Semua Bab ไร้รักเมียกาฝาก: Bab 11 - Bab 20

ของขวัญ..."ผมจะขอขวัญแต่งงาน""......." ฉันถึงกับนิ่งอึ้งจนพูดไม่ออกเพราะไม่คิดว่่พี่ชนะศึกจะพูดแบบนี้ ส่วนอากานดาเองก็คงจะตกใจเหมือนกัน ตอนนี้มีแค่อากองทัพที่นั่งนิ่งไม่พูดอะไร"ว่าไงนะลูก" "ผมจะไปขอขวัญจากคุณย่าผมจะได้พาขวัญออกมาจากบ้านหลังนั้น""เป็นความคิดที่ดีนะ" อากองทัพเอ่ยขึ้นพร้อมจิบกาแฟ"พี่ทัพเห็นด้วยกับตาศึกเหรอคะ""อื้มม ถ้ามันช่วยหนูขวัญได้แต่นั่นก็ต้องขึ้นอยู่กับหนูขวัญด้วยว่ายังไงหนูขวัญอยากมาเป็นลูกสะใภ้อาไหม""ว่าไงขวัญบอกพี่มาว่าเราอยากออกมาจากบ้านหลังนั้นหรือเปล่าเพราะพี่จะช่วยเราเองแต่ขวัญไม่ต้องเป็นห่วงนะเพราะมันเป็นเพียงการแต่งงานปลิมๆเท่านั้นพี่จะไม่แต่งงานกับขวัญจริงๆหรอกเพราะพี่รู้ว่าขวัญเห็นพี่เป็นพี่ชายและพี่ก็รักขวัญเหมือนน้องสาว พี่จะหย่าให้หลังจากที่พี่มั่นใจว่าสองแม่ลูกนั่นไม่มาทำร้ายขวัญได้อีก""ว่าไงขวัญเอาตามที่ลูกชายอาบอกดีไหม อาบอกตามตรงเลยนะว่าอาเป็นห่วงเรารักเราเหมือนลูกสาวแท้ๆคนนึง อายินดีที่จะรับหนูมาเป็นลูกสะใภ้นะ""อาก็ยินดีต้อนรับเรานะ" ฉันไม่รู้จะพูดอะไรฉันรู้สึกซึ้งใจที่ทุกคนดีกับฉันมากขนาดนี้แต่ฉันคงทำไม่ได้เพราะฉันเป็นห่วงคุณย่าถ้าฉันอ

ของขวัญ....."เอ่อคือฉันก็ไม่ได้อยากรบกวนเวลาคุณทั้งสองคนนะคะคือยังไงช่วยพาคุณสงครามขึ้นไปส่งที่ห้องได้ไหมคะคือขวัญ เอ่อคือฉันคงพาเขาขึ้นไปไม่ไหวจริงๆ" ฉันขอร้องถึงจะรู้ว่าพวกเขารีบแต่ฉันไม่มีทางเลือก แล้วอีกอย่างตอนนี้มันตีสามกว่าแล้วจะให้ฉันขึ้นไปเรียกคนในบ้านให้มาช่วยก็ไม่กล้ายังไงเพื่อนเขาก็มาส่งถึงขนาดนี้แล้วให้ขึ้นไปส่งถึงห้องก็คงไม่เป็นอะไรถึงยังไงคุณสงครามก็เป็นเพื่อนของพวกเขา"เอ่อได้ครับได้ ยังไงคุณขวัญช่วยเดินนำพวกเราขึ้นไปทีพวกเราจำไม่ได้ว่าห้องนอนมันอยู่ห้องไหน""เอ่อ..." "ทำไมมีอะไรหรือเปล่าครับ""เอ่อ คือฉันไม่รู้ว่าห้องคุณสงครามอยู่ห้องไหนเหมือนกันค่ะ""อ่าวแล้วจะเอายังไงดี หรือจะให้มันนอนที่โซฟาข้างล่างนี่""อย่าเลยค่ะ ข้างล่างยุงเยอะ ยังไงรบกวนคุณสองคนช่วยพาคุณสงครามไปที่ห้องรับรองแขกก่อนก็ได้ค่ะ" ฉันคิดว่าคงไม่เหมาะที่จะให้เขาซึ่งเป็นเจ้าของบ้านนอนโซฟาข้างล่างแล้วฉันที่เป็นคนนอกนอนในห้องรับรองแขกฉันจึงตัดสินใจที่จะให้เขาไปนอนในห้องรับรองแขกแทนส่วนฉันเดี๋ยวถ้าง่วงก็นอนที่โซฟาแทนก็ได้เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว ฉันเดินนำเพื่อนของคุณสงครามขึ้นมายังชั้นบนจนถึงหน้

