Lahat ng Kabanata ng ทะลุมิติมาเป็นสตรีร้ายกาจ 80s: Kabanata 21 - Kabanata 30

บทที่ 22 ไม่ยอมจ่ายเงินเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายรู้ทันกับการกระทำของตนเอง หญิงรายนี้จึงแสร้งทำทีพูดโวยวายเสียงดังกว่าเดิมอย่างไม่พอใจ“เธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ไม่คิดจะรับผิดชอบใช่ไหม”เธอทำเสียงดังเพื่อเรียกให้ชาวบ้านมามุงดูนั่นเอง“เอ้า...ทุกคน มาดูตรงนี้หน่อยค่ะ” หลินซินเยว่เห็นอย่างนั้นจึงได้ตะโกนเรียกชาวบ้านเหมือนกันพอเริ่มมีชาวบ้านมามุงดูแล้ว เธอก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า“ผู้หญิงคนนี้บอกว่าพี่ชายของฉันปั่นจักรยานชนเธอ แต่ฉันที่ปั่นมาคู่กันกับพี่ชายเห็นว่าเธอกระโดดออกมาจากข้างถนนเพื่อให้พี่ชายฉันชน แล้วจะเรียกร้องค่าเสียหาย แต่พี่ชายของฉันหยุดรถไว้ได้ทัน เธอก็ยังยืนยันจะให้รับผิดชอบ ฉันขอถามทุกคนหน่อยว่า ฉันควรจะจ่ายเงินให้กับผู้หญิงคนนี้ไหม”หลินซินเยว่ถามออกไปพร้อมกับมองไปที่ชาวบ้านทุกคนเพื่อขอความเห็น‘ไม่ได้หวงเงินที่ต้องจ่ายค่าเสียหายหรอกนะ หากพี่ใหญ่ได้ปั่นจักรยานชนผู้หญิงคนนี้จริง แต่นี่มันเป็นการตบทรัพย์ดี ๆ นี่เอง แล้วจะให้ฉันยอมจ่ายเงินอย่างนั้นเหรอ’หญิงสาวคิดในใจอย่างไม่ยินยอมที่จะจ่ายเมื่อคิดได้อย่างนั้น เธอจึงได้ตบมือและตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกร้องความสนใจให้ชาวบ้านแถวน

บทที่ 24 นายท่านหวางส่วนทางด้านหลินซินเยว่ หญิงสาวที่ยืนรออยู่กับพี่ชาย เมื่อเห็นว่าชายวัยกลางคนวิ่งมาทางตัวเอง ก็รีบออกมาแล้วให้พี่ชายเข้าไปช่วยพยุงไว้ แล้วรีบพามาหลบไว้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ก่อน“มาหลบซ่อนตรงนี้ก่อนนะครับ” หลินอี้เฉินบอกชายคนนั้นอย่างเร่งรีบให้ไปหลบที่หลังต้นไม้ใหญ่ทว่าสายตาของยังคงมองหาน้องเขย โดยหวังว่าอีกฝ่ายจะตามมาอย่างเร็ว“เธอทั้งสองคนเป็นคนของพ่อหนุ่มที่เข้าไปช่วยฉันเมื่อครู่นี้ใช่ไหม ขอบใจมากนะ ฉันชื่อเหรินฮ่าน แซ่หวาง หรือจะเรียกนายท่านหวางก็ได้” ชายคนนี้รีบถามและพูดแนะนำตัวออกมาทันที เขาไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาดอีกชายวัยกลางคนคนนี้ แท้จริงแล้วคือนายท่านหวาง ที่มีอิทธิพลอย่างมากในเมืองนี้ แต่ทว่าคราวนี้กลับเกิดพลาดท่าโดนศัตรูเล่นงานเข้าให้ ถึงจะต้องหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้“สวัสดีค่ะนายท่านหวาง พวกเราสองพี่น้องแซ่หลินค่ะ ฉันชื่อหลินซินเยว่ นี่พี่ชายของฉันชื่อหลินอี้เฉิน ส่วนคนที่ไปช่วยนายท่านเมื่อครู่นี้ คือสามีของฉันเองค่ะ เขาชื่อโม่กวนหยาง ว่าแต่นายท่านปลอดภัยดีนะคะ ไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม”หลินซินเยว่เอ่ยปากทักทายอย่างนอบน้อมเล็กน้อยและแนะนำตัวเองกับพี่ชายร

