ชื่อหนังสือ: ใต้ดาวนับพันก็ยังรักเธอ

วันครบรอบแต่งงานสามปี หยินโยวหรานเปิดลิ้นชักดูจึงพบว่า ถุงยางอนามัยที่เธอซื้อก่อนแต่งงาน ยังใช้ไม่หมด

ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้ป้องกัน แต่เป็นเพราะเธอกับโป๋ซือหานผู้เป็นสามี ไม่ได้มีกิจกรรมคู่รักใด ๆ กันเลย

ในวันครบรอบแต่งงาน เธอจึงตัดสินใจรวบรวมความกล้าแล้วซื้อชุดนอนเซ็กซี่

ดื่มไวน์ไปสามแก้ว เมื่อโป๋ซือหานอาบน้ำเสร็จแล้วออกมา หลินโยวหรานจึงก้าวไปยืนอยู่ตรงหน้าแล้วโอบคอเขาเอาไว้

"ที่รัก" เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "วันนี้เรา..."

แต่ไม่ทันไร กลับถูกโป๋ซือหานผลักออก

"หลินโยวหราน เธอไร้ยางอายขนาดนี้เลยเหรอ?"

ดวงตาของชายหนุ่มสื่อความหมายชัดเจน พลางพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "เธอขอร้องฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าเธออยากมากนัก ก็ไปหาผูู้ชายอื่นซะ"

หลินโยวหรานหน้าซีดเผือด

เธอไม่เข้าใจ ทั้ง ๆ ที่ขอความรักจากสามีตัวเอง

ทำไมถึงได้คำตอบกลับมาว่า

ไร้ยางอาย?

หลินโยวหรานนอนไม่ได้นอนทั้งคืน

เธอขดตัวอยู่ในผ้าห่ม เลื่อนดูโทรศัพท์ บนหน้าจอแสดงหน้าเพจนึงอยู่

[ความเจ็บปวดของการแต่งงานที่ไม่มีเพศสัมพันธ์ สามีไม่เคยแตะต้องตัวฉันเลยหลังแต่งงานทำยังไงดี?]

บางคนบอกว่า สามีของคุณสนใจผู้ชายหรือเปล่า

บางคนบอกว่า สามีของคุณทำไม่เป็นหรือเปล่า

หลินโยวหรานรู้สึกสับสน จึงลุกขึ้นเพื่อจะไปดื่มน้ำ แต่กลับพบว่าโป๋ซือหานหายไป

มีไฟในห้องน้ำเปิดอยู่ และมีเสียงแปลก ๆ ลอดออกมาจากช่องประตู

หลินโยวหรานเดินไปที่หน้าประตู พอได้เห็นภาพข้างใน ใบหน้าของเธอก็ถอดสีทันที

สามีของเธอ คนที่ดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องอย่างว่าเลย ตอนนี้กำลังจ้องรูปถ่ายของน้องสาวเธอ

และกำลังระบายอารมณ์ตัวเองออกมาเต็มที่

โป๋ซือหานคิดว่าโยวหรานหลับไปแล้ว จึงปล่อยอารมณ์เต็มที่ ปากก็พึมพำออกมาว่า

"ชิงเสวี่ย... ชิงเสวี่ย..."

หลินโยวหรานวิ่งโซเซกลับมาที่ห้อง ทันใดนั้นโทรศัพท์ของโป๋ซือหานบนโต๊ะข้างเตียงก็สว่างขึ้น เธอหยิบขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา

เธอรู้รหัสผ่านโทรศัพท์ของโป๋ซือหานมาตลอด แต่ด้วยความเคารพ เธอจึงไม่เคยเปิดดูเลย

แต่ตอนนี้เธออยากเปิดดูใจจะขาด

ในแอปมีบันทึกการแชทของโป๋ซือหานกับเพื่อน ๆ อยู่

[พี่หาน วันนี้เป็นวันที่พี่เก็บพรหมจรรย์ครบ 1,000 วันใช่ไหม? ต้องออกมาดื่มฉลองกันหน่อยแล้วล่ะ!]

