CAPTURED 3 THE BEGINNING

"Your daughter is in danger Mrs. Montenegro. The drugs that she used has a high dosage." Said the strangers voice.

Drugs? Who? Me?!

Where am I?

And why is my body hurting?

I tried to lift a hand but failed, even a simple eye movement ay hindi ko magawa.

"Is she dying?"

That voice! It came from my mom. She's here and she sound hopeful? Well, ano pa ba ang aasahan ko sa tao na kinalimutan na yata na may anak siya.

"No, but she will probably if I stop treating her!" The stranger snapped.

She's most probably a doctor, otherwise my Mom will not gonna talk to her.

"So?"

I heard an exasperated laugh after my Mom's retort.

"So!? That's it!? Are you hearing yourself right now!?" Galit na Singhal ng doctor.

"Mukha bang hindi ko naririnig yung sarili ko!?" Ganting singhal naman ni Mommy.

Their voices, it's making me feel nauseaus and terrible. I wanted to shout to stop them but I can't find my voice.

"SHE'S YOUR DAUGHTER!"

Mom laugh hysterically as if the doctor is joking.

"She's dead to me anyway, so why would I care if you treat her or not?" komento ng aking Ina.

"You are impossible!" The doctor said dismissively.

"If you two are done bickering. I am gonna take her into custody now."

I creased my forehead, confused.

Who is the owner of the third voice? I don't recognize it.

Neither my Mom nor the Doctor spoked.

Speak now! I mustered a courage to shout but still no voice is coming out.

The next thing I heard is footsteps after footsteps. And suddenly I felt... floating? Is he carrying me?

My Dad used to carry me when I was a kid.

Ipinilig ko ang ulo ko dahil sa mga naisip ko.

What kind of drugs did they use to make me think about unnecessary things?

"Where are you taking that rascal?"

"Where are you taking my patient? She's not well!"

Magkasabay na sigaw ng doctor at ni Mommy.

"My boss instructed me very clearly to take her into custody. After what happen to his little sister, this girl is the one who held responsible." Said the second stranger.

Boss?

Sister?

What happened? Ako ba yung sinasabi nung lalaki na responsible?

And what did I do this time?

I am confused and it's not helping para maibsan ang panlalata ko sa halip ay mas nadagdagan pa ang masamang pakiramdam ko.

"There is not enough evidence para isisi ninyo sa pasyente ko ang nangyari. She overdosed herself!" Sigaw ng doctor. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng kasiyahan at kalungkutan ng magkasabay. Masaya ako dahil may nagtanggol sa akin, malungkot ako dahil hindi ito nanggaling sa taong inaasahan ko.

"Whatever you say Doctor!"

Naramdaman ko ang muli nitong pagkilos pero dagli din itong napahinto dahil sa Mommy ko.

"Tell your boss whoever he is, don't treat my daughter well."

Nag-init ang sulok ng mga mata ko kasabay din nito ay nakuha ko ang lakas na makapagsalita.

Tinignan ko ang lalaking may buhat sa akin. Kung kanina ay hindi ko magawang idilat ang mga mata ko ngayon ay malaya ko itong nagagawa. Hindi ko mabasa ang expression ng lalaki dahil wala sa akin ang mga mata nito, pero habang nakatingin ako dito ay hindi ko napigilan ang pagkawala ng emosyon ko, causing for him to look at me.

Magkahalong tuwa at awa ang nakikita ko sa expression nito.

Natatawang umiling ito at muling binalingan ng tingin si Mommy.

"I didn't know na may ganiyan pa palang klase ng magulang. Ang malas mo naman."

That is supposed to be an insult pero it came out right.

Namanhid ang mukha ko pero hindi ako nagkomento kahit na gusto ko na itong saktan for pointing out my family's flaws.

"Hindi ba ay dadalhin mo ako sa custody ng boss mo? Let's go then!" Iritable kong singhal.

Nakataas ang isang kilay na tumingin ito sa akin. Habang pinagmamasdan ko ang mukha nito ay kita ko dito ang karangyaan sa buhay.

"Mukha naman magaling ka na so hindi na kita kailangan pang buhatin." Komento nito and before I knew it nakahandusay na ako sa malamig na sahig ng hospital room ko at namimilipit sa sakit.

THIS BASTARD JUST DROPPED ME AS IF I WAS A FREAKING PILLOW.

"Why the fvck did you dropped me like a freaking pillow?!" Sigaw ko. Pinilit kong tumayo kahit sobrang sakit pa ng katawan ko.

His eyes bored into mine. "You are not a pillow, you are a boulder, a nuisance. So walk or I will dragged you out of this hospital building by your hair."

Pinandilatan ko ito. "You wouldn't!" May halong pagbabantang ani ko.

Ngumisi ito. "Trust me, I'm more than willing to do that."

May takot akong naramdaman kaya kahit hindi ko gusto ay sumunod ako sa gusto nitong mangyari. Mabagal akong naglakad kahit na ilang beses ako nitong sinigawan na bilisan ko ay hindi ko ginawa. Sa huli, napikon yata ito dahil hinaklit nito ang braso ko at padarag akong hinila.

Nagpumiglas ako at nagsisigaw pero hindi ako nito binitawan. Wala rin tumulong sa akin kahit na tahasan na akong nagmamakaawa sa mga nakakasalubong at nadadaanan namin. May isang babae ang umalma pero tumigil din sa kalagitnaan at tumalikod as if nothing happen.

"MGA DUWAG!" Sigaw ko.

Humalakhak ang lalaking humihila sa akin.

Nairita ako dahil sa paraan nito ng pagtawa.

"May nakakatawa ba?!" Singhal ko.

Kaagad na nawala ang ngisi nito at napalitan ng nakakatakot na tingin.

"Kung hindi ka lang kailangan ng boss ko ay hinayaan na kitang pag-pyestahan ng mga tambay."

Binalot ako ng matinding kaba dahil sa mga binitawan nitong kataga.

"S-Sino ba kayo at a-ano ang kailangan ninyo sa akin?" May nginig sa boses na tanong ko.

Ngisi lang ang naging tugon nito sa akin.

"Ito na siya." Mahinang sambit nito and the next thing I knew ay malakas ako nitong itinulak.

Sa pagtulak nito sa akin ay isang matipunong bisig ang sumalo sa akin. Magpapasalamat na sana ako pero sa paglingon ko para harapin ang sumalo sa akin ay isang syringe ang sumalubong sa akin.

Kaba, takot at galit ang naramdaman ko.

"N-No..." I begged.

He smiled devilishly.

"Sweet dreams."