Lahat ng Kabanata ng คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Kabanata 91 - Kabanata 100

เด็กผู้หญิงเพิ่งอายุไม่กี่ขวบ ถักผมเปียสองข้าง สวมชุดกระโปรงตัวน้อยสไตล์จีนสีแดง จ้ำม่ำ น่ารักเป็นอย่างมาก“มามะ ปะ ๆ ๆ”หญิงสาวอายุยังน้อยมองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ไม่ใช่ปะ ๆ แต่เป็นเสี่ยวปา มันชื่อเสี่ยวปา”“แปะ ๆ! แปะ ๆ...”เด็กผู้หญิงตัวน้อยกำลังอยู่ในช่วงอ้อแอ้เริ่มพูด ยังออกเสียงไม่ถูก เสียงของหนูน้อยทั้งน่ารักและทั้งเยียวยาจิตใจคนเวินจิ่งซีมองเด็กผู้หญิงตัวน้อย จิตใจของผู้ชายที่ตรงไปตรงมาก็ส่อแววอ่อนระทวยลงสองสามส่วน “ผมว่านะ ยังไงถ้ามีลูกมีลูกผู้หญิงจะดีกว่า ลูกผู้ชายเล่นไม่สนุกเลยสักนิด!”เสิ่นชิงซูไม่ตอบกลับใด ๆเวินจิ่งซีสงสัยเล็กน้อย เมื่อก้มหน้าไปมองก็เป็นอันต้องอึ้งไปเสิ่นชิงซูร้องไห้แล้วเวินจิ่งซีพลันกระสับกระส่าย “คุณ ทำไมคุณถึงร้องไห้ล่ะ? ผม ผมพูดอะไรผิดไปเหรอ?”เสิ่นชิงซูส่ายหน้า ยกมือขึ้นไปปาดน้ำตาบนหน้าแต่ไม่ว่าอย่างไรน้ำตาก็ไม่ยอมหยุดไหล“คุณอย่าร้องไห้สิ คุณเป็นแบบนี้...” เวินจิ่งซีทำอะไรไม่ถูก “คุณเป็นแบบนี้คนอื่นจะคิดว่าผมรังแกคุณนะ!”เสิ่นชิงซูเอามือปิดหน้าแล้วค่อย ๆ นั่งยอง ๆ ลง ในเสียงสะอื้นด้วยความเจ็บปวด ได้ยินเสี

“โฮ่ง ๆ!” ลูกโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตอบสนองอย่างกระตือรือร้นเวินจิ่งซีจงใจเปลี่ยนเรื่อง “ผมคิดว่าชื่อโฮ่ง ๆ ก็ไม่เลวนะ!”ลูกโกลเด้นรีทรีฟเวอร์มองไปที่เวินจิ่งซี แล้วส่งเสียง ‘ฮือ ๆ หงิ๋ง ๆ’ ฟังดูเสียใจอย่างมากเวินจิ่งซีตกตะลึง “แย่แล้ว มันเหมือนจะฟังเข้าใจจริง ๆ!”“โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ฉลาดมาก” เสิ่นชิงซูเอ่ย “มันไม่ชอบชื่อที่คุณตั้ง มันอาจจะชอบชื่อ ‘อาหยวน’ มากกว่า” “โฮ่ง ๆ!”เวินจิ่งซีมองลูกโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวน้อยที่ขานรับทุกประโยคของเสิ่นชิงซู ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ “ผมยอมแล้วจริง ๆ! คุณคือเจ้าของที่สวรรค์เลือกของมัน!”เสิ่นชิงซูมองลูกโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ ในที่สุดสายตาที่ตายด้านอึมครึมมาหลายวันก็เปล่งประกายเธอกำลังจะปล่อยลูกโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวน้อยออกมา ก็มีเสียงเรียกแสนคุ้นเคยแว่วดังขึ้นมาจากหน้าประตู...“แม่!”การกระทำของเสิ่นชิงซูชะงักประตูของสตูดิโอไม่ได้ปิด ฟู่ซือเหยียนพาฟู่ซืออวี่เดินเข้ามาเลย“แม่!”เสิ่นชิงซูลุกขึ้นยืน มองฟู่ซืออวี่ที่อุ้มกล่องสัตว์เลี้ยงกล่องหนึ่งวิ่งมาทางตน ในดวงตาสงบราบเรียบบนศีรษะฟู่ซืออวี่สวมหมวกขนสัตว์ใบหนึ่ง สีหน้าบนใบหน้าน้อย ๆ ไม่เลวเลย