[ไม่จริงน่า พี่หานกับหลินโยวหรานแต่งงานกันมาเกือบสามปีแล้ว ไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลยจริง ๆ เหรอ?]

[ถึงแม้หลินโยวหรานจะเป็นพวกบ้านนอก แต่รูปร่างหน้าตาของเธอมันช่างเย้ายวนจริง ๆ พี่หานทนไม่บีบสักหน่อยได้ยังไง?]

[ทนได้อยู่แล้ว! พวกนายลืมไปแล้วเหรอว่าก่อนแต่งงานพี่หานเคยสาบานกับชิงเสวี่ยว่าจะรักษาพรหมจรรย์ไว้เพื่อเธอ! พี่หานเคยผิดสัญญากับชิงเสวี่ยเมื่อไหร่กัน?]

[ถึงได้บอกว่าพี่หานเป็นคนคลั่งรักไง ตอนแรกที่หลินโยวหรานบ้านนอกนี่แย่งตำแหน่งคุณหนูตระกูลหลินของชิงเสวี่ยไป พ่อแม่พี่หานก็บังคับให้พี่หานแต่งงานกับหลินโยวหราน พี่หานแกล้งทำเป็นยอมรับ แต่จริง ๆ แล้วนี่เป็นแผนของพี่หานทั้งหมด!]

[พี่หานคิดไว้หมดแล้ว จะแต่งงานกับหลินโยวหรานก่อน แล้วอีกไม่กี่ปีค่อยหย่า แบบนี้หลินโยวหรานก็จะกลายเป็นของมือสองเก่า ๆ แล้ว!]

[ว่าแต่พี่หาน ตอนนี้บริษัทตระกูลโป๋ก็อยู่ในมือพี่หมดแล้ว แบบนี้ก็หย่าได้แล้วใช่ไหม?]

ในกลุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง ตามมาด้วยข้อความตอบกลับจากโป๋ซือหานก่อนที่จะเข้าห้องน้ำไป

[ใกล้แล้ว]

คำสั้น ๆ สองคำนั้น ทำให้ใบหน้าของหลินโยวหรานซีดเผือด

หลินโยวหรานเป็นเด็กกำพร้า ถูกครอบครัวต่างชาติรับเลี้ยงและเติบโตมาตั้งแต่เด็ก

สี่ปีก่อนเธอกลับประเทศ แต่กลับบังเอิญได้รู้ว่าเธอคือคุณหนูใหญ่ของตระกูลหลินผู้ร่ำรวย

ตระกูลหลินไม่ได้ทอดทิ้งเธอไปตั้งแต่แรก แต่เป็นเพราะมีคนแอบสลับเด็ก

ตอนนี้ตระกูลหลินยอมรับเธอกลับมา แต่ก็ยังตัดใจจากหลินชิงเสวี่ย ลูกสาวบุญธรรมที่เลี้ยงมาหลายปีไม่ได้ จึงให้หลินชิงเสวี่ยอยู่กับตระกูลหลินต่อไป

แต่การหมั้นหมายระหว่างตระกูลโป๋กับตระกูลหลินนั้นถูกกำหนดมาตั้งแต่บรรพบุรุษ ดังนั้นโป๋ซือหานจึงเปลี่ยนจากคู่หมั้นของหลินชิงเสวี่ย มาเป็นคู่หมั้นของหลินโยวหรานแทน

เดิมทีหลินโยวหรานไม่สนใจการแต่งงานที่ถูกจัดแจงนี้เลย

แต่โป๋ซือหานกลับเริ่มตามจีบเธออย่างหนัก

เธอเพิ่งมาประเทศจีน ไม่คุ้นชินกับอาหาร โป๋ซือหานจึงใช้เครื่องบินส่วนตัวไปซื้ออาหารอิตาเลียนที่เธอเติบโตมาให้

