Semua Bab องค์หญิงใหญ่ดวงใจท่านแม่ทัพทมิฬ: Bab 21 - Bab 30

บทที่ 21 ท่านต้องเป็นของข้าองครักษ์คนสนิทซึ่งนางเคยส่งไปสืบข่าว เกี่ยวกับจวนแม่ทัพใหญ่เสวี่ยเยวียนสือก่อนหน้านี้ ได้วิ่งหน้าตื่นมารายงานอย่างเร่งรีบ ใบหน้าเปื้อนเหงื่อของเขาฉายชัดถึงความเร่งด่วน“รายงานองค์หญิง วันนี้กระหม่อมมีข่าวจากจวนของแม่ทัพใหญ่ที่จะมารายงานพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องอะไร”“เย็นวันนี้แม่ทัพใหญ่ได้ส่งคนไปเชิญตัวคณิกาคนโปรดที่ได้ซื้อตัวไว้ตลอด มาปรนนิบัติที่จวนพ่ะย่ะค่ะ”เพียงแค่สิ้นคำรายงานนั้น มือไม้ของนางก็อ่อนลงทันที‘ท่านอา ท่านทำเช่นนี้ก็เพื่อที่จะบอกกับข้าว่า ท่านไม่ได้รักข้าใช่หรือไม่ ในช่วงเวลาอันแสนเจ็บปวดนี้ของข้า ท่านถึงได้เรียกนางคณิกาเข้ามาปรนนิบัติเช่นนี้ แต่ในครั้งนี้ข้าคงไม่อาจที่จะปล่อยให้ท่านได้มีความสุขกับนางแน่ เพราะก่อนที่ข้าจะจากไป ข้าจะต้องทำให้ท่านเป็นของข้า’องค์หญิงครุ่นคิดในใจอย่างปวดร้าวในอก ก่อนรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นจะผุดขึ้นบนใบหน้า“เหล่าหลิ่ว เจ้าจงไปดักจับหญิงคณิกานางนั้นเอาไว้ก่อน อย่าให้นางไปถึงจวนท่านแม่ทัพใหญ่ได้ ข้ายกนางให้เจ้า จะเอานางไปทำอะไร ที่ไหนก็เอาไปเถิด” องค์หญิงใหญ่เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ซึ่งองครักษ์หนุ่มก็

บทที่ 23 ตัดใจแล้วจากไปในฐานะแม่ทัพใหญ่ย่อมรู้ดีว่าผลลัพธ์ของค่ำคืนนี้ อาจมิใช่เพียงการเสื่อมเสียชื่อเสียงขององค์หญิงใหญ่ แต่คือหายนะที่อาจสั่นคลอนความมั่นคงของแคว้นได้เมื่อหลินซูมี่ได้ยินถ้อยคำของเสวี่ยเยวียนสือ ดวงตาคู่งามของนางก็พลันสั่นไหว หยาดน้ำตาไหลเอ่อขึ้นโดยไม่อาจหักห้าม ความรู้สึกที่เก็บงำไว้เนิ่นนาน ความเจ็บปวด ความโหยหา และความผิดหวัง ได้พรั่งพรูออกมาราวเขื่อนที่พังทลายนางไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไป...เสียงสะอื้นหลุดลอดจากเรียวปาก พร้อมกับที่หญิงสาวระเบิดอารมณ์และความรู้สึกที่ซุกซ่อนไว้ในหัวใจตลอดเวลาที่ผ่านมา ออกมาอย่างสุดจะกลั้นเอาไว้“ก็ข้าไม่ได้รักเขา! ท่านอา ตลอดหลายปีมานี้ ท่านไม่รู้เลยหรือว่าข้ารักท่าน ข้ารักท่านมาก ข้ารักท่านมาตลอด เหตุใดท่านถึงทำเป็นเฉไฉ ไม่รับรู้ความรู้สึกนี้ของข้า”หลินซูมี่นางได้เอ่ยถามออกมาอย่างเจ็บปวดหัวใจ ความรักที่นางมีต่อเขา ถูกผลักไสด้วยคำกล่าวที่เหมือนจะบีบให้นางไปแต่งงานกับบุรุษอื่น ความเจ็บช้ำนี้ทำให้นางไม่อาจทนได้ นางมองเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ ขณะที่เสียงสะอื้นของนางยังคงแทรกผ่านทุกคำที่กล่าวออกมาเสวี่ยเยวียนสือได้ยินคำเ

