ขณะเสิ่นชิงซูลงมาจากชั้นบน เวินจิ่งซีก็ลงมาจากรถ เมื่อเห็นว่าเธอปลอดภัยไม่ได้เป็นอะไร เขาก็ถอนหายใจ“ทำไมถึงขึ้นไปนานขนาดนี้? โทรหาคุณก็ไม่รับ ผมยังคิดว่าเกิดอุบัติเหตุอะไรหรือเปล่า”“คุณโทรมาหาฉันเหรอ?” เสิ่นชิงซูรีบล้วงโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋า มีสามสายไม่ได้รับจริง ๆเธอเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋าพลางมองเวินจิ่งซี “ขอโทษนะ โทรศัพท์อยู่ในกระเป๋าก็เลยไม่ได้สังเกต”เวินจิ่งซีเปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับให้เธอ “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ตอนนี้คุณคือสมบัติของชาติ อาจารย์กับอาจารย์แม่กำชับผมทุกวันว่าให้ดูแลคุณให้ดี”ริมฝีปากของเสิ่นชิงซูยกยิ้ม ก่อนจะก้มตัวเข้าไปในรถเวินจิ่งซีปิดประตูรถ ขณะเอี้ยวตัวหางตาชำเลืองไปเห็นเงาร่างสีดำสายหนึ่งเดินออกมาจากในอาคารเขาชะงัก ก่อนจะหันหน้าไปมองฟู่ซือเหยียนเองก็เห็นเขาเช่นกันทว่าทั้งสองคนเพียงมองอีกฝ่ายทีเดียวก็เบือนสายตาไปทางอื่นในจังหวะนี้เองรถเมย์บัคสีดำก็ขับผ่านมาพอดี ก่อนจะมาจอดเบื้องหลังแลนด์โรเวอร์เส้าชิงลงจากรถแล้วไปเปิดประตูที่นั่งด้านหลัง ฟู่ซือเหยียนเอี้ยวตัวลงจากรถเวินจิ่งซีเองก็ขึ้นรถเช่นกัน ก่อนจะคาดเข็มขัดนิรภัยแล้วสตาร์ตรถ
Baca selengkapnya