ตัวร้ายอย่างข้าต่อไปนี้จะเป็นคนดี のすべてのチャプター: チャプター 51 - チャプター 60

  ฟู่ลี่อิ๋งประคองร่างเล็กของฟู่เหยาเหยาให้ยืนขึ้นและส่งตัวนางคืนสามีของนาง เว่ยเจิ้งหยางจำใจต้องเดินเข้ามารับตัวนางเอาไว้ ส่วนนางก็เข้าไปประคองสามีของตนที่สภาพเปียกปอนดูไม่ได้“ขอบพระทัยไท่จื่อที่ช่วยน้องสาวของหม่อมฉันจากการถูกลอบทำร้าย” น้ำเสียงหวานใสของฟู่ลี่อิ๋งดังไปทั่วทั้งบริเวณเว่ยจงหมิงมองภรรยาก่อนจะเริ่มเล่นละครไปด้วยกัน“โชคดีที่หวางเฟยไม่เป็นอะไร ถ้าไม่เช่นนั้นคงมีคนหัวขาดเพราะข้อหาลอบทำร้ายเชื้อพระวงศ์” น้ำเสียงของเว่ยจงหมิงเต็มไปด้วยโทสะ และผินหน้าไปมองยังสีฮูหยินที่ยืนเนื้อตัวสั่นหวาดกลัว“พะ พวกท่านพูดอะไรกัน ข้า...ข้าก็แค่ตั้งใจให้นางตกใจก็เท่านั้นไม่ได้อยากจะลอบสังหารเลยสักนิด” สีฮูหยินที่อยู่ในอาการตกใจหลุดพูดเรื่องที่ตนเองกลั่นแกล้งฟู่เหยาเหยาออกมาอย่างลืมตัวเสนาบดีสีแทบจะล้มทั้งยืน นึกอยากจะเอาเข็มกับด้ายเย็บปากนางนัก พอถูกข่มขู่นิดหน่อยเท่านั้นก็โพล่งพูดเรื่องโง่ ๆ ออกไป “เจ้ารังแกนางเพราะนางเป็นน้

  เขากำลังคิดหาวิธีลงโทษนาง โทษฐานที่นางไม่ยอมเรียกเขาว่าท่านพี่ เว่ยจงหมิงไม่อยากห่างเหินจากนางไปมากกว่านี้แล้ว เขาอยากให้ความสัมพันธ์ของสามีภรรยารุดหน้าไปอีกขั้นหนึ่ง“เจ้าตัวร้ายข้าจะลงโทษเจ้าอย่างไรดีนะ”“หมายความว่าอย่างไรกัน” จู่ ๆ เขาก็เรียกว่านางว่าเจ้าตัวร้ายฟู่ลี่อิ๋งที่ยังไม่ทันได้ตั้งสติ ก็ถูกบุรุษใช้ลิ้นเกี่ยวกระหวัดดูดกลืนร่องสวาทที่ยังปิดสนิท หญิงสาวดิ้นพล่านไปมาเพราะความกระสัน นางเสียวจนแทบจะทนไม่ไหวพยายามจะขยับหนีเขาอยู่หลายครั้ง แต่เว่ยจงหมิงก็จับนางกลับมาได้ทุกครั้งไป“อาห์.....ท่านพี่ ข้าจะไม่ไหวแล้ว ข้ายอมแล้วเจ้าค่ะ ข้ายอมแล้ว” ฟู่ลี่อิ๋งพูดแทบไม่เป็นภาษา ร่างบิดเร่าเพราะความกระสัน จนรู้สึกว่าตนเองนั้นคล้ายกับปลดปล่อยของเหลวบางอย่างออกมา เว่ยจงหมิงดูดกลืนอยู่หนึ่งเขาจึงหยุดฟู่ลี่อิ๋งนอนหอบหายใจหอบถี่ ความรู้สึกในค่ำคืนนี้นางจะไม่มีวันลืม นางจะไม่ลืมว่าเขารังแกอะไรนางเอาไว้บ้าง ฝากไว้ก่อนเถอะเว่ยจงหมิง อย่าให้นางได้เชี่ยวชาญมากกว่าน

