All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 111 - Chapter 120

หลังจากวันนั้น ฟู่ซือเหยียนและฟู่ซืออวี่ก็ไม่ได้มารบกวนเสิ่นชิงซูอีกชีวิตของเสิ่นชิงซูในที่สุดก็กลับมาสงบสุขขึ้นมากหลายวันมานี้ เธอขลุกอยู่แต่ในบ้าน ชอปปิงออนไลน์สารพัดอย่างของที่ซื้อล้วนเป็นของใช้จำเป็นสำหรับคนท้อง รวมถึงหนังสือเกี่ยวกับการตั้งครรภ์และเลี้ยงลูกอีกหลายเล่มเมื่อคำนึงว่าตัวเองกำลังตั้งท้องลูกแฝด เสิ่นชิงซูจึงตัดสินใจให้น้าฉินอยู่ต่อพอน้าฉินได้ยินว่าเสิ่นชิงซูตั้งครรภ์ ก็ทั้งประหลาดใจและดีใจไปกับเธอ ยิ่งเมื่อนึกถึงเรื่องของเจียงเยว่หลานแล้วก็ยิ่งรู้สึกผิดในใจมาตลอด ด้วยเหตุนี้เธอจึงยิ่งทุ่มเทดูแลเสิ่นชิงซูเป็นอย่างดีเสิ่นชิงซูกำชับน้าฉินว่าเรื่องการตั้งครรภ์ต้องเก็บเป็นความลับ!เกี่ยวกับอนาคต เธอได้วางแผนไว้หมดแล้วภายในสองเดือนนี้ เธอจะจัดการเรื่องสตูดิโอให้เรียบร้อย อาจจะโอนหุ้นบางส่วนให้กับนักบูรณะศิลป์อาวุโสในร้านสองสามคน ส่วนตัวเองก็จะผันไปเป็นเจ้าของที่ดูแลอยู่เบื้องหลัง จากนั้น เธอจะเดินทางไปยังเมืองซิงที่เมืองซิงเฉิงมีเจี่ยงเหวินจิ่นและไป๋เจี้ยนเหวินคอยดูแลอยู่ เธอจะไปบำรุงครรภ์และคลอดลูกที่นั่น และในอนาคตก็มีความเป็นไปได้สูงมากที่เธอจะลงหลักปักฐาน

ฟันในปากของท่านแทบไม่เหลือแล้ว เวลาหัวเราะริ้วรอยบนใบหน้าก็ยิ่งเด่นชัด แม้ว่าเจ้าหน้าที่ของสถานพักฟื้นจะดูแลเป็นอย่างดี แต่ความแก่ชราและความร่วงโรยที่มาพร้อมกับกาลเวลานั้น เป็นสิ่งที่ไม่มีชีวิตใดต้านทานได้ ฟู่ซืออวี่รู้สึกต่อต้านเล็กน้อย เขาหลบมือของชายชราแล้วไปซ่อนอยู่ด้านหลังฟู่ซือเหยียน พลางขมวดคิ้วพูดว่า “พ่อครับ ผมไม่รู้จักเขา เขาเป็นใครเหรอครับ?”ฟู่ซือเหยียนลูบปลายผมของลูกชาย มองชายชราที่เอาแต่จ้องฟู่ซืออวี่แล้วยิ้มอย่างไร้เดียงสา แววตาของเขาพลันมืดครึ้มลง และไม่ได้เอ่ยคำใดออกมาหลังจากออกจากสถานพักฟื้น ก็เป็นเวลาบ่ายสองโมงครึ่งแล้วฟู่ซืออวี่อดใจรอที่จะไปหาเสิ่นชิงซูไม่ไหวแล้ว“พ่อครับ เราจะไปหาแม่กันเลยใช่ไหมครับ?”ฟู่ซือเหยียนเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ยกมือขึ้นนวดระหว่างคิ้ว “อืม”“เย่!” ฟู่ซืออวี่พูด “วันนี้เป็นวันเทศกาลหยวนเซียวนะครับ ผมยังไม่ได้ซื้อโคมไฟเลย! พ่อพาผมไปซื้อก่อนได้ไหมครับ? ผมจะช่วยแม่เลือกโคมไฟที่สวยที่สุด!”ฟู่ซือเหยียนลูบหัวลูกชาย “ได้สิ”......ริมแม่น้ำหลีเจียงในเมืองเป่ยมีตลาดโคมไฟขนาดใหญ่ ที่นี่ไม่เพียงแต่ขายโคมไฟเทศกาล แต่ยังขายโคมอธิษฐานและโคมล

