Semua Bab ร้ายเริ่มรัก: Bab 51 - Bab 60

ชานนท์....หลังจากไปส่งลูกที่โรงเรียนผมก็เข้าบริษัทต่อทันทีแต่พอเข้าห้องมาไม่รู้ทำไมวันนี้ผมถึงรู้สึกแปลกๆเหมือนในห้องดูโล่งๆว่างๆมันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ทำไมมันรู้สึกเงียบๆก็ไม่รู้เหมือนกัน หรือผมคิดไปเองก๊อก ก๊อก ก๊อก"คุณนนท์คะป้าเองค่ะ" ป้าแม่บ้านเคาะประตูเรียก"เข้ามาได้ครับ" ป้าแม่บ้านเปิดประตูเข้ามาแล้วยิ้มให้ผมแกเดินยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของผม"คือป้าจะมาถามว่าเที่ยงนี้คุณนนท์จะรับอาหารกลางวันเป็นอะไรดีคะป้าจะได้สั่งมาให้"ผมนั่งคิดอยู่นานแต่ก็คิดไม่ออกว่าจะกินอะไรดีจนกระทั่งป้าแม่บ้านบอก"เอาราดหน้าเหมือนเดิมมั้ยคะ""ได้ครับเอาราดหน้าทะเลเหมือนเดิม" ผมขี้เกียจคิดก็เลยเอาตามนั้น ที่ผมสั่งอาหารมากินเพราะผมไม่ชอบออกไปกินข้าวข้างนอกขี้เกียจออกไปเจอรถติดส่วนมากจะสั่งมากินในห้องทำงานมากกว่า"ได้ค่ะราดหน้าสองที่เหมือนเดิมนะคะ""ครับ" แต่จู่ๆผมก็นึกขึ้นได้"เอ่อเดี๋ยวครับป้าผมเอาราดหน้าที่เดียวพอครับผมอยู่คนเดียว" ผมบอกป้าเพราะผมอยู่คนเดียวไม่ได้มีใครมาด้วยเหมือนทุกวัน"อ่อ เอ่อ ค่ะได้ค่ะป้าลืมไปว่าวันนี้คุณนนท์มาคนเดียวคุณปิ่นไม่ได้มาด้วย^^"พอป้าแม่บ้านออกไปผมก็มองไปที่โซฟากล

ปิ่นปัก...."เมื่อตอนบ่ายมันไปหาฉันที่บริษัทมันไปพูดเรื่องของเธอ""ใครคะ""ฉันพูดถึงมันอยู่เธอจะให้ฉันพูดถึงใครถามไม่คิด""แล้วพี่แดนไปพูดเรื่องฉันเรื่องอะไรคะ""มันบอกว่ามันจะขอจีบเธอมันชอบเธอมานานแล้วมันก็เลยมาขอฉัน""ขอคุณ ขอทำไมคุณไม่ใช่ผู้ปกครองฉันซะหน่อย""ใช่ฉันไม่ใช่ผู้ปกครองเธอแต่ฉันเคยเป็นผัว""ผัว??""คุณเมาหรือเปล่าคะ พูดอะไรออกมา""ทำไมหรือไม่จริงถ้าฉันไม่ใช่ผัวเธอแล้วเราจะมีลูกด้วยกันได้ไง""คุณรู้อยู่แก่ใจแล้วจะมาถามฉันทำไม""แต่มันไม่ได้บอกกับฉันแค่เรื่องจีบเธอนะ มันบอกกับฉันว่าเธอเคย..รักฉัน"ปิ่นปัก...ฉันถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ยินแบบนั้น ถ้าพี่แดนบอกเขาจริงๆแล้วพี่แดนรู้มาจากใคร หรือว่ามาจากดิวเพราะฉันเคยบอกกับมันว่าฉันแอบรักเขา"...........""ว่าไง ทำไมเงียบไปเลยล่ะ หรือว่ามันพูดโกหก""ใช่ค่ะพี่แดนโกหก ฉันจะรักคนใจร้ายแบบคุณได้ยังไงใครจะรักลง" ฉันพูดโดยไม่กล้าสบตาเขาเพราะฉันกลัวว่าเขาจะรู้ว่าฉันโกหก"หลบสายตาทำไม""เปล่าหลบ" ฉันรีบหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเขาทันที พยายามทำใจแข็งจ้องตาเขากลับไป"หึ เธอคิดว่าสายตาของเธอมันโกหกได้งั้นเหรอ""..........." ฉันไม่ตอบอะไรกลับไ

