All Chapters of Unstoppable Desire (Road to Happiness)Book 2: Chapter 51 - Chapter 60

AUDREY’S POV I was on my way to the office when I noticed a stunning woman sitting on the lobby sofa. Her brows were furrowed, clearly annoyed.Lumapit ako sa kanya at binati, “Good morning!”She stood abruptly, eyes widening in surprise.“Jessica?” tanong niya, almost in disbelief.My eye twitched. That name again.Jessica… Sa loob-loob ko, why do people keep calling me that? Who is she to them? Maybe… maybe it’s time I found out who this Jessica really is.Straightening my posture, I replied seriously, “I’m Audrey. Audrey Castellan.”“Oh! Sorry, Miss Audrey.” She softened a bit. “I’m Elena Ramos. Your new bodyguard.”Bodyguard? Siya? I blinked in surprise. Of all the things I expected this morning, meeting a gorgeous woman assigned to guard me wasn’t one of them.Despite the simple polo shirt and pants she wore, it was impossible to ignore the way her body was shaped, slim waist, strong build, beautiful face. A definite head-turner.“Nice meeting you, Elena,” I said, offering a

AUDREY'S POV Halos hindi ko na makain ang steak sa harap ko habang palihim ang mga sulyap ko kina Nick at Elena.“Seriously, Audrey? Are you really this affected seeing them close?”Nick looked cold, yes. Pero bakit kapag magagandang babae ang kaharap niya, para siyang nahihibang? He suddenly becomes warm… soft even.“Pero bakit sa akin, bossy siya at laging galit? Bakit laging ako ang napagbubuntungan ng init ng ulo niya?”Nanggigigil ako habang nginunguya ang karne, halos maubos ang pasensya ko kasabay ng pagkapudpud ng laman sa bibig ko. Kinuha ko ang wine, ininom ito ng diretso, at pagalit na tumayo.“Hindi naman sinabi ni Papa na kailangan ko pang mag-report pagkatapos ng meeting. So, I guess I’m done here.”Tumalikod ako, nilingon si Nick nang mariin.“Mr. Ford, tapos na ang business ko dito. Siguro naman may karapatan na akong umalis.”Humarap ako kay Elena at madiing sinabi, “Let’s go.”Kita ko ang pagkunot ng noo ni Nick habang nakatitig sa akin. Pero wala. Hindi niya ako pi

George’s POVHindi ako mapakali habang nasa opisina. Dalawang araw na ang lumipas mula nang magkaharap kami ni Scarlett, pero parang kahapon lang. Our conversation didn’t go well.“I know I went overboard that night…” paulit-ulit na bumabalik ‘yon sa isip ko. Sinubukan kong puntahan ang condo nila, pero nangangatog ang tuhod ko sa takot na baka mabigla si Aiah. Hindi pa ito ang tamang panahon. Kailangan magkaays muna kame ni Scarlett. We need to compromise, for Aiah. Ayoko namang matakot ang bata sa akin lalo na at alam ko close sila ni Scarlett.Pero isa lang ang sigurado ako, kailangan kong mapalapit sa anak ko."Shit!" Inis kong hinampas ang mesa. Pakiramdam ko’y nauubusan na ako ng ideya. Napaikot ako sa swivel chair at napahinto sa paghinga.Teka…Dylan and Aiah are classmates.Parang binuhusan ako ng malamig na tubig sa realization. Dali-dali kong dinial si Nick.“Hello, Nick. Anong oras labas nila Dylan sa school?” diretso kong tanong.Sinabi niya agad.“Sige, salamat,” sagot k

Scarlett’s POV Abala ako sa gallery, hindi ko namalayan ang oras. Nang mapansin kong mag-a-alas kwatro na pala.“Oh my God!” Napalundag ako sa pagkakaupo. Bigla kong naalala si Aiah!Napahaba ang meeting at hindi ko na namalayang nalimutan ko siyang sunduin. Dali-dali kong dinampot ang bag at cellphone ko.“Marie, I have to go. Babalik ako agad. Susunduin ko si Aiah, nakalimutan ko siya,” sabi ko, habang nagmamadaling lumabas.“Okay po, Miss Carlson,” sagot niya habang sinusundan ako ng tingin.Halos takbuhin ko na ang parking lot. Sinubukan kong tawagan si Aiah pero hindi siya sumasagot. Kahit malapit lang ang school sa gallery at bahay, para akong mababaliw sa kaba habang nagmamaneho.“Kawawa naman ang anak ko… mag-iisang oras na siyang naghihintay,” bulong ko sa sarili ko habang pinipilit maging kalmado.Pagkapark, mabilis akong lumapit sa guard.“Susunduin ko po ang anak ko, si Aiah Carlson,” hingal kong sabi.Tinawagan niya ang loob. Ilang saglit lang ay humarap siya ulit sa aki

AUDREY’S POVAng sarap ng ihip ng hangin. Humahaplos ito sa aking mukha habang malayang nililipad ang aking buhok. Parang musika sa aking pandinig ang bawat hampas ng alon sa pampang. Mabigat, marahas, pero may ritmong nagpapakalma sa puso ko."Nick...?""Uhm?""Nick, paano kung... hindi pala ako Laviste?"Nanahimik siya."Paano kung hindi pala ako kabilang sa pamilyang kinagisnan ko? What if... I’ve been living someone else’s life?"Humigpit ang hawak ko sa sarili.“Paano kung... nag-iisa pala ako sa mundong ‘to?”My voice cracked, and the tears came uninvited.“H-huhuhu…”Pero hindi niya ako iniwan. Sa halip, marahan niya akong niyakap mula sa likod, mainit ang kanyang tinig.“I can be your family, Jes. If you’ll let me... I’d love to be your family. You have me.”Sa kabila ng pagkalito, may kakaibang ginhawang dumampi sa puso ko. Hindi man malinaw ang lahat, pero sa sandaling iyon, hindi ko naramdamang nag-iisa ako.************“Huh!”Napabalikwas ako ng bangon, hinihingal, malami