Semua Bab ร้ายเริ่มรัก: Bab 41 - Bab 50

ปิ่นปัก....."ถ้าคุณกลัวป้าแกเหนื่อยปิ่นจะพาลูกไปฝากเลี้ยงก็ได้""พาลูกไปฝากยังไม่เข็ดอ่อ??""........." ฉันรู้ว่าเขาหมายความว่าอะไรฉันเลยเลือกที่จะเงียบ "ฉันขอสั่งให้เธออยู่บ้านดูลูกแล้วฉันจะจ่ายเงินเดือนให้เธอเองเดือนละห้าหมื่นหรือถ้าไม่พอฉันจะเพิ่มให้เดือนละแสน""ก็บอกว่าไม่เอาไงคะจะกี่หมื่นกี่แสนก็ไม่เอา ปิ่นจะทำงานหาเงินเอง""ทำไมดื้อด้านแบบนี้วะห๊ะทำไมไม่หัวอ่อนพูดง่ายเหมือนเมื่อก่อน""แล้วทำไมต้องเหมือนเมื่อก่อนด้วยคนเราโตขึ้นความคิดก็ต้องโตตามหรือเปล่าเพราะไม่อย่างงั้นก็จะเจอแต่คนที่จ้องจะเอาเปรียบและทำร้ายเราไม่จบไม่สิ้น""เธอว่าฉันทำร้ายเธองั้นดิ""มีสมองก็คิดเอาเองค่ะ""เถียงคำไม่ตกฟาก ปีกกล้าขาแข็ง ถ้าฉันไม่รักลูกห่วงลูกอย่าหวังเลยว่าฉันจะพูดดีกับเธอแบบนี้""นี่คือพูดดีแล้วใช่ไหมคะ ขอบคุณนะคะ""ฉันขอยื่นคำขาด เธอต้องอยู่บ้านดูลูกไม่ต้องไปทำงานเข้าใจที่ฉันพูดไหม""ไม่เข้าใจ ยังไงปิ่นก็จะไปทำงาน""ทำไมพูดยากพูดเย็นแบบนี้ห๊ะ""ก็ไม่ต้องพูด แล้วคุณก็ออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว" คราวนี้เขายอมลุกไปโดยง่าย ฉันถอนหายใจโล่งอกเพราะคิดว่าจะไม่รอดแล้ว ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมาขอร้องฉ

ปิ่นปัก...หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...วันนี้เป็นวันแรกที่น้องปันปันจะได้ไปโรงเรียนแกตื่นเต้นดีใจมากตั้งแต่เมื่อคืนจนนอนไม่หลับ ซึ่งวันนี้ก็เป็นวันที่ฉันต้องนั่งรถไปกับเขาอีกครั้ง บอกตามตรงฉันไม่อยากนั่งรถไปกับเขาเลยเพราะขากลับฉันต้องกลับกับเขาแค่สองคน มันคงเป็นอะไรที่อึดอัดมาก ขณะที่ลูกกำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่ในห้องกินข้าวฉันก็เอากระเป๋าสัมภาระของลูกมาไว้ที่รถเพราะมันเยอะมากมีทั้งกระเป๋าเครื่องนอนกระเป๋าหนังสือ แต่..ยังไม่ทันที่ฉันจะเอาของขึ้นรถก็มีรถแท็กซี่คันนึงแล่นเข้ามาจอด สักพักก็มีผู้หญิงสาวสวยเดินลงมาจากรถพร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ดูจากการแต่งตัวแล้วเธอน่าจะมาเดินทางมาจากต่างประเทศ"เธอคงจะเป็นแม่บ้านสินะ นนท์อยู่มั้ย" ผู้หญิงคนนั้นถามฉันด้วยน้ำเสียงห้วนๆติดเอาแต่ใจนิดๆ"อยู่ข้างในบ้านค่ะ" ฉันตอบผู้หญิงตรงหน้าโดยที่ฉันก็ไม่ได้แย้งหรือปฏิเสธว่าฉันเป็นแม่บ้านอย่างที่เธอเข้าใจหรือเปล่า"อืมม อ่อเดี๋ยวเธอช่วยยกกระเป๋าเดินทางของฉันเข้ามาด้วยนะระวังด้วยล่ะมันแพงอย่าให้มีรอยขีดข่วนเข้าใจไหม" ผู้หญิงคนนั้นพอสั่งฉันเสร็จเธอก็เดินเข้าไปในบ้าน ส่วนฉันพอเอาของๆลูกไว้บนรถเสร็จฉันก็มายกกระเป๋

