All Chapters of ร้ายเริ่มรัก: Chapter 31 - Chapter 40

หนึ่งปีผ่านไปปิ่นปัก....วันนี้เป็นวันเกิดครบหนึ่งขวบของน้องปันปันลูกสาวตัวน้อยของฉัน ซึ่งพี่ทิศเหนือกับพี่นับดาวมาช่วยจัดงานเล็กๆให้ฉันเกรงใจพี่เขาทั้งสองคนมากเพราะตอนนี้พวกเขาก็มีน้องสายฟ้าลูกชายที่ต้องดูแล"ขอบคุณนะคะที่จัดงานวันเกิดให้แก" ฉันกล่าวขอบคุณพี่ทิศเหนือกับพี่นับดาวและฉันก็มีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกกับพวกพี่เขาเพราะมันถึงเวลาแล้ว"ไม่เป็นไรลูกของปิ่นก็เหมือนลูกของพวกเราเหมือนกัน^^""เอ่อพี่ดาวพี่เหนือคะ พวกพี่ยังจำที่ปิ่นเคยบอกไว้ได้มั้ยคะ ว่าถ้ายัยหนูอายุครบหนึ่งขวบปิ่นจะพาลูกไปอยู่ที่อื่น" เรื่องนี้ฉันเคยบอกกับพี่เขานานแล้วตั้งแต่คลอดน้องปันปันว่าถ้าครบหนึ่งปีฉันจะพาลูกย้ายออกไปอยู่ที่อื่นเพราะฉันรู้สึกเกรงใจพวกพี่เขาถ้าต้องมาคอยดูแลฉันกับลูกไปเรื่อยๆแบบนี้มันคงไม่เหมาะเท่าไหร่นักคือตอนนี้พวกพี่เขาก็มีภาระหน้าที่ที่ต้องดูแลหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนเรื่องลูกไหนจะเรื่องฉันอีกฉันคิดว่าฉันควรที่จะยืนให้ได้อยู่ให้ได้ด้วยตัวเองไม่เป็นภาระของใครไปมากกว่านี้ ถึงแม้ว่าพวกพี่เขาจะเต็มใจดูแลฉันกับลูกก็ตามแต่ฉันไม่อยากเป็นภาระของพี่เขาไปตลอดชีวิต อีกอย่างฉันอยากให้ลูกภูมิใจใน

ชานนท์...."ประทานโทษนะคะไม่ทราบว่ามาติดต่อเรื่องอะไรคะ""เอ่อ คือผม เอ่อคือ""หรือว่าจะมาดูโรงเรียนให้ลูกคะ ที่นี่เรารับเด็กก่อนวัยเรียนไม่ทราบว่าลูกของคุณอายุเท่าไหร่คะ""ผม..ไม่มีลูกครับ คือผมแค่อยากจะมาดูให้หลานน่ะอายุน่าจะประมาณสามขวบ""อ่อ ได้ค่ะที่นี่เรารับตั้งแต่อายุหนึ่งขวบถึงสามขวบ""ผมขอเข้าไปดูด้านในได้มั้ยครับ""ได้ค่ะแต่คงต้องดูอยู่ข้างนอกห้องเรียนนะคะเราไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าไปข้างในห้องเรียนเพื่อความปลอดภัยของเด็ก""ได้ครับ""ถ้าอย่างงั้นเชิญทางนี้ค่ะ" ผมเดินตามคุณครูเข้าไปข้างในซึ่งพอเข้ามาก็ได้ยินเสียงเด็กเล็กๆคุยกันเล่นกันเสียงดังบางคนก็ยังร้องไห้ รวมถึงเด็กหญิงตัวน้อยที่เป็นสาเหตุให้ผมต้องบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาถึงที่นี่ที่ตอนนี้แกก็ยังไม่หยุดร้องไห้ผมเห็นนั่งกอดตุ๊กตาอยู่คนเดียวตรงมุมห้อง ผมมองหน้าแกและเหมือนแกจะรู้ว่าผมมองอยู่แกก็จ้องหน้าผมตาไม่กะพริบซึ่งใบหน้าของแกตอนนี้มีแต่คราบน้ำตาเต็มสองแก้ม ใจผมหล่นวูบอีกแล้วไม่รู้เป็นอะไรทั้งที่บอกกับตัวเองมาตลอดว่าผมไม่ต้องการเด็กคนนี้"เด็กคนนั้นร้องไห้ไม่หยุดไม่มีใครปลอบเลยเหรอครับ""ปลอบก็ไม่หยุดค่ะเราก็เลยปล่อยให้ร้องจนพอ

ชานนท์....ผมขับรถกลับโรงแรมอย่างหัวเสียหลังจากทะเลาะกับแม่ของลูก อะไรนักหนาผมยอมรับว่าตอนนั้นผมมันเหี้ยแต่พอมาตอนนี้ผมจะรับผิดชอบลูกแม่งกลับไม่ยอม ช่างเหอะไม่อยากให้รับผิดชอบผมก็จะไม่ยุ่งก็ต่างคนต่างอยู่ไปละกันครืดดดด ครืดดดดด มือถือผมสั่นผมคว้ามือถือมาดูว่าใครโทรมาเอาป่านนี้สายเรียกเข้า.....ลุงทนาย "ครับ""คุณนนท์ไปเจอหนูปิ่นกับลูกมาแล้วใช่มั้ยครับ""เจอแล้วครับ""หนูปิ่นกับลูกคงดีใจมากที่เจอคุณนนท์""หึ ครับดีใจ ดีใจมาก" ผมพูดออกไปแบบประชด"ทำไมคุณนนท์ทำเสียงเหมือนประชดเลยล่ะครับ""ก็ผมประชดไง ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ได้ต้องการให้ผมรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น""แล้วคุณนนท์ว่ายังไงล่ะครับ""ก็ในเมื่อเขาไม่อยากให้ผมรับผิดชอบผมก็จะทำตามที่เขาต้องการก็แค่นั้น มะรืนนี้ผมจะกลับอังกฤษแล้วลุงก็ไม่ต้องโทรมารายงานอะไรผมทั้งนั้นเข้าใจไหม""คุณนนท์ทำได้จริงๆเหรอครับที่จะไม่สนใจปิ่นกับลูก""ทำไมจะทำไม่ได้ผมเกลียดปิ่นปักยิ่งกว่าอะไรลุงก็รู้""แล้วน้องปันปันล่ะครับคุณนนท์เกลียดแกด้วยหรือเปล่า""............" ผมพูดไม่ออกใครมันจะไปเกลียดลูกตัวเองลงถึงแม้ว่าตอนนั้นผมจะพูดว่าผมเกลียดปิ่นเกลียดลูกแต่พอมาตอนนี