ของขวัญ....หลังจากที่ฉันกับอากานและแม่บ้านอีกสองคนช่วยกันทำอาหารเพื่อนำไปทำบุญที่วัดเสร็จอากานก็ไล่ให้ฉันขึ้นมาอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปวัด โดยที่อากานให้แม่บ้านไปเอาชุดของฉันจากบ้านมาให้แล้ว ฉันยืนอยู่หน้าประตูห้องแต่ไม่กล้าเข้าไปเพราะคิดว่าคุณสงครามน่าจะยังนอนอยู่ข้างในยังไม่น่าจะตื่น แล้วฉันจะทำยังไงดี"อ้าวขวัญยืนทำอะไรหน้าประตู""พี่ศึก" เป็นพี่ชนะศึกที่เดินออกมาจากห้องนอนของเขาซึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง"เอ่อ ขวัญเพิ่งไปทำอาหารเช้ามากำลังจะขึ้นมาอาบน้ำค่ะ""อื้ม ถ้างั้นพี่ลงไปรอข้างล่างนะเสร็จแล้วรีบลงไปล่ะ""ค่ะพี่ศึก"หลังจากพี่ชนะศึกเดินลงบันไดไปแล้วฉันก็ค่อยๆเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆและเบาที่สุด แต่พอเดินเข้ามาปรากฏว่าเขาไม่อยู่บนเตียงแล้ว เขาคงจะกลับห้องของเขาไปแล้วแน่ๆ ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะรีบปิดประตูแล้วพาตัวเองเดินเข้าห้องน้ำ ระหว่างที่ฉันกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำแกร๊ก แอร๊ดดด แกร๊ก เสียงเปิดปิดประตู?? ฉันรีบเอาผ้าเช็ดตัวพันรอบตัวแล้วยื่นหน้าออกไปดูที่หน้าประตูและมองไปรอบๆห้องแต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ สงสัยฉันจะหูฝาดไปเอง ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินไปที่เตียงทีมีชุดของ

ของขวัญ...ตอนนี้เราทั้งหมดกำลังจะเดินไปเที่ยวหัวหินหันค่ะหลังจากไปทำบุญที่วัดกันแล้วอันที่จริงฉันไม่ได้อยากไปเลยเพราะเป็นห่วงคุณย่าแต่เมื่อเช้าอากานโทรให้ฉันคุยกับคุณย่าแล้วท่านบอกให้ฉันไปเที่ยวไม่ต้องห่วงท่านแต่อีกสาเหตุหนึ่งที่ฉันไม่อยากไปก็เพราะมีใครอีกคนไปด้วย อยากจะบอกว่าฉันตั้งแต่ขึ้นรถมาฉันพยายามนั่งเงียบมาตลอดทางจะมีพูดบ้างแค่ไม่กี่คำถ้าถูกถามเพราะรู้สึกเกร็งอย่างบอกไม่ถูกเนื่องจากถูกใครบางคนจ้องมองอยู่ตลอดเวลา คือเรานั่งรถตู้กันมามีพี่ชนะศึกนั่งด้านหน้าคู่กับคนขับรถส่วนอากองทัพนั่งคู่กับอากานค่ะส่วนฉันต้องนั่งข้างพี่สงครามอย่างเลี่ยงไม่ได้ซึ่งระหว่างทางพี่ชนะศึกก็คอยหันมาชวนฉันคุยโน่นคุยนี่แต่ฉันก็ตอบไปบ้างเป็นบางคร้้งแต่ส่วนใหญ่จะยิ้มให้เป็นคำตอบซะมากกว่าเพราะทุกครั้งเวลาที่ฉันยิ้มหรือพูดกับพี่ชนะศึกคนที่นั่งข้างๆก็จะมีเหล่ตามองฉันตลอดบางครั้งก็เอามือมาสะกิดฉันบ้างเวลาฉันยิ้มให้พี่ชนะศึกคือไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่าว่าเขาไม่อยากให้ฉันคุยกับพี่ชนะศึก พอฉันจะคุยตอบโต้พี่ชนะศึกเขาก็จะกระแอมไอทุกครั้งจนพี่ชนะศึกหันมาถามน้องชายตัวเองว่าเขาเป็นอะไรไม่สบายหรือเปล่าแต่พี่สงครามก็นิ

ของขวัญ...."ว่ายมาหาพี่" เขาอ้าแขนรอรับฉันอยู่ที่ฝั่งหนึ่ง ฉันมองหน้าเขาแล้วทำใจให้ไม่กลัวจากนั้นฉันก็ค่อยๆว่ายไปหาเขาอย่างช้าๆจนกระทั่งถึงตัวเขาได้สำเร็จ"ขวัญว่ายน้ำได้แล้ว" ฉันพูดออกมาด้วยความดีใจอย่างลืมตัว"ไว้พรุ่งนี้เราลงไปว่ายน้ำในทะเลกันดีไหม""ไม่เอาค่ะขวัญกลัว ทะเลมันน่ากลัวขวัญกลัวปลาฉลามกลัวจระเข้" คือจะว่าฉันปัญญาอ่อนก็ได้แต่ฉันเคยดูในหนังในสารคดีที่มีสัตว์ที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ทะเลมันโผล่ขึ้นมาแล้วกินคน"ดูหนังมากไปป่ะเราหึ๊โตขนาดนี้แล้วยังกลัวอะไรไม่เข้าเรื่องอายุสามขงบหรือไงเรา" เขาพูดล้อเลียนฉันแต่มันคือเรื่องจริงที่ฉันกลัว"ก็ขวัญกลัวจริงๆนี่คะ แค่ว่ายน้ำในสระก็พอมังคะ""แล้วแต่ละกันพี่ไม่อยากบังคับว่าแต่ตอนนี้หิวหรือยัง""ก็นิดหน่อยค่ะ" ฉันมัวแต่ว่ายน้ำจนลืมเวลาไปเลยพอเขาถามเรื่องหิวฉันก็หิวขึ้นมาทันที จากนั้นเราสองคนก็ขึ้นมาจากสระน้ำพี่สงครามดูแลฉันดีมากเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดผมให้จนฉันอดยิ้มไม่ได้กับความเอาใจใส่ของเขา เราเดินเข้ามาถึงล็อบบี้พี่พนักงานคนนึงก็เดินเข้ามาแล้วบอกว่าอากานดาอากองทัพกับพี่ชนะศึกกลับไปแล้วเห็นว่ามีเรื่องด่วนจึงต้องรีบกลับก่อนทำเอาฉันกับพี่สงครามถึง