Semua Bab องค์หญิงใหญ่ดวงใจท่านแม่ทัพทมิฬ: Bab 41 - Bab 50

บทที่ 40 จับแม่ทัพใหญ่ย้อนไปก่อนหน้านี้ ทางด้านค่ายทหารนับตั้งแต่ที่เสวี่ยเยวียนสือออกจากกองทัพไป ภายในกองทัพก็วุ่นวายไม่จบไม่สิ้น เนื่องจากฝ่ายกองทัพของแคว้นจงได้บุกโจมตีรุกคืบเข้ามาเรื่อย ๆ แล้ว“ท่านรองแม่ทัพใหญ่ เหตุใดในช่วงหลายเดือนมานี้ พวกข้าจึงไม่พบหน้าท่านแม่ทัพใหญ่เลย” ผู้บัญชาการกองธงเหลืองมังกรห้าเล็บขลิบทอง เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย“นั่นสิ ข้าก็อยากรู้เช่นกัน นับตั้งแต่ที่พวกข้าศึกเริ่มบุกรุก ท่านแม่ทัพใหญ่ก็หายไปเลย ท่านแม่ทัพใหญ่เป็นอะไรหรือเปล่า” ผู้บัญชาการกองธงเหลืองหงส์เก้าหัวขลิบแดงเอ่ยถามอย่างสงสัยเช่นกันเมื่อรองแม่ทัพตงตี้ได้ยินดังนั้น ก็ไม่อาจซ่อนความหนักใจไว้ได้ สีหน้าของเขาแสดงออกอย่างชัดเจนถึงความลำบากใจเหล่าแม่ทัพประจำทิศทั้งหลายเอง ก็มีท่าทีไม่ต่างกันใบหน้าของพวกเขาต่างฉายแววกังวล เหมือนกำลังแบกรับบางเรื่องที่หนักหนาเกินกว่าจะกล่าวออกมา“บอกความจริงกับพวกเรามาเถอะ พวกเราจะได้วางแผนรับมือข้าศึกได้ถูกต้อง” ผู้บัญชาการกองธงดำเต่าเสวียนอู่ขลิบทองเอ่ยสำทับออกมาอย่างจริงจัง“เหตุใดพวกท่านจึงทำตัวอ้ำอึ้งกันเช่นนี้ แต่ละคนก็ล้วนแล้วแต่โต ๆ กันแล้ว มีเรื่องสำ

บทที่ 42 องค์หญิงใหญ่ตั้งครรภ์ฮ่องเต้ตรัสถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน พร้อมจ้องมองไปที่บุตรสาวของตนเองด้วยแววตาเวทนาสงสาร“ท่านพ่อ ลูกขอโทษ ลูกไม่น่าทำเช่นนี้เลย ถ้าในยามนั้นลูกใช้สมองคิดไตร่ตรองสักนิด เรื่องราวก็คงไม่บานปลายถึงขั้นนี้” หลินซูมี่กล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด“ศิษย์พี่ ข้าก็ต้องขอโทษท่านเช่นกัน ที่ทำให้ท่านต้องลำบากใจ ถ้าหากข้าคิดสักนิด ก็คงไม่ต้องเกิดเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ แต่ในตอนนั้นข้าเป็นห่วงและคิดถึงมี่เอ๋อร์เป็นอย่างมาก จึงได้ตัดสินใจกระทำสิ่งที่ผิดพลาดเช่นนี้ออกไป” เสวี่ยเยวียนสือเองก็กล่าวออกมาอย่างคนรู้สึกสำนึกผิด“เยวียนสือ เจ้าไม่ต้องขอโทษข้าหรอก ข้ารู้ว่าเจ้านั้นเป็นคนเช่นไร ข้าต้องขอบคุณเจ้าด้วยซ้ำ ที่ทำให้ข้าและมี่เอ๋อร์ได้พบกันอีกครั้ง เพราะถ้าหากเจ้าไม่ไปตามหานาง นางก็คงไม่ได้กลับมาหาข้าเช่นนี้”ฮ่องเต้ตรัสกับศิษย์น้องด้วยน้ำเสียงที่เป็นไปด้วยความขอบคุณ เพราะถ้าเสวี่ยเยวียนสือไม่ไปตามตัวบุตรสาวกลับมา หลินซูมี่ก็คงไม่มีทางกลับมาแน่ เนื่องจากเธอเป็นคนที่เมื่อคิดจะทำสิ่งใดแล้ว ก็ไม่คิดเปลี่ยนใจอะไรง่าย ๆ“ท่านแม่ แล้วตอนนี้ท่านแม่อยู่ที่ใดเจ้าคะ ท่านแ

