Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นสตรีร้ายกาจ 80s: Bab 31 - Bab 40

บทที่ 31 ทุกอย่างกำลังดีขึ้น“ฉันก็คิดเหมือนแม่ค่ะ และได้พูดเรื่องบ้านหลินไปแล้ว แต่น้องสะใภ้สามบอกว่าจะไม่มีปัญหาเกิดขึ้นอย่างแน่นอน เพราะเธอก็จะเปิดร้านให้พี่ชายเหมือนกัน แต่พี่ชายของเธอยังไม่พร้อมที่จะเปิดร้านค้าในเวลานี้ เลยจะลองศึกษางานไปอีกสักพักก่อนสะใภ้สามบอกว่าพวกเราไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องบ้านหลินจะคิดไปในทางอื่น แล้วก็ฝากมาบอกอีกนะคะว่า เธอไม่อยากให้พ่อกับแม่ทำงานในทุ่งนาอีก อยากให้พักผ่อนอยู่บ้านอย่างสุขสบายดีกว่า เพราะตอนนี้ทางคอมมูนก็ไม่ได้บังคับให้ทุกบ้านจะต้องไปทำงานเสียหน่อย”คราวนี้เป็นสะใภ้ใหญ่พูดขึ้นมาบ้าง โดยบอกเล่าทุกสิ่งที่น้องสะใภ้สามได้พูดออกมา เธอรู้สึกว่าตอนนี้น้องสะใภ้สามแม้จะเปลี่ยนไปแล้ว นิสัยของเธอก็ยังดีอีกด้วย นอกจากจะไม่เอารัดเอาเปรียบคนอื่นแล้ว ยังมีน้ำใจให้กับทุกคนอีกด้วย“หากเป็นเช่นนั้นจริงก็ดี ส่วนพวกเธอก็อย่าเอาเปรียบน้อง อะไรที่ช่วยได้ก็ช่วยกันไปเถอะ ส่วนร้านค้าที่สะใภ้สามกับเจ้าสามจะเปิดให้ ก็รับไว้เอาไว้เถอะ ในเมื่อน้องมีน้ำใจ ก็อย่าไปทำลายน้ำใจน้องเลย”โม่หางทงพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และไม่ลืมที่จะอบรมสั่งสอนลูกชายและสะใภ้ เพราะเขาไม่ได้ต

บทที่ 33 คราวนี้ต้องช่วยตัวเอง“แต่ร้านค้าเป็นของพี่ใหญ่กับพี่รองนะคะแม่ ไม่เกี่ยวกับฉันและพี่กวนหยางสักหน่อย คนมาซื้อของก็คงจะตัดสินใจได้ อีกอย่าง หากสินค้าของเราดีและราคาที่เหมาะสม ก็ไม่ต้องไปสนใจข่าวพวกนั้นแล้ว”หลินซินเยว่พูดกลับมาอย่างยิ้มแย้ม เพราะไม่ต้องการให้แม่สามีอารมณ์เสียไปมากกว่านี้แล้วแต่ก็ไม่ได้ผล เพราะแม่สามียังพูดออกมาอย่างหงุดหงิดต่อ“เธอจะพูดอย่างนั้นได้อย่างไรกันสะใภ้สาม ร้านนั้นไม่ใช่ของเจ้าใหญ่กับเจ้ารองเพียงสองคนหรอกนะ แต่เป็นของเจ้าสามด้วย เพราะเจ้าใหญ่กับเจ้ารองลงแรง ส่วนเจ้าสามลงทุน จึงถือว่าเป็นเจ้าของร่วมกัน พอได้กำไรก็แบ่งให้เท่า ๆ กันเถอะ พี่ล่ะคิดว่าอย่างไร ฉันพูดถูกต้องไหม”ฟางเหนียงพูดกับสะใภ้สามอย่างอ่อนโยน และประโยคสุดท้ายเธอหันมาพูดกับสามีอย่างขอความเห็นโม่หางทงได้ยินภรรยาพูดมาแบบนั้น ก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนจะพูดกับลูกชายและลูกสะใภ้ทั้งสามอย่างจริงจัง“ที่แม่ของลูกพูดมาก็ถูกต้องที่สุดแล้ว พ่อเห็นด้วยนะ อย่ามาคิดว่าร้านแห่งนี้ของใครคนใดคนหนึ่งเลย แต่ให้คิดว่าเป็นร้านของลูกทั้งสามคนนั่นแหละ เจ้าทั้งสามคนก็ช่วยกันดูแลให้เจริญรุ่งเรือง พอแก่ตัวไป