บทที่ 25 จัดทัพเตรียมรบยังไม่ทันที่เสวี่ยเยวียนสือจะได้บอกเรื่องสำคัญระหว่างตนเองกับองค์หญิงใหญ่ ฮ่องเต้ก็รับสั่งให้เขาไปจัดเตรียมขบวนทัพ เพื่อออกไปป้องกันชายแดนทันที เพราะรู้ว่าอย่างไรแคว้นจงก็ต้องยกทัพมาอย่างแน่นอน“เสวี่ยเยวียนสือ เจ้าจงไปเร่งจัดขบวนทัพไปป้องกันชายแดน คราวนี้แคว้นจงน่าจะโจมตีเราแน่ และคงยากที่จะเจรจาอย่างสันติ คราวนี้เจ้าจงนำทัพหลวงออกรบด้วยตนเองเถิด เพราะทหารทั่วไปอาจจะไม่สามารถรับมือกับทหารของแคว้นจงได้ นี่คือตราพยัคฆ์ เจ้าสามารถใช้มันบัญชาการทหารได้ตามที่ต้องการ”ฮ่องเต้ตรัสกับศิษย์น้องของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด และส่งมอบตราพยัคฆ์ให้กับแม่ทัพใหญ่ของแคว้นเมื่อเสวี่ยเยวียนสือได้เห็นเช่นนั้น ก็ไม่ปรารถนาที่จะเพิ่มภาระทางใจให้กับผู้เป็นศิษย์พี่ จึงเลือกที่จะกลืนคำกล่าวของตนลงคอไปก่อน‘เอาไว้เสร็จภารกิจแล้วค่อยบอกน่าจะย่อมได้ หรือถ้าหากข้าต้องตายในสนามรบ ก็ปล่อยให้เรื่องนี้เงียบหายไปก็ได้ เพราะอย่างไรเสีย หากถึงตอนนั้นข้าก็คงตายไปแล้ว และจะไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องนี้ให้เสียหายไปถึงนางได้ มี่เอ๋อร์’ เสวี่ยเยวียนสือได้แต่นึกในใจอย่างเจ็บปวด แต่ส

บทที่ 27 ออกตามหาองค์หญิงใหญ่หลังจากที่คิดทบทวนเรื่องนี้มาทั้งคืน ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้ว่า ชีวิตจะเดินต่อไปในทิศทางใด ซึ่งมันก็เป็นเวลารุ่งสางพอดีเสวี่ยเยวียนสือได้เรียกคนสนิททั้งหมดของตนเองมาพบในกระโจมเพื่อสั่งการบางอย่าง“ตงตี้ เหออี้ เป่ยหนาน ชิงตี้ หนานเหริ่น ข้ามีเรื่องที่สำคัญอยากจะขอร้องพวกเจ้า” เหล่าคนที่ถูกเอ่ยชื่อออกมา ก็ยืนนิ่งไปทันที เพราะนับตั้งแต่พวกเขาเข้าประจำการในกองทัพ ภายใต้การบัญชาการของแม่ทัพใหญ่ผู้นี้ ไม่เคยเลยสักครั้งที่อีกฝ่ายจะเอ่ยเช่นนี้ออกมา และเมื่อครั้งนี้ถึงกับเอ่ยออกมาในเชิงขอร้องย่อมแสดงให้เห็นว่า สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายดายอย่างแน่นอน“ท่านแม่ทัพใหญ่บอกมาได้เลย พวกข้ายินดีจะทำตามที่ท่านขอร้อง” รองแม่ทัพใหญ่ตงตี้เป็นตัวแทนของทุกคนเอ่ยขึ้นมา“ข้าตัดสินใจแล้วว่า ข้าจะออกไปตามหามี่เอ๋อร์...” เพียงแค่สิ้นประโยคนั้นของแม่ทัพใหญ่ ความเงียบก็ปกคลุมทั่วทั้งกระโจม แม่ทัพทั้งห้าที่อยู่เบื้องหน้าก็แทบล้มทั้งยืน เนื่องจากเรื่องนี้มันหนักหนาเกินไปกว่าที่พวกเขาจะรับได้“ท่านแม่ทัพใหญ่ ท่านคิดดีแล้วจริงหรือ รู้หรือไม่ว่าถ้าท่านละทิ้งกองทัพไปเ

บทที่ 29 พบสุสานโบราณเมื่อคำสั่งถูกส่งต่อไปยังกองธงทั้งสามอย่างรวดเร็ว และไม่นานนักทุกกองกำลังก็ใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่มีในมืออย่างเต็มกำลัง ซึ่งผลลัพธ์ก็เป็นไปดังหวัง เมื่อทหารฝั่งตรงข้ามเริ่มล่วงล้ำเข้าสู่พื้นที่เทือกเขาหลงหลง ทหารเหล่านั้นก็ตกลงสู่กับดักที่วางไว้ และถูกโจมตีด้วยหลากหลายวิธีอย่างไม่ทันตั้งตัว จนในที่สุดก็ถูกกวาดล้างไปจนหมดสิ้นแม้ว่าเรื่องยุ่งยากจะถูกจัดการไปได้บางส่วน ทว่าแม่ทัพบูรพาเป่ยหนาน ก็ยังคงเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด“ท่านแม่ทัพใหญ่ เหตุใดเรื่องเช่นนี้จึงต้องเกิดขึ้นในยามที่ท่านไม่อยู่ด้วยเล่า...”“ยามนี้จะกล่าวโทษท่านแม่ทัพใหญ่ไปก็ไร้ประโยชน์ พวกเรามาเร่งวางแผนเพื่อรับมือกับข้าศึกดีกว่า” แม่ทัพทักษิณชิงตี้เอ่ยขึ้นมาบ้าง พร้อมกับจ้องมองแผนที่ที่อยู่บนโต๊ะ“ชิงตี้ เจ้าเชี่ยวชาญเรื่องกับดักมากที่สุด เจ้าคิดว่าบริเวณเทือกเขาแห่งนี้และบริเวณอื่น ๆ สามารถวางกับดักชนิดใดได้บ้าง” แม่ทัพประจิมหนานเหริ่นเอ่ยถามขึ้นมา เมื่อเขาได้เห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมองแผนที่มาสักพักแล้ว“ทั้งหมดเท่าที่ข้าสังเกตเห็น นอกจากเทือกเขาหลงหลงแล้ว ก็จะมีแม่น้ำเป่ยซีที่ไหลผ่านกลางหุบเขาแห