All Chapters of เจ็บเพราะรัก: Chapter 41 - Chapter 50

ตาหวาน....ตอนนี้ฉันกับแม่เรากลับมาอยู่ที่ญี่ปุ่นค่ะ ป้าคริสบอกให้ฉันมารักษาที่นี่เมื่อวานนี้ฉันทำใจอยู่นานกว่าจะเดินออกมาจากห้องพี่คีย์ได้ ฉันลุกมานั่งเขียนจดหมายพร้อมกับมองหน้าพี่คีย์และเด็กๆ ที่กำลังหลับกันอยู่ ฉันร้องไห้ใจจะขาดที่ต้องจากพวกเขามาแบบนี้ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะได้กลับไปหาพวกเขาอีกหรือไม่ ตอนแรกฉันจะมาคนเดียวแต่แม่ไม่ยอมแม่บอกว่าแม่เป็นห่วงฉันแม่ทิ้งฉันให้อยู่คนเดียวไม่ได้ สุดท้ายเราก็ต้องมาด้วยกันเรื่องที่ฉันป่วย ฉันเพิ่งบอกความจริงกับป้าคริสและลุงดนัยคืนก่อนที่จะเดินทาง ท่านตกใจมากไม่คิดว่าฉันจะเป็น ท่านร้องไห้และกอดฉันแน่น และฉันขอให้เรื่องที่ฉันมารักษาตัวที่ญี่ปุ่นเป็นความลับห้ามบอกพี่คีย์ เพราะฉันไม่รู้จะรักษาหายไหม แต่ถ้ารักษาหายขาดฉันก็จะกลับไปหาพี่คีย์หาลูกๆ แต่ ถ้าถึงตอนนั้นพี่คีย์ไม่รอฉันแล้วฉันก็จะไม่ว่าอะไรเลยค่ะ ฉันเข้าใจดีหลายเดือนผ่านไป...ฉันนั่งอยู่ตรงหน้ากระจก ตอนนี้ฉันไม่มีผมเลยสักเส้นนั่นเป็นผลที่เกิดจากการทำคีโม ฉันหยิบหมวกไหมพรมมาใส่ ฉันมองดูตัวเองตอนนี้มันแทบไม่เหมือนตาหวานคนเก่าเลย ฉันเปิดลิ้นชักและหยิบสมุดออกมาจดบันทึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในแต่ล

คีย์........ผมเปิดสมุดบันทึกของตาหวานดูตั้งแต่หน้าแรก🌸วันนี้พี่คีย์พาผู้หญิงมาที่บ้านอีกแล้ว เราไม่ชอบเลย ไม่อยากให้พี่คีย์สนใจใครเลยจริงๆนอกจากเรา แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ย🌸วันนี้อยากให้พี่คีย์สอนการบ้านแต่ก็โดนพี่คีย์ไล่อีกแล้ว น้อยใจจัง อย่าใจร้ายได้มั้ยคะ🌸วันนี้ป้าคริสบอกว่าพี่คีย์จะย้ายไปอยู่คอนโด>~ต่อไปเราคงเจอกันน้อยลงใช่มั้ยคะ ไม่อยากให้ไปเลย🌸เจ็บขาจังไม่ได้ไปโรงเรียนอีกแล้ว ฮือออ คิดถึงพี่คีย์ที่สุดเลย🌸วันนี้จะได้ไปคอนโดพี่คีย์วันแรกตื่นเต้นจัง คุ๊กกี้ฝีมือเราเองแต่คงไม่กล้าบอก กลัวพี่คีย์ไม่กิน🌸ดีใจจังได้เจอหน้าพี่คีย์ แถมยังได้นั่งรถพี่คีย์ครั้งแรกด้วย🌸วันนี้วันเกิดพี่คีย์ ขอให้พี่คีย์มีความสุขมากๆนะคะ ขอให้พี่คีย์รักตาหวานคนนี้เร็วๆนะคะ รอพี่คีย์มารัก❤🌸ครั้งแรกกับการได้เป็นแฟนกัน และเป็นครั้งแรกที่มีอะไรกัน พี่คีย์น่ารักที่สุด รักพี่คีย์นะคะ❤🌸วันนี้เราทะเลาะกับพี่คีย์ ทำไมพี่คีย์เปลี่ยนไป พี่คีย์ไม่สนใจความรู้สึกกันเลยสักนิด เราเป็นแฟนกันใช่มั้ย🌸วันนี้เวียนหัวจังอ๊วกจนหมดแรงแล้ว แต่พี่คีย์ยังไม่กลับห้องเลย🌸พี่คีย์ทำไมใจร้ายกับเราแบบนี้ สุดท้ายแล

