All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นสตรีร้ายกาจ 80s: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12 แตกตื่นทั้งหมู่บ้านหลังจากลงความคิดเห็นกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนจึงได้ออกมาจากตลาดมืด แต่พอเดินมาถึงปากทางเข้า กลับพบกับชายหญิงชราคู่หนึ่งนั่งหมดแรงอยู่ที่นั่น หลินซินเยว่มองเห็นแล้วเกิดความสงสัยปนสงสาร จึงตัดสินใจเดินเข้าไปถามอย่างใส่ใจ“ตายาย ทำไมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้คะ แล้วหน้าตายังดูอ่อนเพลียมากเลย” น้ำเสียงที่ถามนั้นมีความอ่อนโยนอยู่มากทั้งโม่กวนหยางและหลินอี้เฉินที่มองอยู่ถึงกับอมยิ้มอย่างพอใจเพราะรู้สึกได้ว่าหญิงสาวเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีมาก ๆ เลย“เราสองคนออกมาหาซื้ออาหารน่ะ แต่ระหว่างทางได้ทำกระเป๋าเงินหายที่ไหนก็ไม่รู้ จะกลับบ้านก็ไม่มีเงินค่ารถ เลยต้องนั่งอยู่ตรงนี้ เผื่อจะเจอคนหมู่บ้านเดียวกันให้หยิบยืมเงินค่ารถบ้าง”ชายชราเป็นคนตอบกลับมาด้วยสีหน้าไม่ดีนัก เขาเองอายุก็ไม่น้อยแล้ว วันนี้ตั้งใจจะมาซื้ออาหารเข้าบ้าน จึงได้นั่งรถประจำทางมากับคู่ชีวิต แต่ไม่คิดว่าพอเข้ามาในตลาดมืดนี้แล้ว กลับทำกระเป๋าเงินที่นำมาหายไปเสียได้ เลยทำให้ไม่สามารถซื้ออาหารได้ แถมยังไม่สามารถกลับบ้านได้อีกด้วยเพราะไม่มีเงินค่ารถ หากจะเดินไปก็คงจะมืดค่ำพอดี จึงมานั่งรอที่นี่เผื่อจะเจอคนหมู่บ้

บทที่14 ต่างก็ดีใจส่วนทางด้านบ้านหลิน ตอนนี้ที่บ้านหลินมีเพียงสองสามีภรรยาที่กำลังช่วยกับเก็บกวาดลานบ้านรอลูกชายอยู่ พอเห็นว่าหลินอี้เฉินกลับมาพร้อมจักรยานคันใหม่ ทั้งสองก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินมาหาด้วยความตกใจ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ทำไมถึงกลับมาป่านนี้ล่ะ แล้วนี่ไปเอารถจักรยานใครมา ท่าทางคงจะแพงน่าดู”จางฮุ่ยอีไม่เข้าใจว่าลูกชายไปเอาจักรยานที่ไหนมา แต่ที่แน่ ๆ มันไม่ใช่ของมือสองหรือว่าใครให้ยืมมา แต่ถ้าจะบอกว่าลูกชายซื้อมาก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเงินของบ้านหลินอยู่กับเธอทั้งหมด“นั่นน่ะสิ รีบบอกพ่อกับแม่มาเถอะว่าไปเอาจักรยานคันนี้จากไหน” หลินไป๋หานถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงร้อนใจอีกคนถึงแม้ว่าบ้านหลินจะมีปัญญาซื้อ แต่จักรยานคันนี้ก็นับว่าเป็นของที่สิ้นเปลืองเกินไป และเงินก็อยู่กับภรรยาของเขาทั้งหมด แล้วลูกชายเอาเงินที่ไหนมาซื้อกันล่ะ“พ่อครับ แม่ครับ ผมมีเรื่องจะบอก ตอนนี้ผมกับพี่กวนหยางได้งานเป็นพ่อค้าคนกลางน่ะครับ แล้วการค้าของพวกเราต้องใช้จักรยานในการเดินทางไปในเมืองหรือไปที่ตำบลใกล้ ๆ พวกเราเลยตัดสินใจซื้อมาสองคัน และการค้าในครั้งนี้มีซินเยว่ร่วมด้วยนะครับ”

บทที่ 16 ถึงกับเสียดายส่วนทางด้านหลินซินเยว่ หญิงสาวทำอาหารอยู่ในห้องครัว ไม่นานสามีก็เดินตามเข้ามา จากนั้นทั้งสองต่างก็ช่วยกันทำอาหารมื้อนี้ จะว่าไปบรรยากาศเวลานี้อบอวลไปด้วยความรักเหมือนกัน เพราะระหว่างทำอาหารนั้นทั้งสองก็พูดคุยกันอย่างออกรสด้วยโดยส่วนใหญ่เป็นหลินซินเยว่ที่พูดถึงแผนการทำการค้าของเธอพอทำอาหารเสร็จแล้ว ทั้งสองจึงได้เอาอาหารทั้งหมดมาจัดเรียงที่โต๊ะ ก่อนจะนั่งกินด้วยกันอย่างมีความสุขเมื่อกินอาหารเสร็จแล้ว หลินซินเยว่จึงเก็บทุกอย่างไปล้าง โดยมีสามีคอยช่วยเหลืออยู่ไม่ห่าง“เอาล่ะ เมื่อทุกอย่างเสร็จแล้วซินเยว่ก็ไปอาบน้ำเถอะ พี่ก็จะไปอาบน้ำที่ลำธารเหมือนกัน” โม่กวนหยางหันมาบอกกับภรรยาหลังจากเก็บล้างทุกอย่างหมดแล้ว และเดินกลับเข้ามาในบ้านเพื่อเอาเสื้อผ้าออกมาผลัดเปลี่ยน“พี่กวนหยาง ฉันจะลองพาพี่เข้ามิติดูนะ ในนั้นมีบ้านหลังหนึ่งด้วย พี่เองจะได้ไม่ต้องไปอาบน้ำที่ลำธาร หรือว่าต้องเดินให้เหนื่อย อีกอย่างพี่จะได้ไปเห็นโลกมิติของฉันด้วย”หลินซินเยว่หลังจากได้ฟังคำพูดของสามีแล้ว เธอก็ตัดสินใจว่าจะลองพาเขาเข้าไปในมิติดู เพื่อที่จะได้ความสะดวกสบายมากขึ้น และเพื่อการค้าในอนาคตด้ว

