Lahat ng Kabanata ng Unstoppable Desire (Road to Happiness)Book 2: Kabanata 111 - Kabanata 117

George’s POVPagkatapos naming mag-usap ni Nick, bumalik muli ako sa condo ni Scarlett. Isang beses lang akong nag-doorbell at agad niya itong binuksan. Nang makita niya ako sa labas, biglang sumimangot ang kanyang mukha, at bahagyang tumaas ang isang sulok ng kanyang labi. Halatang inis pa rin siya sa akin. Ngunit kahit ganoon, ang sarap talagang halikan ng kanyang labi, pilyo kong naisip. Pero nagpigil ako, hindi pa kasi kami nakakapag-usap tungkol sa amin, kaya hindi ko alam kung paano ako magrereact sa kanya. Inamin ko na ang nararamdaman ko para sa kanya, pero siya, tila laging abala, parang may pader na hindi ko mabuwag. At minsan naiisip ko, baka pinipili lang niyang umiwas. Ang hirap basahin ng mga kilos niya, at mas lalo lang akong nalilito. Gusto ko siyang yakapin at sabihin na pagod na akong maghintay ng sagot, pero natatakot din ako… baka tuluyan niyang isara ang pintuan para sa akin.“Can we talk?” tanong ko nang makapasok ako sa loob.“Kung tungkol na naman ’to sa paglip

Audrey’s POVPagkatapos ng anim na araw, unti-unti nang bumubuti si Papa. Nakakahinga na rin ako nang kaunti, at pwede na akong bumalik sa trabaho. Pero kahit pa gano’n, hindi ko alam kung bakit nangingibabaw ang kaba. Excited akong makita si Scarlett, pero may takot na hindi ko maipaliwanag, para bang isang maling galaw, maaaring magbago ang lahat.Overwhelming. Nakakalunod. Ang dami kong iniisip, lalo na ang mga salitang iniwan ni Papa. Gusto ko pa siyang tanungin, gusto kong malinawan, pero alam kong hindi pa siya handa. Ayokong maging dahilan ng kanyang pagkabinaat. Kaya’t pinili kong manahimik, kahit binabalot ako ng libo-libong tanong sa loob ng limang araw.Paano ko haharapin si Daddy, si Mommy, si Ate Andrea? Parang may bahaging tuluyan ko nang isinara sa puso ko para sa kanila, o baka sumuko na ako sa pag-asang mamahalin nila ako. Kaya siguro hindi ko mahanap ang excitement sa ideya ng pagkikita namin muli. Ang natira lang, si Scarlett, si George.At doon ko napagpasyahan, un

George’s POVParang akong baliw, tumatawa mag-isa habang pumipirma ng mga papeles. Hindi ko maipaliwanag ang aking saya.Alam ko nahihiya lang si Scarlett, kaya niya ako pinaalis. Finally… finally, Scarlett opened her heart for me. Naiimagine ko pa rin ang init ng mga labi niya sa labi ko kagabi.“Uhhmmm…. Carly” pumikit ako at iniimagine na hinahalikan ko ang kanyang mga matatamis na labi. ~~ Flashback ~~“I… I’m sorry, George.” Scarlett’s eyes burned with guilt, with pain… pero sa ilalim noon, may ningning ng pag-amin.“Carly… you…” halos mabingi ako sa tibok ng puso ko. Para akong binabalot ng libo-libong paru-paro sa sikmura.At bago ko pa maunawaan, naramdaman ko ang mga labi niya. Mainit. Malambot. Nanginginig sa pangungulila.Hinawakan niya ng dalawang kamay ang mukha ko, from gentle, her kiss became intense. Desperado, parang gusto niyang bawiin sa isang halik ang lahat ng sakit na binigay niya sa’kin. At, Diyos ko, she succeeded.I closed my eyes and kissed her back, walan

Audrey’s POV“Boobae here, I know you love this food,” masayang naglagay ng sushi si Carly sa aking plato. “Yes, this one as well. I know, this has always been your craving,” masayang sabi ni George habang inilalapag ang mainit na soup sa aking harapan.I felt overwhelmed. I missed this feeling, being cared for, being remembered. Nanalaki ang mata ko sa dami ng laman ng aking plato. Hindi ko alam kung kaya ko bang ubusin lahat ng ito.“Wait, Carly, George… baka hindi ko na maubos ang pagkain sa plato ko,” natatawa kong sabi.“OW!” sabay silang natigilan, tapos sabay ding nagtawanan.“Sorry, Jes. Masaya lang kami ni Carly ngayon at sobrang excited na makasama ka ulit,” nakangiting paliwanag ni George.“I know… at salamat muli. Ako man, masaya akong makasama kayong muli.”Masaya at masagana kaming kumain. Habang pinagmamasdan ko, nangingiti ako, nakikita kong masayang nilalagyan ni George ng pagkain si Scarlett. They look so in love now. At hindi ko mapigilang magtaka… si George ba ang