All Chapters of Unstoppable Desire (Road to Happiness)Book 2: Chapter 101 - Chapter 110

Sage’s POVMasaya ako ngayong gabi. I am proud of Papa, 70 years of strength, legacy, and laughter. But deep down, I knew… tonight wasn’t just a birthday celebration.Pasimple kong inoobserbahan ang paligid habang nakangiti, na kinakausap ang mga bisita. I laughed when needed, nodded at the right moments, but my eyes… my eyes were searching.After all the speeches and heartfelt wishes, the hall came alive. The scent of luxury food filled the air. Themed cocktails lined the “Power Potions” bar, mocktails glowing like kryptonite, cupcakes stamped with edible superhero logos, trays shaped like shields, and at the center, a giant cake gleaming with a golden superhero emblem. The music boomed, guests in costumes laughed, danced, and joined lighthearted showdowns. Even Papa was on the floor, dancing with his old friends, his smile brighter than I had seen in years.“ Papa looks so Happy, bulong ni Audrey sa akin. Nung napatingin kame kay papa. Tumango lang ako. Napangiti ako. For a second,

Audrey’s POV~~ Flashback, five years ago ~~“Ayusin mo ang bomba, dalian mo!” Inalis ng babae ang bomba sa aking katawan at inayos ito.“Sir… ayaw po talaga, mas bumibilis ito, Sir…” nanginginig na sagot niya.“Shit! Gawan mo ng paraan! Hindi ba’t magaling ka d’yan? Putulin mo ang isang wire para tumigil ‘yan!” galit na galit, nanginginig sa takot at pagkataranta ang boses niya. Pagkatapos ay bigla siyang lumingon sa akin, mga matang naglalagablab, parang apoy na handang tumupok.“Putang ina kang babae ka… kasalanan mo ‘to!” Sigaw niya habang mabilis na lumapit, nakataas ang kamao, handang ibagsak sa akin.Hindi na ako nakapag-isip, mamatay naman na ako hindi ko hahayaan na saktan ako ng demonyong lalaking it. Kaya kahit ang bilis ng takbo ng speedboat, tumalon ako. Ramdam ko ang dagat na yumakap sa katawan ko, malamig at mabigat, para bang mga kamay ng kamatayan na hinihila ako pababa. Unti-unti akong nilalamon ng tubig. Hindi na ako nagpumiglas. Siguro ito na… ito na ang huling a

Sage’s POVGulat pa rin ako sa confession ni Audrey. After she said everything, she ran away. Hindi ko na siya hinabol, hinayaan ko na lang siya. Alam ko, ramdam ko, kaunti na lang at maaalala na niya ang lahat.Deep inside, I am hurt. Somehow, umasa ako na sana ako ang piliin niya, ngunit gising ako sa katotohanan na malalim ang pagmamahalan nila ni Nick.“Huh!” Huminga ako ng malalim at tumingin sa langit bago nagdesisyong pumasok. Ngunit natigilan ako nang bigla akong makarinig ng putok. Lumingon ako at nakita ko ang naggagandahang ilaw sa kalangitan.Nanlaki ang mga mata ko nang may maalala. “Audrey! Shit!”Nagmamadali kong hinanap si Audrey. Kinabahan ako, alam kong maaari siyang atakihin. Halos matulak ko na ang mga taong masayang nanonood at nakangiti sa kagandahan ng paputok dahil sa sobrang pagmamadali ko.Sa gitna ng kaguluhan, natanaw ko ang isang babaeng naka-catwoman costume. Agad ko siyang hinablot at pinaharap,“Sorry” hindi siya si Audrey. Tumingin muli ako sa paligid

Audrey’s POVParang tubig na umaapaw ang aking utak ngayon. Para akong nalulunod sa dami ng mga alaala na bumabalik at sa katotohanang nakahain sa aking harapan.Nang maalala ko ang aking nakaraan, doon ko lang narealize na nagsinungaling sa akin si Sage at si Papa. Hindi ko maintindihan kung bakit nila ginawa iyon. I felt betrayed. Ngunit nang marinig ko na si Papa ay nasa critical condition, ang aking galit ay napalitan ng matinding pag-aalala. Inaamin ko, galit ako, pero alam ko sa sarili ko na wala naman silang ginawang mali sa akin kundi ang alagaan ako. Sage didn’t take advantage of me.Habang nag-iisip ako, bigla kong naisip: Wait… alam na ba ng buong mundo na anak ako ni Dad at Mom, na Laviste ako? Paano? Wala akong alaala tungkol doon. Pinikit ko ang aking mga mata at minasahe ang aking ulo.Ang bigat, ang bigat ng aking nararamdaman. Overwhelming information and memories are flooding back. Parang hindi ko na sila kayang tanggapin nang sabay-sabay. Ramdam ko ang matinding pan

Nick’s POVHindi ko maiwasang lamunin ng selos tuwing nakikita kong nagkakayakapan o nagiging sweet sina Audrey at Sage. Ang hirap basahin ng iniisip ni Audrey, pero ramdam ko na, sa kabila ng lahat ng nalaman niya, hindi ganoon kabigat ang galit niya sa kanila. At iyon ang mas masakit.Simula noong gabing iyon, naging abala siya sa pag-aalaga kay Don Carlos. Nagising si Don Carlos kinabukasan, at mula noon… limang araw na ang lumipas. Limang araw ko na ring hindi nakikita si Audrey. Para bang iniwan akong nakabitin sa kawalan.“Dad, can you help me with this one?” sigaw ni Dylan mula sa sala. Hawak niya ang isang makapal na notebook, nakakunot ang noo.Nagulat ako. “Wow, you’re learning Algebra?!” halos hindi ako makapaniwala. Maglilimang taon pa lang siya pero ang layo na ng nararating niya.“Yes. I’m just confused with this equation,” inosente niyang sagot.Huminga ako nang malalim at ipinaliwanag sa kanya ang solusyon. Agad na kumislap ang mga mata niya nang maintindihan ito.“Oh!