All Chapters of ตัวร้ายอย่างข้าต่อไปนี้จะเป็นคนดี: Chapter 41 - Chapter 50

  จัดการธุระด้านนอกเสร็จหมดแล้ว เว่ยจงหมิงจึงกลับเข้ามาในห้องและพบว่าเตียงนอนถูกร่างเล็กของฟู่ลี่อิ๋งจับจองไว้ทั้งเตียง ไหนนางบอกว่าจะแบ่งกันนอนอย่างไรเล่า ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเองก็ไม่กล้าผลักให้นางขยับตัว เพราะกลัวจะรบกวนการนอนของนางเว่ยจงหมิงหันกลับไปมองตั่งนอนตัวเล็ก ๆ เขาคงต้องอาศัยหลับนอนอยู่บนนั้นอีกแล้วสินะ “ข้าไม่ใช่คนไม่ดี ข้าไม่ได้ทำเรื่องไม่ดี ท่านพ่อ ท่านแม่ ช่วยข้าด้วย”“ข้ายังไม่อยากตาย ไม่!!!” ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นกลางดึกเพราะได้ยินเสียงเสียงหนึ่งกำลังร้องโวยวาย พอรู้ว่าเป็นเสียงของฟู่ลี่อิ๋งเขาจึงถลาเข้ามาหา“ไท่จื่อเฟย” ชายหนุ่มสะกิดตัวนางเบา ๆ ให้นางรู้สึกตัวมือเรียวเล็กของฟู่ลี่อิ๋งคว้ามือของเว่ยจงหมิงเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ดูเหมือนว่าทันทีที่เขาได้สัมผัสตัวนาง เจ้าตัวเล็กก็เงียบสงบลงจนกลายเป็นการนอนดังเช่นปกติเขาปลอบโยนร่างเล็กที่กำลังอยู่ในฝันร้าย เมื่

  เว่ยจงหมิงกลับมาทันเห็นฉากที่ฟู่ลี่อิ๋งกำลังนั่งซับน้ำตาให้กับขันทีน้อยพอดิบพอดี ร่างสูงกระแอมไอเป็นสัญญาณให้พวกนางรู้สึกตัวชายหนุ่มหรี่ตามองอย่างไม่สบอารมณ์ ได้ข่าวว่านางชอบตบตีบ่าวไพร่ ไหงตอนนี้ถึงไปนั่งซับน้ำตาให้แก่กันอย่างสนิทสนม เขาออกไปทำงานหลายวันแบบนี้คงไม่ต้องห่วงแล้วหรอกมั้ง“ไท่จื่อ” เห็นเขาเดินเข้ามาฟู่ลี่อิ๋งจึงลุกขึ้น นางเผลอยิ้มออกมาทันทีที่เห็นหน้าเขา ส่วนขันทีน้อยเสี่ยวหลงเดินก้มหน้าก้มตาขอตัวออกจากห้องไปอย่างรู้ความ“.....” ชายหนุ่มไปนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง ฟู่ลี่อิ๋งเดินนั่งเก้าอี้ข้าง ๆ กันเว่ยจงหมิงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน โดยไม่พูดไม่จาใด ๆ กับนางทั้งสิ้น เขาก็อุตส่าห์เป็นห่วงนางเรื่องข่าวลือ แต่ดูนางมีความสุขดี บ่าวไพร่ก็ดูไม่ได้รังเกียจนางแถมยังสนิทสนมชิดเชื้อกันดีเสียอีก ฟู่ลี่อิ๋งไม่ได้รับรู้ใด ๆ อะไรทั้งสิ้น นางเดินไปนั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างเขา ตั้งใจจะถามเรื่องไคไคน้อยและพูดกับเขาเรื่องที่นางจะออกบวช“อ้อจริ