บทที่ 26 ต้นเรื่องของข่าวลือ“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อหลินอี้เฉิน ว่าแต่คุณหายดีแล้วใช่ไหมครับ” หลินอี้เฉินรีบแนะนำตัว และถามอาการเธอเพราะไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ถามจบก็ยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างเขิน ๆ“ฉันหายดีแล้วค่ะ” หญิงสาวก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม และชวนเขาคุยถึงเรื่องวันนั้นภาพการพูดคุยของทั้งสองตกอยู่ในสายตาของทุกคน รวมทั้งหลินซินเยว่และโม่กวนหยางที่มองอย่างแปลกใจด้วย เธอเองไม่คิดว่าจะมีเรื่องบังเอิญมากอย่างนี้ แต่เพราะตอนนี้เวลาล่วงเลยมานานแล้ว สมควรที่จะกลับบ้านได้แล้ว จึงเอ่ยแทรกขึ้นมา“เอ่อ...เรื่องอื่นเราค่อยหาเวลามานั่งคุยกันดีไหมคะ พอดีตอนนี้ก็จะค่ำแล้ว พวกเราสามคนต้องรีบกลับบ้านแล้วค่ะ ส่วนเรื่องการค้านั้น อีกสามวันฉันจะไปให้คำตอบที่คฤหาสน์ตระกูลหวางนะคะ”“ตายจริง รบกวนเวลาของพวกคุณนานแล้วจริงด้วย อย่างไรต้องขอบคุณทั้งสามคนอีกครั้งนะคะ ที่ช่วยคุณพ่อของฉันไว้ ขอบคุณมากค่ะ” หวางหลิงหลิงที่ลืมตัวคุยกับคนที่ตามหาเพลินไปหน่อย จึงพูดออกมาอย่างเกรงใจ ก่อนจะขอบคุณทั้งสามคนอีกครั้ง“ไม่เป็นไรค่ะ อย่างนั้นพวกเราไปแล้วนะคะ” หลินซินเยว่ตอบกลับและขอตัวอีกครั้งเมื่อร่ำลากันแล้ว กลุ่มของหล

บทที่ 28 ตัดสินใจซื้อที่ดินเมื่อได้รับคำตอบจากภรรยาแล้ว โม่กวนหยางจึงได้ตัดสินใจพูดเรื่องบางอย่างกับเธอ“จริงสิ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย ซินเยว่เห็นที่ดินตรงปากทางเข้าหมู่บ้านของเราหรือเปล่า พี่ว่าตรงนั้นเหมาะที่จะสร้างร้านขายของชำเล็ก ๆ มากเลยนะ เพราะถนนตรงนั้นเป็นเส้นทางที่หลายหมู่บ้านต้องผ่านไปผ่านมา อย่างนั้นร้านค้าของพี่ใหญ่กับพี่รองที่เปิดตรงนั้น คงขายดีแน่นอน”พอได้ยินสามีพูดแบบนั้น หลินซินเยว่ก็คิดตาม และเริ่มเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาบอกมา จึงพูดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “จริงด้วย ที่ตรงนั้นเหมาะจะทำร้านค้าจริง ๆ อีกอย่างพี่ใหญ่กับพี่รองจะได้ไม่ต้องเข้าไปขายของถึงในเมือง ทั้งสองจะได้สบายใจด้วยที่อยู่ใกล้บ้าน อย่างน้อยหากมีอะไรในหมู่บ้านจะได้ไปตามกันได้ทัน แล้วร้านของพี่สะใภ้ทั้งสองล่ะคะ จะเปิดกันที่ไหนดี” หญิงสาวหมดความกังวลใจเรื่องร้านของพี่ชายสามีแล้ว ก็หันมาสนใจร้านของพี่สะใภ้ทั้งสองแทน“ทำเลร้านของพี่สะใภ้นั้น จะต้องดูก่อนว่าพวกเธออยากจะขายอะไร หากเป็นเสื้อผ้าอย่างที่ซินเยว่เคยบอกไว้ พี่คิดว่าน่าจะเข้าไปเปิดร้านในเมืองดีกว่า เพราะที่นั่นลูกค้าน่าจะหลากหลาย น่าจะทำให้ขายได้ง่ายกว่าไ

บทที่ 30 ตบให้รู้สำนึกเรื่องราคาที่ดินเธอไม่ได้คิดอะไรมากมาย เพราะเป็นราคากลางที่ทางรัฐตั้งไว้และสามารถจับต้องได้อย่างที่สามีบอกมา แต่ปัญหามันจะอยู่ที่การก่อสร้างร้านมากกว่า ว่าจะจ้างใครมาทำ หรือจะจ้างคนในหมู่บ้านแทน“พี่คิดว่าเรื่องนี้น่าจะให้หัวหน้าหมู่บ้านช่วยจัดการ เพราะเขาคงรู้ว่าใครมีฝีมือบ้าง อีกอย่าง พี่ก็อยากจะหางานให้คนในหมู่บ้านทำ เพื่อกระจายรายได้อย่างที่น้องบอกมา ตอนนี้งานในคอมมูนก็ไม่ได้มีอะไรมากแล้ว หากมีหลายคนมาร่วมกันทำงานก่อสร้าง พี่ว่าไม่กี่วันก็เสร็จแล้วล่ะ ส่วนการคุมงานก็ยกให้เป็นหน้าที่ของพี่ใหญ่กับพี่รองก็แล้วกัน เพราะร้านนี้ทำเพื่อเขาสองคน พวกเขาก็น่าจะมีส่วนร่วมด้วย”ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างที่เขาคิดไว้นี่คือนิสัยของโม่กวนหยาง เขาอยากแบ่งปันอาชีพและงานให้กับคนในหมู่บ้าน เพราะบางคนก็ยังไม่มีงานทำ บางคนก็ทำงานในคอมมูนเพียงแห่งเดียว ซึ่งหากมีใครว่าจ้างนอกแบบนี้ ก็จะมีเงินเข้ากระเป๋าทันที ส่วนเรื่องการคุมงานก็ยกให้พี่ชายทั้งสองคนเป็นคนจัดการไป“ถ้าอย่างนั้นก็เอาอย่างที่พี่พูดมาก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันเอาเงินมาให้ พี่ก็ไปจัดการกับหัวหน้าหมู่บ้านได้เลย” หญิงสาวพยักหน้าอย่า