All Chapters of ตัวร้ายอย่างข้าต่อไปนี้จะเป็นคนดี: Chapter 61 - Chapter 70

  ฝนตกหนักอยู่หลายวันกระทั่งท้องฟ้าแทบไม่ต่างอะไรจากยามกลางคืน ส่วนเช้าวันนี้ก็เพิ่งได้เห็นแสงของพระอาทิตย์สาดส่องลงสู่พื้นแผ่นดิน ฟู่ลี่อิ๋งเห็นว่าอากาศดีจึงลุกออกมาเดินเล่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสว่างดี โดยทิ้งบุรุษตัวโตนอนหลับอุตุอยู่บนเตียงเสี่ยวหลงเมื่อเห็นเจ้านายตื่นนอน ก็เข้ามารับใช้นางตามปกติที่เคยทำ วันนี้ขันทีน้อยคล้ายกับมีเรื่องจะพูดแต่ก็พูดไม่ได้ ช่วงหลังนางเห็นว่าเขาชอบไปคลุกคลีอยู่ที่เรือนของท่านเหลียง ถ้านางไม่ตามเจ้าเด็กน้อยก็ไม่โผล่หน้ามาให้นางเห็น ตอนหลังจึงได้รู้ว่า เสี่ยวหลงชื่นชอบการตัดเย็บภูษาอาภรณ์เป็นอย่างมาก มักจะไปถามเคล็ดลับต่าง ๆ จากท่านเหลียงอยู่เป็นประจำ“มีเรื่องอะไรทำให้เจ้าทุกข์ใจงั้นหรือ” นางถามไถ่ขันทีน้อย“......” เสี่ยวหลงไม่ตอบได้แต่ก้มหน้างุด“ถ้าเจ้าไม่พูดข้าจะรู้หรือ” ฟู่ลี่อิ๋งนางไม่ใช่พระโพธิสัตว์หรือเทพเซียนที่จะรู้ความในใจของผู้อื่นได้“พูดแล้ว เสี่ยวหลงพูดแล้ว” เสี่ยวหลงยึกยัก สุดท้ายก็ยอมปริปาก &ldqu

  มีเพียงสิ่งเดียวที่เยี่ยเทียนรู้สึกติดค้างในใจมาโดยตลอด นั่นก็คือพระขนิษฐาร่วมพระมารดาจู่ ๆ ก็ไปหลงรักบุรุษแคว้นเว่ย จนกระทั่งถูกไท่ซ่างหวงปลดออกจากฐานันดรศักดิ์ ได้ยินว่าในภายหลังนางปลิดชีวิตของตนเองเพราะเสียใจจากสิ่งที่ฟู่ซิ่งผู้เป็นสามีของนางกระทำเอาไว้ตอนนั้นเขาเป็นเพียงไท่จื่อแห่งแคว้นเยี่ยมิได้มีอำนาจในราชสำนักมากมาย พยายามทูลขอร้องไท่ซ่างหวง ให้ขอตัวหลานชายและหลานสาวกลับมาอยู่ด้วยกันที่บ้านเกิดของพระมารดา แต่กระนั้นไท่ซ่างหวงก็ใจแข็งนักไม่ยินยอมให้อภัย ในเมื่อนางทิ้งฐานันดรศักดิ์ไปแล้วโอรสธิดาที่เกิดจากนางก็ยิ่งไม่นับเป็นเชื้อพระวงศ์อีกต่อไปโชคยังดีที่ตอนนั้นไท่ซ่างหวงอนุญาตให้เขามาร่วมอำลานางเป็นครั้งสุดท้าย ในตอนนั้นหากฟู่ซิ่งไม่รับปากว่าจะดูแลบุตรธิดาของพระขนิษฐาเขาเป็นอย่างดี ก็คงสังหารมันด้วยตนเอง พระราชนัดดาทั้งสององค์ในเวลานั้นก็ยังเล็กนัก ยังต้องมีต้นไม่ใหญ่เป็นที่พึ่งพิงเขาจึงยั้งมือไว้ชีวิตสายลับที่ตนส่งเข้าไปแทรกแซงในแคว้นนอกจากเรื่องทางการศึกแล้ว ยังมีข่าวคราวและความเป็นอยู่ของเด็กสองคนที

