All Chapters of ชื่อหนังสือ: ใต้ดาวนับพันก็ยังรักเธอ: Chapter 11 - Chapter 20

โป๋ซือหานถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัวในชั่วขณะนั้น เขาเองก็ไม่แน่ใจว่า ที่เขาโล่งใจเป็นเพราะหลินโยวหรานยอมมาเพื่อช่วยชี้แจงให้หลินชิงเสวี่ยหรือแท้จริงแล้ว เป็นเพียงเพราะการปรากฏตัวของหลินโยวหรานเพื่อแสดงว่าเธอยังแคร์เขาอยู่แต่พอเดินมาถึงหน้าประตู เขากลับไม่เห็นหลินโยวหรานเลยตรงหน้านั้น มีเพียงชายคนหนึ่งในชุดสูทสุภาพเรียบร้อย“ท่านประธานโป๋ซือครับ” ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ผมเป็นทนายของคุณหลินโยวหราน วันนี้ท่านมอบหมายให้ผมมาแทนในงานแถลงข่าว”สีหน้าของโป๋ซือหานเย็นยะเยือกขึ้น“แล้วหลินโยวหรานล่ะ?”ทนายเพียงยิ้มน้อย ๆ “คุณหลินไม่สะดวกจะมาเองครับ”ไม่สะดวก?โป๋ซือหานขมวดคิ้วทันทีหรือว่า... เธอไม่สบาย?พูดตามตรง ตอนที่เจอหลินโยวหรานเมื่อเช้า สีหน้าของเธอก็ดูซีดเซียวผิดปกติอยู่แล้วเขากำลังจะอ้าปากจะถามต่อ แต่ยังไม่ทันพูด พ่อกับแม่ของหลินโยวหรานก็เดินออกมาพอดีเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่ได้มาด้วย สีหน้าทั้งสองคนก็หม่นหมองลง“หลินโยวหรานคิดจะทำอะไรกันแน่! ถึงกับส่งทนายมาแทนแบบนี้? เธอจงใจทำให้สื่อเข้าใจผิดใช่ไหม!”“พอเถอะ ตอนนี้จะทำอะไรก็ไม่ทันแล้ว อย่างน้อยให้ทนายพูดแ

อีกด้านหนึ่ง ที่งานแถลงข่าวในประเทศจีน จบลงท่ามกลางความโกลาหลอลหม่านตอนที่ออกจากสถานที่จัดงาน หลินชิงเสวี่ยก็โผเข้ามาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของโป๋ซือหาน“ซืออหาน... พี่สาวจะทำลายฉันจริง ๆ ด้วย ตอนนี้ทั้งโลกรู้แล้วว่าฉันไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของตระกูลหลิน... ฉันไม่มีบ้านให้กลับอีกแล้ว...”โป๋ซือหานขมวดคิ้วเล็กน้อย แฝงไปด้วยความเหม่อลอย“แต่ลุงหลินกับป้าหลินก็เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็ก เหมือนลูกแท้ ๆ...”“แต่ฉัน... ก็ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ อยู่ดี” หลินชิงเสวี่ยพูดเสียงสั่น ข่มสะอื้นเอาไว้ “ฉันก็แค่อยากมีครอบครัวแท้ ๆ เป็นของตัวเองแต่พ่อแม่แท้ ๆ ไม่ต้องการฉันแล้ว คนเดียวที่ฉันพอจะพึ่งพาได้... ก็มีแค่คุณเท่านั้น”โป๋ซือหานชะงัก พลางก้มมองลงมา ถึงได้เห็นว่าใบหน้าของหลินชิงเสวี่ยแดงระเรื่อ ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย“ซือหาน... ฉันรู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา คุณมีใจให้ฉัน แต่เพราะคุณต้องแต่งงานกับหลินโยวหราน คุณถึงไม่กล้าเข้าใกล้ฉัน”“แต่ตอนนี้... หลินโยวหรานเป็นฝ่ายขอหย่าเองแล้ว พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างที่ควรจะเป็นแล้วใช่ไหม?”หลินชิงเสวี่ยพูดพลางโน้มตัวเข้าหา ยื่นริมฝีปากแดงสดเข้าหาเขาแต่โป

ฝีเท้าของโป๋ซือหานชะงักลงพ่อของหลินโยวหรานวางสายลง มองเขาอย่างกระวนกระวาย“แย่แล้วซือหาน Unis ยกเลิกความร่วมมือทั้งหมดกับเรากะทันหัน กับตระกูลโป๋ก็ด้วย!”ใบหน้าของโป๋ซือหานถอดสีในทันทีUnis คือกลุ่มบริษัทใหญ่โต ช่วงหลายปีมานี้ ไม่ว่าจะเป็นตระกูลหลินหรือตระกูลโป๋ ธุรกิจกว่าครึ่งล้วนมาจากบริษัทในเครือ Unisหาก Unis ยกเลิกความร่วมมือกับพวกเขา นั่นอาจเสี่ยงถึงขั้นล้มละลายเลยทีเดียว!ในช่วงไม่กี่วันถัดมา โป๋ซือหานยุ่งอยู่กับการจัดการเรื่องของ Unisในขณะเดียวกันก็พยายามตามหาหลินโยวหรานด้วยเขาคิดมาตลอดว่าหลินโยวหรานคงแค่ทำตัวงอน ๆ อีกไม่กี่วันก็คงกลับมาเองแต่หลายวันผ่านไป เธอก็ยังไม่กลับมาโป๋ซือหานเรียกผู้ช่วยเข้ามาอีกครั้ง“นายแน่ใจนะว่าหลินโยวหรานไม่ได้ไปอิตาลี?”ผู้ช่วยตอบว่า “ผมตรวจสอบเที่ยวบินทั้งหมดแล้ว ไม่มีชื่อคุณผู้หญิงเลยครับ ยกเว้นเครื่องบินส่วนตัวลำหนึ่งที่ไม่สามารถตรวจสอบชื่อผู้โดยสารได้”โป๋ซือหานนิ่งอึ้งเครื่องบินส่วนตัว?ตระกูลหลินไม่น่าจะให้เครื่องบินส่วนตัวกับหลินโยวหราน ส่วนเครื่องบินของเขาก็ไม่ได้ไปไหนดังนั้นจึงไม่น่าใช่หลินโยวหรานแต่โป๋ซือหานก็ยังค