ตอนที่เธอนอนไม่หลับตอนกลางคืน เขาก็โทรศัพท์คุยเป็นเพื่อนเธอตลอดทั้งคืน

ตอนที่เธอและหลินชิงเสวี่ยถูกโจรจับตัวไป โจรบอกว่าช่วยได้แค่คนเดียว

พ่อแม่กลับลำเอียง เลือกหลินชิงเสวี่ย ทิ้งลูกสาวแท้ ๆ อย่างเธอไว้

ก็ได้โป๋ซือหานที่บุกเข้าไปในซ่องโจรเพียงลำพังโดยไม่กลัวอันตราย เพื่อช่วยเธอออกมา

ไม่ทันไร หลินโยวหรานก็ยกใจให้เขา และตกลงแต่งงานกับโป๋ซือหาน

แต่หลังจากแต่งงาน โป๋ซือหานกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

เขากลายเป็นคนเย็นชาห่างเหิน ส่วนเรื่องบนเตียงนั้น... ยิ่งไม่เคยแตะต้องเธอเลย

เดิมทีหลินโยวหรานยังเป็นห่วงว่าโป๋ซือหานอาจมีปัญหาสุขภาพ

แต่ตอนนี้เธอเพิ่งได้รู้ว่า เขาไม่ได้มีปัญหาสุขภาพ และก็ไม่ได้ไม่ชอบผู้หญิง

เพียงแต่ เขากำลังรักษาพรหมจรรย์ไว้เพื่อผู้หญิงอีกคนหนึ่งเท่านั้นเอง

แต่เธอไม่เข้าใจ

การหายตัวไปหลายปี ไม่ใช่ความผิดของเธอ

การกลับมายังตระกูลหลิน ก็ไม่ใช่ความผิดของเธอเช่นกัน

ทำไมโป๋ซือหานถึงทำกับเธอแบบนี้?

น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาในดวงตา จนกระทั่งโทรศัพท์ของเธอสั่นขึ้น

หลินโยวหรานถือโทรศัพท์ไปที่ระเบียงเพื่อรับสาย “โยวหราน”

คนที่โทรมาคือแม่บุญธรรมที่เลี้ยงดูหลินโยวหรานมาตั้งแต่เด็ก เธอได้ยินเสียงของท่านพูดอย่างระมัดระวังว่า

“อีกไม่กี่วันก็วันเกิดแม่แล้ว ลูกกลับมาอิตาลีมาหาแม่ได้ไหม? แน่นอน ถ้าพ่อแม่แท้ ๆ ของลูกไม่เห็นด้วย ก็ไม่ต้องมานะ...”

ในตอนนั้นพ่อแม่บุญธรรมของหลินโยวหรานรับเธอมาเลี้ยงอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

เพราะไม่สามารถมีลูกได้ พวกเขาจึงรักเธอเหมือนลูกแท้ ๆ มาตลอด

แต่ในสายตาของคนในชาติเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ และก็เพราะโป๋ซือหาน สี่ปีก่อนหลินโยวหรานจึงเลือกที่จะอยู่คนเดียวในประเทศจีน

แต่ตอนนี้...

น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้ ก็ไหลทะลักออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงของแม่บุญธรรม หลินโยวหรานพูดเสียงสะอื้นว่า

“แม่คะ หนูอยากกลับอิตาลี”

เมื่อได้ยินเธอร้องไห้ แม่บุญธรรมก็รีร้อนรนใจทันที

“ลูกรัก ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ? ตระกูลหลินทำไม่ดีกับลูกเหรอ? ถ้างั้นรีบกลับมาเลย! แม่รับรองว่าถ้าลูกกลับมาอิตาลี แม่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกแม้แต่นิดเดียว!”

พ่อแม่บุญธรรมของหลินโยวหรานเป็นเจ้าของกลุ่มบริษัทการเงินที่ใหญ่ที่สุดในอิตาลี มีอำนาจมากมายในยุโรป

แม่บุญธรรมของเธอพูดทันทีว่า “แม่จะจัดการให้ อีกสามวันจะส่งเครื่องบินส่วนตัวไปรับลูกกลับมา!”

“ลูกสาวสุดที่รักที่แม่ทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็ก แม่จะไม่มีวันยอมให้ใครมารังแกเด็ดขาด!”