All Chapters of เจ็บเพราะรัก: Chapter 1 - Chapter 10

ห้องคลอด......"อุแว๊ อุแว๊/ อุแว๊ อุแว๊""ยินดีด้วยนะคะคุณได้ลูกแฝดเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง เด็กสุขภาพแข็งแรงดีค่ะ""ลูก" ฉันมองดูลูกน้อยทั้งสองคนที่พยาบาลอุ้มมาให้ฉันดูใกล้ๆ ตัวแกขาวแก้มยุ้ยมากเลยค่ะน่ารักที่สุด นี่คือลูกของฉันจริงๆ ใช่ไหม ลูกที่ฉันอุ้มท้องมาเพียงลำพัง9เดือนกว่า"แม่สัญญาว่าจะเลี้ยงหนูให้ดีที่สุด"น้ำตาฉันไหลออกเองเลยค่ะทันทีที่ได้เห็นหน้า บรรยายไม่ถูกเงยจริงๆ มันทั้งดีใจตื้นตันใจที่ได้เจอหน้าพวกแกครั้งแรก แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกเศร้าที่พวกแกเกิดมามีแค่แม่เท่านั้น ส่วนพ่อของลูก.......8เดือนก่อน.........ตาหวาน..."พี่จะไปไหนอีกพี่คีย์นี่มันจะห้าทุ่มแล้วนะ""ไปกินเหล้า""หวานไม่ให้ไป""อย่าทำตัวงี่เง่าได้ป่ะ""ก็หวานไม่อยากอยู่คนเดียว""อยู่คนเดียวไม่ได้ก็กลับไปอยู่บ้านดิมาอยู่ที่นี่กับพี่ทำไม""หวานเป็นเมียพี่นะหวานต้องอยู่ที่นี่กับพี่ดิ""ถ้าจะอยู่ที่นี่ก็อย่าทำตัวน่าเบื่อน่ารำคาญ""ทำไมพี่เปลี่ยนไป เมื่อก่อนพี่ไม่เคยพูดจาแบบนี้กับหวานเลยนะ""อยู่ด้วยกันทุกวันมันก็น่าเบื่อป่าววะห๊ะ""แต่หวานไม่เคยเบื่อ เพราะหวานรักพี่""แต่พี่เบื่อ เบื่อ เบื่อๆๆๆๆ ""เพราะพี่ไม่รักหวาน

ตาหวาน...."ขอหวานไปด้วยได้มั้ยคะป้าคริส""แล้วหวานไม่ไปเรียนเหรอลูก""ไปสายหน่อยก็ได้ค่ะใกล้จบแล้วช่วงนี้อาจารย์ไม่ค่อยสอนอะไรแค่ไปส่งงานที่ค้างเท่านั้นเอง ขอหวานไปด้วยนะคะป้าคริส""ก็ได้จ๊ะ"ตอนนี้ฉันนั่งรถมากับป้าคริส ไม่นานก็มาถึงคอนโดพี่สายไหม ฉันฝืนตัวเองลงจากรถและเดินตามป้าคริสไป ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงต้องทำหน้าแบบไหนถ้าไปเจอพี่คีย์ที่ห้องพี่สายไหม เขาจะรู้สึกผิดสักนิดมั้ยที่ทำแบบนี้กับฉันที่เป็นแฟนคนปัจจุบันก๊อก ก๊อก ก๊อก ป้าคริสเคาะห้องพี่สายไหม ไม่นานประตูก็เปิดออก พี่สายไหมไหว้ป้าคริสก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน แต่เป็นยิ้มที่ฉันสัมผัสได้ว่าเป็นรอยยิ้มของผู้ชนะ รอยยิ้มมุมปากที่ฉันเห็นจะให้ฉันเข้าใจว่ายังไง...ฉันเดินตามป้าคริสเข้าไปในห้อง สายตาของฉันมองหาพี่คีย์แต่ไม่เจอ"คีย์นอนอยู่ในห้องค่ะแม่"พี่สายไหมพูดกับป้าคริสแต่สายตามองมาที่ฉัน ฉันได้แต่ทำหน้านิ่งๆ ทำเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรพี่สายไหมเรียกป้าคริสว่าแม่แบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร แต่ทำไมครั้งนี้ฉันรู้สึกว่าพี่สายไหมจงใจพูดคำนี้ให้ฉันได้ยินก็ไม่รู้ หรือฉันคิดมากไปเองป้าคริสเดินตามพี่สายไหมเข้าไปในห้องนอนส่วนฉันก็ยืนลังเลว่าจ