เสิ่นชิงซูกลับเข้าไปในห้องทำงานเพื่อหยิบเสื้อคลุมกับกระเป๋า เตรียมตัวจะเดินทางไปโรงแรมพร้อมกับทุกคน“แม่ครับ!”เสียงของฟู่ซืออวี่ดังมาจากด้านนอกเสิ่นชิงซูชะงักไป เธอเดินออกจากห้องทำงาน ก็เห็นฟู่ซืออวี่กำลังวิ่งตรงมาหาเธอแต่ยังไม่ทันจะถึงตัวเธอ เขาก็ถูกเวินจิ่งซีขวางไว้เสียก่อน“เจ้าเด็กนี่มาอีกแล้ว!” เวินจิ่งซีกระชากคอเสื้อด้านหลังของฟู่ซืออวี่ไว้ “ใครพาเธอมา?”“พ่อมาส่งผมครับ”ฟู่ซืออวี่ถูกคว้าคอเสื้อด้านหลังไว้ก็รู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์นัก แต่ครั้งนี้เขาไม่โวยวาย แถมยังทักทายเวินจิ่งซีอย่างสุภาพอีกด้วย “อาเวิน สุขสันต์วันเทศกาลหยวนเซียวครับ!”เวินจิ่งซีตะลึงไปนี่มันเรื่องอะไรกัน?เจ้านี่มันกลับตัวกลับใจแล้วหรือไง?“อาเวินครับ คุณอาปล่อยผมได้ไหมครับ? คุณอาคว้าคอเสื้อผมแบบนี้ ผมอึดอัดนิดหน่อยครับ”เวินจิ่งซี “...”เขารู้สึกว่ามันแปลกมาก ๆ แต่เมื่อฟู่ซืออวี่แสดงท่าทีเชื่อฟังและสุภาพขนาดนี้ เขาก็ไม่อาจรังแกเด็กได้เวินจิ่งซีปล่อยมือ มองฟู่ซืออวี่แล้วเลิกคิ้ว “แล้วพ่อของเธอล่ะ?”“พ่อมีงานต้องไปทำก่อนครับ” ฟู่ซืออวี่ตอบอย่างว่าง่ายคำพูดที่แม่เสี่ยวชูเคยบอกไว้ เขาจำได้อย่าง

ตลอดห้าปีที่ผ่านมา ฟู่ซือเหยียนทำเรื่องแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนเสิ่นชิงซูพูดกับฟู่ซืออวี่ว่า “โทรหาแม่ของเธอสิ”ฟู่ซืออวี่รับคำว่า ‘ครับ’ แล้วโทรออกไปหาโจวอวี๋ชูผลก็คือไม่มีคนรับสายเช่นกัน!“ไม่รับโทรศัพท์ทั้งสองคน!” เวินจิ่งซีแค่นเสียงเย็นชา “คงกำลังมั่วกันอยู่แน่ ๆ!”สีหน้าของเสิ่นชิงซูเย็นชาลงอย่างสิ้นเชิง เธอหันไปมองโคมลอยที่ค่อย ๆ ลอยขึ้นเหนือผืนน้ำ ในใจก็รู้สึกร้อนรนอยู่บ้างเวินจิ่งซีเดาได้ว่าในใจเธอกำลังคิดถึงเจียงเยว่หลาน และอยากจะไปปล่อยโคมลอยที่ริมแม่น้ำ จึงพูดว่า “คุณกับลู่เสี่ยวหานไปก่อนเลย เดี๋ยวผมอยู่รอฟู่ซือเหยียนกับเขาตรงนี้เอง”เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นชิงซูก็มองเขาด้วยความขอบคุณ “ขอบคุณนะ”“ไม่ต้องทำอะไรเป็นพิธีรีตองแบบนี้หรอก” เวินจิ่งซีกระชากแขนเล็ก ๆ ของฟู่ซืออวี่ไว้ แล้วพูดกับเสิ่นชิงซูว่า “คุณรีบไปเถอะ เดี๋ยวคนเยอะกว่านี้จะเบียดเข้าไปไม่ได้”จริงอย่างที่เขาว่า หากช้ากว่านี้คนจะยิ่งเยอะมาก การที่เธอซึ่งเป็นคนท้องจะไปเบียดเสียดริมแม่น้ำก็คงไม่เหมาะเสิ่นชิงซูไปปล่อยโคมลอยที่ริมแม่น้ำพร้อมกับลู่เสี่ยวหานและคนอื่น ๆเธอเดินจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว ไม่แม้แต่จะ

เมื่อเห็นว่าฟู่ซือเหยียนยังอยู่ เธอก็ไม่ได้ประหลาดใจเธอเดินออกมา ล็อกประตูสตูดิโอ แล้วหันกลับมากวาดสายตามองฟู่ซือเหยียนนัยน์ตางดงามคู่นั้นเรียบเฉยไร้ระลอกคลื่น “สองสามวันนี้ฉันต้องไปทำงานต่างเมือง พอกลับมาแล้ว เรานัดเวลากันไปจดทะเบียนหย่าที่สำนักงานเขตเถอะ”“รีบร้อนจะหย่าขนาดนี้เลยเหรอ?” แววตาของฟู่ซือเหยียนมืดลง “เป็นเพราะเวินจิ่งซีเหรอ?”สีหน้าของเสิ่นชิงซูเย็นชาลงหลายส่วนฟู่ซือเหยียนนอกใจแถมยังจับปลาสองมือในระหว่างที่ยังไม่หย่า คิดว่าใคร ๆ ก็จะเป็นเหมือนเขางั้นเหรอ?เสิ่นชิงซูไม่อยากอธิบายกับเขา เพียงแค่พูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าคุณไม่ยอมร่วมมือดี ๆ ฉันก็คงต้องฟ้องหย่า”“ฟ้องหย่า?” ฟู่ซือเหยียนแค่นหัวเราะ มองเธอแล้วเลิกคิ้วเข้ม “คุณคิดว่าทั่วทั้งเมืองเป่ย จะมีใครกล้ารับทำคดีหย่าของผมงั้นเหรอ?”เสิ่นชิงซูขมวดคิ้ว “ฟู่ซือเหยียน คุณจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร? ระหว่างเราหนึ่งคือไม่มีความรักต่อกัน สองคือไม่มีลูก เรื่องแบ่งสินสมรสก็ไม่มีปัญหา การหย่ากันด้วยดีมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”“ไม่มีความรัก?”ฟู่ซือเหยียนจ้องใบหน้าที่เรียบเฉยของเสิ่นชิงซู แล้วก้าวเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็วเปลือกตา