All Chapters of Dumped and Deceived, I Became the Zillionaire's Secret Wife: Chapter 131 - Chapter 140

Tahimik ang buong korte. Wala ni isang umuubo, wala ring naglalakas-loob na magbulungan. Lahat ay nakatingin lamang sa hukom na nakaupo sa mataas na podium. Sa harap, nakapila sina Marco, Bianca, at Cassandra, pare-parehong nakaposas, nakababa ang ulo ngunit halatang nanginginig ang mga tuhod. Sa gilid, nakaupo sina Elias at Lyra, magkahawak-kamay, kapansin-pansin ang bahagyang ngiti sa kanilang mga labi. Nagtaas ng papel ang hukom. Malamig ang tinig, mabigat bawat salita. “After carefully reviewing the evidence, testimonies, and confession videos submitted before this court…” Huminga nang malalim ang lahat. Ramdam ng tatlo na ito na ang pinakahihintay ngunit kinatatakutan nilang sandali. “…this court finds the accused—Marco Perez, also known as Armando Dela Peña; Bianca Martinez, also known as Dr. Beverly Jimenez; and Cassandra Gonzaga, also known as Janice Velasco—” Parang huminto ang mundo. “…GUILTY on all counts.” Biglang nagwala si Bianca. “No! This is wrong! This is all w

Nakaupo si Cassandra sa pinakasulok ng malamig na selda. Mahigpit niyang niyayakap ang sarili, nanginginig habang humahagulhol nang mahina. Ramdam na ramdam niya ang bigat ng katahimikan at mga matang nakatutok sa kaniya. Sa bawat hikbi niya, lalo lang naiirita ang mga kasamahan niyang nakakulong. “Hoy, Cassandra!” sigaw ng isa, isang babaeng matanda na may peklat sa pisngi. “Kung ayaw mong marinig ka naming umiiyak, tumahimik ka na lang. Ang ingay mo!” Hindi niya nagawang sumagot. Pinunasan niya lang ang luha gamit ang nanginginig na kamay at mas mahigpit pang niyakap ang sarili. Wala siyang pamilyang dumalaw, wala siyang kakampi. Alam niyang ulila na siya mula pagkabata, at ngayon, mas lalo lang niyang naramdaman ang matinding pag-iisa. Pero bago pa siya muling makahinga ng maluwag, biglang may lumapit na dalawang preso. Isa sa kanila, matangkad na babae na may tattoo sa braso, ang marahas na hinablot ang buhok niya. “Araaay! Please, bitawan mo ako!” sigaw ni Cassandra, pilit kum

Nasa loob ng opisina ni Elias ang mag-asawa nang dumating ang balita mula sa isang tauhan. Tahimik na nakikinig si Elias habang ipinapaliwanag ng lalaki ang sitwasyon kay Cassandra—na nakunan ito sa loob mismo ng kulungan dahil sa pambubugbog ng mga kapwa preso. Pagkababa ng tauhan, saglit na natahimik ang opisina. Nakaupo si Lyra sa sofa, hawak-hawak ang isang tasa ng kape, pero halatang wala sa sarili. “Elias…” mahina niyang simula, nakatingin sa sahig. “Narinig mo ‘yung report, right? Janice… lost her baby.” Tumango lang si Elias, nanatiling malamig ang ekspresyon. “Yes. I heard.” Napatingin si Lyra sa asawa, mababakas sa mukha ang pag-aalinlangan. “Hindi ko alam… hindi ba parang sobra na? I mean, nakakulong na sila, wasak na ang pangalan nila, tapos ngayon… pati ‘yung anak niya kinuha pa sa kaniya. Hindi ba parang masyadong cruel na ang tadhana sa kaniya?” Mariing pinikit ni Elias ang mga mata bago nagsalita. “Cruel? Lyra, huwag mong kalimutan kung anong ginawa nila sa atin. S

Sa malamig at malagim na paligid ng kulungan, may isang araw na pinayagan si Marco na makausap si Cassandra. Hindi ito basta-bastang permiso—pinakiusapan niya ang isa sa mga guwardiya, at marahil dala na rin ng awa, pumayag ito na magkaroon sila ng maikling pag-uusap sa isang maliit na silid na karaniwang ginagamit para sa mga bisita. Nasa isang sulok si Cassandra, nakayuko, hawak pa rin ang tiyan na parang hinahanap ang sanggol na nawala. Nang makita niyang pumasok si Marco, agad nanigas ang katawan niya. Parang bumalik lahat ng sakit, lahat ng galit, lahat ng pagkawala. “Cassandra…” maingat na bungad ni Marco, mababa ang tono ng boses niya. “Please, let me talk to you.” Agad siyang tumingin kay Marco, punong-puno ng galit ang mga mata. “Ano pa bang gusto mo, Marco? Wala na, 'di ba? Naubos mo na lahat ng pwede mong kunin sa akin.” Huminga ng malalim si Marco, tila nag-iipon ng lakas ng loob. “I just… I just want to say I’m sorry. For everything. Kung alam ko lang na—” “Sorry?” ma

Lumipas ang mga buwan, at habang dahan-dahang lumalaki ang tiyan ni Bianca, napansin ng lahat ang pagbabago sa kanya. Noon, palaban siya — mabilis makipagtalo, laging may matalim na sagot sa kahit sinong mang-insulto. Pero ngayon, tahimik na siya. Hindi na siya halos nagsasalita maliban kung kailangan. Para bang may sariling mundo, laging malalim ang tingin, laging may iniisip. “Bianca, okay ka lang?” tanong ni Minda minsang nag-aayos sila ng mga pinagkainan sa mess hall. “Hindi ka na gaya dati ah. Dati, isang mura lang, may sagot ka agad. Ngayon, tahimik ka na parang multo.” Hindi agad sumagot si Bianca. Tinitigan lang niya ang kanyang mga kamay na nanginginig habang hinuhugasan ang plato. “I’m just tired,” mahina niyang sabi. “Ayokong makipagtalo. Wala namang sense.” “Sense?” umirap si Minda. “Hindi ka na ba marunong magalit? Eh, dati, ikaw ‘yung unang bumabangka rito.” Napabuntong-hininga si Bianca, at tumingin sa kanya. “I still get angry, Minda,” aniya. “But I learned that sho