บทที่ 44 ระเบิดควันพิษหลังจากวันที่เริ่มคิดแผนการ ตอนนี้ก็ผ่านมากว่าสัปดาห์แล้ว ระเบิดควันถูกสร้างขึ้นมาจำนวนมากในเวลาอันสั้น ซึ่งตอนนี้พวกเขาสามารถสร้างระเบิดควันได้มากถึงสี่ร้อยลูกแล้ว ซึ่งนับว่าเป็นจำนวนที่มากกว่าที่กำหนดเอาไว้เสียอีกและในส่วนของโคมลอยขนาดเล็กที่มืดทึบนั้น ฝ่ายของผู้อาวุโสซวงทำมันเป็นรูปนก เพื่อที่เวลาปล่อยออกไปจะได้ดูไม่น่าสงสัยมากจนเกินไป และได้เกณฑ์ไพร่พลทั้งหมด รวมถึงทหารบางส่วนมาช่วยสร้าง จนยามนี้ปริมาณของมันเทียบเท่ากับจำนวนระเบิดที่เตรียมเอาไว้แล้ว“เอาล่ะ ขอบคุณพวกเจ้าทุกคนมาก ที่ตลอดหลายวันมานี้ ต่างเร่งมือทำงานอย่างขยันขันแข็ง คืนนี้พวกเราจะทำการปล่อยระเบิดควันพิษเข้าไป และหวังว่าแผนการทั้งหมดจะสำเร็จด้วยดี” เสวี่ยเยวียนสือเอ่ยขึ้นมาอย่างหนักแน่น พร้อมกับมองไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชาทุกคนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังทว่าแผนการนี้ก็ถือว่าเป็นแผนการปิดตายสำหรับกองทัพแคว้นหลิน หากแผนการไม่สำเร็จ จุดจบเดียวที่พวกเขาจะได้รับคือความตาย เพราะถ้าหากพวกทหารของกองทัพแคว้นจงสามารถรอดพ้นจากกับดักครั้งนี้ไปได้ และก้าวข้ามผ่านกับดักจากทางธรรมชาติสุดท้าย เข้ามาบนแผ่น

บทที่ 46 เสียแม่ทัพคู่ใจ“ไม่! ไม่! ชิงตี้ เจ้าจะต้องไม่เป็นอะไร!” เหออี้ร้องเรียกสหายร่วมรบอย่างร้อนรน ในหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวทว่าสวรรค์กลับไม่เห็นใจพวกเขา เพราะแม่ทัพชิงตี้ทนความปวดเจ็บจากการถูกยิงด้วยธนูอาบยาพิษไม่ไหว เขาสิ้นใจตายในอ้อมแขนของสหายอย่างเหอตี้“ไม่! ไม่! ชิงตี้!” แม่ทัพเหออี้กอดร่างไร้ลมหายใจของสหายไว้แน่น และคร่ำครวญออกมาด้วยความเศร้าโศกสุดหัวใจ ในบรรดาสหายร่วมรบ เขาสนิทกับชิงตี้ที่สุด ทั้งสองรักกันเหมือนดั่งพี่น้องร่วมสายโลหิต“ไป! รีบนำร่างแม่ทัพชิงตี้กลับไปที่ค่ายเดี๋ยวนี้!” เสวี่ยเยวียนสือคำรามสั่งการออกมาอย่างโกรธเกรี้ยวทันทีที่ได้สติ เหล่าทหารก็รีบแบกร่างไร้วิญญาณของแม่ทัพชิงตี้ ถอยกลับเข้าไปยังค่ายทหารทันทีแม่ทัพเหออี้ที่กำลังเศร้าอย่างหนัก รีบติดตามไปเงียบ ๆ เพราะในยามนี้เขาไม่อาจทำอะไรได้อีกแล้ว นอกจากให้คำสาบานกับร่างไร้ลมหายใจของสหายว่า“ไม่ต้องห่วงนะชิงตี้ ข้าจะตัดหัวมันเพื่อแก้แค้นให้เจ้าเอง”เมื่อจัดการพื้นที่โดยรอบเรียบร้อยแล้ว เสวี่ยเยวียนสือก็หันขวับไปยังทิศที่ลูกศรมรณะพุ่งเข้ามา ทันใดนั้นเขาก็เห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ยืนง้างสายธนูเตรี

บทที่ 48 ฆ่าล้างศัตรูอย่างโหดเหี้ยมจากนั้นเสวี่ยเยวียนสือก็จับตัวเว่ยจื่อมาที่ค่ายทหาร เพื่อทรมานอีกฝ่ายให้ได้รับความเจ็บปวดเหมือนที่เขาเคยได้รับ“อย่าฆ่าข้าเลย ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ...” เว่ยจื่อร้องขอชีวิตอย่างน่าสังเวช ร่างกายสั่นเทา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวาดกลัวแต่มีหรือที่แม่ทัพทมิฬจะใส่ใจ เสวี่ยเยวียนสือย่างเท้าเข้ามาช้า ๆ ท่วงท่าเยือกเย็น ทว่าแฝงไปด้วยแรงอาฆาตมหาศาลของเขาสร้างความหวาดกลัวให้อีกฝ่ายอย่างมากเขาเดินตรงไปยังร่างที่สั่นเทานั้น ก่อนจะหยุดยืนอยู่เบื้องหน้า แล้วก้มลงไปกระชากผมของเว่ยจื่อขึ้นมาอย่างแรง บังคับให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาอย่างจัง“เว่ยจื่อ เจ้ารู้หรือไม่ เหตุใดข้าถึงทรมานเจ้าเช่นนี้ เรื่องนี้คงต้องโทษบรรพบุรุษของพวกเจ้า ที่ทำสิ่งชั่วช้าเอาไว้กับตระกูลของข้า และลูกหลานของพวกมันเช่นเจ้า ย่อมต้องได้รับผลกรรมอย่างทรมานเช่นกัน แต่เจ้าไม่ต้องห่วง อีกไม่นานข้าจะส่งเจ้าไปอยู่กับพวกมันเอง”เสวี่ยเยวียนสือกล่าวขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม ที่มองดูอย่างไรมันก็เป็นรอยยิ้มวิปลาส ก่อนจะทำการหักแขนอีกฝ่ายทั้งสองข้างอย่างไร้ความเมตตา จากนั้นแม่ทัพหนุ่มก็หยิบแท่งประหลาดขึ้นมาหลาย