  ตอนที่หมอหลวงออกไปจากเรือนของนาง เด็กชายตัวน้อยก็วิ่งเข้ามาแทน พร้อมกับลู่เจียงที่ยืนรออยู่ด้านนอกมิอาจเข้าไปด้านในตามเด็กชายได้“หวางเฟย” ไคไคน้อยวิ่งเข้ามาท่าทางกระหืดกระหอบฟู่เหยาเหยาแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นเขาในเวลานี้“อ๋องน้อย ท่านไม่ไปเรียนหนังสือหรือ” เวลานี้เขาควรจะอยู่ที่สำนักศึกษา“ข้าเห็นท่านหมอหลวง มาที่เรือนของหวางเฟย จึงรู้สึกกังวล” เด็กชายพูดโดยที่ไม่มองหน้านาง “เป็นอย่างไร ท่านไม่ได้ป่วยตรงไหนใช่หรือไม่”หญิงสาวได้ยินแล้วก็อมยิ้มออกมาที่แท้ เจ้าเด็กเล็กคนนี้ เข้ามาถึงที่นี่เพราะเป็นห่วงนาง“ข้าสบายดี” ฟู่เหยาเหยาตอบ“งั้นก็ดีแล้ว ข้าไม่รบกวนท่านแล้ว”พูดจบเขาก็วิ่งหายตัวออกไป  นางกำลังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น มือเล็กกุมวนเวียนอยู่ที่หน้าท้องของตนพร้อมกับคิดถึงเส้นทางที่นางเลือก จู่ ๆ หัวสมองของนางก็คิดถึงการหย่า นางคิดว่าพระเอ

   เขาก้าวไม่กี่ก้าว ฟู่ลี่อิ๋งก็ถูกเอามาวางไว้ที่เตียง บุรุษตัวสูงหันซ้ายหันขวา มองหาหนังสือเล่มนั้นที่เขามอบให้นางเอาไว้“ท่านหาอะไรหรือ”“หนังสือเล่มที่ข้ามอบให้กับเจ้าเอาไว้”หญิงสาวขยับไปเข้าด้านในเตียง และหยิบหนังสือเล่มนั้นออกมาจากใต้หมอน เขาก็รู้อยู่ว่าหนังสือแบบนี้จะวางประเจิดประเจ้อให้ใครเห็นไม่ได้ คิดว่านางจะวางเอาไว้ที่โต๊ะอ่านหนังสือหรืออย่างไรกัน“เจ้าอ่านถึงหน้าไหนแล้วบ้าง มีติดขัดตรงไหนหรือไม่” เขาถามราวกับว่าหนังสือเล่มนั้นเป็นตำราเรียนที่ต้องมานั่งทบทวน“....” ฟู่ลี่อิ๋งพูดไม่ออก นางไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรเว่ยจงหมิงขยับไปนั่งที่หัวเตียงพร้อมกับลากนางมานั่งอ่านหนังสือด้วยกันเขาเปิดไปหน้าแรก เป็นภาพที่ชายหนุ่มกำลังกอดก่ายกับสตรี ถัดไปอีกภาพเป็นช่วงที่เขาก้มตัวลงไปกระตุ้นให้ภรรยาเข้าสู่ห้วงแห่งความเสน่หา“เขากระตุ้นร่างกายของนางแบบนี้ใช่หรือไม่” เว่ยจงหมิงใช้มือลูบไล้ผิวกายนวลผ่องของภรรยา ตั้งแต่ต้นคอหยอกล้อบีบเ

  ฟู่เหยาเหยาเก็บข้าวของออกจากจวนอ๋องไปแล้ว เว่ยเจิ้งหยางเองก็ไม่ได้ใส่ใจว่านางจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าหลายวันมานี้จะมีพายุฝนฟ้าคะนองครั้งใหญ่ เพราะหัวใจของเขาไม่ได้อยู่ที่นางมาตั้งแต่แรกที่มีให้ก็แค่เพียงความห่วงใยแบบที่ปุถุชนทั่วไปพึงกระทำ หย่ากันแล้วจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ ก็เรื่องของนาง และถ้าเกิดว่าบุตรในท้องของนางเป็นบุตรของเขาจริง ๆ นางก็คงแจ้งความประสงค์ที่จะอยู่ที่นี่และให้เขารับผิดชอบมาตั้งแต่ต้นบ่าวรับใช้และนางกำนัลมีแค่เพียงเสียวเชี่ยนและสามี ที่เป็นผู้ติดตาม ได้ความว่านางไม่อยากเป็นจุดสนใจของผู้คน จึงได้เดินทางออกจากเมืองหลวงไปอย่างเรียบง่าย แต่กระนั้นเขาเองก็ยังไม่มั่นใจว่านางจะวางแผนอะไรไว้อีกหรือเปล่า จึงได้ส่งองครักษ์จำนวนหนึ่งตามอารักขา ทางเลือกเดียวของนางในเวลานี้คือการกลับไปที่เสิ่นหนาน แต่เป็นเพราะพายุฝนที่ไม่ยอมหยุดเสียที ทำให้การเดินทางของนางค่อนข้างลำบาก เดิมทีใช้ระยะเวลาไม่เกิน 5 วัน เพราะทั้งสองเมืองอยู่ไม่ห่างจากกันเท่าไหร่ แต่ตอนนี้แม้กระทั่งวันเดี