  เว่ยจงหมิงกลับจวนในทันที คราแรกตั้งใจว่าจะกลับไปนำของขวัญที่ทิ้งเอาไว้ในค่ายทหารมามอบให้กับนาง แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะเขาไม่อยากเสียเวลาเดินทางไปมาไว้วันหลังก็ได้ ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วหากช้ากว่านี้เกรงว่านางจะน้อยใจเอาได้ชายหนุ่มแสร้งประคองร่างกายของตนเองโซซัดโซเซเข้าไปในจวน เลี่ยงกงกงเห็นก็แทบเป็นลมล้มพับ แต่พอเห็นสีหน้ายียวนกวนประสาทของผู้เป็นนายจึงทำให้เขาเข้าใจเรื่องราว“ฝ่าบาท กระหม่อมตกอกตกใจหมด” ขันทีชราหน้าซีด“เลี่ยงกงกงเป็นอย่างไร ข้าแสดงได้แนบเนียนดีหรือไม่” เว่ยจงหมิงถาม“ก็ดูหน้ากระหม่อมสิพ่ะย่ะค่ะ ซีดกว่าพระองค์อีก หากเป็นเช่นนี้ไท่จื่อเฟยจะตกใจเอาได้นะพ่ะย่ะค่ะ” เลี่ยงกงกงกล่าวเตือนเว่ยจงหมิงยิ้มไม่กล่าวสิ่งใด ฟู่ลี่อิ๋งได้ยินว่าพระสวามีกลับมาแล้วนางจึงรีบออกมารับ“ท่านพี่” คนตัวเล็กรีบวิ่งเข้ามาประคองเว่ยจงหมิงเมื่อเห็นภรรยา ก็เสแสร้งทำตัวอ่อนแอยิ่งกว่าเดิม“เว่

  ลู่เหวินและเว่ยเจิ้งหยางพยายามคาดคั้นเอาความลับและยาถอนพิษจากสีฮูหยิน แต่ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่ยอมปริปากเรื่องยาพิษชนิดนั้น นางยอมถูกทรมานไปจนตายเสียยังดีกว่า อีกทั้งยังไม่ยอมซัดทอดไปถึงเสนาบดีสี โดยอ้างแต่เพียงว่านางลงมือผู้เดียวและใช้เขาเป็นเครื่องมือ เจ้าคางคกตัวผู้ตัวนั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องสีฮูหยินถูกขังไว้ในคุกหลวง ถูกมัดล่ามเอาไว้ด้วยโซ่ตรวนขนาดใหญ่ ภายในห้องคับแคบอับชื้น มีเพียงหน้าต่างเล็ก ๆ ให้แสงสว่างที่บ่งบอกว่าเวลานั้นเป็นกลางวันหรือกลางคืนสีหน้าของสตรีสูงศักดิ์ฉายแววความสุข ดวงตาเปล่งประกายชั่วร้าย ยาพิษชนิดนั้นเป็นยาพิษที่คนในแคว้นที่ล่มสลายไปแล้วของนางใช้กัน ส่วนใหญ่จะเอาไว้ใช้กับการล้มสัตว์ป่าขนาดใหญ่ หรือข้าศึกศัตรู เมื่อได้ยินว่าเว่ยจงหมิงได้รับบาดเจ็บจากพิษ นางก็ขีดผนังหห้องขังนับวันรอในทันที“ถ้านับจากวันนี้ เว่ยจงหมิงก็เหลือเวลาอีกแค่ 6 วันเท่านั้นสินะ” สีฮูหยินยิ้มร่าอย่างมีความสุข ------------------------ เยี่ยเทียนเด

  เจ้างูสีขาวตัวเล็ก ๆ ดูเหมือนจะหงุดหงิดเล็กน้อยที่มันถูกผู้เป็นนายปลุกให้ตื่น มันสะบัดหัวไปมาและค่อย ๆ ยืดตัวชูคอขึ้นทำท่าทางคล้ายกับบิดขี้เกียจ แต่เมื่อเห็นหน้าผู้เป็นนายมันก็รีบกระโดดออกจากกระปุกสีขาวขึ้นไปหยอกล้อคลอเคลียท่าทางเหมือนกับลูกสุนัขตัวเล็ก ๆฟู่ลี่อิ๋งเห็นแล้วก็พูดสิ่งใดไม่ออก สัตว์มีเกล็ดลิ้นยาวพวกนั้นสามารถมองให้น่ารักได้ด้วยหรือ นางรู้สึกขนลุก แต่ก็ไม่ได้ปริปากพูดสิ่งใดออกมา ปล่อยให้ท่านซุนรักษาไปตามวิธีการของเขา แม้จะทำให้คนที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกคล้ายจะเป็นลมอยู่ตลอดเวลาก็ตามงูเทพหิมะเมื่อเห็นแมงป่องสีรุ้งมันก็คล้ายกับทำตาโตด้วยความดีใจ ซุนจงปล่อยมันลงกับพื้นพร้อม ๆ กับแมงป่องสีรุ้ง ทั้งงูและแมงป่องลงต่อสู้กัน เจ้าแม่งป่องพยายามใช้หางพิษของตนเองต่อสู้กับเจ้างูเทพหิมะแต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้ต่อความปราดเปรียวของเจ้าตัวเล็กสีขาวทันทีที่แมงป่องสีรุ้งสิ้นท่า เจ้าตัวเล็กสีขาวก็เขมือบเจ้าแมงป่องตัวสีรุ้งที่นอนหมดแรง เข้าไปทั้งร่างอย่างเชื่องช้า เจ้าของร่างเล็กแบบบางต้องหลับตาขยับไปหลบอยู่เบื้องหลังของ