Semua Bab โซ่รักใยพิศวาส: Bab 11 - Bab 20

Chapter 11เหนือเมฆกับช้องนางพากันเดินมายังโรงรถที่มีรถหรูจอดอยู่สามคัน ราคาต่อคันไม่ต่ำกว่ายี่สิบล้านบาท และมีรถกระบะแบบสองประตูและสี่ประตูว่าไว้ใช้งานในไร่อีกอย่างละสองคัน ไม่รวมรถจิ๊บที่จอดอยู่หน้าบ้าน ไร่เมฆาใช้รถเปลืองจริงๆ“คุณเดชมีรถหลายคันจังเลยนะคะ”“เจ้าสามคันนี้เป็นคันโปรดของเจ้าของไร่ ส่วนคันอื่นๆ ก็เอาไว้ใช้งานในไร่ ยังมีรถบรรทุกหกล้อเอาไว้ขนสินค้าไปส่งที่กรุงเทพและที่อื่นๆ ด้วยนะ” เหนือเมฆไม่ได้คุยโว เขาเพียงบอกให้หล่อนรู้“งานในไร่ต้องใช้รถเยอะขนาดนี้เลยหรือคะ” ช้องนางถามเพราะความไม่รู้“ถ้าระยะยาวพี่คิดว่า มีรถพวกนี้ไว้ใช้เองคุ้มกว่า ดีกว่าไปเช่ารถเขาที่ไม่ได้เลยตามต้องการด้วย ต้องรอคิวยาวเหยียด มีรถไว้ใช้เองจะใช้ตอนไหนก็ได้ การขนส่งไม่ล่าช้าด้วย” เขาตอบ“อ๋อค่ะ” ช้องนางทำเสียงรับรู้“ขึ้นรถเถอะ สายแล้ว” เหนือเมฆบอกสาวสวย เปิดประตูรถสปอร์ตยี่ห้อที่หล่อนคิดว่า ชาตินี้ทั้งชาติไม่มีโอกาสได้เป็นเจ้าของ“ไปรถคันนี้หรือคะ”“ใช่สิ ทำไมล่ะ”“พี่เหนือบอกกุ้งเมื่อกี้ว่า รถคันนี้เป็นคันโปรดของคุณเดช พี่เหนือเอารถคันนี้ไปกรุงเทพ คุณเดชไม่ว่าหรือคะ” ช้องนางแอบหวั่น ไม่กล้านั่ง“ไม่

Chapter 13“โอเคสิ โอเคมากๆ อย่างที่บอกฉันไม่เสียใจเลย แต่ก็ยอมรับความเสียความรู้สึก ฉันไว้ใจมันในฐานะคนรัก แต่สิ่งที่มันทำกับฉัน ทำให้ฉันคิดว่า มันรักตัวเอง สนใจแต่ตัวเอง คนแบบนี้ไม่สมควรมีคนรัก น่าจะอยู่กับตัวเองคนเดียว”“ใครได้เป็นผัว ซวยตาย”“เลิกพูดเรื่องมันดีกว่า ฉันกับมันจบกันไปแล้ว มาพูดเรื่องแกดีกว่า ชุดที่ฉันให้ไปอย่าลืมใส่นะ แกใส่คงสวยกว่าฉันใส่” ช้องนางเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากเอ่ยถึงไกรศรอีก“ใส่อยู่แล้ว ของฟรีทำไมจะไม่ใส่ ยิ่งแพงๆ ด้วย ไม่ใส่ก็บ้าแล้ว”“ดีแล้วย่ะ ถ้าไม่ติดนมฉันล่ะก็ แกไม่ได้ใส่หรอก”“ย่ะแม่นมใหญ่ ฉันนมมาตรฐานย่ะ ไม่ใหญ่ไม่เล็กกำลังน่าบีบน่าจับ ไม่ล้นมืออย่างแกหรอก” เพชรหอมพูดอย่างหมั่นไส้คนนมใหญ่“ไปกินข้าวกันดีกว่า หิวแล้ว”“เออจริงด้วย มัวแต่คุยกับแกจนลืมกินข้าว กินเวลาพักไปยี่สิบนาทีแล้วนะเนี่ย”เพชรหอมรีบลุกขึ้นยืน ช้องนางลุกขึ้นตาม ก่อนที่สองเพื่อนรักจะพากันไปยังห้องอาหารพนักงาน เพื่อทานอาหาร22.20 น.ช้องนางเดินออกมาจากทางเข้าออกพนักงานพร้อมเพื่อนร่วมงานเพื่อกลับบ้านตามปกติ ระหว่างที่กำลังเดินไปยังถนนด้านข้างโรงแรม หล่อนก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นชาย

