Semua Bab คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Bab 101 - Bab 110

“อธิบายอะไรกัน!” เฉียวซิงเจียเดินมาปกป้องเสิ่นชิงซูอยู่ด้านข้าง จ้องฟู่ซือเหยียนไม่พอใจ “พวกคุณจะหย่ากันหย่าแล้ว อาซูไม่มีลูกให้คุณหรอก คุณอย่ามาเพ้อฝันหน่อยเลย!”เวินจิ่งซีก็มองฟู่ซือเหยียนด้วยสายตาเย็นชาเช่นกัน “ทนายฟู่ คุณทำแบบนี้จะมากจะน้อยก็เสียเกียรตินะ”ฟู่ซือเหยียนไม่สนใจพวกเขา สายตาเย็นชาลุ่มลึกแหลมคมจ้องเสิ่นชิงซูเหมือนเดิมเฉียวซิงเจียเลือดขึ้นหน้า กำลังคิดว่าจะให้เวินจิ่งซีดึงตัวฟู่ซือเหยียนออก ก็มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังมาจากด้านหลังฉินเยี่ยนเฉิงพาหมอกับบุคลากรทางการแพทย์ไล่ตามมา คว้าแขนของฟู่ซือเหยียน กลับไม่กล้ากระชากเขาแรง ๆผู้ชายซึ่งอารมณ์ดีอ่อนโยนในยามปกติ เวลานี้โกรธขึ้นจนหน้าเขียว “ซี่โครงหักแล้วยังวิ่งอีก! นายไม่กลัวว่าตัวเองจะตายอยู่ที่นี่หรือไง!”ฟู่ซือเหยียนขมวดคิ้ว อยากผลักฉินเยี่ยนเฉิงออก แต่พอขยับ ความเจ็บจากช่องอกก็ส่งมาถึง จึงทำให้ใบหน้าซีดเซียวมากกว่าเดิมแต่เขายังคงไม่อยากประนีประนอม “ปล่อยฉัน...”“คนที่ต้องปล่อยคือนายต่างหาก!” ฉินเยี่ยนเฉิงแกะมือข้างที่ฟู่ซือเหยียนจับเสิ่นชิงซู แต่แกะอย่างไรก็แกะไม่ออก จึงร้อนใจตะคอกใส่ “ปล่อยมือนะ! นายซี่โครงหัก

ฉินเยี่ยนเฉิงรู้สึกว่าฟู่ซือเหยียนทำไปก็เปล่าประโยชน์เพราะจากการมองของเขา เวลานี้เสิ่นชิงซูแค้นฟู่ซือเหยียนฝังลึก ถ้าท้องจริง ด้วยสภาพการณ์ของทั้งสองในตอนนี้ เสิ่นชิงซูจะไม่เก็บเด็กไว้อย่างแน่!แต่ฟู่ซือเหยียนดื้อรั้นจะตรวจสอบให้ได้ฉินเยี่ยนเฉิงกลัวว่าเขาจะบ้าขึ้นมาเพราะเรื่องนี้อีก จึงได้แต่ไปทำธุระแทนฟู่ซือเหยียนห้องทำงานผู้อำนวยการฉินเยี่ยนเฉิงถ่ายทอดความต้องการของฟู่ซือเหยียนกับโจวชิงเจ๋อโจวชิงเจ๋อฟังจบ เลิกคิ้วเรียบ ๆ “ฟู่ซือเหยียนใส่ใจคุณเสิ่นคนนี้จังนะ?”ฉินเยี่ยนเฉิงหนังตากระตุก “เรื่องนี้คุณไปถามฟู่ซือเหยียนเองได้ครับ เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา รู้จักกับผมมาหลายปีแล้ว แต่ก็เคยพูดความในใจกับผมแค่ไม่กี่คำ”“ก็จริง ความจริงตลอดเวลาที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้พอใจน้องเขยอย่างเขาสักเท่าไร แต่เสี่ยวชูชอบ ผมที่เป็นพี่ใหญ่ก็เลยได้แต่เอาหูไปนาเอาตาไปไร่”ฉินเยี่ยนเฉิง “...” มันบังเอิญมาก น้องเขยของคุณก็ไม่ค่อยพอใจคุณเหมือนกัน!โจวชิงเจ๋อไม่พูดมาก แต่โทรศัพท์ภายในถึงฝ่ายไอที “เดี๋ยวหมอฉินจะไป คุณช่วยเขาหาข้อมูลหน่อย”หลังจากวางสาย เขามองฉินเยี่ยนเฉิง “ช่วยบอกฟู่ซือเหยียนให้ด้วย

