All Chapters of องค์หญิงใหญ่ดวงใจท่านแม่ทัพทมิฬ: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 31 บททดสอบแรกเมื่อสนทนาเรื่องสำคัญเสร็จสิ้น หลินซูมี่ก็ยังคงอยู่สนทนากับชายชราต่ออย่างเป็นกันเอง บทสนทนาไหลลื่นไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้ตัว จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็นทั้งสองคนจึงร่วมรับประทานอาหารกันอย่างเรียบง่ายและเงียบสงบ จากนั้นชายชราก็เดินไปส่งหลินซูมี่ที่เรือนพักของนางด้วยตนเอง ถึงแม้สิ่งนี้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่กลับอบอวลไปด้วยความเคารพและความอบอุ่นระหว่างกัน“แม่หนู หวังว่าชีวิตของเจ้าจะไม่เป็นเช่นนาง ข้าขอภาวนาให้เจ้ามีชีวิตอย่างเป็นสุข” ชายชรามองตามหญิงสาวที่เดินขึ้นเรือนไปจนลับสายตา ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาเบาๆ แล้วหันหลังเดินกลับไปยังเรือนของตนเองเพื่อสั่งการกับเหล่าชาวบ้านผู้ชายทั้งหลายที่มารออยู่“พวกเจ้าจงฟังให้ดี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ขอให้พวกเจ้าผลัดเปลี่ยนกันเฝ้าทางเข้าทุกเส้นทางของหมู่บ้าน หากพบผู้ใดที่มิใช่คนของเรา จงรีบมารายงานข้าทันที” ชายชราออกคำสั่งไปอย่างชัดเจนและเด็ดขาดเมื่อสิ้นคำสั่งนั้น เหล่าชาวบ้านต่างก็พยักหน้าและขานรับอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะแยกย้ายกลับสู่บ้านเรือนของตนเวลาผ่านไปเกือบยี่สิบวันช่วงเวลานั้น ชาวบ้านที่คอยเฝ้าตามจุดต่างๆ ได้สังเกตเห็นชายแปลก

บทที่ 33 เริ่มแผนตัดกำลังกองทัพแคว้นจงเมื่อจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว แม่ทัพอุดรเหออี้ก็เป็นผู้นำขบวนทัพกองธงเหลืองหงส์เก้าหัวขลิบแดง ไปวางระเบิดเหล่านี้ที่ช่องเขาด้านบน เหนือกองทัพศัตรูไม่มากนัก ซึ่งทางกองทัพของแคว้นหลินได้แจกจ่ายยาถอนพิษให้แก่ทหารทุกคนของตนเรียบร้อยแล้ว เพื่อป้องกันการถูกพิษร้ายเล่นงานเสียเองส่วนทัพหน้าที่จะบุกโจมตีทางหน้าค่าย ก็คือแม่ทัพบูรพาเป่ยหนาน และแม่ทัพทักษิณชิงตี้ พร้อมทั้งทหารอีกหลายหมื่นนาย เพื่อหวังให้ทางแคว้นจงตายใจ เชื่อว่ามีการบุกมาโจมตีเพียงทางเดียว“เอาล่ะทุกคน แม้ว่าครั้งนี้จะเป็นเพียงแค่การแสดงเท่านั้น แต่ถ้าหากสามารถทำให้ฝ่ายนั้นสูญเสียไปได้มากเท่าไรก็ยิ่งดี ขอให้พวกท่านทุกคนจงร่วมใจและลงแรงอย่างเต็ม ที่เพื่อปกป้องแผ่นดินเกิดเอาไว้ ไม่ว่าทุกท่านจะอยู่หรือตาย จะชนะหรือว่าแพ้ จงจำเอาไว้ว่าพวกท่านคือวีรบุรุษของเรา ขอให้ทุกท่านจงใช้กำลังทั้งหมดที่มีในการต่อสู้ และท้ายนี้ ข้าขออวยพรให้ทุกท่านชนะศึก และกลับมาอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา”รองแม่ทัพตงตี้ได้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและเต็มไปด้วยความเคารพ ทำให้ทหารทุกนายที่อาจจะขาดขวัญกำลังใจไปบ้าง ได้รับพลั

บทที่ 35 เริ่มบททดสอบสุดท้ายแม่ทัพใหญ่เริ่มรู้สึกถึงความเย็นที่ค่อย ๆ แทรกเข้ามาในผิวกายทีละน้อย เขาบอกตัวเองให้เร่งฝีมือให้เร็วที่สุด เพราะหากคุณสมบัติในการต้านความเย็นหมดลง เขาจะต้องเผชิญกับแม่น้ำที่เย็นจัดถึงจุดเยือกแข็ง ซึ่งเป็นอุณหภูมิที่สามารถแช่แข็งทุกสรรพสิ่งได้ในพริบตา‘ว่ายต่อไป เสวี่ยเยี่ยนสือ! เจ้าจะมาตายตรงนี้ไม่ได้!’ เสวี่ยเยวียนสือคำรามบอกกับตัวเองในใจ พลางกัดฟันสู้กับความอ่อนเพลียที่กัดกินทั้งร่าง ก่อนจะเร่งว่ายน้ำทันที โดยในครั้งนี้เขารู้สึกปวดบริเวณขา ที่ผิวด้านนอกเริ่มปริแตกจากความเย็นที่กัดกินร่างกายเขารู้ได้ทันทีว่าเลือดกำลังไหลออกจากขา เพราะสัมผัสได้ถึงความอุ่นวาบบริเวณต้นขาซ้าย พร้อมกับความแสบคันที่แล่นริ้วขึ้นมาอย่างชัดเจนและในที่สุด ฤทธิ์ของยาต้านทานความเย็นก็หมดลงโดยสมบูรณ์ เพราะตอนนี้เขารู้สึกได้ถึงความหนาวเย็น ที่ซึมลึกเข้าไปถึงกระดูกของตนจากแต่เดิมมันปวดร้าวจากการว่ายน้ำเป็นเวลานานโดยไม่ได้พัก บัดนี้มันมีความหนาวเย็นสุดขั้วแทรกซึมเข้าไปเพิ่มอีก จนทำให้แขนขาของเขารู้สึกชาไปหมดแม้สภาพร่างกายจะใกล้ถึงขีดจำกัด แม่ทัพหนุ่มก็ไม่หยุดว่ายน้ำฝ่าความหนาวเย็น เ

