“เมื่อไหร่จะไปจากที่นี่เสียที”เสียงของสตรีตัวเล็กกำลังโวยวายแผ่วเบา“ไปแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปแล้ว” เว่ยเจิ้งหยางกล่าวกับนางอย่างอ่อนโยน พูดจบเขาก็พานางออกไปจากจวนโหวในทันที โดยไม่ได้หันกลับไปมองหน้าของฟู่โหวด้วยซ้ำ และที่เขากล้าพูดว่าฟู่เหยาเหยาไม่ใช่ผู้ที่ลงมือเรื่องนี้ก็เพราะเขารู้ดีว่าเป็นฝีมือของผู้ใด ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ นางตื่นขึ้นมาอีกทีพบกว่าตนเองไม่ได้นอนอยู่ในหอบรรพชน แต่กลายเป็นเตียงนุ่มนิ่มหลังหนึ่งแทน ซึ่งไม่ใช่เตียงนอนของนางอย่างแน่นอน คนตัวเล็กสอดส่ายสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง พบว่ามีการประดับตกแต่งด้วยวัสดุล้ำค่า เวลานี้เป็นฤดูร้อนแต่กลับให้ความเย็นสบาย ดูดีกว่าห้องนอนเดิมของนางเป็นไหน ๆแผ่นหลังของนางยังคงเจ็บปวดรวดร้าว เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นสักนิดก็ยังไม่มี เมื่อคิดถึงตอนถูกลงโทษฟู่ลี่อิ๋งก็เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกครั้ง กระทั่งบุรุษผู้หนึ่งเปิดประตูเข้ามา นางจึงรีบเร่งเช็ดคราบน้ำตาที่อาบใบหน้าและดูใ
Last Updated : 2025-07-23 Read more