บทที่ 18 หวู่หยู่ถิง หวู่หยู่ถิง หลานสาวของหวู่ผิงเล่อพูดอย่างเสียดาย เพราะก่อนหน้านี้เธอเคยพูดกับอาสาวแล้วว่า เธอต้องการจะแต่งงานกับโม่กวนหยาง แต่อีกฝ่ายดันพลาดผิดผีจนต้องแต่งงานกับหลินซินเยว่นับได้ว่าหวู่หยู่ถิงคนนี้คือศัตรูหัวใจกับหลินซินเยว่ ไม่ต่างจากตู้หลินเซียน!“นี่แกยังไม่ตัดใจอีกเหรอ ว่าแต่ตอนนี้โม่กวนหยางดูจะมีเงินขึ้นมามากจริง ๆ นั่นแหละ ได้ข่าวว่าซื้อของมาฝากบ้านโม่เยอะเชียวล่ะ วันก่อนเห็นสะใภ้ทั้งสองใส่เสื้อใหม่ด้วย”หวู่ผิงเล่อคล้ายกับเสียดายไม่ต่างกับหลานสาว เธออยากจะคุยเรื่องนี้กับสามีเหมือนกัน‘ในเมื่อบ้านสายหลักอยู่ดีกินดี ย่อมต้องสมควรแบ่งให้บ้านสายรองบ้างสิ แต่นี่อะไรกัน ไม่คิดจะหยิบยื่นอะไรให้เลย แบบนี้คงจะต้องให้ตาแก่ไปคุยกับบ้านสายหลักสักหน่อยแล้ว’นางคิดอยู่ในใจเพราะเห็นว่าสามีตนเองควรได้ส่วนแบ่ง“ฉันยังไม่ตัดใจง่าย ๆ หรอกค่ะอา ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะนังซินเยว่วางแผนชั่ว จนพี่กวนหยางต้องรับผิดชอบมันด้วยการแต่งงาน แต่อาไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันเองก็มีความสามารถทำให้พี่กวนหยางแต่งกับฉันได้เหมือนกัน ”ดวงตาของหวู่หยู่ถิงวาวโรจน์ขึ้นมาในตอนที่พูดถึงผู้หญิงอีกคน นั่นเป็

บทที่ 20 รีบกลับมาหาคนช่วย“ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ภรรยาผมก็กำลังจัดเตรียมสินค้าอยู่เหมือนกัน ตอนนี้คิดว่าน่าจะเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวเจ้านายของคุณมา พวกเราก็ไปที่จุดรับสินค้าได้เลย” โม่กวนหยางตอบกลับมาอย่างใจเย็นจากนั้นทั้งสามคนยืนรอไม่นาน คนที่สั่งซื้อสินค้าก็กลับมาถึง ซึ่งชายวัยกลางคนคนนี้มีชื่อว่าหยางเฟย“ต้องขอโทษด้วยที่ให้รอ พอดีว่าฉันเพิ่งจัดการซื้อสินค้าอื่นเสร็จนะ” หยางเฟยพูดขอโทษขึ้นมาด้วยท่าทางเป็นกันเองแม้ว่าหยางเฟยจะมียศของนายทหารชั้นผู้ใหญ่ แต่เพราะคราวนี้มีงานเรื่องอื่นให้จัดการด้วย เขาเลยมาทำการหาสินค้าเข้ากองทัพด้วยตัวเอง ซึ่งปกติแล้วหยางเฟยมักจะใช้ลูกน้องหาซื้อสินค้าแทนมากกว่าออกมาด้วยตัวเองแบบนี้“ไม่เป็นไรครับ เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณมีลูกน้องมาเพิ่มอีกหรือเปล่าครับ พอดีสินค้ามีจำนวนหลายสิบกล่องน่ะครับ และพวกผมก็ไม่สะดวกในการขนส่ง” โมกวนหยางพูดออกมาอย่างไม่คิดอะไรมากที่จะต้องรอลูกค้า ก่อนจะถามถึงจำนวนคนที่ติดตามอีกฝ่ายมาด้วย เพราะก่อนหน้านี้ เขาได้รู้จากหลินอี้เฉินแล้วว่าสินค้ามีทั้งหมดกี่กล่อง“เรื่องนั้นพวกนายไม่ต้องเป็นกังวลหรอก ฉันมีลูกน้องติดตามมาด้วยหลายคน ตอนนี้ช่วย