บทที่ 37 ผ่านบททดสอบสุดท้ายเมื่อเสวี่ยเยวียนสือได้ฟังเช่นนั้น ริมฝีปากของเขาก็กระตุกอย่างเห็นได้ชัด เพราะที่เขาเลือกอีกฝ่ายนั้นออกมา ก็เพื่อจะให้อีกฝ่ายออมมือให้ หรือไม่ก็ยอมแพ้แต่โดยดี แต่ดูจากการกระทำและคำกล่าวของขงปาแล้ว เขาคงต้องคิดใหม่อีกครั้งและคงจะประมาทไม่ได้“แน่นอน ข้าจะไม่ออมมือให้เจ้าเช่นกัน”เสวี่ยเยวียนสือกล่าวออกมาพลางกัดฟันแน่น และตั้งท่าเตรียมพร้อมสำหรับการประลองที่ไม่อาจประมาทได้ผู้อาวุโสยืนอยู่ด้านข้าง เหลือบตามองทั้งคู่ก่อนจะประกาศด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “เริ่มได้!”เมื่อสิ้นเสียงประกาศ คนทั้งคู่ต่างก็กระโจนเข้าหากันทันที อาวุธในมือถูกฟาดฟันอย่างรวดเร็วและรุนแรง แสงประกายจากการปะทะของอาวุธ ส่องสว่างวาบในอากาศแส้เหล็กของขงปานั้นราวกับมีชีวิต เพราะมันเคลื่อนไหวไปมาราวกับอสรพิษที่ดุร้ายส่วนกระบี่ของเสวี่ยเยวียนสือนั้นก็ไม่แพ้กัน เพราะไม่ว่าวิถีของแส้เหล็กจะฟาดไปลงที่ใด กระบี่ของเขาก็จะพุ่งเข้าไปรับเพื่อป้องกันทุกคราไปการประลองครั้งนี้ดำเนินไปอย่างดุเดือด รุนแรง และกินเวลายาวนานกว่าครึ่งชั่วยาม ก่อนที่ผลจะตัดสินจะออกมาว่าแม่ทัพหนุ่มเป็นผู้ชนะชัยชนะครั้งนี้เสวี่ย

บทที่ 39 ท่านอามาหาข้าแล้ว“ข้ารู้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องแอบเข้าร่วมฟังในครั้งนี้ด้วย ข้าจึงได้แสดงละครฉากใหญ่ให้เขาได้ดู เพื่อที่เขาจะได้ประมาณตนได้ว่า ฐานะของข้ากับเขาแตกต่างกันมากเพียงใด” รัชทายาทกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา พอเอ่ยจบเขาก็หันไปทางเหล่าเสนาบดีด้วยสายตาที่เฉียบคม ก่อนจะกล่าวอีกครั้ง “เอาล่ะท่านอัครเสนาบดี ท่านเสนาบดีสำนักเลขาธิการ ท่านเสนาบดีสำนักตรวจราชการ หลังจากนี้ให้พวกท่านไปจัดตั้งการสอบขึ้นมา เพื่อคัดหาขุนนางที่มีคุณภาพเข้ามาทำงาน เราจะต้องพยายามตัดสายอำนาจที่สืบทอดกันมาจากตระกูลเก่าแก่ให้หมด เพราะไม่เช่นนั้นแล้ว บ้านเมืองอาจจะเกิดเรื่องวุ่นวาย เพราะคนเลวบางกลุ่มที่หวังใช้อำนาจในมือก่อเรื่องได้ อีกอย่าง ยามนี้เสด็จพ่อก็ยังคงประชวรหนักอยู่ ไม่รู้ว่าภายภาคหน้าจะเป็นเช่นไร จึงต้องพยายามทำให้ฐานอำนาจของพวกเรามั่นคงไว้ก่อน” องค์รัชทายาทกล่าวกับกลุ่มคนที่สนิทด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด ขุนนางเหล่านั้นก็ขานรับทันที จากนั้นก็ได้ปรึกษาหารือในข้าราชการกันต่อทางด้านของเสวี่ยเยวียนสือ ตั้งแต่สามารถเข้าหมู่บ้านมาได้ หัวใจของเขาก็สั่นไหวอย่างผิดปกติ ซึ่งแม่ทัพใหญ่ก็รับรู้ได