ปิ่นปัก...."เจ็บแล้วยังปากเก่งสมน้ำหน้าโง่จริงๆ" พูดจบเขาก็อุ้มฉันขึ้นรถแล้วก็ปิดประตูก่อนจะเดินไปรับลูกที่ห้องเรียนส่วนฉันก็นั่งรออยู่บนรถเพราะเดินไม่ไหว ฉันอดด่าตัวเองไม่ได้ที่ลงจากรถไม่ทันระวังจนล้มถึงสองครั้งสมแล้วที่เขาด่ามาโง่พอลูกขึ้นมาบนรถแกก็เล่าเรื่องราวที่เจอมาในวันนี้ให้ฉันกับเขาฟังอย่างมีความสุขแกบอกว่าวันนี้มีเพื่อนใหม่เยอะแยะเลยและทุกคนก็ดีกับแกมากแบ่งขนมแบ่งของเล่นให้เล่น นั่นก็แปลว่าแกชอบการมาโรงเรียนซึ่งฉันก็หวังว่าแกจะมีความสุขแบบนี้ทุกวันแต่พอเล่าไปเล่ามาก็หลับไปซะงั้น ฉันหยิบผ้าห่มในกระเป๋าออกมาห่มให้ลูกก่อนที่ตัวเองจะเผลอหลับไปอีกคนด้วยความเหนื่อยและเพลียเพราะวันนี้ฉันตื่นแต่เช้ามืดเวลาต่อมา...ฉันลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆนี่มันห้องนอนของฉันนี่นาฉันไม่รู้ว่าตัวเองมานอนอยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะที่จำได้ฉันนั่งอยู่บนรถฉันขยับตัวจะลงจากเตียงพอขาแตะพื้นฉันก็รู้สึกเจ็บแปลบที่เท้าฉันก้มดูปรากฏว่าเท้าของฉันมันเริ่มบวมมากขึ้นกว่าตอนแรก แล้วแบบนี้ฉันจะลุกไปไหนมาไหนได้ยังไงก๊อก ก๊อก ก๊อก ฉันมองไปที่ประตูห้องที่มีคนเคาะจากทางด้านนอกสักพักก็มีคนเดินเข้ามาซึ่งก็คือพ่อ

ชานนท์...."นนท์เปลี่ยนไปนะ เมื่อก่อนนนท์เคยเกลียดมันไม่ใช่เหรอแต่ทำไมตอนนี้นนท์ถึง....อ่อลืมไปเพราะมันมีลูกให้นนท์ใช่ไหมนนท์ก็เลยใจอ่อนให้มันทั้งที่มันเข้ามาทำลายครอบครัวของนนท์""ลูกก็ส่วนลูก ฉันไม่เคยใจอ่อนให้กับคนที่ฉันเกลียด แต่...เรื่องฉันกับปิ่นฉันว่าฉันไม่เคยพูดให้เธอฟังแล้วเธอไปรู้มาจากไหน" ผมเค้นถามซอลลี่เพราะเรื่องผมกับปิ่นผมไม่เคยพูดให้ซอลลี่ฟัง"รู้มาจากไหนไม่สำคัญแต่มันคือเรื่องจริงใช่ไหม""ถ้าเธอยังถามไม่หยุดแบบนี้ฉันคิดว่าเธอกลับอังกฤษเถอะ""นนท์ลี่ขอโทษลี่แค่น้อยใจไม่พอใจที่นนท์มีลูกกับผู้หญิงคนนั้นแล้วนนท์ก็ยังเข้าข้างผู้หญิงคนนั้นอีก นนท์ก็รู้ว่าลี่รู้สึกยังไงกับนนท์" ซอลลี่พุ่งตัวเข้ามากอดผม ผมพยายามดึงตัวซอลลี่ออกแต่ซอลลี่ไม่ยอมปล่อยปิ่นปัก...ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าคือภาพที่ผู้หญิงคนนั้นที่เขาบอกว่าเป็นแค่เพื่อนยืนกอดเขาอยู่ตรงหน้าห้อง ฉันไม่ได้ตั้งใจมาแอบดูหรอกนะฉันแค่จะเดินออกมาตามลูกเพราะมันดึกแล้วพรุ่งนี้แกต้องไปโรงเรียนแต่ไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกเจ็บด้วยล่ะ ฉันเกลียดเขาไม่ใช่เหรอฉันต้องไม่รู้สึกอะไรสิเช้าวันต่อมา...ฉันพยายามฝืนลุกจากเตี

ชานนท์...."ปิ่นแม่ของลูกโกหกลูกนะ พ่อไม่เคยไล่ให้แม่ของลูกไปทำแท้งเลยไม่เคยทำร้ายร่างกายแม่ของลูกเลยสักครั้ง ตอนนั้นพ่อดีใจด้วยซ้ำที่กำลังจะได้เป็นพ่อคน แต่แม่ของลูกต่างหากที่พูดว่าจะไปทำแท้งเพราะไม่อยากมีลูกกับผู้ชายจนๆอย่างพ่อ ตอนนั้นพ่อจนมากแม่ก็เลยไม่อยากมีลูกกับพ่อ พ่อพยายามห้ามแล้วแต่แม่ของลูกก็ไม่ฟังจะไปเอาลูกออกท่าเดียว พ่อทั้งขอร้องอ้อนวอนแต่แม่ของลูกก็ไม่ยอม จนสุดท้ายแม่ของลูกก็หายไปแล้วก็กลับมาบอกกับพ่อว่าเอาลูกออกแล้ว และขอเลิกกับพ่อ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาพ่อก็ไม่เคยเจอแม่ของลูกอีกเลย ตอนนั้นพ่อคิดว่าแม่ของลูกคงเอาลูกออกแล้วจริงๆ แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ แม่ของลูกมาเจอกับผู้ชายคนใหม่ที่ร่ำรวยมีเงินทองแล้วโกหกผู้ชายคนใหม่ว่าท้อง ไม่ต้องถามหรอกนะว่าผู้ชายคนใหม่ที่ว่าคือใคร" ผู้ชายตรงหน้าพูดกับปิ่นแต่หันมาทางผม"ปานวาดน่ะเป็นผู้หญิงทะเยอะทะยานไม่ชอบความลำบากไม่ชอบความจนแม้ว่าพ่อจะหาเงินมาได้เท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอต่อความต้องการของเธอจนสุดท้ายเธอก็หนีพ่อไป" ผมลอบสังเกตุอาการผู้ชายที่อ้างว่าเป็นพ่อของปิ่นซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าที่พูดมามันคือเรื่องจริงกี่เปอร์เซ็นต์"ผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าที่ค