ตาหวาน.....ฉันออกมาเดินเล่นแบบนี้เป็นประจำทุกวันยิ่งช่วงนี้ซากุระกำลังบานมันสวยงามมาก ฉันอยากพาเด็กๆมาเที่ยวที่นี่จัง แต่ไม่รู้จะมีโอกาสมั้ยฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะรักษาหายขาดเลยหรือเปล่า แต่จากที่ฟังคุณหมอเล่าฉันมีโอกาสหายเพราะมารักษาเร็ว แต่ฉันก็ยังต้องเผื่อใจเอาไว้ฉันกำลังจะเดินกลับบ้านแต่เหมือนจะมีคนเดินตามฉันมา ฉันหันไปมองก็จำได้ว่าเป็นผู้ชายคนที่นั่งอยู่ตรงริมแม่น้ำ เขาเดินตามฉันมาทำไมกันและแถวนี้ก็ไม่ค่อยมีคนเดินมากนักฉันเริ่มกลัวเลยรีบเดิน แต่พอรีบเดินมันก็เหนื่อยฉันคงจะรีบเดินจนเกินไปจนสะดุดล้มลง"หวาน!! "เสียงพี่คีย์??ฉันหันไปมองหน้าคนที่เข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้น"พะ...พี่คีย์""หวานเจ็บมั้ย" เขามองสำรวจร่างกายของฉันว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่าตอนนี้ฉันอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก พี่คีย์จริงๆด้วยเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน เขามองหน้าฉัน ฉันจึงรีบหันหลังให้เขาทันที ฉันกลัวว่าเขาจะรับไม่ได้กับสภาพร่างกายของฉันตอนนี้"หวาน หลบหน้าพี่ทำไม""พี่คีย์มาทำไมคะ""พี่ก็มาตามหาคนที่พี่รักไง""หวานไม่เหมือนเดิมแล้วพี่คีย์ยังจะรักหวานอยู่อีกเหรอ ฮึก ฮึก" ฉันไม่อาจกลั้นความรู้สึกของตัวเองได้"ทำไมหวานพูด

คีย์.....ผมยิ้มให้กับเธอก่อนจะเดินไปปิดสวิตไฟและมานอนลงข้างๆ ตาหวานพลิกตัวมากอดผม ผมก็กอดเธอไว้"หวานรักพี่คีย์นะ""พี่ก็รักหวานนะ อย่าหนีพี่ไปไหนนะ""อื้มมมม" เธอตอบแล้วก็ยิ้มให้กับผมวันต่อมาผมมาส่งหวานที่โรงพยาบาลคุณหมอบอกหวานอาการดีขึ้นแล้วไม่ต้องทำเคมีบำบัดแล้วแต่ยังไงช่วงนี้ก็ต้องนัดมาตรวจอาการและเจาะเลือดทุกเดือนเพื่อตรวจหาเชื้อว่ายังเหลืออยู่อีกหรือไม่ หมอบอกโรคนี้ต้องใช้เวลาหลายปีกว่ามันจะหายขาดหลายเดือนต่อมา...ตอนนี้เรานั่งรอคุณหมอครับหลังจากที่ผ่านมาเรามาเจาะเลือดหาเชื้อทุกเดือนวันนี้คุณหมอนัดเรามาฟังผลอีกครั้ง"พี่คีย์ หวานกลัว""พี่อยู่นี่หวานไม่ต้องกลัวนะ" ผมลูบไปผมเธอเบาๆตอนนี้ผมของเธอเริ่มยาวแล้วครับ และเริ่มมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นกว่าแต่ก่อนตอนที่ผมเจอเธอที่นี่อาการทุกอย่างโดยรวมถือว่าดีขึ้นตามลำดับตอนนี้ผมเรียนจบแล้วเลยมีเวลาให้หวานได้เต็มที่ ส่วนเด็กๆก็มาอยู่ที่นี่ด้วยครับ เพราะจะให้บินไปบินมาก็ลำบาก ส่วนเรื่องเรียนแม่ผมก็หาที่เรียนให้เด็กๆเรียบร้อยเพราะคิดว่าคงอยู่กันที่นี่กันอีกนาน กว่าหวานจะหาย ผมไม่อยากย้ายหวานไปรักษาที่ไทยเพราะกลัวจะรักษาไม่ต่อเนื่อง สักพักคุณห

วันต่อมา......ที่โรงพยาบาล....คีย์.....ตอนนี้ผมพาตาหวานมาทีโรงพยาบาลครับหลังจากที่ไปส่งเด็กๆที่โรงเรียนเรียบร้อยแล้ว แต่วันนี้ผมไม่มีอาการเวียนหัวหรืออาเจียนอีกแล้วครับ ผมเจอวิธีแก้แล้วล่ะ แต่จะด้วยวิธีไหนน่ะเหรอ......ไม่บอกได้ไหมครับ -_-ตาหวาน...."ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ คุณหวานตั้งครรภ์ได้หกสัปดาห์แล้วค่ะ"ฉันยิ้มพร้อมกับลูบท้องตัวเองเบาๆ ส่วนพี่คีย์ดูจะตื่นเต้นกว่าใครรีบถามคุณหมอทันที"แล้วผมได้ลูกแฝดมั้ยครับคุณหมอ""คุณพ่ออยากได้ลูกแฝดใช่มั้ยคะ ^^""ครับ""คุณพ่อสมหวังแล้วนะคะ""แปลว่าผมได้ลูกแฝดใช่มั้ยครับ""ใช่ค่ะ เราเจอถุงตั้งครรภ์สองใบ^^""เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายครับคุณหมอ""ต้องรอสิบหกสัปดาห์ก่อนนะคะคุณพ่อเราถึงจะทราบเพศของน้องๆ""ครับ ขอแค่ให้ลูกผมสมบูรณ์แข็งแรงปลอดภัยจะเป็นหญิงหรือชายผมก็รักทั้งนั้น"หลังจากตรวจเสร็จฉันก็ยังไม่ได้กลับหรอกค่ะเพราะพี่คีย์ให้คุณหมออธิบายอย่างละเอียดว่ายาที่ให้ฉันมาทานมีอะไรยาบ้างแล้วฉันทานอาหารบำรุงร่างกายอะไรได้บ้าง และมีอะไรที่ทานไม่ได้ พี่คีย์ถามทุกอย่างที่สงสัยจนฉันก็แอบเกรงใจคุณหมอเพราะพี่คีย์ถามเยอะถามละเอียดกว่าฉันจะลากพี่คีย์ออกมา