All Chapters of องค์หญิงใหญ่ดวงใจท่านแม่ทัพทมิฬ: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 กองทัพมาถึงแล้วเมื่อแม่ทัพใหญ่เห็นว่าใครกำลังเดินเข้ามา จิตใจของเขาก็สั่นไหวอย่างรุนแรง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเดินทางไปทำศึกในครั้งนี้ด้วย จึงเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง“องค์หญิง ท่านแน่ใจแล้วหรือว่าจะเดินทางไปกับพวกเรา ข้าขอเตือนท่านไว้ก่อนว่า นี่คือสนามรบหาใช่สนามเด็กเล่นหรือสนามฝึกซ้อม ดังนั้นอาจเกิดอันตรายจนถึงแก่ชีวิตได้ทุกเมื่อ”“ขอบคุณท่านอาเจ้าค่ะที่เตือน แต่ข้าตัดสินใจมาดีแล้วว่าจะไปร่วมรบในครั้งนี้ด้วย เพื่อจะทดสอบว่าวิชาที่ท่านอาสอนให้นั้นใช้ได้จริงหรือไม่ และท่านพ่อก็ได้อนุญาตแล้ว”องค์หญิงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน พลางจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาท้าทาย โดยที่ไม่ได้บอกถึงโทษที่เขาจะได้รับ หากว่านางได้รับบาดเจ็บ“ดี! ถ้าอย่างนั้นข้าจะรอดูฝีมือเจ้า” เขาหันมากล่าวกับนางอย่างแข็งกร้าว ก่อนจะหันไปมองทหารจำนวนมากที่อยู่ตรงหน้า แล้วประกาศเสียงดัง“ในเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ไป...ออกเดินทางได้!”เมื่อสิ้นเสียงนั้น ขบวนทัพที่มีทหารนับแสนก็เคลื่อนตัวด้วยความรวดเร็วและเป็นระเบียบทันที โดยองค์หญิงหลินซูมี่ได้นั่งรถม้าตามไป ส่วนแม่ทัพใหญ่และคนอื่น ๆ ก็ขี่ม้าไปข้าง ๆโดยการไป

บทที่ 13 ร้อนใจแทบคลั่งกลับมาทางด้านแม่ทัพใหญ่เสวี่ย เมื่อกลับมาถึงที่พักแล้วไม่พบองค์หญิงใหญ่อยู่ในเรือนรับรอง ใจของเขาก็เริ่มวิตกกังวลขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบออกไปตามหา แต่แล้วขณะนั้นเองก็มีทหารนายหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานเรื่องด่วน“แย่แล้วขอรับท่านแม่ทัพ! ทหารรักษาเมืองทั้งสองหมื่นนาย ต่างพากันล้มพับไปนอนกับพื้นราวกับคนไม่มีเรี่ยวแรง ทางเราได้ส่งคนไปตรวจสอบอาหารและน้ำ แล้วพบว่าในอาหารและน้ำมีบางสิ่งบางอย่างเจือปนอยู่ แต่ก็ยังไม่แน่ชัดว่าคือยาพิษชนิดใดขอรับ”ทันทีที่ได้รับรายงาน ใบหน้าของเสวี่ยเยวียนสือก็มืดครึ้มด้วยความกังวล ก่อนจะออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด“ไป! พวกเจ้าจงเร่งออกตามหาองค์หญิงใหญ่เดี๋ยวนี้ ส่วนเรื่องอื่น ๆ เดี๋ยวข้าจะจัดการเอง”บัดนี้แม่ทัพใหญ่สูญสิ้นแล้วซึ่งความเยือกเย็น เมื่อเหตุการณ์ทั้งหมดได้บานปลายมาถึงขั้นนี้พอคิดถึงองค์หญิงใหญ่ที่น่าจะถูกลักพาตัวไป ใจของเขาก็ยิ่งปั่นป่วน ความหวาดหวั่นแล่นไหลราวกระแสธารอันไม่รู้จบ ความกังวลเกาะกินในอก จนมิอาจสลัดให้พ้นไปจากใจได้“ใครก็ตามที่มันกล้าทำอะไรนาง ข้าผู้นี้จะทำให้พวกมันทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น พวกมันต้องร่ำไห้ร้องขอความตา

บทที่ 15 กลับถึงเมืองหลวงแล้วเมื่อทหารฝ่ายศัตรูที่เหลืออยู่เห็นว่าแม่ทัพของพวกเขาถูกสังหารไปแล้ว ความหวาดกลัวก็แผ่ซ่านไปทั่วทุกรูขุมขน ทุกคนต่างตระหนักว่าตนคงไม่รอดพ้นจากความตายเช่นกันและนี่คือสัญญาณของการสังหารหมู่ ที่เริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด การละเลงเลือดได้เริ่มขึ้นกับเหล่าทหารผู้ที่ยังไม่ยอมแพ้ เวลานี้ทั้งสนามรบเต็มไปด้วยเลือดและร่างไร้วิญญาณของศัตรู ที่ถูกกำจัดอย่างไม่ปรานีหลังจากกวาดล้างผู้ที่เหลืออยู่ ทหารแคว้นหลินก็มุ่งหน้าไปยังกระโจมของฝ่ายศัตรู เมื่อเข้าไปถึง เหล่าทหารก็พบกับกลุ่มหญิงงามกว่ายี่สิบคน ซึ่งแต่ละคนล้วนเป็นภรรยาของนักรบที่อยู่ในกองทัพฝ่ายศัตรูเหอตี้ยืนอย่างสงบท่าทางเยือกเย็นดั่งขุนเขา เขามองเหล่าสตรีตรงหน้าด้วยแววตาที่ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา เพื่อยื่นความเมตตาครั้งสุดท้ายให้แก่พวกนาง“ข้าให้โอกาสพวกเจ้าเลือก ทางแรก ยอมสวามิภักดิ์แต่โดยดี กับทางที่สอง คือความตายอย่างทารุณ”“ถุย! ต่อให้พวกข้าต้องตาย พวกข้าก็ไม่มีวันยอมแพ้ให้คนต่ำช้าอย่างพวกเจ้า”สตรีนางหนึ่ง ผู้ที่ดูเหมือนจะเป็นภรรยาของผู้นำกองทัพศัตรู ได้ตะโกนออกมาอย่างไม่เกรงกลัว ก