ปิ่นปัก....ฉันเดินขึ้นมาบนบ้านเพื่อไล่เขาให้กลับเพราะฉันไม่ต้อนรับคนอย่างเขาแต่พอขึ้นมาข้างบนก็เจอเขานั่งสอนภาษาอังกฤษให้ลูกอยู่และดูเหมือนลูกจะมีความสุขมากพูดตามเขาทุกคำซึ่งอยากจะบอกว่าภาษาอังกฤษฉันไม่เคยสอนลูกเลยเพราะฉันไม่เก่งที่เรียนๆมาก็ลืมไปหมดแล้ว"แม่ขาคุณลุงใจดีสอนภาษาอังกฤษน้องด้วยค่าแม่ แม่มาเรียนด้วยกันกับน้องมั้ยค๊าา^^ ""ไม่...""อย่าชวนเลยครับแม่ของน้องคงไม่เข้าใจ ลุงว่าลุงสอนน้องคนเดียวดีกว่านะครับถ้าน้องเก่งแล้วค่อยไปสอนแม่ของน้องก็ได้^^" "โอเคค่า^^"ชานนท์...ผมเลิกสนใจแม่ของลูกแล้วก็หันมาสอนภาษาอังกฤษลูกต่อ อยากจะบอกว่าน้องปันปันแกเป็นเด็กหัวไวมากผมสอนไม่กี่คำก็จำได้แล้วผมคิดว่าถ้ากลับเชียงใหม่ผมจะให้แกเรียนโรงเรียนนานาชาติแกจะได้เรียนหลายภาษาเผื่ออนาคตผมจะพาแกไปเที่ยวต่างประเทศแกจะได้สื่อสารเข้าใจ"คุณกลับไปได้แล้ว""กลับ?? กลับตอนนี้เนี่ยนะโง่หรือเปล่า" ผมต่อว่าคนตรงหน้าที่จู่ๆก็มาไล่ผมให้กลับทั้งที่ตอนนี้มันดึกมากแล้วแล้วผมก็ไม่ได้เอารถมาด้วยเพราะเมื่อเช้าลุงทนายไปรับผมที่โรงแรม"ตอนนี้ลูกก็หลับแล้วคุณไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ เชิญค่ะประตูบ้านอยู่ตรงนั้น" ปิ่นปักชี้

ปิ่นปัก....."ขอบคุณนะคะแต่ไม่เป็นไร บ้านหลังนี้เป็นบ้านของคุณไม่ต้องยกให้ลูกของฉันก็ได้ค่ะ" ฉันไม่อยากได้อะไรจากเขาทั้งนั้นและฉันคงไม่สามารถอยู่กับคนอย่างเขาได้ตลอดไปถ้าวันนึงลูกโตขึ้นพอที่จะช่วยเหลือตัวเองได้มากกว่านี้ฉันก็จะพาแกไปจากที่นี่"ฉันยกให้ลูกไม่ได้ยกให้เธอเธอจะมีปัญหาอะไรไม่ทราบ" เขาเดินมาพูดกับฉันเสียงเบาเพราะคงกลัวว่าลูกจะได้ยิน"ฉันไม่ต้องการให้ลูกรับของหรืออะไรจากคุณทั้งนั้น ที่ฉันยอมพาแกมาอยู่ที่นี่ก็เพราะคุณป้าสุนีย์ แต่ฉันไม่ได้จะให้ลูกอยู่ที่นี่ตลอดไปหรอกนะ""หมายความว่าไง""ถ้าเกิดวันนึงคุณแต่งงานมีครอบครัวฉันก็ต้องพาแกไปจากที่นี่เพราะฉันคิดว่าภรรยาของคุณคงไม่พอใจแน่ถ้ามีฉันกับลูกอยู่ที่นี่ในบ้านหลังนี้""แล้วใครบอกว่าฉันจะแต่งงาน""เรื่องของอนาคตมันไม่มีอะไรแน่นอนหรอกค่ะ เอาเป็นว่าฉันแจ้งให้คุณทราบแล้วนะ" พูดจบฉันก็เดินจูงมือลูกลงไปข้างล่างโดยไม่สนใจว่าเขาจะว่ารู้สึกไงหลายวันต่อมา...วันนี้ฉันจะออกไปสัมภาษณ์งานหลังจากสมัครงานออนไลน์เอาไว้เมื่อสามวันก่อน ซึ่งงานที่ฉันสมัครก็เป็นร้านสะดวกซื้อเหมือนเดิมเพราะฉันเคยทำมันมาก่อนแม้จะทำได้ไม่นานแต่ก็พอมีประสบการณ์อยู่บ