Semua Bab His Bride on Paper: Bab 11 - Bab 20

Naia Isadora Lastra’s POVI stared at the letter, ang mga salita’y parang lasong dahan-dahang gumagapang sa balat ko.“Your marriage is fake. You’re not Mrs. Silvestri. We have proof. And we’ll use it.”Walang lagda. Walang pangalan. Walang detalye. Pero malinaw ang mensahe—may nagmamasid.At hindi sila nananahimik.Napahawak ako sa dibdib ko, pilit pinapakalma ang sarili. Pero paano? Paano kung tama sila? Paano kung kumalat ang totoo? Hindi lang pangalan ko ang madadamay—pati si Ammir. At mas malala… baka pati puso ko.Kasi kahit anong gawin kong pigil, kahit anong tanggi ko… he's getting under my skin. One gaze. One sentence. One truth—and now this.Damn it.I grabbed my phone and texted Mira.Naia: “Call me. ASAP. Emergency.”Pagtipa ko pa lang ng reply ay agad nya iyo. sineen at may sagot na agad sya. Mira: "On my way.”Thirty Minutes has passed at nakaabut na si Mira sa condo. Wala akong imik iniabot sa kanya 'yung papel, kahit naguguluhan ay kinuha nya iyon.“Ano ‘tong binabasa

Naia Isadora Lastra’s POV I froze. Wala akong narinig kundi ang sarili kong hininga—mabilis, magulo, parang may humihila sa leeg ko. “I was there the night your father died.” “A-anong sabi mo?” mahina kong tanong. He turned to me slowly. His expression—cold, composed, but his eyes… guilty. “I was there,” ulit niya. “Sa eksaktong oras. Sa eksaktong kalsada. Sa eksaktong sandaling—” “Huwag,” putol ko, nanlalambot ang tuhod. “Huwag mong tapusin ‘yan.” Hindi ako handa. Hindi ako handa marinig mula sa kanya ang katotohanang iniiwasan kong halukayin sa sarili kong alaala. “Naia—” “Tell me,” putol ko, halos pabulong ko. At tumitig sa kanya, finally had the courage to say it. “All of it. Wag kang magtira.” He took a deep breath. Hinawakan niya ang gilid ng mesa, para bang siya man ay nangangapa ng lakas ng loob. “Your father,” panimula niya, “was working with one of my family's rival corporations. He had dirt on them—documents, recordings. Things that could ruin men in power.” “P

Naia Isadora Lastra’s POV Tahimik ang gabi. Pero sa loob ko, parang may unos na hindi alam kung kailan titigil. Nakatayo ako sa harap ng floor-to-ceiling window ng condo, hawak ang isang mug ng malamig na kape na hindi ko naman talaga ininom. Ang mga ilaw mula sa labas, nagsasayaw sa salamin—pero ang isip ko, abala sa mga salitang paulit-ulit: "Your mother didn’t die in an accident either." And Lorraine. Ang mga titig niyang parang kutsilyong pilit akong hinihiwa nang paunti-unti. Ang boses niya, malamig, mapanlinlang, puno ng pangungutya. Napapikit ako. I wish I never came back. Pero kung hindi ako bumalik… hindi ko malalaman ang totoo. At habang unti-unting nabubuksan ang mga sikreto, lalo akong nalulunod sa tanong; Hanggang saan ang kaya kong tanggapin? Hanggang kailan ko kakayanin? Napalingon ako nang marinig kong bumukas ang pinto. Mabilis, pero hindi marahas. Para bang may humihingi ng pahintulot sa katahimikan. Ammir. His coat was slung over his arm, loosened tie, me

Ammir Silvestri’s POV Tahimik ang gabi. Naia was already asleep on the other side of the bed—mahinang humihinga, bahagyang nakayakap sa comforter. I stayed awake, eyes open, staring at the shadows dancing across the ceiling. Hindi ako mapakali. Something felt off. Mula pa kanina sa event, hanggang sa pagbabalik namin sa condo, may malamig na hanging hindi ko maipaliwanag. I slowly got out of bed. Naglakad ako papunta sa sala, bitbit ang phone ko. I opened the encrypted messaging app only a few people knew I used. Unknown Contact: She’s getting close. You need to act fast. Napahigpit ang hawak ko sa phone. I typed back. Ammir: You don’t tell me what to do. Just keep her away. Sinara ko ang app at dumiretso sa kitchen. Kumuha ako ng tubig. I needed to clear my mind. Pero paglingon ko pabalik sa hallway, napahinto ako. May ilaw na bukas sa guest room. I didn’t remember opening it. Tahimik akong lumapit. The door was slightly ajar. Pagbukas ko nang dahan-dahan—wal

Naia Isadora Lastra’s POV Malamig ang hangin nang lumabas ng HQ. Ngunit iba ang giniginaw—hindi katawan, kundi kaluluwa. Mula nang makita ang larawan at ang nakasulat na “Project: Lastra,” parang may gumuhit na pader sa pagitan ng dati at ngayon. Bakit may surveillance photo? Bakit pangalan ang naka-tag sa isang classified envelope? At bakit parang lahat ng taong dapat mapagkakatiwalaan ay may bahaging hindi sinasabi? Muli kong tinawagan ang numero ni Ammir. Tatlong ring. Walang sagot. Hindi na bago. Pero ngayon, bawat hindi niya pagsagot ay parang pagsabog ng alarma sa dibdib. Hindi na bumalik sa condo. Dumiretso ako sa hotel na minsang tinirhan ni Mira para sa business staycation. Iisang tawag lang, agad nagpareserba ng kwarto. Wala nang balak matulog. Kailangan ng oras. Kailangan ng espasyo. Kailangan ng katotohanan. Sa loob ng kwarto, ini-lock ko ang pinto at binuksan ang laptop. Isang pangalan ang tini-type sa search bar—Calista Reyes. Maraming lumabas. Socialite. Ar