Semua Bab องค์หญิงใหญ่ดวงใจท่านแม่ทัพทมิฬ: Bab 51 - Bab 60

บทที่ 51 ทรมานข้าศึกหลังจากพักผ่อนกันเป็นเวลาสามวันแล้ว ในที่สุดกองทัพของแคว้นหลินก็ได้เคลื่อนขบวนอีกครั้ง โดยในครั้งนี้พวกเขาใช้เวลาประมาณสิบห้าวัน ก็เคลื่อนขบวนทัพอันยิ่งใหญ่มาประชิดหน้าเมืองหลวงแคว้นจงได้สำเร็จโดยที่บนกำแพงเมืองมีกองกำลังมังกรทองประจำการอยู่ โดยกองกำลังนี้คือกองกำลังผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งและเก่งกาจที่สุดของแคว้นจง ซึ่งถ้าหากเทียบกับแคว้นหลิน ก็น่าจะมีฝีมือเหมือนกับกองธงเหลืองมังกรห้าเล็บขลิบทอง อันเป็นกองกำลังประจำพระองค์ของฮ่องเต้“เห็นทีพวกเราจะทำลายกำแพงเมืองนี้ได้ยาก” ตงตี้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตึงเครียดไม่น้อย“หึ! มันจะยากหรือจะง่ายก็ล้วนอยู่ที่เรา ถ้าหากข้าจำไม่ผิด วังหลวงของแคว้นจงตั้งอยู่ในเขตพระราชวังเดิมของราชวงศ์เป่ยโจว เพราะฉะนั้นภายใต้คูน้ำรอบเมือง จะต้องมีทางลับอยู่ทางหนึ่ง ที่สามารถเข้าไปโผล่ตรงบริเวณอุทยานของตำหนักหลังได้”เสวี่ยเยวียนสือระลึกถึงช่วงเวลาที่แสนสุขในอดีต ขณะที่เขายังได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายร่วมกับภรรยา ณ หุบเขาอันเงียบสงบ ยามว่างในตอนนั้น เขาใช้เวลาอย่างตั้งใจในการศึกษาค้นคว้าทุกสิ่ง ที่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ของราชวงศ์เป่ยโจว ซึ่ง

บทที่ 53 ปลดองค์หญิงและแม่ทัพใหญ่ส่วนรองแม่ทัพประจำทิศ และผู้นำของเหล่ากองธงของรางวัลที่ข้าจะมอบให้กับเจ้าก็คือเหรียญทองสามหีบ ผ้าไหมชั้นดีแปดสิบพับ และที่ดินศักดินาอีกยี่สิบหมู่ ส่วนเหล่าทหารที่เหลือให้มอบเหรียญเงินไปคนละหนึ่งหีบ”เมื่อฮ่องเต้ประกาศรางวัลด้วยพระองค์เอง เหล่าทหารต่างยินดีและแสดงความเคารพอย่างพร้อมเพรียง ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนส่วนเสวี่ยเยวียนสือ ถูกเรียกให้ไปเข้าเฝ้าในท้องพระโรง ซึ่งในขณะนั้นเหล่าขุนนางมากมายได้เข้ามายืนประจำที่ของตนเรียบร้อยแล้วเมื่อขึ้นนั่งบนบัลลังก์แล้ว ฮ่องเต้ตรัสด้วยน้ำเสียงที่ทรงอำนาจแต่แฝงความเมตตา“เสวี่ยเยวียนสือได้ทำคุณงามความดีมามากมาย จากการไปออกรบครั้งนี้ ของรางวัลข้าก็ไม่ขอมอบอะไรให้ เพราะนับว่าเขาได้ใช้รางวัลไปแล้ว ดังนั้นข้าจะให้เขาดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ต่อไป เพราะการรบที่ผ่านมาถือว่าเป็นบทลงโทษสูงสุด ที่เขาสมควรได้รับแล้ว ถ้าหากไม่มีใครจะโต้แย้ง ข้าก็จะถือว่าเรื่องทั้งหมดจบลงแต่เพียงเท่านี้”ฮ่องเต้ตรัสจบ พระองค์กวาดสายตามองไปที่เหล่าขุนนางทั้งหลายอย่างพิจารณา ซึ่งในยามนี้ก็มีหน้าใหม่เข้ามารับตำแหน่งไม่น้อยแล้ว“แต่กระหม่อม