ฟู่ซือเหยียนเงียบงันฉินเยี่ยนเฉิงเลือดขึ้นหน้ากับท่าทางไม่ฟังอะไรทั้งนั้นของเขา ผุดลุกขึ้นพูด “ตามใจนาย ถ้านายเหยียบเรือสองแคม งั้นเราก็เลิกคบกันก่อนเถอะ!”ฉันยังไม่ได้แต่งเมียเลย ขืนมีเพื่อนที่เหยียบเรือสองแคมอย่างนาย วันหน้าใครจะกล้าแต่งกับฉัน?!นอกประตู โจวอวี๋ชูขมวดคิ้วพลางหันจากไป……เรื่องแรกที่เสิ่นชิงซูกลับมาทำหลังจากถึงสตูดิโอก็คือตัดสิ่งไม่จำเป็นออกจากชีวิตห้องพักผ่อนของห้องทำงานยังมีสิ่งของของฟู่ซืออวี่อยู่มากเธอเก็บอย่างละเอียด แพคอย่างดี แล้วใช้ขนส่งในเมืองส่งไปที่คฤหาสน์หนานซีเวินจิ่งซีเห็นเธอเด็ดขาดอย่างนี้ จึงชมเชยเธอคำรบหนึ่งอย่างให้เกียรติมาก “ดีมาก อยู่ห่าง ๆ เด็กซวย ต่อไปเราก็มีเบบี๋ของตัวเองเหมือนกัน แถมยังสองคนแน่ะ!”เสิ่นชิงซูมองเขาแวบหนึ่ง “ความจริงอยากเก็บนานแล้ว แต่ช่วงนี้เกิดเรื่องเยอะมาก ก็เลยต้องเอาไว้ก่อนน่ะ”“ไม่เป็นไร ตอนนี้ห่อ ๆ แล้วทิ้งไปเลย พอดี!”เสิ่นชิงซูหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “ฉันจะโทรหาอาจารย์”“โทรสิ ผมจะเล่นกับลูกโกลเด้นน้อย” เวินจิ่งซีพูดจบก็หมุนตัวออกจากห้องทำงานเสิ่นชิงซูโทรเบอร์เจี่ยงเหวินจิ่นเธอบอกเล่าสถานการณ์และการตั

ร้านอาหารระดับสูงอย่างนี้ให้ความสำคัญกับการรบกวนที่สุดฟู่ซืออวี่ร้องไห้อาละวาดอย่างนี้จะส่งผลต่อการดื่มด่ำกับมื้ออาหารของลูกค้าคนอื่น ๆ มากผู้จัดการรีบออกมาตักเตือน “ขอโทษนะครับ ร้านอาหารเรายังมีแขกท่านอื่น ๆ กำลังรับประทานอาหารอยู่ รบกวนคุณปลอบลูกของคุณหน่อย จะได้ไม่รบกวนแขกท่านอื่น ๆ”“งั้นก็เข้าใจผิดแล้ว!” เวินจิ่งซีชี้ไปทางโจวอวี๋ชูที่อยู่ไม่ไกล “นั่นต่างหากที่เป็นแม่แท้ ๆ ของเด็กนี่”ผู้จัดการหันไปมองทางโจวอวี๋ชู“รา ราชินีภาพยนตร์?” ผู้จัดการส่ายหน้า รู้สึกว่านี่มันไร้เหตุผลสิ้นดี!เขามองเวินจิ่งซี แล้วยิ้มตามมารยาท “คุณครับ ได้โปรดอย่างล้อเล่นได้ไหมครับ ถึงราชินีภาพยนตร์โจวจะพาเด็กคนนี้มา แต่เด็กเรียกเธอว่าน้าเสี่ยวชูตลอด กลับเป็นเพื่อนของคุณท่านนี้ที่พอเด็กเห็นเธอก็เรียกว่าแม่ ใครเป็นแม่แท้ ๆ นี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอครับ!”เวินจิ่งซี “?”ไอ้เด็กนี่อยู่ข้างนอกเรียกโจวอวี๋ชูว่าน้า?งั้นก็น่าสนใจจริง ๆ!เวินจิ่งซีมองเสิ่นชิงซู เลิกคิ้ว “ดูท่าเธอจะกล้ามีลูกแต่ไม่กล้ายอมรับ? นี่ถ้าผมไปสมัครแอคหลุมแล้วแฉ เธอจะถูกโค่นเลยไหมนะ?”เสิ่นชิงซูมองโจวอวี๋ชูโจวอวี๋ชูยังคงไม่ขยับ

“ฟู่ซืออวี่ ฉันกับพ่อเธอหย่ากันแล้ว”“ไม่ถูก!” ฟู่ซืออวี่ขมวดคิ้ว พูดจริงจังมาก “พ่อเคยบอกว่าพ่อกับแม่ยังไม่ได้ทะเบียนหย่า ถ้าไม่มีทะเบียนหย่า พ่อกับแม่ก็ยังเป็นสามีภรรยากัน เราคือครอบครัวเดียวกัน!”เสิ่นชิงซูขมวดคิ้วมุ่น เธอรำคาญที่ฟู่ซือเหยียนสอนเด็กแบบนี้มากหาเรื่องไม่มีเหตุผล เหมือนอันธพาลหน้าด้าน!ตอนนี้เห็นใบหน้าเล็ก ๆ เต็มไปด้วยความไร้เดียงสาของฟู่ซืออวี่ เสิ่นชิงซูรู้สึกว่าเธอพูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์พอเวินจิ่งซีขับรถมา เสิ่นชิงซูเดินไปเปิดประตูรถข้างหลัง “ขึ้นรถ”ฟู่ซืออวี่ขึ้นรถอย่างว่าง่ายเสิ่นชิงซูพิจารณาถึงความปลอดภัย จึงนั่งอยู่ข้างหลังเป็นเพื่อนฟู่ซืออวี่พอปิดประตูรถ แลนด์โรเวอร์ก็เคลื่อนไปด้านหน้าเวินจิ่งซีมองเสิ่นชิงซูจากกระจกมองหลังแวบหนึ่ง “จะทำยังไงกับเด็กนี่ดี?”เสิ่นชิงซูกำลังจะตอบ โทรศัพท์มือถือก็สั่นฟู่ซือเหยียนโทรมาเธอเดาว่าต้องโทรมาเรื่องฟู่ซืออวี่เธอกดรับสายแล้วเปิดลำโพง ยื่นมือถือให้ฟู่ซืออวี่ “พ่อเธอ”พอได้ยิน ฟู่ซืออวี่ก็เรียกด้วยความดีใจทันที “พ่อ!”“ซืออวี่ ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน?”“ผมอยู่บนรถกับแม่ครับ” ฟู่ซืออวี่เหลือบมองเวินจิ่งซีด้