้าเกินตา กูเลยไม่ชอบใจ”“เรื่องแค่นี้มึงถึงขนาดที่ต้องชนน้องกูเลยรึไง!” อาโปตะโกนถาม“ไม่แค่นี้สิ มีเรื่องที่รุ่นพ่อพวกมึงทำด้วย” ภูผาพูดต่อ “ไอ้อัคคีพ่อมึง ทำให้พ่อแม่กูล้มละลายไม่มีเงินเหลือสักบาท จนต้องตัดสินใจฆ่าตัวตายไปแบบนั้น…”“พ่อมึงไม่สู้เอง!”“พ่อกูสู้!!” ภูผาตะคอกกลับ “แต่เพราะพ่อมึงไม่ช่วยเหลือ ปล่อยผ่านปัญหาของพ่อกู จนพ่อกับแม่กูเครียดจนฆ่าตัวตาย!”“มันไม่เกี่ยวกับพ่อกู”“ไม่เกี่ยวเหี้ยไร ก็พ่อมึงนั่นแหละที่ส่งคนมาตรวจสอบการเงินบ้านกู จนพ่อกูต้องเป็นแบบนั้น!”“ทำไม่ดีแต่แรกนี่หว่า”ปัง!“อย่าปากดี!” ภูผายิงปืนขึ้นฟ้าก่อนจะหันปลายกระบอกปืนไปทางศิลา “เวลานี้มีแต่เสียกับเสียนะ”“…”“พูดซะ มอบอำนาจให้กู ไม่งั้นเมียมึงได้ตายแน่นอน”ศิลามองสบตากับอัญญา เธอส่ายหัวให้เขาน้ำตาไหลรื้นไม่หยุด เนื้อตัวสั่นสะอื้นจนเขารู้สึกเจ็บใจที่ป