All Chapters of คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Chapter 81 - Chapter 90

ฟู่ซือเหยียนเดินตรงมาตรงหน้าเสิ่นชิงซู ขวางทางไปเธอเอาไว้เสิ่นชิงซูหยุด ก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นเธอจ้องมองเขา แววตาว่างเปล่า ไร้ซึ่งการแสดงออกทางอารมณ์ใด ๆฟู่ซือเหยียนมองเธอ ในใจผุดความรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่คุ้นเคยขึ้นมา “ผมจะให้ทีมค้นหาและกู้ภัย...”เพียะ!เสียงฝ่ามือใสกังวานตัดบทคำพูดของฟู่ซือเหยียนฟู่ซือเหยียนถูกตบจนหน้าหันไปอีกทาง หลังตกตะลึง หว่างคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยแล้วมองไปที่เสิ่นชิงซูมือของเสิ่นชิงซูที่ตบเขาข้างนั้นห้อยอยู่ข้างลำตัว เธอลองกำเข้าหากันแน่นหลายครั้ง ทว่ามือก็สั่นจนควบคุมไม่ได้ตบฉาดนี้เสิ่นชิงซูใส่ไปเต็มแรง หลังตบเสร็จฝ่ามือนี้ของเธอก็ไร้เรี่ยวแรงโดยสิ้นเชิงแต่เธอไม่ยอมเผยความอ่อนแอออกมาต่อหน้าฟู่ซือเหยียนเลยแม้แต่น้อย ได้แต่จ้องเขาอย่างเย็นชา “ไปซะ!”สีหน้าของฟู่ซือเหยียนเคร่งขรึมฉินเยี่ยนเฉิงรีบรุดหน้าไป แล้วแยกฟู่ซือเหยียนออก “ใจเย็นก่อนนะ ตอนนี้อารมณ์เธอไม่ดีอยู่ นายก็อย่าไปทำให้เธอหงุดหงิดเพิ่มอีกเลยนะ”ฟู่ซือเหยียนเม้มริมฝีปากบางแน่น นัยน์ตาดำขลับมืดมนไม่ชัดเจนเขาที่เคยชินกับการควบคุมทุกอย่าง นี่เป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสความรู้

เสิ่นชิงซูฝันในความฝันเธอกับแม่กินอาหารค่ำส่งท้ายปีเก่าด้วยกันแม่ชมว่าฝีมือปลายจวักของเธอยอดเยี่ยมเสิ่นชิงซูฉีกยิ้ม ทว่าน้ำตาไหลออกมาจากหางตา“แม่...”บนเตียงใหญ่ เสิ่นชิงซูขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น น้ำตาเปียกชุ่มไปทั่วหมอนใบใหญ่เธอละเมอไม่หยุด มือทั้งสองกำปกคอที่อยู่ตรงอกแน่น เจ็บปวดสุดจะทนในความฝันแม่บอกว่าเธอเหนื่อยแล้ว เส้นทางหลังจากนี้มีเพียงเธอต้องเดินต่อไปด้วยตัวเอง...เสิ่นชิงซูร่ำไห้ขอร้องไม่ให้แม่ไป ทว่าแม่ก็ยังค่อย ๆ หายไปบนผิวน้ำที่มีหมอกลง ต่อให้เสิ่นชิงซูจะเรียกยังไงก็ไม่ปรากฏตัวอีก“แม่!”เสิ่นชิงซูสะดุ้งตื่นจากความฝันเห็นเพดานแสนคุ้นตา ชั่วขณะหนึ่งเธอเกิดความสับสน“แม่!”ฟู่ซืออวี่ที่กำลังเล่นของเล่นอยู่ปลายเตียงเห็นว่าเสิ่นชิงซูตื่นแล้ว ก็ทิ้งของเล่นแล้วปีนไปข้างตัวเธอ“แม่ แม่ฝันร้ายเหรอครับ?”เสิ่นชิงซูมองฟู่ซืออวี่ ในหัวที่กำลังสับสนค่อย ๆ ได้สติขึ้นมาที่นี่คือคฤหาสน์หนานซีแต่ว่า เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?เสิ่นชิงซูยันเตียงลุกขึ้นนั่ง แล้วยกมือขึ้นนวดขมับที่บวมเธอจำได้อยู่ราง ๆ ว่าตัวเองไปริมแม่น้ำ คล้ายกับข้ามรั้วไปแล้ว...เรื่องหลังจากนั้นเ

ตีหนึ่งกว่า ๆ วันแรกของปีใหม่ ฟู่ซืออวี่ถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินหมอเวรเห็นอาการบาดเจ็บแล้ว สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมา บอกว่าแผลลึกมาก อาจบาดเจ็บถึงกระดูก!เสิ่นชิงซูยืนอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน มองฟู่ซือเหยียนที่กำลังโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดความตื่นตระหนกและความกังวลในสายตาของเขา เสิ่นชิงซูมองเห็นอย่างชัดเจนเธอไม่คาดคิดเลยว่าเรื่องมันจะบานปลายจนเป็นแบบนี้แม้ในใจเธอจะมีความโกรธอยู่ ทว่าก็ไม่เคยคิดทำร้ายฟู่ซืออวี่เลี้ยงฟู่ซืออวี่มาห้าปี ป่วยเป็นหวัดอยู่เป็นประจำ ทว่าชนหกล้มกลับมีน้อยมากนี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้ที่ฟู่ซืออวี่ได้รับบาดเจ็บที่สุด เสิ่นชิงซูไม่แยแสไม่ได้ถึงยังไงก็เป็นเด็กที่เลี้ยงมาจนโตเองกับมือ เรียกเธอว่าแม่อยู่ห้าปี เพราะคำพูดของเธอประโยคเดียวทำให้หกล้มบาดเจ็บหนักนอนในห้องฉุกเฉิน...แม้ว่าโจวอวี๋ชูกับฟู่ซือเหยียนจะมีความผิดแค่ไหน ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบฟู่ซืออวี่ก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เขาบริสุทธิ์มือของเสิ่นชิงซูวางไปบนท้องน้อยของตนโดยไม่รู้ตัว ในใจผุดความขมขื่นขึ้นมาเธอใจไม่แข็งพอที่จะใจร้ายใจดำกับฟู่ซืออวี่ ทว่าเลือดเย็นกับลูกของตัวเองจนเคยชิ