คีย์......ผมยังมีอาการเวียนหัวแล้วก็อาเจียนอยู่แต่ดีหน่อยที่เป็นเฉพาะตอนตื่นนอนถ้าเป็นทั้งวันผมคงไม่เป็นอันทำอะไร ผมไปหาหมอมาแล้วนะแต่หมอบอกไม่ได้เป็นอะไรอาจจะพักผ่อนน้อย เครียด แต่ผมว่าผมก็ไม่ได้เครียดหรืออะไรนะ ทุกวันนี้บนหัวเตียงผมต้องมียาดมยาหอมเอาไว้ตลอดเวลาส่วนหวานตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่มาหาผมที่คอนโดอีกเลย ผมพยายามติดต่อหวานแต่ติดต่อไม่ได้เลย ช่วงนี้ผมก็เรียนหนักด้วยเพราะใกล้ปิดเทอมแล้วแถมสายไหมก็ตามติดเป็นเงาตามตัวจนผมกระดิกตัวไปไหนแทบไม่ได้ กลับมาครั้งนี้ไหมเปลี่ยนไปมากเธอไม่เหมือนคนเก่า ผมจะคุยกับผู้หญิงคนไหนไม่ได้เลยแม้แต่เพื่อนร่วมคณะที่ต้องทำกิจกรรมร่วมกันจนผมเริ่มจะไม่ไหว เธอบอกจะไม่ยอมปล่อยผมให้คลาดสายตา เธอจะไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับผม แต่ถามว่าผมสนไหม..ก็ไม่นะผมก็ยังแอบมีเรื่อยๆตามสันดานของผม เธอมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่นตรงที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟน แต่ก็แค่แฟนมั้ยอ่ะ แฟนก็คือแฟนจะเลิกเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ใช่เมียไม่ใช่แม่ของลูกเพราะฉะนั้นอย่ามาก้าวก่ายกันให้มาก ตอนเธอกลับมาแรกๆผมดีใจนะโคตรจะดีใจแต่พอผ่านไปไม่นานทำไมผมรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดถนัดหนึ่งอาทิตย์ต่อมา"คีย์วันนี้ไปนอนห้องไ

ปัจจุบัน.....ณ โรงพยาบาลในประเทศญีปุ่น"หวานดูซิใครมาเยี่ยม" แม่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับป้าคริสและลุงดนัย"แม่คริสลุงนัย สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้ท่านทั้งสอง"แม่ไปดูหลานมาหน้าตาน่าเกลียดน่าชังจริงๆ ว่า แต่ตั้งชื่อไว้รึยังลูก""หวานตั้งไว้แล้วค่ะ ชื่อน้องคินกับน้องครีมค่ะ""ดูไปดูมาพี่ว่าหลานเราหน้าเหมือนตาคีย์นะคริส""ใช่ค่ะคริสนึกว่าคริสคิดเองมโนเองไปคนเดียว""เหมือนจริงๆค่ะ" แม่ฉันก็ยังเห็นด้วยเลยว่าลูกแฝดของฉันคล้ายพี่คีย์พอเอ่ยชื่อเขาขึ้นมาก็ทำให้ฉันคิดถึงเขาอีกจนได้"ถ้าตาคีย์เห็นรูปลูกตัวเองจะรู้สึกยังไงนะ""หมายความว่าไงคะพี่คริส""พี่จะส่งรูปเด็กแฝดไปให้คีย์ดูน่ะ แต่สัญญาว่าตาคีย์จะไม่รู้ว่าเด็กสองคนนี้เป็นลูกของตัวเอง""เอ่ออมันจะดีเหรอคะแม่คริส" ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าเขาจะรู้มั้ย"ดีสิลูกเชื่อแม่นะ"คีย์......."คีย์น่ารักมั้ยลูก""ลูกใครแม่""อืม ไม่รู้สิเห็นน่ารักดีเลยถ่ายรูปมา""อย่าบอกนะว่าแม่อยากมีลูกตอนนี้อีกน่ะ""บ้าพูดอะไร มีลูกตอนแก่คนได้หัวเราะกันทั้งหมู่บ้าน""แต่ผมอยากมีน้องนะ555""แม่ว่าคีย์มีหลานให้แม่น่าจะง่ายกว่านะ""แม่อย่าพูดในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้""แล้วคีย์

ตาหวาน....ฉันรีบเดินออกมาจากบ้านพี่คีย์เพราะไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตา ลูกทำไมถึงจำเขาได้ จำแม้กระทั่งชื่อ ฉันคิดว่าลูกอายุแค่ขวบเดียวคงไม่จำพ่อที่เคยเห็นแต่รูปที่ฉันตั้งไว้ตรงหัวเตียงนอน ที่ผ่านมาฉันยอมรับว่าลืมเขาไม่ได้ ยิ่งมีลูกด้วยแบบนี้จะให้ลืมได้ยังไง ใช่ว่าจะไม่พยายามนะ ลูกๆ มักจะปีนขึ้นไปหยิบกรอบรูปนั้นลงมาเล่นแล้วชี้ที่รูปแล้วมองหน้าฉัน ฉันก็คุยกับลูกว่านี่พ่อนะ พ่อหนูชื่อคีย์ ฉันพูดแค่ครั้งเดียวค่ะแล้วเด็กๆ ก็จำ แต่ไม่คิดว่าจะจำได้แม่นพอเจอหน้าปุ๊บก็เรียกปั๊บ เล่นเอาฉันใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อลูกชี้ไปที่เขาแล้วเรียกเขาว่าพ่อ ฉันจึงรีบปฏิเสธว่าเขาไม่ใช่พ่อ และพยายามให้ลูกเรียกเขาว่าลุง แต่เหมือนเด็กๆ จะไม่ฟังฉันเลยค่ะ แล้วยังงอแงขอให้เขาอุ้มอีก พอเห็นเขาอุ้มลูกน้ำตาฉันก็จะไหล ฉันเลยรีบเดินออกมาฉันกลับมาบ้านแล้วรีบเช็ดน้ำตา ล้างหน้าล้างตา สักพักก็ได้ยินเสียงป้าคริสเรียก ฉันจึงรีบเดินออกไป ก็เห็นเขาเดินตามป้าคริสเข้ามาโดยอุ้มเด็กน้อยทั้งสองคนไว้พร้อมกัน"เด็กๆ คงหิวนมแล้วล่ะ ป้าเลยพามาส่ง""ขอบคุณนะคะ" ฉันขอบคุณป้าคริสก่อนจะเดินไปรับลูกๆ มาจากเขาเป็นครั้งแรกในรอบเกือบสองปีท