เสิ่นชิงซูมองฟู่ซือเหยียน ถ้อยคำของเขาแทงใจจนเธอต้องยิ้มทั้งน้ำตา“ฟู่ซือเหยียน ลูกชายของคุณเขามีแม่ของเขาอยู่แล้ว แม่ของเขาชื่อโจวอวี๋ชู ไม่ใช่ฉันเสิ่นชิงซู! แล้วก็ ในเมื่อคุณคิดว่าฉันอารมณ์ไม่ดี ไม่ใช่แม่ที่ได้เรื่อง งั้นก็ได้ ฉันยอมรับ! เป็นฉันเองที่ไม่คู่ควรจะเป็นแม่ของฟู่ซืออวี่ เพราะฉะนั้นตอนนี้เชิญคุณพาลูกชายของคุณไสหัวออกไปจากที่ของฉันได้แล้ว!”เสิ่นชิงซูพูดรวดเดียวจบ ก็รู้สึกหน้ามืดตาลาย ร่างบางโงนเงนเหมือนจะล้มเวินจิ่งซีรีบเข้าไปประคองเธอไว้ ก้มลงกระซิบถามข้างหูเบา ๆ “คุณยังโอเคไหม?”เสิ่นชิงซูสูดหายใจลึก ภาพที่พร่ามัวกลับมาชัดเจนขึ้น เธอส่ายหน้า “ยังไหว”ฟู่ซือเหยียนมองการกระทำของคนทั้งสอง สันกรามล่างเกร็งแน่น แววตาเย็นเยียบในขณะที่ฟู่ซืออวี่กำลังจ้องมองเสิ่นชิงซูอย่างเหม่อลอย ปากเล็ก ๆ ยังอ้าค้างอยู่ แต่กลับลืมไปแล้วว่าต้องร้องไห้เมื่อกี้แม่พูดว่าอะไรนะ?แม่...ไม่ต้องการเขาแล้วจริง ๆ เหรอ?ความหวาดกลัวอย่างรุนแรงถาโถมเข้ามาในใจของฟู่ซืออวี่ มือที่โอบคอฟู่ซือเหยียนอยู่กระชับแน่นขึ้น “พ่อครับ แม่แค่พูดประชดใช่ไหมครับ? แม่เป็นแม่ของผม แม่ไม่มีทางไม่ต้องการผมใช่ไหมค

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ” เสิ่นชิงซูเม้มปากถอนหายใจเบา ๆ แล้วลุกขึ้นยืนพูดว่า “ฉันขอบคุณในความหวังดีของคุณมากนะ แต่ฉันตัดสินใจไปแล้ว”เวินจิ่งซีลุกขึ้นยืนตาม จ้องมองเธอแล้วถามย้ำ “แน่ใจแล้วเหรอครับ?”“อืม” เสิ่นชิงซูพยักหน้า น้ำเสียงหนักแน่น “ตอนแรกฉันยังคิดอยู่เลยว่าหลังผ่าตัดจะปิดบังคุณยังไงดี แต่ในเมื่อตอนนี้คุณรู้แล้ว ก็ช่วยฉันเก็บเป็นความลับด้วยแล้วกันนะ”เวินจิ่งซีเห็นว่าเธอตัดสินใจแน่วแน่แล้ว จึงไม่ได้พูดเกลี้ยกล่อมอะไรต่อ“คุณวางใจได้เลย ผมช่วยคุณเก็บเป็นความลับแน่นอน” เขาหยุดไปครู่หนึ่งแล้วถามต่อ “พรุ่งนี้คุณผ่าตัดกี่โมงเหรอ?”“เก้าโมงค่ะ”“งั้นพรุ่งนี้ผมไปส่งคุณที่โรงพยาบาล”“ไม่ต้องหรอกค่ะ” เสิ่นชิงซูไม่อยากรบกวนเวินจิ่งซี “ซิงซิงอยู่ที่โรงพยาบาล เดี๋ยวเธอจัดการให้ทุกอย่างเรียบร้อยเอง”“อาจารย์กับภรรยาของอาจารย์กำชับผมนักหนาก่อนที่เขาจะไป ว่าต้องดูแลคุณให้ดี” เวินจิ่งซีพูด “คุณจะให้ผมช่วยเก็บเป็นความลับ งั้นอย่างน้อยผมก็ต้องอยู่เฝ้าคุณ ให้แน่ใจว่าการผ่าตัดของคุณเรียบร้อยดี ผมถึงจะวางใจได้!”เสิ่นชิงซูยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เวินจิ่งซีก็ชิงพูดตัดหน้าขึ้นก่

เสิ่นชิงซูต้องตรวจเจอว่าท้องตั้งนานแล้วแน่ ๆ และที่สำคัญคือเธอไม่เคยคิดจะบอกเขาเลยตั้งแต่ต้นจนจบ!ฟู่ซือเหยียนนึกถึงวันนั้น...วันนั้นทั้งลมทั้งหิมะรุนแรงขนาดนั้น ท่าทีของเสิ่นชิงซูก็เด็ดเดี่ยวขนาดนั้น ทำให้เขาในตอนนั้นถูกความโกรธเข้าครอบงำจนหน้ามืดตามัว กลับมองข้ามรายละเอียดที่สำคัญที่สุดไป!รถเมย์บัคแล่นด้วยความเร็วสูงอยู่บนถนนในเมือง เปลี่ยนเลนอย่างอันตรายอยู่หลายครั้ง แต่ความเร็วกลับไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย!ภายในรถ มือที่กุมพวงมาลัยของฟู่ซือเหยียนเกร็งแน่น ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงเย็นชานี่เสิ่นชิงซูวางแผนที่จะหย่าทั้ง ๆ ที่ท้องลูกของเขา แล้วไปคบกับเวินจิ่งซีอย่างนั้นเหรอ?เธอคิดจะให้ลูกของเขาเรียกคนอื่นว่าพ่องั้นเหรอ?ริมฝีปากบางของชายหนุ่มที่เม้มแน่นอยู่พลันโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน“เหอะ เสิ่นชิงซู คุณนี่มันแน่จริง ๆ!”ฟู่ซือเหยียนกุมพวงมาลัยด้วยมือเดียว เปิดรายชื่อผู้ติดต่อ แล้วโทรออกหาฉินเยี่ยนเฉิง“เสิ่นชิงซูอยู่ที่โรงพยาบาลพวกนาย นายรีบช่วยฉันเช็คประวัติการรักษาของเธอให้หน่อยสิ...”ปรี๊น ปรี๊น...ทันใดนั้นก็มีรถบรรทุกคันใหญ่ฝ่าไฟแดงพุ่งออกมาจากสี่แยกข้างหน้า!ฟู่ซือ