บทที่ 55 ช่วยฮ่องเต้จากนั้นองค์รัชทายาทรีบเขียนจดหมายฉบับหนึ่งส่งไปยังสถานที่ที่น้องหญิงของตนพำนักอยู่ ก่อนที่วังหลวงจะถูกทหารของปิงตี้เข้าควบคุมอย่างแน่นหนา ภายในเวลาเพียงเสี้ยวลมหายใจ ทางออกทุกเส้นทางถูกปิดตาย สิ้นไร้การเชื่อมโยงกับโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง“ปิงตี้ นี่เจ้ากำลังคิดจะทำอะไรอยู่ เจ้าจะทำก่อกบฏอย่างนั้นหรือ” หลินเฟยหลงเอ่ยขึ้นมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อว่าอีกฝ่ายจะกล้าลงมือเช่นนี้“หึ! หลินเฟยหลง ตัวของเจ้าถ้าหากขาดน้องสาวที่เป็นมันสมองและแม่ทัพใหญ่ผู้ควบคุมกำลังทหาร เจ้าก็จะนับว่าทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง” ปิงตี้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย“หลินเฟยหลง หลินเฟยหมิง หลินต้าเหนิง ข้ายังไม่คิดลงมือกับพวกเจ้าตอนนี้หรอก เอาไว้ให้พวกเจ้ารวมตัวกันครบก่อน แล้วข้าค่อยพิจารณาอีกทีว่า จะจัดการเช่นไร ยามนี้ก็อยู่กับพ่อแม่ของพวกเจ้า และเป็นเด็กดีไปก่อนก็แล้วกัน”ปิงตี้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น ก่อนจะสั่งให้นำทั้งสามไปคุมขังรวมกับผู้เป็นมารดาและฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ซึ่งในยามนี้อาการทรุดหนักจนไม่อาจขยับเขยื้อนได้อีกแล้ว“ท่านแม่ ท่านพ่อ พวกท่านเป็นอย่างไรบ้าง ข้าขอโทษที่ไม่อาจร

บทส่งท้าย คืนตำแหน่งให้องค์หญิงใหญ่“ครั้งหนึ่งเขาปรารถนาจะยึดเมืองหมิงตี้ เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าเขาทำเช่นไร เขาจับบุตรีของเจ้าเมืองมาข่มเหงจนย่อยยับ จากนั้นก็ประกาศว่านางเป็นภรรยา แล้วใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างรวบรวมเมืองเข้ามาอยู่ในอาณัติของตน เมื่อเจ้าเมืองไม่ยินยอม เขาก็ยกทัพไปโจมตีจนแตกพ่าย และไม่ใช่แค่เพียงเมืองหมิงตี้ เมืองอื่นก็ประสบชะตากรรมไม่ต่างกันบุรุษผู้นั้นเอาแต่ใช้อำนาจที่มีทำลายชีวิตผู้คน เพื่อสนองความทะเยอทะยานของตนเอง ทำให้มีสตรีมากมายต้องจบชีวิตลงด้วยความอัปยศเพราะเขา!” นางหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวอย่างเหี้ยมเกรียม “ในวันนี้ที่เขาต้องนอนป่วยไร้เรี่ยวแรง ข้าว่ามันก็เป็นผลกรรมที่คนเช่นนั้นสมควรได้รับแล้วมิใช่หรือ ฮ่าๆ”กล่าวจบหนิงอี้เสียนหวงกุ้ยเฟยก็หัวเราะอย่างสะใจ รอยยิ้มของนางเต็มไปด้วยความคั่งแค้น ที่ระบายออกมาราวกับเขื่อนแตก เสียงหัวเราะนั้นดังก้องไปทั่วบริเวณ ราวกับต้องการให้ทุกผู้คนได้รับรู้ถึงความเจ็บลึกในใจของนางถ้อยคำของนางนั้นไม่เพียงกระทบใจผู้ที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังแทรกซึมเข้าสู่จิตใจของเหล่าขุนนางอาวุโสที่ยืนรายล้อมอยู่ไม่ไกลเมื่อคำกล่าวเหล่านั้นจบลง ความเ

ตอนพิเศษที่ 2นับตั้งแต่ได้รับพระราชทานฐานันดรศักดิ์อ๋อง ทั้งสองก็ได้กลับไปยังหมู่บ้านที่เคยพำนักอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ต่างออกไป เพราะพวกเขากลับมาพร้อมอำนาจเต็มมือหลินซูมี่ได้จัดสร้างจวนอ๋องขึ้นในหมู่บ้าน และยกให้ที่นี่เป็นศูนย์กลางในการว่าราชการของเขตปกครอง ทำให้หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ได้กลายเป็นเมืองหลวงของเขตปกครองเจียงซานและตงตู่นอกจากนี้ ทั้งสองยังได้ประกาศยกย่องสุสานของราชวงศ์เป่ยโจวให้เป็นสุสานหลวง เพื่อเป็นการแสดงความเคารพต่อราชวงศ์เก่าแก่ในอดีตเขตปกครองแห่งใหม่นั้น มีการละเว้นการเก็บภาษีในหลายด้าน นอกจากนี้ยังมีการจัดตั้งโรงทานและสร้างที่อยู่ที่กิน ให้แก่เหล่าผู้สูงวัยที่ไร้ผู้คนดูแล เพื่อให้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น และได้รับการรักษาในยามเจ็บป่วยอย่างทั่วถึงอีกทั้งยังมีการสร้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และให้การศึกษาที่ดีต่อเด็ก ๆ เพื่อให้เติบโตไปทำคุณต่อบ้านเมืองทางด้านการขยายอาณาเขต ก็มีการออกปราบปรามชนเผ่าต่าง ๆ โดยรอบเมืองทางเหนืออยู่เนือง ๆทำให้ยามนี้ชนเผ่าเร่ร่อนอีกกว่าสี่สิบแปดชนเผ่า ได้เข้าร่วมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับแคว้นหลิน โดยอยู่ภายใต้การปกครองของเขตปกครองตนเองเจ