All Chapters of เจ็บเพราะรัก: Chapter 21 - Chapter 30

คีย์...."พี่รู้ว่าหวานยังรักพี่อยู่""แล้วไงอ่ะ รักแล้วไง รักแล้วพี่รักหวานรึเปล่า ก็ไม่""พี่......""พี่อย่าทำแบบนี้อีกนะ หวานขอร้อง พี่อย่าทำเหมือนพี่หวงหวานหึงหวาน อย่าทำเหมือนรักทั้งที่พี่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น หวานไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่มีใจให้หวาน" ตาหวานนั่งร้องไห้อยู่บนเตียง ผมรู้สึกแย่เหมือนกันนะทีทำให้เธอร้องไห้อีกแล้ว"พี่ขอโทษ""เราสองคนเหมาะที่จะเป็นแค่พ่อกับแม่ของลูกๆเท่านั้น พี่จะมีผู้หญิงอีกกี่คนก็แล้วแต่พี่เพราะมันเป็นความสุขของพี่ไม่เกี่ยวกับหวาน ถ้าต่อไปในอนาคตหวานจะเปิดใจให้ใครพี่ก็อย่ามาห้ามอย่ามาทำแบบเมื่อกี้นี้อีกนะขอร้องล่ะ หวานพยายามจะเลิกรักพี่นะพี่คีย์"พูดจบตาหวานก็ลุกขึ้นจากเตียงและพยายามที่จะเดินออกไปจากห้อง ผมรู้ว่าเธอคงเจ็บขาแต่เพราะไม่อยากทนอยู่กับผมเธอถึงต้องฝืนความเจ็บปวดแล้วพาตัวเองออกไป"หวานพยายามจะเลิกรักพี่นะพี่คีย์"ฟังแล้วมันเจ็บจี๊ดๆนะครับ......นาย....."ยัยนัต เอ่อไอ้คีย์กับเพื่อนเรา...""ทำไม""เค้าเป็นแฟนกัน??? ""เปล่าไม่ได้เป็น""แล้วทำไมเมื่อกี้ไอ้คีย์ถึงพูดแบบนั้น""นัตก็ไม่รู้อะไรมากหรอกนะก็...."ผมนั่งฟังน้องสาวเล่าเรื่องของตา

คีย์.......คำตอบที่ผมได้จากหวานก็คือ..."พี่หยุดอยู่ที่ใครได้ไม่นานหรอกพี่คีย์ มันอาจจะดีในช่วงแรกๆแต่พอสักพักพี่ก็เบื่อพี่ก็จะรำคาญที่ต้องมีหวานอยู่กับพี่ตลอดเวลาพี่ก็จะหาเรื่องทะเลาะกัน หวานเคยอยู่ในจุดนั้นมาแล้ว มันเจ็บมากนะพี่คีย์ หวานไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้นอีก แต่หวานก็ดีใจนะที่พี่อยากเปลี่ยนแแลงตัวเองเพื่อหวานกับลูก แต่หวานว่าพี่ทำเพื่อลูกก็พอ ขอแค่พี่รักลูกดูแลลูกแบบนี้ตลอดไปหวานก็มีความสุขแล้ว..... หวานรักพี่นะแล้วก็รักลูกด้วยแต่ถ้าจะให้หวานต้องอยู่กับคนที่ไม่รักหวานหวานว่าหวานอยู่แบบนี้หวานสบายใจกว่า พี่จะได้มีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้ที่พี่อยากทำ วันไหนพี่อยากไปรับไปส่งลูกที่โรงเรียนหรือพี่อยากพาลูกไปเที่ยวที่ไหนพี่ก็สามารถทำได้ ถ้าวันไหนพี่ไม่มีเวลาหวานก็จะดูแลลูกเองแบบนี้ดีกว่านะพี่คีย์ พี่อย่าทำให้ชีวิตพี่ต้องอึดอัดเพียงเพราะพี่รู้สึกผิดเลย เราอยู่เป็นพ่อกับแม่ให้ลูกๆแบบนี้แล่ะดีที่สุดแล้ว"เจ็บมั้ยครับ....คำพูดที่ไม่ได้มีคำด่าที่รุนแรงมันก็ทำให้เราเจ็บได้ ผมผิดเองแล่ะ ผิดที่เข้าข้างตัวเองมาตลอดเวลาว่ายังไงยังไงหวานก็ไม่มีทางที่จะเลิกรักผมได้ผมเลยทำอะไรที่มันไม่ควรจะทำกับแม

คีย์......ผมไม่คิดว่าการได้กอดตาหวานแบบนี้จะรู้สึกดี กอดที่เป็นแค่กอดจริงๆไม่มีเรื่องเซ็กส์เข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะปกติถ้าได้กอดแบบนี้ไม่มีทางจะรอดมือผมไปได้อย่างแน่นอน ผมดึงตาหวานมานั่งตักและกอดเธอเอาไว้ซึ่งเธอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรมากมายนัก แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนจะไม่สบายจริงๆมันปวดหัวมาก"หวานพี่ขอยาแก้ปวดหน่อยดิ""เป็นอะไร ไม่สบาย?? ""อืมปวดหัว""งั้นก็รอแป๊บเดี๋ยวไปหยิบยามาให้ แล้วนี่พี่กินข้าวมารึยัง"ผมส่ายหน้า ทั้งวันผมยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่รู้อยู่ได้ไง"อืม งั้นนั่งรอนี่นะ หวานไปดูในครัวก่อนว่ามีอะไรให้พี่ทานได้บ้าง" ผมเลยจำใจต้องปล่อยตัวเธอให้ลุกออกจากตักไม่ถึงสิบห้านาทีเธอก็เดินมาพร้อมกับถาดอาหาร"อ่ะ ข้าวต้มหมู พีกินเสร็จก็กินยานะ""ขอบใจนะที่สงสารพี่""พี่เป็นพ่อของลูกหวานนะอย่าลืม หวานไม่ใจดำปล่อยให้พี่เป็นอะไรหรอก""เป็นมากกว่าพ่อของลูกไม่ได้??? ""พี่คีย์...หวานว่าหวานพูดเคลียร์ละนะเมื่อวาน""อืมรู้ ก็พูดไปงั้นแล่ะ""ถามจริงๆนะอะไรทีทำให้พี่คีย์เปลี่ยนไป เพราะลูกหรืออะไร""หวานจะด่าพี่ว่าเห็นแก่ตัวก็ได้นะ...ตอนแรกพี่ไม่รู้หรอกว่ารู้สึกกับหวานยังไงพี่ก็คิดว่าคงเหมือนผู้หญ

