Lahat ng Kabanata ng His Bride on Paper: Kabanata 21 - Kabanata 30

Naia Isadora Lastra’s POVTatlong oras na kaming umaandar.Hindi ko na alam kung ilang U-turn ang ginawa namin ni Mira, ilang shortcut ang dinaanan, at ilang beses kong tinanong ang sarili kung gising pa ba ako. Parang bangungot ang lahat. Pero hindi ako natutulog.Hindi ito panaginip.“Naia…” Mira’s voice was low but urgent. “You’re bleeding.”Napatingin ako sa kamay kong may gasgas. Nahulog ako kanina habang tumatakbo palabas ng basement ni Lorraine. Hindi ko na naramdaman. Hindi ko na naisip.Mas nangingibabaw pa rin ‘yung sakit sa dibdib kaysa sa balat.“Okay lang ‘to,” sagot ko. “Sanay na ako sa sugat.”“Tama na ‘yang martyr mindset mo,” aniya. “You need help.”Help.I laughed bitterly. “Kanino? Sa kanila?”“Kay Ammir.”Tumahimik ako.Ammir.Pangalan pa lang niya, parang binuksan ang gripo ng galit at lungkot sa dibdib ko.Siya. Lahat ng tiwala ko, binigay ko. Hinayaan ko siyang makita ang mga peklat ko, literal at emosyonal. At ngayon? Hindi ko alam kung kakampi siya… o parte ng

Naia Isadora Lastra’s POVHindi ko alam kung ilang kilometro pa ang tinakbo namin, pero pagkarating namin ni Mira sa isang maliit na barangay checkpoint, parang bumagsak ang buong katawan ko.Sumandal ako sa poste ng waiting shed habang si Mira ay nakikipag-usap sa isang tanod, nagpapanggap na nawawala pa rin. Mabait ang lalaki. Pinainom kami ng tubig, binigyan ng pagkain. Hindi ko maalala kung anong lasa. Basta nilulunok ko lang. Mechanical. Tulala.Pero habang nasa dilim kami ng probinsya, habang ang buwan ay tahimik na nakasilip sa ulap, isang pangalan ang paulit-ulit sa isip ko.08C.Sino siya?Asan siya? At… paano kung mas malala pa siya sa akin?Pagkalipas ng ilang oras, nakakuha kami ng pansamantalang tirahan mula sa isang matandang babaeng nagpaupa ng silid sa itaas ng kaniyang maliit na karinderya. May amoy ang kwarto—halong lumang kahoy at oil na ginamit na paulit-ulit. Pero safe.“Matulog ka na,” bulong ni Mira habang sinisigurado ang lock sa pinto. “Ako ang magbabantay.”Tu

Naia Isadora Lastra’s POV“Naia,” Mira whispered, steadying her grip on the rifle, “we need to move. Now.”The helicopter’s blades roared louder. From the cracks of the shattered greenhouse, we could see the searchlights slicing through the trees—cold, white beams hunting us down.Pero hindi pa rin ako gumagalaw. Upgrade? Ako?“Naia,” Ammir said firmly, crouched beside me, “they’re not just here to capture you anymore.”He looked me in the eyes.“They’re here to terminate everything they can’t control.”Biglang tumahimik ang mundo sa loob ko.Control.Lagi akong minanipula. Minolde. Pinatakbo sa direksyong gusto nila. Tapos ngayong hindi na nila ako kayang idirekta? Papalisin na lang ako?Hell no.Tumayo ako, huminga nang malalim, at tiningnan si Mira. “May explosives ka ba?”Nagulat siya. “Ha?!”“I’m done hiding.”We ran for a nearby bunker—isa sa mga pinagtataguan ni Ammir dati noong agent pa siya. Mababa, konkretong gusali sa gilid ng burol, overgrown ng damo at kalawang. Pero may

Naia Isadora Lastra’s POVTatlong oras na kaming nasa biyahe.Walang radyo. Walang salita. Ang tanging ingay lang ay ang makina ng lumang sasakyang minaneho ni Mira at ang hindi mapakali kong paghinga sa likod.Bataan.Project Rootline. Ang lugar kung saan nagsimula ang lahat—hindi lang nila, kundi pati ng pagkatao ko.Tumigil kami sa gilid ng isang daang halos wala nang dumaraan. Sa harap namin, kakapalan ng mga punong hindi kayang tanawin ang kabilang dulo. Somewhere beyond that jungle, sabi ni Mira, may underground facility.“Are you sure it’s still operational?” tanong ko habang pinapahid ang pawis sa leeg.“Satellite says minimal power activity. Enough for survival systems. Puwedeng trap, puwede ring base nila Cassara ngayon,” sagot niya.“Either way,” sabi ni Ammir habang inaabot ang baril niya, “we need to get in.”Walang daan. Walang signage. Pero para sa mga kagaya naming sanay magbasa ng lupa, may mga palatandaan. Iniwan namin ang sasakyan at naglakad paakyat, paikot sa bund

Naia Isadora Lastra’s POVAng tunog ng hologram ni Lazarus ay parang hindi lang boses sa ere. Parang bulong na pumapasok sa mismong buto mo.“Naia… come find me.”Hindi ko alam kung bakit nanlamig ang batok ko. Hindi ako takot. Hindi rin ako sigurado kung galit ang nararamdaman ko. Pero isang bagay ang malinaw: may koneksyon kami.Hindi lang dahil pareho kaming produkto ng parehong eksperimento. Pero dahil sa bawat himulmol ng balat ko—parang kilala ko siya.Tumigil si Ammir sa tabi ko. “We don’t chase ghosts.”Pero tumingin ako sa kanya, diretso, walang pangingimi.“Hindi siya multo. Siya ang ugat.”“I know,” sabi niya. “Kaya nga delikado.”Mira joined us, wiping blood from her temple. “If he’s the prototype, he’s stronger, faster, smarter. You’re the upgrade, yes, pero hindi pa full-triggered ang buong system mo. Kung may hidden failsafes ka, baka siya lang ang may alam.”“Exactly,” sagot ko. “Kaya kailangan ko siyang hanapin.”“Kahit bitag ‘yan?”Tumango ako.“Hindi ako pinalaki pa