ชานนท์..."อ่าา โทษทีมันเอาออกไม่ทัน" ที่จริงมันไม่ใช่ว่าผมเอาออกไม่ทันหรอกผมตั้งใจต่างหาก ตั้งใจที่จะไม่ป้องกันและตั้งใจที่จะปล่อยในเพราะผมมีความต้องการบางอย่าง"คุณทำไมทำแบบนี้เกิดฉัน..." "ท้อง??" ผมดักคอคนพูด".........." ปิ่นปักไม่ตอบแต่ผมก็รู้ว่าเธอกลัวท้อง"ถ้าเธอท้องฉันจะรับผิดชอบเองไม่ต้องกลัว" ผมบอกพร้อมกับก้มลงไปหอมที่หน้าผากแต่ปิ่นขยับใบหน้าหนีไปอีกทาง"แต่ฉันไม่ต้องการ" พูดจบปิ่นก็ผลักผมออกก่อนขยับตัวลงจากเตียงแล้วใส่เสื้อผ้าเดินออกไปจากห้องโดยที่ผมรั้งไว้ไม่ทันเพราะไม่คิดว่าเธอจะเดินออกไปในสภาพนั้นปิ่นปัก...ฉันรีบเดินออกมาจากห้องนอนของเขา แต่พอกำลังจะเดินลงบันได"แกเข้าไปทำอะไรในห้องนนท์บอกมานะ" ไม่ต้องถามว่าใครที่ถามฉันแบบนี้เพราะทั้งบ้านคงมีแค่คนเดียว"ฉันจะเข้าไปทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ""หึ ทำเป็นเล่นตัวหนีเขาไปตั้งนานสุดท้ายก็ยอมนอนกับเขาเหมือนเดิม แกไม่ต้องปฏิเสธหรอกนะว่าแกไม่ได้มีอะไรกับนนท์เพราะหลักฐานมันอยู่ที่ตัวแกหมดละ ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าแกมีอะไรดีนนท์เขาถึงเอาแก" ซอลลี่เดินเข้ามาใกล้แล้วมองไปที่ลำคอของฉัน"อยากรู้ก็เดินเข้าไปถามเค้าสิคะมาถามฉันทำไม" "แก

ชานนท์....ผมขับรถมาถึงที่ทำงานของปิ่นปักถามว่าผมรู้ได้ยังไงว่าเธอทำงานที่นี่ทั้งที่เธอไม่เคยบอก...ผมเคยแอบขับมาดูน่ะก็เลยรู้ว่าเธอทำงานที่คาเฟ่แห่งนี้ ผมมองไปที่หน้าร้านก็เห็นรถยนต์จอดอยู่สองสามคันซึ่งมีอยู่คันหนึ่งผมรู้สึกคุ้นๆแต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นรถใคร พอมองเข้าไปในร้านเห็นร้านยังเปิดไฟอยู่แต่หน้าร้านติดป้ายว่าร้านปิดแล้ว ผมนั่งรออยู่บนรถไม่ได้ลงไปกะว่าถ้าปิ่นปักเดินออกมาผมค่อยเดินลงไปหา ผมนั่งรออยู่เกือบครึ่งชั่วโมงสักพักก็เริ่มมีคนทยอยเดินออกมาซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีไอ้แดนไทย มันเดินจูงมือเด็กผู้ชายคนนึงออกมาแล้วมีน้องสาวมันที่ผมจำได้ตามมาด้วยปิ่นปัก สักพักเด็กผู้ชายคนนั้นก็วิ่งมาให้ปิ่นปักอุ้มซึ่งเธอก็อุ้ม ถ้าให้เดาเด็กคนนั้นคงจะเป็นลูกชายของไอ้แดนไทย ผมไม่ได้ยินหรอกนะว่าพวกเขาคุยอะไรกันแต่ที่ผมดูด้วยสายตาดูทุกคนจะมีความสุขกันมาก ผมนั่งมองอยู่บนรถด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ผมตัดสินใจเดินลงไปเมื่อเห็นว่าปิ่นปักกำลังเดินขึ้นไปกับไอ้แดนไทย"จะไปไหน" ผมเดินเข้าไปถามปิ่นปักโดยที่ไม่ได้สนใจจะมองหน้าคนอื่นๆ"คุณนนท์?? คุณมาได้ยังไงคะ" ปิ่นปักดูจะตกใจที่เห็นหน้าผม"ถ้าลูกไม่ยืนร้องไห้เกา

ปิ่นปัก...."พวกคุณมีเรื่องอะไรจะพูดก็รีบพูดมาค่ะฉันจะได้รีบไปทำงาน""ฉันต้องการให้เธอพาลูกของเธอไปจากบ้านของตานนท์""ทำไมฉันต้องทำตามคะ""เพราะลูกสาวฉันกับตานนท์จะแต่งงานกันในไม่ช่าเรื่องนี้ฉันไปคุยกับแม่ของตานนท์มาแล้วเรียบร้อย อ่อเธอคงไม่รู้สินะว่าฉันเป็นเพื่อนสนิมของแม่ตานนท์เราสองคนเคยคุยกันตั้งแต่าสองคนนี้ยังเด็กว่าโตมาเราจะให้เค้าสองคนแต่งงานกันและฉันคิดว่าตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วเพราะฉะนั้นเธอควรจะพาลูกเธอไปหาที่อยู่ใหม่ซะ แต่ฉันรู้ว่าเธอคงไม่มีปัญหาไปหาที่อื่นอยู่เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะเซ็นเช็คให้เธอสามแสนแล้วเธอก็ไปจากชีวิตของตานนท์ซะ""คุณคิดจะเอาเงินฟาดหัวฉันงั้นเหรอคะ""ใช่ในเมื่อเธอกับลูกเป็นตัวทำลายความสุขของลูกสาวฉันฉันก็ต้องเข้ามาจัดการ อ่อฉันจะบอกให้เธอรู้เอาไว้นะว่าลูกสาวฉันกับตานนท์น่ะพวกเขามีความสัมพันธ์กันมานานแล้วเผื่อเธอจะโง่ไม่เคยรู้เรื่องรู้ราว อ่ะเอาไปซะเช็คเงินสดสามแสนรับรองว่ามันไม่เด้ง" ฉันใช้สายตามองดูเช็คเงินสดจำนวนสามแสนบาทด้วยสายตาว่างเปล่าถึงฉันจะจนไม่มีปัญญาหาเงินให้ได้ถึงสามแสนแต่ฉันก็ไม่ต้องการเงินของพวกเขา"ขอบคุณนะคะแต่ฉันไม่ต้องการเงินของพวกคุณ ฉันแนะ