Chapter 15ราซิเอลโล่ถึงกับร้อนในอกเมื่อเห็นภาพนั้น ทั้งที่เขาไม่น่าจะรู้สึกอะไรมิใช่หรือ เรื่องระหว่างตนกับเพชรหอมจบกันไปหลายปีแล้ว เขาตอบตัวเองไม่ได้ว่า ทำไมถึงได้รู้สึกอยากเอามือตะบันหน้าอาหนุ่มนัก“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณ...”นานโอที่ยังครองตัวเป็นโสดแม้ว่าอายุจะล่วงเข้าเลขสี่ตอนปลาย แต่ยังคงความหล่อแลสุขภาพดีราวกับเป็นหนุ่มวัยสามสิบ เอ่ยบอกเพชรหอมที่ต้องรีบแนะนำตัว“ดิฉันชื่อเพ้นท์ค่ะ เป็นล่ามของคุณ”“คุณน่ะหรือครับเป็นล่ามของผม” นานโอทวน “ดีจังเลยครับ”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ระบายเต็มใบหน้านานโอ แม้ว่าคนอื่นจะไม่รู้ความหมาย แต่ราซิเอลโล่รู้ดีว่า ตอนนี้นานโอกำลังสนใจอดีตคู่ขาของตนอยู่ไม่ได้โว๊ย! ไม่ยอม!เดี๋ยวก่อน...ทำไมต้องไม่ยอม ต้องไม่พอใจด้วย ในเมื่อเรื่องระหว่างตนกับเพชรหอมจบกันไปตั้งหลายปีแล้ว หล่อนจะมีใครหรือเขาจะมีผู้หญิงอีกสักกี่คนก็ย่อมได้ แล้วทำไมต้องรู้สึกไม่พอใจด้วยนั่นสิ...ทำไม ราซิเอลโล่กำลังค้นหาคำตอบในใจ“จะแนะนำและทำตามหวานใส่กันอีกนานไหมครับคุณอา ผมหิว อยากกินอาหารและอยากพักผ่อน” เสียงราซิเอลโล่ดังขึ้น “เมื่อกี้คุณอาบ่นว่าง่วงนอนไม่ใช่เหรอครับ ผมว่ารีบขึ้นห้องพักไป

Chapter 17นานโอหันมาพูดกับหลานชายที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ แถมคนพูดยังยักคิ้วให้และพยักเพยิดหน้าไปทางที่นั่งตอนหลังของรถ ความที่อาหลานสนิทกันมาก ราซิเอลโล่จึงเข้าใจแล้วว่า นานโอทำเช่นนี้ทำไม เขาจึงรีบเข้าไปนั่งในรถ เบียดชิดร่างนุ่มนิ่มที่ทำหน้าตกใจ ไม่คิดว่าคนที่นั่งข้างตนจะเป็นราซิเอลโล่ เขาไม่ได้นั่งปกติ นั่งเบียดเสียดจนร่างสองร่างแทบหลอมเป็นร่างเดียว ก่อนที่นานโอจะสอดตัวเข้ามานั่งข้างหลานชาย“เอ่อ...ช่วยเถิบไปหน่อยได้ไหมคะ” เพชรหอมกลั้นใจพูด เพราะเริ่มทนกับความอึดอัดทางด้านจิตใจไม่ไหว“ไม่เห็นเหรอว่าคุณอาฉันตัวใหญ่ ฉันอยากให้คุณอานั่งสบายๆ ฉันเลยต้องมานั่งเบียดเธอไงล่ะ”ราซิเอลโล่พูดหน้าตาย เบาะหลังไม่ได้แคบจนนั่งสามคนไม่ได้ รถคันนี้เป็นรถเบนซ์ราคาหลายล้าน ที่นั่งตอนหลังกว้างขวาง นั่งได้สบายๆ สามคนโดยไม่เบียดกัน แต่พ่อเจ้าประคุณอยากเบียดร่างแน่งน้อย จึงยกเหตุผลนี้มากล่าวอ้าง นานโอได้ยินคำพูดของหลานชายแล้วอมยิ้ม“รถคันนี้เบาะหลังกว้างจะตายไป ที่สำคัญมันเหลือที่อีกตั้งเยอะ คุณอาคุณนั่งสบายอยู่แล้ว แต่ฉันนี่สินั่งไม่สบาย”เพชรหอมพูดเสียงสั่น ความใกล้ชิดทำให้หล่อนเกิดอาการประหม่า ใจเต้

Chapter 19ชายหนุ่มอิตาเลี่ยนขยับตัวห่างเพชรหอมที่รีบลุกขึ้นนั่ง ปาดน้ำตาที่กำลังหยดไหล เขามองเพชรหอมที่ระบายความเสียใจเป็นน้ำตา ก่อนหันไปมองเด็กชายที่แน่ใจว่าเป็นลูกของตน แล้วหันมามองอดีตสาวคู่นอน“ฉันขอโทษ” ประโยคนี้ราซิเอลโล่ไม่เอ่ยบ่อยนัก เขาจะพูดก็ต่อเมื่อรู้สึกผิดจริงๆ และตอนนี้ราซิเอลโล่ก็รู้สึกเช่นนั้น ทั้งยังรู้สึกผิดมากด้วยเพชรหอมแม้ว่าจะตกอยู่ในอารมณ์เสียใจ หล่อนถึงกับอึ้งกับประโยคขอโทษจากปากชายหนุ่มเอาแต่ใจ หล่อนมองตามร่างหนาที่เดินออกไปจากห้องด้วยความรู้สึกสับสน เพชรหอมลุกขึ้นยืนก้าวเดินไปยังประตูห้อง จัดการล็อคลูกบิด และใส่กลอนทั้งบนและล่าง ราวกับกลัวว่าเขาจะพังประตูเข้ามาหล่อนเอาหลังพิงประตู รูดตัวลงนั่งชันเข่า ซบหน้ากับเข่าทั้งสองข้าง ปล่อยน้ำตาแห่งความเสียใจออกมาอย่างสุดกลั้น น้ำตาที่นานมากแล้วที่มันไม่หยดไหล หล่อนจำได้ว่า ครั้งสุดท้ายที่ร้องไห้เพราะราซิเอลโล่ คือวันที่ตนได้เห็นหน้ายศนัย ในวันนั้นหล่อนย้ำกับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้และเสียใจเพราะเขาอีก เนื่องจากหล่อนมีคนที่ตัวเองต้องรักและต้องดูแลมากกว่าชีวิตของตัวเองทว่าเพชรหอมกลับทำตามความตั้งใจไม่ได้ หล่อนกำลังร้องไ