Unstoppable Desire (Road to Happiness)Book 2 のすべてのチャプター: チャプター 141 - チャプター 150

Nick’s POVI saw the hesitation in Audrey’s eyes. Para siyang nakakita ng multo kanina, nagpapanic ang kaluluwa niya habang nakatitig sa akin. Napakunot ang noo ko. Why? Bakit parang hindi siya komportable sa presensya ko? May nagawa ba akong mali? Galit ba siya dahil sa nangyari sa beach? Ang daming tanong na pumapasok sa isip ko, bawat isa parang kutsilyong kumakalikot sa utak ko.Kaya nga’t nang ipilit ni Don Carlos na isabay ko siya mamaya, napangiti ako sa loob-loob ko. Damn, thank you, old man. You have no idea how much I need this. Na-excite tuloy ako, dahil ramdam kong may tinatago si Audrey sa akin.Pagkatapos naming kumain, diretso kami ni Don Carlos sa kanyang opisina. “Upo ka, Nick,” seryoso niyang sabi. Umupo ako sa sofa, pero alerto ang lahat ng pandama ko.Kinuha niya ang ilang papeles, saka ako tinitigan nang diretso, malamig, walang pag-aalinlangan. “I know you already know… that Audrey and Jessica are the same person.”Naningkit ang mga mata ko. Para akong bin

Nick’s POV“You have to be careful, Nick. Believe it or not, the enemy is just around, waiting for the right time to strike.”Paulit-ulit na umuugong sa tenga ko ang babala ni Don Carlos. Habang lumalabas ako ng opisina, bawat hakbang ay parang may bigat. Pakiramdam ko, kahit anong oras, may tatama sa aking bala mula sa dilim.Pagbukas ko ng pinto, siya naman ang lumabas mula sa kabilang kwarto, si Audrey. Nagtagpo ang aming paningin. Para bang huminto ang oras. Kumislot ang dibdib ko, at kasabay ng pagbilis ng tibok ng puso ay ang biglang pagdilim ng isip ko, naalala ko ang mga salitang iniwan ni Don Carlos. Ang kaaway… nasa paligid lang. At mas lalong lumakas ang pagtibok ng puso ko dahil sa isipang pwedeng may masamang mangyari kay Audrey.“Are you ready? Pwede na tayong umalis,” malamig at kontrolado kong sabi, pilit na tinatago ang kaba.Napansin kong parang nagulat siya, tila nagising mula sa malalim na pag-iisip. Tumango lang siya, marahan, bago kami sabay bumaba ng hagdan.“Ih

Audrey’s POV“Nick…” mahina kong bulong habang nakatitig sa papalayong sasakyan niya. Para akong napako sa kinatatayuan ko. Kanina, hindi ako makapagsalita, hindi dahil wala akong gustong sabihin, kundi dahil nilulunod ako ng halo-halong emosyon. Labis ang saya sa mga narinig kong pag-amin niya… pero kasabay noon, ramdam ko rin ang sakit nang bigla niya akong isinuko kay Sage.Hindi na niya ako muling tinitigan pagkatapos noon. Parang tuluyang bumagsak ang balikat niya sa bigat ng nararamdaman. At ako? Naiwan akong tulala, litong-lito kung dapat ko bang sundan ang tibok ng puso ko o pigilan ito. Gusto ko sanang sabihin na siya pa rin ang laman ng puso ko, pero natakot akong baka hindi na iyon ang tamang panahon. Hanggang makarating kami sa gallery, hindi na kami muling nag-usap.Nang tuluyan nang mawala sa paningin ko ang kanyang sasakyan, malalim akong napabuntong-hininga bago pumasok ng opisina. Pakiramdam ko’y mabigat na bakal ang dibdib ko, anytime, parang sasabog na lang. Kanina

Audrey’s POVPaikot-ikot ako sa condo, hawak ang cellphone, parang mababaliw na. Kanina pa ako nag-iisip kung tatawagan ko ba si Nick. I wanted to talk to him. To clear things out.“I’m ready… bahala na,” bulong ko sa sarili, pilit pinapakalma ang kabog ng puso ko. Lalabas na sana ako para puntahan siya sa condo niya nang biglang sunod-sunod na notification ang dumating sa phone ko.Binuksan ko agad. Mga chat mula kay Nick.“There are nights when I can’t help but cry…”“And I wonder why you had to leave me…”“Why did it have to end so soon?”Napakunot ang noo ko.“What did I do to make you change your mind completely?”“Tsk. Nakalimutan na niya lahat ng ginawa niya?” naiiling kong bulong, pilit pinipigilan ang init ng ulo.Pero nang mabasa ko ang huling linya, tila may kumurot sa puso ko:“When I thought this love would never end… but if this love’s not ours to have, I’ll let it go with your goodbye.”“Nick…” mahina kong sambit, ramdam ang bigat ng lungkot.Biglang pumasok ang isang v

NICK’S POVNagising ako na parang binibiyak ang ulo ko. Sumasakit, umiikot ang paningin, at ramdam ko ang pagkahilo. Mabilis akong tumakbo sa CR at isinuka lahat ng laman ng sikmura ko.Pagkatapos, habang nakahawak pa sa lababo, doon ko lang napansin, nakaboxer shorts lang ako, at nasa loob ako ng isang hotel room.“Damn… what happened? Sino’ng nagdala sa akin dito?”Pumikit ako, pilit inaalala ang mga nangyari kagabi. Hanggang sa bigla kong maalala si Adelina.“Shit… siya ba ang naghubad sa akin?”Mabilis kong kinuha ang bathrobe sa CR at nagmadaling lumabas. Pero natigilan ako nang mapansin ang isang babae, mahimbing na natutulog