All Chapters of ตัวร้ายอย่างข้าต่อไปนี้จะเป็นคนดี: Chapter 31 - Chapter 40

  เว่ยจงหมิงทั้งลากทั้งดึงให้นางไปยังเรือนหออันเป็นน่าจะเป็นที่อยู่ของคู่บ่าวสาว บรรยากาศโดยรอบเงียบสงบคงเป็นเพราะนี่เป็นค่ำคืนเข้าหอของผู้เป็นเจ้าของจวน ทำให้ไม่มีทหารยามอยู่ในรัศมีโดยรอบเรือนหอเพื่อความเป็นส่วนตัวของพวกเขาเขาจับข้อมือของนางเอาไว้แน่น เตรียมตัวจะเคาะประตูห้อง แต่กลับได้ยินเสียงบางอย่างดังออกมาจากภายในทั้งสองคนยืนตัวแข็งค้างไม่กล้าขยับ ฟู่ลี่อิ๋งแหงนหน้าขึ้นไปสบตากับเว่ยจงหมิงเขาเองก็ตกอยู่ในสภาพที่น่าจะไม่ต่างจากนาง นางรู้สึกว่าหัวใจของกำลังเต้นระรัวไม่เป็นส่ำ ฟู่ลี่อิ๋งรู้สึกว่าเวลานี้ลำคอของนางแห้งผากแม้กระทั่งน้ำลายยังกลืนลงคอได้อย่างยากลำบากนางเคยคิดว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไรกับเว่ยเจิ้งหยาง แต่เมื่อมาเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ หัวใจเจ้ากรรมของนางดันปวดร้าวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้มือเรียวเล็กผลักประตูเข้าไปด้านในโดยไม่รู้ตัว เมื่อประตูเปิดภาพที่นางเห็นในตอนนี้เป็นจังหวะที่เว่ยเจิ้งหยางกำลังคร่อมทับอยู่บนตัวของฟู่เหยาเหยา หนึ่งหญิงหนึ่งชายกอดก่ายกันแนบชิด ถึงนางจะไม่มีประสบการณ์

  เมื่อคืนที่ผ่านมานางนอนบนเตียง ส่วนเว่ยจงหมิงไปนอนอยู่ที่เตียงเล็ก ๆ อยู่ห่างจากเตียงของนางไปนิดหน่อย ฟู่ลี่อิ๋งถูกเขาปลุกตั้งแต่เช้าตรู่ ร่างเล็กที่อยู่ในกองผ้าห่มลุกขึ้นมาเตรียมตัวตั้งแต่เช้า ตามธรรมเนียมแล้ว หลังจากแต่งงานนางควรจะเข้าไปถวายพรพระฮ่องเต้ซึ่งบัดนี้เขามีสถานะเป็นพ่อสามี และมีพิธีการของราชวงศ์อีกเล็กน้อยฟู่ลี่อิ๋งไม่คิดว่าเว่ยจงหมิงจะเป็นคนเรียบง่ายกว่าที่นางคิด นิสัยของสองพี่น้องคล้ายกันจริง ๆ ฟู่ลี่อิ๋งเปรียบเทียบเขาก็น้องชายตั้งใจเอาไว้ว่าหลังจากกลับจากเข้าวัง นางจะพูดคุยเรื่องการหย่าร้างให้จงได้ อย่างไรเขาก็ไม่ได้รักไม่ได้ชอบนาง การแต่งงานครั้งนี้มันผิดพลาดล้วนเป็นเรื่องผิดพลาด แล้วถ้าเกิด ถ้าเกิดเขาตัดใจจากฟู่เหยาเหยาไม่ได้ล่ะ เวลานี้เว่ยจงหมิงน่าจะเสียใจอยู่พอสมควรนางกำนัลประโคมชุดแต่งกายให้ฟู่ลี่อิ๋งชุดใหญ่ เครื่องประดับอะไรก็แล้วแต่ที่มีล้วนนำมาสวมใส่ให้กับนาง ดูเหมือนนางพวกนี้จะไม่รู้ว่านางสลับตัวกับฟู่เหยาเหยา คงเป็นเพราะนอกจากคนในเสิ่นหนานก็ไม่มีใครเคยเห็นใบหน้าของคุณหนูจวนโหว