ทั้งงานตกอยู่ในความเงียบงันแต่แล้วบรรดาเพื่อนของโป๋ซือหานก็หัวเราะออกมาเสียงดัง“งานเลี้ยงที่จัดให้เธอเหรอ? เธอจะบอกว่าเธอคือลูกสาวคนเดียวของตระกูลหลินเค่อน่ะเหรอ?”“ฮ่า ๆๆ! หลินโยวหราน ใคร ๆ ก็รู้ว่าเธอเป็นพวกบ้านนอกของตระกูลหลิน ช่วงนี้ไม่ได้เจอกัน ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นโรคจิตเภทจนต้องไปหาหมอแล้วนะเนี่ย? แต่การรักษานี่มันไม่ได้ผลเลยนะ ยังเพ้อเจ้อกลางวันแสก ๆ อยู่ได้!”พวกเขาหัวเราะจนน้ำตาไหล พ่อแม่ของหลินโยวหรานก็หน้าตึงด้วยความโมโห“ฉันว่าแกคงบ้าไปแล้วจริง ๆ! พูดอะไรไร้สาระออกมาได้ทุกอย่าง!”แม่ของหลินโยวหรานคว้าตัวหลินโยวหรานอย่างรุนแรง“กลับไปเดี๋ยวนี้!”การกระทำของแม่หลินโยวหรานหยาบคายอย่างยิ่ง สีหน้าของโป๋ซือหานเยือกเย็นลง กำลังคิดจะยื่นมือออกไปปกป้องหลินโยวหรานแต่ในขณะนั้น“เกิดอะไรขึ้น?”เสียงอันทรงอำนาจดังขึ้นทันทีทุกคนเงียบลงในทันที เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งเดินออกมามีคนอุทานขึ้น“คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงหลินเค่อนี่นา!”ทุกคนเปลี่ยนสีหน้าทันที แม่ของหลินโยวหรานก็รีบจัดระเบียบท่าทางของตัวเองคุณนายหลินเค่อเดินมาตรงหน้าพวกเขา เห็นข้อมือของหลินโ

เสียงสะอื้นของหลินชิงเสวี่ยพลันหยุดนิ่งก่อนหน้านี้ที่โป๋ซือหานติดอยู่ในสนามล่าสัตว์ หลินโยวหรานที่บุกเข้าไปโดยไม่นึงถึงอันตราย ได้ช่วยเขาออกมาเพียงลำพังแต่หลินชิงเสวี่ยกลับฉวยโอกาสที่หลินโยวหรานหมดสติ แย่งความดีความชอบไปทั้งหมดอันที่จริงหลินชิงเสวี่ยเองก็ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นในป่า เพียงเพราะตอนนั้นหมอบอกว่าโป๋ซือหานมีรอยฟกช้ำจากการตกอย่างชัดเจนดังนั้นหลินชิงเสวี่ยจึงคิดไปเองว่าหลินโยวหรานช่วยโป๋ซือหานขึ้นมาจากหน้าผา“ฉัน…”เธอรีบปกปิดคำโกหกของตัวเองทันที แต่โป๋ซือหานเป็นใคร?ชายผู้เป็นเจ้าของอาณาจักรธุรกิจ จะถูกหลอกง่ายๆ ได้อย่างไร?เขาหรี่ตาลง แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “วันนั้นในป่า เธอเจอสัตว์ป่าอะไรบ้างไหม?”ตอนนี้หลินชิงเสวี่ยไม่กล้าสบตาโป๋ซือหานอีก พูดอ้อมแอ้มว่า “ไม่… ไม่มีเลยค่ะ”ความอบอุ่นในดวงตาของโป๋ซือหานจางหายไปในทันทีแม้ว่าตอนนั้นเขาจะหมดสติ แต่เขาจำได้ว่าได้ยินเสียงหมาป่าหอน และเสียงปืนก่อนหน้านี้โป๋ซือหานจมดิ่งอยู่กับความซาบซึ้งและความรู้สึกผิดที่หลินชิงเสวี่ยช่วยชีวิตเขาไว้ จึงไม่ได้คิดให้ละเอียดแต่ตอนนี้เมื่อนึกย้อนกลับไป เขาก็เพิ่งตระหนักว่า ทักษะการ