[อาซู สุขสันต์วันปีใหม่นะ ตอนที่ลูกได้ฟังคลิปเสียงนี้ แม่คงจะไม่อยู่แล้ว...อืม เหมือนมีที่อยากจะพูดเยอะมาก แต่แค่ในช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจากตรงไหนดี...][แม่น่าจะต้องขอโทษลูกก่อน ที่ใช้วิธีแบบนี้บอกลาลูก แม่อ่อนแอไร้ความสามารถ สนใจแต่จะหนีไปแต่ตัวเอง ทิ้งความเสียใจทั้งหมดเอาไว้ให้ลูกอย่างเห็นแก่ตัว...แม่น่ะ เหมือนไม่ใช่แม่ที่เหมาะสมมาตลอด ตอนลูกเด็ก ๆ แม่ไม่ได้ปกป้องลูกให้ดี ตอนนี้อาศัยความขยันของตัวเองได้ดิบได้ดีแล้ว แม่ไม่ใช่แค่ช่วยลูกไม่ได้ แต่ยังเป็นภาระของลูกอีก อาซู...แม่ไร้ประโยชน์ มาโลกใบนี้แล้วก็จากไป ความปลื้มใจเพียงอย่างเดียวก็คือการมีลูกสาวอย่างลูก...][วันนั้นแม่เห็นใบตรวจใบนั้นในเสื้อตัวนอกของลูก ที่แท้อาซูเองก็จะเป็นแม่คนแล้ว ในรายงานผลการตรวจโชว์ว่าเป็นแฝดด้วย ที่ลูกปิดบังเอาไว้ แม่คิดว่าลูกน่าจะมีแผนของตัวเองอยู่แล้ว แต่แม่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี แม่ไปหาหัวหน้าเจียงที่อยู่ในใบรายงานผล เธอบอกแม่ว่า ลูกคิดจะเอาเด็กสองคนนี้ออก แต่แบบนั้นลูกจะเป็นแม่คนไม่ได้อีกตลอดไป...][อาซู ปัญหาที่ว่าจะเก็บเด็กเอาไว้หรือเอาออกแม่ไม่ก้าวก่ายลูก ถ้าสุดท้ายลูกตัดสินใจเก็บเด็ก

“ซืออวี่!”ฟู่ซือเหยียนเดินเข้ามา มองฟู่ซืออวี่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ท่าทีของลูกไม่ถูกต้อง ขอโทษซะ”“ผมไม่ได้พูดผิดสักหน่อย!” ฟู่ซืออวี่ไม่ยอม “แม่เสี่ยวชูถึงขั้นได้รับบาดเจ็บแล้ว ตัวแม่อารมณ์ไม่ดีมาระบายอารมณ์กับแม่เสี่ยวชูมันไม่ถูกต้องอยู่แล้ว!”สีหน้าของฟู่ซือเหยียนพลันขึงขังขึ้นในทันใด “ฟู่ซืออวี่ ขอโทษ”ฟู่ซืออวี่เบะปาก เขากลัวฟู่ซือเหยียน ต่อให้ไม่ยอมอีกแต่ไหนก็ไม่กล้าพูดมากอีกแต่จะให้ขอโทษ เขาก็ไม่เอา!โจวอวี๋ชูลุกขึ้นยืน แล้วเดินกะเผลกไปข้างฟู่ซืออวี่ ลูบใบหน้าของเขาพร้อมพูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ซืออวี่ ลูกพูดผิดแล้ว รีบขอโทษแม่ชิงซูของลูกเร็วเข้า”ฟู่ซืออวี่เอาแต่ก้มหน้าไม่พูดเสิ่นชิงซูมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยสายตาเย็นชานับตั้งแต่วินาทีที่ฟู่ซืออวี่ก้าวออกมาพูดแทนโจวอวี๋ชู เธอก็ผิดหวังในตัวฟู่ซืออวี่ผิดหวังจนถึงขั้นที่ว่าจะโกรธก็รู้สึกเกินความจำเป็นสิ่งที่เธอพะว้าพะวังอยู่ในใจคือฤกษ์ดีที่เจ้าอาวาสวัดภูเขาหมิงหยวนดูให้แม่เสิ่นชิงซูชักสายตากลับ แล้วหมุนตัวนำรูปหน้าโลงศพของแม่วางกลับไปเมื่อหมุนกลับมา สายตาของเธอก็สงบลง มองฟู่ซือเหยียนแล้วเอ่ยว่า “ให้เกียรติคน