Semua Bab ไร้รักเมียกาฝาก: Bab 41 - Bab 50

สงคราม...."เมียจ๋า ผัวอยากเอาให้ผัวเอานะ" ผมยอมถอนจูบออกมาเพื่อจะบอกความต้องการของตัวเอง"ไม่ให้ ฉันจะไม่ยอมให้คุณรังแกฉันต่อไปแล้ว""ให้เถอะนะผัวไม่ไหวแล้วอ่ะ ไม่เชื่อเมียจับตรงนี้ดูสิครับ" ผมไม่รอช้ารีบดึงมือของของขวัญไปสัมผัสกับน้องชายของผมที่มันใหญ่คบเป้ากางเกงนอน ของขวัญทำตาโตตกใจเพราะน้องชายผมมันกระดกสู้มือใบหน้าของของขวัญแดงก่ำอย่างน่าเอ็นดู"เห็นมั้ยว่ามันต้องการเมียมากแค่ไหนอ่ะครับ""ฉันไม่ใช่เมียคุณ ระหว่างเรามันกำลังจะจบในอีกไม่ช้า" "แปลว่ามันยังไม่จบเพราะฉะนั้นผัวต้องย่อมมีสิทธิ์ได้เอาเมียตราบใดที่เรายังเป็นผัวเมียกันอยู่""คนเห็นแก่ตัวคนเอาแต่ใจ""ครับยอมรับแต่จะให้ทำไงได้ก็คนมันอยากเอาเมียอ่ะ นะ นะ นะครับให้ผัวเอานะผัวสัญญาว่าไม่รุนแรงกับเมียเลยผัวจะอ่อนโยน""ไม่มีทางคนอย่างคุณไม่มีทางอ่อนโยนได้หรอกฉันรู้ดี""อ่าา พูดแบบนี้แปลว่ายอมให้ทำถ้าผัวทำเบาๆ ใช่ไหมครับ""ไม่..อื้อออออ" ผมปิดปากอีกรอบเพราะขี้เกียจเถียงกันไปมาตอนนี้เราควรจะใช้เวลาให้เกิดประโยชน์สูงสุดเพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้วของขวัญต้องไปมหาลัยอีก ผมกะว่าจะเอาแค่ยกสองยกก็พอเพราะกลัวเธอจะไปเรียนไม่ไหว เห็น

ของขวัญ...."ถ้าอย่างนั้นขวัญขอตัวไปเรียนก่อนนะคะอากานสวัสดีค่ะ" "จ๊ะ เอ้อขวัญแล้วเรื่องที่จะไปสอนพิเศษล่ะขวัญจะไปเริ่มสอนวันไหนลูก" พออากานพูดถึงเรื่องนี้ฉันก็เลยนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานตอนหัวค่ำเฟยไลน์มาถามว่าฉันจะไปเริ่มสอนน้องสาวเขาได้เมื่อไหร่ฉันก็เลยบอกไปว่าเริ่มเย็นนี้ คือถ้าอากานไม่ถามฉันคงลืมไปแล้ว"เย็นนี้เลยค่ะ""อ่อ" อากานพยักหน้ารับรู้แต่อีกคน..."ห๊ะว่าไงนะ" "อะไรตาครามพูดซะเสียงดังจนแม่ตกใจหมด" อย่าว่าแต่อากานตกใจเลยค่ะฉันก็ตกใจกับสีหน้าท่าทางของเขาที่จ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง"ขวัญจะไปสอนน้องสาวไอ้ เอ่อน้องสาวเพื่อนวันนี้เลยเหรอทำไมไม่บอกพี่ล่ะ""ฉันลืมบอกน่ะค่ะ" ฉันลืมจริงๆลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองนัดเฟยไว้เรียบร้อยแล้วถ้าอากานไม่ถามฉันคงถูกเฟยต่อว่าแน่ๆ"แล้วขวัญจะไปยังไงลูก""เฟยบอกว่าพอเลิกเรียนเสร็จให้ไปกับเขาเลยค่ะแล้วตอนสอนเสร็จเขาก็จะมาส่งที่บ้าน""ไม่ได้!!""ตาคราม เสียงดังอีกแล้วนะ""ขอโทษครับแม่" เขาขอโทษอากานก่อนจะหันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ"ขวัญขวัญไปบอกไอ้..ไปบอกเพื่อนว่าไม่ต้องลำบากเดี๋ยวพี่จะไปส่งแล้วอยู่รอรับเอง""แต่กว่าจะสอนเสร็จก็ทุ่มนึงเลยนะคะ"

สงคราม...."มึงแกล้งกูใช่ไหมไอ้เฟยมึงเอากับข้าวบูดมาให้กูกินใช่ไหม" ผมถามอย่างหาเรื่องเพราะมันมีแค่ผมไงที่มีอาการแบบนี้ถ้ามันไม่แกล้งแล้วผมจะอ้วกแตกแบบนี้ได้ไง"อะไรกันคุณผมจะทำแบบนั้นไปทำไม อาหารบนโต๊ะแม่ครัวผมก็เพิ่งทำอาหารทุกอย่างสะอาดและปลอดภัยผมยืนยันได้""หึแล้วทำไมกูถึงอ้วกแตกแบบนี้ล่ะ""คุณไม่สบายหรือเปล่าเพราะผมและคนอื่นก็กินไม่เห็นมีใครเป็นอะไรเลย""มึงหาว่ากูแกล้งอ้วกใช่ไหมห๊ะไอ้เฟย!!!" ผมโมโหเลือดขึ้นหน้าแล้วตอนนี้"คุณทำไมพูดแบบนี้คุณครามเฟยเค้าจะทำไปเพื่ออะไรคุณอย่าปรักปรำหาเรื่องเฟยเค้าแบบนี้สิ เฟยเราขอโทษแทนคุณครามด้วยนะ""ไปขอโทษมันทำไมมันแกล้งพี่นะ" แต่ดูเหมือนขวัญจะไม่สนใจคำพูดของผมเลยเธอหันไปขอโทษขอโพยไอ้เฟยทำเหมือนผมไปใส่ความไอ้เฟย"ไม่เป็นไรเราไม่ถือหรอกฉันคิดว่าสามีเธอคงไม่สบายเธอพาเขาไปหาหมอเถอะดูสิหน้าซีดไปหมดแล้ว""มึงไม่ต้องทำมาเป็นหวังดีกับกูเลย มึงคิดจะหลอกฟันเมียกูใช่ไหม""คุณครามหยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว!!!" ขวัญหันมาตะหวาดใส่ผมแต่ผมไม่สนใจว่าของขวัญจะโกรธไหมเพราะผมมั่นใจว่าไอ้เฟยมันต้องแกล้งผมแน่ๆไม่งั้นผมจะอ้วกแตกแบบนี้เหรอบนรถ..."ฉันไม่น่าให้คุณมาด้วย