  เขาพานางขึ้นรถม้าและออกจากตำหนักเฉียนชิง บนรถม้าเงียบสงบไม่มีผู้ใดพูดจา เว่ยจงหมิงนั่งหลับตาตลอดทาง ทำท่าทางคล้ายกับครุ่นคิดเรื่องราวมากมาย เขาไม่แม้แต่จะหันมามองที่นาง ภายในใจของชายหนุ่มเวลานี้น่าจะว้าวุ่นน่าดู นางคิดไม่ถึงว่าฮ่องเต้จะสามารถมองสิ่งที่พวกนางกำลังปกปิดได้อย่างง่ายได้เช่นนี้ฟู่ลี่อิ๋งอยากจะอ้าปากพูดคุยอยู่กับเขาหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่พูดสิ่งใดออกไปเพราะเกรงว่าตนจะพูดสิ่งใดผิดไป รถม้าเคลื่อนตัวลัดเลาะผ่านถนนไปเรื่อย ๆ ช้า ๆดูเหมือนว่าเส้นทางนี้จะไม่ใช่เส้นทางที่ใช้ในการกลับจวน คล้ายกับว่ารถม้ากำลังแล่นออกไปนอกเมืองเสียมากกว่า“ไท่จื่อ นี่ไม่ใช่ทางกลับจวน” นางเปิดม่านหน้าต่างออกไปดูถนนหนทาง“ก็ไม่ได้จะกลับจวน ข้าอยากไปหาที่สงบ ๆ พักผ่อนสักครู่หนึ่ง เดี๋ยวรอพระอาทิตย์ใกล้ตกดินค่อยกลับก็ได้” มันเป็นความเคยชินของเขา หากมีเรื่องที่ไม่สบายใจ เขาก็มักจะพาตัวเองออกไปอยู่ในสถานที่ที่ไร้ผู้คนแต่เขาดันลืมไปว่ามีไท่จื่อเฟยตัวน้อยติดรถม้ามาด้วย ไหน ๆ

  “อิ๋งอิ๋ง” เว่ยเจิ้งหยางเรียกชื่อเล่นของนางเหมือนที่เคยเรียกอยู่เป็นประจำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ “ไท่จื่อ ปล่อยหม่อมฉันลงก่อนดีกว่า หม่อมฉันว่า ควรจะพูดให้เว่ยอ๋องเข้าใจเสียที ต่อจากนี้ไปเขาจะได้ไม่มารบกวนวันเวลาที่ดีของเราสองคน” นางบอกให้เขาหยุดก่อนเว่ยจงหมิงหรี่ตามองนาง ราวกับจะถามนางว่าจะทำเช่นนั้นจริง ๆ หรือ แต่พอเห็นนางพยักหน้าเล็กน้อยจึงปล่อยให้นางลงเดินเมื่อเขาปล่อยนางออกจากอ้อมกอด ฟู่ลี่อิ๋งก็จัดการจับมือที่ใหญ่กว่ามือของตัวเองหลายเท่าตัวเอาไว้แน่น นางพาเขาเดินเข้าไปหาเว่ยเจิ้งหยาง สายตาไม่ได้หลงเหลือเยื่อใยอะไรให้กับบุรุษที่นางกำลังเผชิญหน้าอีกต่อไปแล้ว“อิ๋งอิ๋ง ๆ ข้าขอโทษ ที่ผ่านมาข้าขอโทษ เราสลับตัวกลับมาเป็นดังเช่นปกติเถิด เจ้าควรจะได้เป็นภรรยาข้า ควรได้เป็นมารดาของไคไคน้อย” เว่ยเจิ้งหยางรู้ว่านางรักและเอ็นดูไคไคจึงใช้เขาเป็นข้ออ้าง “ตอนที่เจ้ารักษาตัวอยู่ในจวนพักร้อนที่เสิ่นหนาน เจ้าก็ชอบช่วงเวลานั้นไม่ใช่หรือ ข้า

  เว่ยจงหมิงสวมเสื้อผ้าบางเบา เส้นผมที่เคยเกล้าอยู่บนศีรษะก็ปล่อยยาวสยาย และเดินมุ่งหน้าไปหานางที่ศาลานั่งเล่นในสวนเขาอยากรู้ว่านางยังคงยืนยันคำตอบเดิมหรือไม่ เรื่องที่นางจะปลงผมบวชชี นางคิดจะเปลี่ยนใจหรือเปล่า“อร่อยหรือไม่” เว่ยจงหมิงเดินเข้าไปในศาลาและนั่งลงยังที่นั่งฝั่งตรงข้ามแค่ก ๆ ฟู่ลี่อิ๋งสำลักแตงโมจนหายใจหายคอแทบไม่ได้ เขาคิดจะมาก็มาเงียบ ๆ แบบนี้เลยเหรอ ช่วยส่งเสียงนิดหน่อยให้นางรู้สึกตัวสักหน่อยก็ได้หรอกมั้ง เขาเห็นก็นึกเอ็นดูจึงรินน้ำชาและส่งให้นางดื่มจะได้คลายอาการสำลักแตง “เข้ามาก็ส่งเสียงหน่อยได้หรือไม่ ข้าตกใจหัวใจแทบวายตาย” นางทั้งตกใจทั้งสำลักแตงจนเกือบจะตาย“ขอโทษไม่คิดว่าเจ้าขวัญอ่อนเช่นนั้น” เว่ยจงหมิงรินน้ำชาดื่มบ้าง“ท่านกินสิ อากาศร้อน ๆ ได้กินแตงพวกนี้ทำให้สดชื่น” นางขยับจานไปทางฝั่งเขา“....” เว่ยจงหมิงไม่ปฏิเสธ “เป็นอย่างไร ยังค