บทที่ 35 ซื้อร้านค้าแล้วส่วนทางด้านโม่กวนหยาง ตอนนี้ชายหนุ่มและภรรยา รวมทั้งหลินอี้เฉินก็ได้มาขายของที่ตลาดมืดตามปกติ และเมื่อทั้งสามคนเสร็จจากการขายของแล้วก็รีบไปที่สำนักงานขายที่ดินทันที เพื่อจะไปดูว่ามีร้านค้าไหนประกาศขายบ้าง“สวัสดีค่ะ พวกเราอยากมาขอดูว่ามีร้านค้าตรงไหนประกาศขายบ้างคะ คือเราจะเปิดร้านขายเสื้อผ้าค่ะ” หลินซินเยว่ถามกับพนักงานทันทีที่ก้าวเข้ามาในสำนักงานแล้ว และเหมือนจะเป็นความโชคดีของพวกเขา เมื่อพนักงานตอบกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“โชคดีมากเลยล่ะ พอดีเมื่อเช้านี้มีร้านหนึ่งเพิ่งประกาศขายและร้านนี้เหมาะที่จะเปิดขายเสื้อผ้าสตรีเป็นอย่างมากค่ะ ซึ่งราคาที่ประกาศขายก็ไม่แพงนะคะ เพราะเป็นงานเปล่าๆ อยู่ที่สองพันหยวนเท่านั้นเอง” พนักงานพูดจบก็รีบเปิดให้ทุกคนดูร้านนั้นทันที“ฉันซื้อร้านนี้ค่ะ นี่เงินสองพันหยวน” หลินซินเยว่ก้มมองร้านในแฟ้มแล้วก็ไม่รีรอ เธอตอบตกลงและรีบควักเงินออกมาจ่ายทันที โดยใช้ชื่อของสามีเป็นผู้ถือครองกรรมสิทธิ์จากนั้นนั้นพนักงานก็รับเงินไปและรีบจัดการโอนกรรมสิทธิ์เป็นชื่อของโม่กวนหยางทันที เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว ทั้งสามคนก็เดินออกมาจากสำนักงานขายที่

บทที่ 37 ตัดสินใจส่งเสียเล่าเรียนเมื่อได้ยินอย่างนั้นหลินซินเยว่ก็เข้าใจได้ทันที เธอจึงยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน แล้วพูดขึ้นมาว่า“ข้าวของพวกนี้ฉันเป็นคนให้เธอด้วยความจริงใจ ฉันไม่ได้ต้องการจะติดสินบนหัวหน้าหมู่บ้านสักหน่อย อีกอย่างเราสองคนก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน เธอจะนับฉันเป็นพี่สาวคนหนึ่งก็ได้นะ แบบนี้ฉันก็สามารถให้ของเธอได้ตามที่ต้องการ และเธอก็สามารถรับของไปอย่างสบายใจได้แล้วใช่ไหม”เสี่ยวชิงได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มแก้มปริ แล้วพูดขึ้นมาอย่างเก้อเขินว่า “ฉันเองก็มองพี่ซินเยว่ว่าเป็นพี่สาวฉันมาตลอดนะ คนอื่นอาจจะไม่ชอบพี่ แต่ฉันชอบพี่มากนะ เพราะพี่ดีกับฉันเสมอมา”แม้ว่าเธอจะเป็นลูกสาวของหัวหน้าหมู่บ้าน แต่ก็ไม่ค่อยมีใครอยากจะคบหามากนัก คงจะมีแค่หลินซินเยว่คนนี้ที่ยอมคบหาด้วยและยังดีกับเธอมาตลอดอีกด้วย“ถ้าคิดว่าฉันเป็นพี่สาวอย่างที่พูดมา ก็รับของพวกนี้ไปเถอะ แล้วก็อย่าสนใจขี้ปากชาวบ้านให้มากนัก เพราะเราไม่ได้ทำผิด อีกอย่างหัวหน้าหมู่บ้านก็ไม่ได้รับสินบนสักหน่อย หากมีใครอยากจะตรวจสอบ ก็ให้ไปแจ้งกับรัฐเอาก็แล้วกัน”หลินซินเยว่ยิ้มแย้มขณะที่พูดเชิงสั่งสอนน้องสาวคนใหม่ เธอไม่สนใจหรอกว

บทที่ 39 คุณหนูหวางมาเยือนเมื่อได้รับคำตอบที่น่าพอใจแล้ว คนขับรถจึงเดินกลับมาหาหวางหลิงหลิงที่นั่งอยู่เบาะหลังของรถ และรายงานในสิ่งที่ไปสอบถามมา เธอจึงสั่งให้เขาไปเรียกชายคนนั้นมานั่งข้างคนขับรถเพื่อให้เขานำทางไปที่บ้านหลิน“นั่นครับบ้านหลิน” ชายคนนั้นชี้มือไปที่บ้านหลังหนึ่ง ทำให้รถทั้งสองคันจอดลงที่รั้วหน้าบ้านทันที“ขอบคุณนะคะ นี่เป็นค่าเสียเวลาเล็กๆ น้อยๆ จากฉัน” หญิงสาวมองเข้าไปในบ้าน แล้วหันมาขอบคุณชายคนนั้นพร้อมกับให้ค่าเสียเวลาเขาไปสามหยวน เพื่อเป็นการขอบคุณ“โอ้...ไม่ต้องหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง” ชายคนนั้นส่ายหน้าปฏิเสธที่จะรับเงิน เพราะในความคิดของเขานั้น เงินสามหยวนมันมากเกินไป“รับไว้เถอะค่ะ เพราะถ้าฉันเจรจาการค้าสำเร็จ ฉันจะได้เงินจำนวนมาก เงินนี่จึงถือว่าเล็กน้อยมาก” หญิงสาวพูดออกมาด้วยท่าทางเป็นมิตร เธอต้องการให้เขารับไว้ เพราะไม่อยากติดค้างบุญคุณใคร“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมานะครับ เดี๋ยวผมจะไปเรียกคนในบ้านให้นะครับ” ชายคนนั้นยอมรับเงินมาและพูดขอบคุณอย่างซึ้งใจพร้อมกับอาสาจะลงไปเรียกคนในบ้านให้ เมื่อพูดจบก็ลงจากรถแล้วมาเรียกคนบ้านหลินทันที“อี้เฉิน นายอยู่บ้านหรือเปล่า”