คีย์...."คี ไม่ บาย/ ไม่ บาย เหยอ คี ""ค๊าบบบลูก" ผมตอบลูกๆ"พี่ทำไมไม่โทรเรียกแฟนพี่มาดูพี่ล่ะยัยลูกเกดหรือไม่ก็คนที่ชื่อแก้ม""จะเรียกมาทำไมพี่เลิกไปหมดแล้ว""เลิกทั้งสองคนเลยเหรอ?? ""อืม""ที่เลิกเพราะเจอคนใหม่ที่ถูกใจกว่างั้นสิ""เปล่าเจอคนใหม่หรอก คนเก่านั่นแล่ะ คนที่พี่เคยทิ้งเค้าไปแล้วตอนนี้เค้าก็กลับมาพร้อมกับลูกพี่อีกสองคน"".......""พี่กลับนะ"ผมเดินกลับมาบ้าน แต่ก็ต้องแปลกใจที่มีใครบางคนมายืนอยู่หน้าบ้าน"พี่คีย์!!! ""เกด มาได้ไง""ก็เกดอยากมาคุยกับพี่คีย์ให้รู้เรื่องไงคะ""มีอะไรก็ว่ามา" ผมเปิดประตูรั้วโดยมีลูกเกดเดินตามเข้ามา ผมไม่ได้พาเธอเข้าไปในบ้านครับเพราะกลัวหวานจะมาเจอแล้วจะคิดว่าผมชวนเกดมาหาที่บ้าน ผมเลยนั่งคุยที่สวนหลังบ้านแทนเพราะนั่งคุยข้างนอกคงจะดีกว่าคุยในที่ลับตาคนและอาจจะทำให้เข้าใจผิดได้"ข้างนอกร้อนนะคะทำไมไม่เข้าไปคุยในบ้านคะพี่คีย์""นั่งคุยตรงนี้แล่ะเพราะคิดว่าคงคุยไม่นาน""พี่คีย์ทำเหมือนกกับไม่อยากคุยกับเกด""ก็ถ้าพี่อยากคุยพี่คงโทรไปหาเกดแล้วล่ะ""พี่คีย์""พี่ว่าพี่คงต้องบอกกับเกดตามตรงนะ ว่าระหว่างเราให้มันจบแค่นี้""เพราะนังตาหวานใช่ไหม พี่ก็

หลายวันต่อมาตาหวาน.....พี่นายชวนฉันกับเด็กๆมาเที่ยวที่บ้านค่ะบอกม๊าคิดถึงเด็กๆฉันก็เลยขับรถมาเองเพราะขากลับจะแวะซื้อของเข้าบ้านด้วย"สวัสดีค่ะม๊า"'มากันแล้วเหรอลูก มาๆวันนี้ม๊าสั่งแม่บ้านทำขนมไว้ให้เด็กๆด้วยนะ" ม๊าพี่นายเดินมาจูงมือเด็กๆไปนั่งที่เก้าอี้สำหรับเด็กค่ะ พี่นายบอกม๊าพี่นายสั่งมาให้โดยเฉพาะ"ม๊าไม่น่าเสียเงินซื้อเลยนะคะเด็กๆก็ไม่ได้มาทุกวัน ""แต่อีกหน่อยก็คงจะมาอยู่ที่นี่ม๊าเลยซื้อเตรียมไว้""คะ?? " ฉันงงกับคำพูดม๊าพี่นายมากค่ะ"เอ่ออ พี่คุยกับม๊าว่าพี่จะไม่ไปเรียนต่อแล้วพี่ว่าจะหาที่เรียนที่นี่"ฉันคิดว่าฉันคงต้องคุยกับพี่นายค่ะฉันเลยออกมาคุยกับพี่นายตรงสนามหญ้าหน้าบ้านโดยให้เด็กๆอยู่ในบ้านกับนัตตี้กับม๊า"ทำไมพี่ถึงยกเลิกการไปเรียนต่อเหรอคะ""พีไม่อยากห่างหวานน่ะ""พี่เลยทิ้งโอกาสที่จะได้ไปเรียนต่อ""พูดตรงๆนะพี่กลัวหวานจะกลับไปหาไอ้คีย์""หวานชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าพี่นายชอบหวานจริงๆหรือว่าแค่อยากเอาชนะพี่คีย์""หวานพี่ชอบหวานจริงๆนะครับ""ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ดีกว่ามั้ยคะ หวานว่ามันเร็วไปนะสำหรับเรื่องของเรา พี่นายเองก็เพิ่งจะเลิกกับแฟน พี่นายอาจจะเหงาเลยอยากหาใครบ