บทที่ 17 ความเด็ดขาดขององค์หญิงไม่นานเรื่องนี้ไปถึงฮ่องเต้ ทำให้พระองค์รีบไปที่คุมขังอย่างรวดเร็ว โดยมีองค์หญิงใหญ่ตามมาด้วยทว่าเมื่อไปถึงสถานที่คุมขัง ก็พบว่าสนมของคนโปรดตน ถูกลงโทษจนเนื้อตัวมีแต่รอยบาดแผลจากการถูกเฆี่ยนตี ถึงแม้จะไม่สาหัสนัก แต่ก็คงสร้างความเจ็บปวดให้กับนางไม่น้อย“ฝ่าบาทเพคะ ช่วยหม่อมฉันด้วย หม่อมฉันเจ็บเหลือเกิน” อี้เฟยเมื่อเห็นว่าฮ่องเต้มาถึง ก็รีบร้องขอความช่วยเหลืออย่างน่าสงสาร“มี่เอ๋อร์ เหตุใดจึงรีบร้อนลงโทษนางเช่นนี้ ไม่สอบสวนก่อนเลยหรือ” ฮ่องเต้หันไปถามบุตรสาวเสียงเรียบนิ่ง“ไม่จำเป็นต้องสอบสวนหรอกเพคะ เพราะสนมที่เสด็จพ่อรักนักรักหนา ได้ล่วงเกินลูกและเหล่าองค์ชายอย่างไร้ซึ่งความยำเกรง โดยเอื้อนเอ่ยวาจาจาบจ้วง ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเพราะคิดว่าเป็นที่โปรดปราน ยิ่งไปกว่านั้น นางยังละเมิดขนบธรรมเนียม ล่วงล้ำเข้ามายังเขตต้องห้ามในวังหลวงซึ่งเป็นที่ส่วนพระองค์ของเสด็จแม่ เพียงชั่วยามเดียวนางก็ได้ก่อความผิดถึงสามประการ เช่นนี้แล้วเสด็จพ่อยังเห็นว่าสมควรให้ลูกต้องดำเนินการสืบสวนก่อนลงโทษอยู่อีกหรือ” หลินซูมี่เชิดหน้าขึ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและเย็นยะเยือกในควา

บทที่ 19 ถูกบังคับให้แต่งงานณ แคว้นจง“จงไห่ พ่อหาชายาเอกมาให้เจ้าแล้ว นางเป็นบุตรสาวคนโตของอาเจ้าที่แต่งไปอยู่แคว้นหลิน” จงเวินป๋อ ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันของแคว้นจงบอกกับบุตรชาย ที่ยามนี้ดำรงตำแหน่งเป็นองค์รัชทายาท“ท่านพ่อ ข้าบอกท่านแล้วไม่ใช่หรือ ว่าชายาเอกของข้าต้องเป็นคนที่ข้ารักเท่านั้น” ชายหนุ่มหันไปกล่าวกับบิดาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อรู้ว่าต้องแต่งงานกับสตรีที่ไม่รัก“เจ้าจะรักหรือไม่รัก พ่อไม่สนใจ แต่เจ้าจะต้องแต่งงานกับนาง และนางจะต้องได้ดำรงตำแหน่งฮองเฮาของแคว้นจงในอนาคต” ฮ่องเต้ตรัสออกมาอย่างเด็ดขาด ก่อนจะหยุดครู่หนึ่ง แล้วตรัสด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย“เจ้าเป็นว่าที่ฮ่องเต้องค์ต่อไป จงตัดเรื่องความรักความใคร่ออกไปให้หมด ควรทุ่มเททั้งชีวิตของเจ้าทำให้แคว้นของเราเจริญรุ่งเรือง อย่าให้บรรพบุรุษของพวกเราต้องร่ำไห้ เข้าใจหรือไม่”ถ้าหากฟังเผิน ๆ คำกล่าวเหล่านี้อาจจะเป็นเหมือนสิ่งที่บิดาสั่งสอนบุตร ทว่าองค์รัชทายาททราบดีว่า สิ่งนี้คือคำขู่มากกว่าเมื่อผู้เป็นลูกได้ฟังเช่นนั้น เขาก็แสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน แต่ก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดเพื่อโต้แย้ง ทำได้เพียงค้อมศีรษะรับคำ จากนั้นก็