All Chapters of His Bride on Paper: Chapter 31 - Chapter 37

Naia Isadora Lastra’s POVThe sirens drilled into my skull, every pulse of the red light slicing through my vision.Mira swore under her breath, reloading the rifle with a sharp click. “They’re two minutes out.”Two minutes. Para bang may value pa ang oras sa lugar na ‘to.Lazarus stepped past me, tapping the console with fluid precision. The holographic map bloomed above the table—red markers closing in from three sides. “Cassara brought her hunters,” he said, calm like he’d expected this.“Hunters?” I echoed.“Not soldiers. Killers trained for us.”My stomach clenched. Trained for me.Ammir moved to my side, his hand brushing against mine for only a second—enough to steady me. “We can’t hold this place forever,” he said. “We get them out, or we die here.”Behind me, the newly awakened stumbled out of their chambers, some clutching their heads, others collapsing to their knees. Blank stares. Trembling hands. Children learning to breathe again.“Naia,” Lazarus called. His tone was dif

Naia Isadora Lastra’s POVMalamig ang hangin sa labas—hindi katulad ng stale na amoy sa loob ng bunker.Pero kahit anong lawak ng langit sa itaas, pakiramdam ko masikip pa rin ang dibdib ko.Sa di kalayuan, nakita ko siya.Ammir.Nakatayo siya sa tabi ng mga survivors, hawak ang balikat ng isa sa mga bagong gising na para bang kinakalma ito. Pero nang magtama ang mga mata namin, huminto siya. Parang lahat ng ingay sa paligid—sigawan, yabag, utos—nawala.Dahan-dahan siyang lumapit.Hindi ko alam kung anong sasabihin. May parte sa akin na gusto lang tumakbo papunta sa kanya, yakapin siya at sabihing tapos na lahat. Pero hindi pa tapos. Alam naming dalawa ‘yon.“Naia…” mahina niyang tawag.“Safe ka?” tanong ko agad, mas mabilis pa sa kaya kong pigilan.Tumango siya. “Ikaw? Wala bang sugat?”Bahagya akong ngumiti, kahit ramdam ko ang bigat ng dugo sa mga kamay ko. “May gasgas. Pero buhay pa.”Lumapit siya nang kaunti pa. Hindi niya ako hinawakan—parang nag-aalangan kung dapat ba. Kaya ako

Naia Isadora Lastra's POV Hindi ko na alam kung ilang minuto na kaming nagpapalitan ng putok. Parang lumiliit yung mundo sa paligid—wala na akong naririnig kundi ang hingal ko at ang putok ng baril ni Ammir sa tabi ko. “Two incoming, left flank!” sigaw niya, sabay lean forward para tumira. Narinig ko yung tunog ng bala na dumaan sa ibabaw ng ulo ko—mabilis, parang kidlat. Yumuko ako instinctively, pinilit steady ang kamay para mag-fire back. Tumama ako sa isa, pero yung isa, mabilis na nakatagong muli sa puno. Mira crawled up beside us, mukha niyang may mga sugat na rin mula sa shrapnel. “We can’t stay here, Naia. They’re pushing harder. Someone’s coordinating them from the back.” Lazarus’ voice crackled in the comms: “I see the commander. Thirty meters northeast. Red scarf.” Napatingin ako kay Ammir. Pareho naming alam na kung matatanggal namin yung commander, babagal ang galaw ng mga tauhan ni Cassara. “Cover me,” sabi ko sa kanya, sabay turo sa mababang slope na magdada