  เรื่องของไท่จื่อและไท่จื่อเฟยถูกผู้คนพูดไปต่าง ๆ นานา ซึ่งแน่นอนว่าย่อมไปถึงหูของฟู่เหยาเหยา เสี่ยวเชี่ยนย่อมคาบข่าวนี้ไปรายงานให้กับเจ้านายของตนเองรับรู้ด้วยเช่นกันภาพที่ไท่จื่อประคองร่างเล็กของไท่จื่อเฟยท่องเที่ยวไปทั่วทั้งเหมืองหลวงย่อมพิสูจน์ได้ว่า ข้อครหาที่เกิดขึ้นไม่เป็นความจริง ข่าวลือที่ฟู่เหยาเหยาให้เสี่ยวเชี่ยนและสามีไปปล่อยข่าวถูกกลบไปหมด เพราะภาพความรักของคนทั้งคู่หญิงสาวรู้สึกอิจฉานิดหน่อย เปลี่ยนกัน ถ้าตอนนี้นางแต่งงานกับไท่จื่อก็คงใช้ชีวิตดังเช่นสามีภรรยากันอย่างมีความสุข  นางได้ครอบครองเว่ยเจิงหยาง แต่ไม่ได้หัวใจเขา ตั้งแต่ค่ำคืนนั้นเขาก็ปล่อยให้นางอยู่ที่จวนตามลำพัง และฟู่เหยาเหยาถูกสั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้ยุ่งกับเว่ยเจี้ยนไค นางแต่งงานเข้ามาเป็นหวางเฟยก็จริง แต่อย่าคาดหวังจะได้อย่างอื่นที่นางต้องการมีคำพูดที่นางเคยได้ยินอยู่บ่อยครั้งสมัยยังเป็นดาราอยู่ในโลกปัจจุบัน เขาว่ากันว่า สิ่งที่น่ากลัวที่สุดนั่นก็คือความเงียบ เวลานี้นางเข้าใจแจ่มแจ้งชัดเจนแล้วว่า ความเงียบมันน่ากลัวอย่างไร นางกำน

  ใบหน้าของฟู่ลี่อิ๋งกำลังแดงอย่างควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกของนางเวลานี้กำลังรุ่มร้อนแปลกประหลาด นางไม่ได้รู้สึกรังเกียจยามที่เขาจุมพิตที่ต้นคอ ซ้ำยังรู้สึกชื่นชอบด้วยซ้ำ“ถ้าข้าไม่ใช่บุรุษมากรัก เจ้าจะสามารถแบ่งปันหัวใจของเจ้าให้กับข้าได้บ้างหรือไม่” เว่ยจงหมิงถามซ้ำ“อืม....ท่านหมายความว่า...อย่างไร” น้ำเสียงของฟู่ลี่อิ๋งกำลังติดขัด ตั้งใจจะบอกว่าไม่สามารถแบ่งให้ได้ แต่พอเอาเข้าจริงนางกลับพูดสิ่งใดไม่ออกมือไม้ที่ประดุจดั่งปลาหมึกของเว่ยจงหมิงกำลังวุ่นวายกับร่างกายของนาง ชายหนุ่มบิดประคองปลายคางกลมมนให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน“ได้หรือไม่” ชายหนุ่มใช้นิ้วโป้งวนคลึงอยู่ที่ริมฝีปากเรียวเล็กฟู่ลี่อิ๋งไม่รู้จะกล่าวสิ่งใด มือเล็กของนางเปลี่ยนเป็นโอบล้อมรอบคอเขา ทุกอย่างเป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตาคู่สวยของนางจับจ้องไปที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ช่างเป็นบุรุษที่หล่อนัก ตอนที่นางกำลังจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง ก็มีเสียงเล็ก ๆ ของเด็กชายสอดแทรกเข้

  งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นหลังจากนั้นราว 1 สัปดาห์ ฟู่ลี่อิ๋งกลายเป็นตุ๊กตากระดาษที่ให้ช่างตัดเสื้อเข้ามาวัดและลองชุด นางได้ยินว่าร้านตัดเย็บอาภรณ์ฝีมือดีในเมืองหลวงถูกบรรดาเหล่าภรรยาขุนนางแย่งตัวไปหมด ส่วนท่านเหลียงผู้นี้ เดินทางมาจากต่างเมืองซึ่งเขามาทำธุระที่นี่พอดีฟู่ลี่อิ๋งไม่รู้ว่าเว่ยจงหมิงไปหาตัวเขามาจากไหนและรู้จักกันได้อย่างไร  แต่เวลานี้นางถูกช่างตัดเสื้อที่ยังหนุ่มผู้นี้จับหมุนซ้ายหมุนขวาไปมา ไม่หยุด“แย่ ๆ จะไม่ทัน” เหลียงเหลียนฮ่าว ช่างตัดเสื้อใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาบ่นไม่หยุด“เป็นอะไรหรือ” นางหันไปถามกับช่างตัดเสื้อ“กระหม่อมกลัวจะตัดชุดให้พระองค์ไม่ทัน” ช่างตัดเสื้อทำหน้าเครียดในขณะที่มือก็จัดการวัดตัวสตรีตัวเล็กสูงศักดิ์อย่างละเอียดรอบคอบ“แล้วพวกท่านพักกันที่ไหน”“กระหม่อมพักกันที่โรงเตี๊ยมในเมืองพ่ะย่ะค่ะ” เขาตอบพร้อมกับคุกเข่าลงไปวัดช่วงขา“จวนของไท่จื่อหลังนี้กว้างขวางนัก น่าจะเพ