ของขวัญ....หลังจากเฟยขับรถออกไปฉันก็เดินเข้าบ้าน"อ้าวขวัญทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะลูกไม่ได้ไปสอนพิเศษน้องสาวของเฟยเหรอ""เอ่อ คือช่วงนี้คงไม่ได้ไปสอนค่ะคือพอดีมีงานที่ต้องรีบทำรีบส่งอาจารย์หลายวิชาด้วย เอ่ออากานคะถ้าขวัญจะขอ....เอ่อขอไปอยู่บ้านคุณย่าได้มั้ยคะ""ทำไมล่ะลูก""คือขวัญต้องการสมาธิทำงานน่ะค่ะ ก็เลยอยากอยู่เงียบๆ""อ่ออย่างงั้นเหรอลูก ได้สิว่าแต่จะไปอยู่กี่วันล่ะลูก""ยังไม่รู้เลยค่ะว่างานจะเสร็จเมื่อไหร่""ถึงจะอยู่แค่รั้วกั้นแต่อาก็เป็นห่วงขวัญนะลูกอาไม่อยากให้ขวัญอยู่คนเดียวเลยถึงตอนนี้เอมอรกับน้าอุษาย้ายอออกไปแล้วก็ตามแต่ที่บ้านนั้นก็ไม่มีใครเหลือแค่แม่บ้านกับคนสวนสองสามคน" คือตั้งแต่เปิดพินัยกรรมคุณอุษากับคุณเอมอรก็ย้ายออกไปแม่บ้านบางส่วนก็ขอลาบอกเพราะรู้สึกผิดที่เคยรังแกรังเกรียจฉันแม้ฉันจะบอกให้อยู่ต่อเพราะฉันก็ไมไ่ด้ถือโทษโกรธใครเลยแต่ก็ไม่มีใครอยู่ฉันเลยให้เงินทุกคนไปทำทุนตั้งต้นชีวิตใหม่จะมีแค่ป้าแม่ครัวป้าแม่บ้านกับสามีที่เป็นคนสวนขออยู่ต่อเพราะแก่แล้วไม่มีที่ไปฉันก็เต็มใจและยินดีให้อยู่ต่อแถมยังเพิ่มเงินเดือนให้อีกเพราะถึงยังไงทุกคนก็อยู่กันมาตั้งแต่สมัยคุณพ่อคุณย

สงคราม...."ใครน่ะ!!" ขณะที่ผมกำลังหาทางเข้าไปในตัวบ้านผมก็ต้องตกใจกับเสียงแหบๆ ที่เรียกพอหันไปปรากฏว่าเป็นลุงคนสวน"ลุงผมเองสงคราม""อ้าวคุณสงครามเองเหรอครับผมก็นึกว่าขโมยขะโจรแล้วคุณสงครามมาทำอะไรลับๆ ล่อๆ แถวนี้ครับ""ผมจะมาหาขวัญน่ะครับ""หนูขวัญป่านนี้คงหลับแล้วมั้งครับเห็นเมียผมบอกว่าพอทานข้าวเย็นเสร็จก็ขึ้นไปนอนเลยเหมือนจะไม่ค่อยสบายด้วยหน้าเธอดูซีดๆ กินข้าวก็กินไปนิดเดียวยังกับแมวดมเมียผมยังบ่นอยู่เลยว่ากินข้าวได้น้อยแบบนี้จะไปมีแรงอะไร" ยิ่งได้ฟังแบบนี้ผมยิ่งเป็นห่วงขวัญ"ถ้าอย่างนั้นผมขออนุญาติขึ้นไปดูเมียผมหน่อยได้ไหมลุง""เชิญเลยครับคุณสงครามจะมาขอผมทำไมในเมื่อคุณเป็นสามีหนูขวัญ" เออนั่นสินะผมทำไมต้องขออนุญาตลุงแกด้วยวะจากนั้นผมก็เปิดประตูเข้ามาในบ้านที่มืดจนน่ากลัว ถามว่ากลัวไหมก็กลัวครับกลัวผีคุณย่าจะมาหักคอผมโทษฐานดูแลหลานสาวท่านไม่ดีตามที่ได้สัญญากับท่านไว้ก่อนที่ท่านจะเสีย ผมควานหาสวิตไฟจนเจอพอห้องสว่างสิ่งแรกที่ผมเห็นและสะดุดก็คือรูปถ่ายของคุณย่าที่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงโถงบันไดเหมือนท่านกำลังจ้องหน้าเอาเรื่องผมอยู่"ผมขอโทษนะครับคุณย่าผมผิดไปแล้ว" ผมยกมือขอโทษท่านใ