Lahat ng Kabanata ng Unstoppable Desire (Road to Happiness)Book 2: Kabanata 121 - Kabanata 130

Nick’s POV“Exactly what I expected from you, Nick. Careful… always careful.”Napalunok ako. Sa loob-loob ko, gusto ko siyang yugyugin, pilitin siyang aminin lahat. Pero hindi puwedeng basta-basta. Lalo na dito sa teritoryo niya.“Alam mo,” umiling siya. “Kung iniimbestigahan mo kami ni Papa… sana siguraduhin mong handa ka sa mga bagay na pwede mong matuklasan. Baka hindi mo kayanin.”Napakuyom ang kamao ko.“Ang hindi ko kayang kayanin… ay yung patuloy kayong magsisinungaling kay Audrey. Niloko niyo siya. Tinago niyo sa kanya ang lahat. At ngayon, parang wala lang?”Bahagya siyang natawa, pero puno ng pang-uuyam.“Nick… Nick… Ikaw talaga. So protective. Pero tingnan mo si Audrey. Kahit bumalik na ang alaala niya, andito pa rin siya. Sa tabi ko. Sa piling ko. Hindi ba’t masakit isipin? Na kahit anong gawin mo, sa huli… kami oa rin ang pinili niya?”Para akong tinusok sa dibdib. Ang mga salita niya ay parang lason na unti-unting kumakalat sa aking dugo. Pero pinilit kong huwag magpata

Audrey’s POVIlang araw na rin ang lumipas simula noong huli kaming magkita ni Nick. Naging abala ako sa gallery, at sa kabila ng lahat, mas naging malapit kami ni Scarlett. I have never been this happy at work, lalo na’t natupad na ang pangarap naming dalawa, ang magkaroon ng sariling gallery, at sabay naming ipakita sa buong mundo ang aming mga obra.These past few days were happy days. Gumaling na si Sage, at gaya ng dati, abala na naman sa trabaho at wala na naman sa bayan. Si Papa, mas gumanda na rin ang kalagayan, nagpapahinga pa rin pero sabik nang bumalik sa trabaho.It seems like everything is falling into the right place… ang tanging hindi lang ay ang puso at isipan ko.Hindi ko pa nagagawang komprontahin si Sage. Si Nick naman, well, as always, lagi siyang sumasagi sa isip ko. Ayoko mang aminin, pero sa kabila ng lahat ng aking mga nalaman… I still miss him.The other day, I visited Ate Andrea’s grave. Hindi ko inaasahan ang aking matatagpuan doon.~~ Flashback ~~Nagsindi

Nick’s POV“Dylan, please fetch some water for me so I can put it on my castle.”“No, it’s far from here,” tanggi ni Dylan.Napangiti na lang ako habang pinagmamasdan silang dalawa na abala sa paggawa ng sandcastle. Mataas na ang araw pero walang init na ramdam dahil nakasilong sila sa lilim ng isang malaking puno. Presko rin, lalo na’t may kasamang banayad na simoy ng hangin. I stretched out on the sun lounger, eyes half-closed, savoring the moment, the peace, the breeze, the sight of my kids laughing.“Dylan, please… can you fetch some water?” may halong tampo at luha ang boses ni Aiah.“Fine!” inis na tugon ni Dylan. Tumayo ito nang pabagsak, kinuha ang maliit na bucket, at naglakad papunta sa pampang. Hindi naman kalayuan kaya hindi ako nag-alala, tanaw ko pa rin siya.Si Scarlett at George, matagal nang nawala kanina. Hindi ko alam kung saan nagpunta. Plano ko pa sanang lumusong sa dagat pero nagbago ang isip ko, mas pinili kong humilata at hayaang kainin ako ng katahimikan ng um

Scarlett’s POVGeorge is right, we badly need this vacation. Sobrang gaan ng pakiramdam ko habang pinagmamasdan ang lahat, nakangiti, nagtatawanan, enjoying every moment. Para bang nawala lahat ng bigat. Sobrang saya ang naging kapalit ng limang taong lungkot na aking naramdaman. Isang kaligayahan na akala ko di ko na mararanasan muli.Nang magtagpo ang tingin namin ni George, ramdam ko agad na nabasa niya kung ano ang nasa isip ko. Dahan-dahan niyang hinawakan ang kamay ko na nasa mesa, hinagod ng hinlalaki niya ang balat ko na parang nagsasabing, The past has faded, let us embrace the present with unyielding vigorI leaned closer, whispered with a smile, “Thank you for planning this all, bhabe.”“Of course… anything for you,” he said, sabay halik sa ulo ko.Paglingon ko, halos lahat nakatingin sa amin at nakangisi. Namula ako agad, binaba ang tingin. Si Audrey naman natatawa, pero halata ang saya sa mga mata niya.Pagkatapos kumain, naglibot kami sa isla. Perfect ang panahon, makul

Audrey’s POV“It’s getting cold… kailangan na siguro nating umahon,” yaya ko, habang pinipisil ang braso kong nanginginig sa lamig.“Yes, you’re right. Gumagabi na rin. Let’s go, Elena.” dagdag ni ScarlettPag-ahon namin, muntik pa akong mapatigil. May nakatayong lalaki sa harap namin, pamilyar ang tindig, ang matalim na titig.“Sage!? You’re here?” halos hindi ako makapaniwala. Hindi niya sinabi sa akin na susunod siya rito kaya gulat ang bumalot sa akin. Lumapit siya, marahang hinalikan ang pisngi ko.“Uhm… hello everyone,” nakangiting bati niya.“Hello,” magiliw na sagot ni Scarlett. Pero si Elena… napansin kong agad umiwas ng tingin. At higit pa roon, may kakaibang sulyap na ibinigay si Sage sa kanya. Isang tinging hindi nakaligtas sa akin. Tinaas ko ang kilay ko, tahimik na inoobserbahan silang dalawa.“Mauna na ako sa inyo,” mabilis na paalam ni Elena, halatang iwas. Hindi ko napigilang mapansin kung paano siya tinanaw ni Sage hanggang sa tuluyan siyang makaalis.“Ako rin, pasok