Lahat ng Kabanata ng The Stoned-Heart Commander’s Unforeseen Affection to his Fia: Kabanata 11 - Kabanata 20

“Anong pinagsasabi mo?! Lalakumusin ko yang bunganga mo!” sigaw ni Sunshine habang palapit nang palapit kay Aling Lin, nag-aapoy sa galit ang mga mata nito. Hindi na niya pinatapos magsalita si Aling Lin at sumugod na siya. At doon na nga nagkagulo. Nagbatuhan ng mura, sabunutan, halos magkalmutan sa gitna ng bakuran. “Ayyyy! Si Sunshine at si Aling Lin nagsasabunutan!!!” sigaw ng isang kapitbahay. Sa loob ng ilang segundo, punô na ng tao ang bakuran. Lahat gustong maki-usyoso. Ang iba may cellphone na agad, handang magvideo. Sa mga nakikiusyoso, nandoon din ang pamangkin ni Aling Lin. Nang makita niyang nadidiin na si Aling Lin, agad itong sumugod para tulungan ang tiyahin. Pero sa gitna ng kaguluhan, agad ding pumagitna ang uncle ni Chloe at itinulak siya ng marahan palayo at ang ina nito. “Tabi kayo! Huwag na kayong dumagdag pa sa gulo.” utos niya habang hinaharangan ang suntukan at sabunutan. Pagkatapos no’n, sumugod siya para pigilan ang pamangkin ni Aling Lin, pero sa gi

“Bakit, anong meron?” tanong ni Chloe habang palinga-linga, siniguradong walang ibang tao sa paligid bago nagsalita sa mahinang boses. “Anong balak mong gawin kay auntie mo Sunshine?” seryosong tanong ni Yohan, habang mas lalo pang tumindi ang ekspresyon sa mukha. “Gusto mo bang ayusin ito nang pribado? O hayaang isampa ng pamilya ni Lin ang kaso para ma-detain siya?” Natigilan si Chloe. Unti-unting nawala ang ngiti sa kanyang mukha. May kutob na siya kanina pa. Malamang ay may mabigat na kasalanang ginawa si Sunshine, at hindi makapagdesisyon si Adjutant Lu kaya dumiretso ito kay Yohan. “Pero kailangan mong timbangin ang mga pwedeng mangyari,” dagdag pa ni Yohan. “Kapag natuluyan sa kulungan si auntie Sunshine, apektado ang pangalan ng pamilya niyo. Pwedeng madamay ang kinabukasan mo. Kung gusto mong makapasok sa kolehiyo, baka mabawasan ang tsansa mo na ma-assign sa magandang trabaho pagkatapos mong magtapos.” Gusto ni Yo

Napatingala si Chloe kay Yohan. Yung tingin sa kanya ay para bang may mga bituin sa mga mata niya na kumikinang, parang tuwang-tuwa talaga siyang makita ito. Hindi napigilan ni Yohan ang munting ngiti sa labi. “Napadaan lang ako. May lakad sana ako, pero nadaan ako sa inyo. Naisip ko na rin, baka pwede ko na ring kausapin si uncle Carlo.” “Ah, ganun ba.” Kumurap si Chloe, at bahagyang nangunot ang noo na parang may konting lungkot o pagkabitin. Ang totoo niyan, hindi lang naman napadaan si Yohan. Gusto lang talaga niyang makita si Chloe. Hindi nga siya sigurado kung andito na ito, pero sumugal pa rin siya. Ewan niya ba, kanina lang sa dorm, iniiwasan siya nito, pero ngayon, heto siya’t nakatayo sa labas ng bahay ng dalaga, tila ba may hinihintay. Napansin ni mang Carlo na parang may kailangan pang pag-usapan ang dalawa, kaya tahimik na lang siyang pumasok sa loob. “O, kayo na muna r’yan,” sabi nito bago isinara ang gate. Pagsara ng gate, humarap ulit si Yohan kay Chloe, at med

Huminto bigla si Chloe sa pag-unbutton ng polo niya. Mula sa gilid ng mata, napansin niyang may parang mga matang nakasilip sa bintana ng banyo, ‘yung bintanang may mga kahoy na bara. Nanatili siyang nakatingin doon ng ilang segundo, tapos bigla siyang humarap pabalik at sakto naman na tumama ang tingin niya sa sebo ng mga matang hayok na sumisilip mula sa siwang ng kahoy. Walang pag-aalinlangang dinampot ni Chloe ang takure sa tabi, binuksan ang takip, at ibinuhos ang mainit na tubig papunta ro’n. “Aray!!!” sigaw ng lalaki mula sa labas. “Ano’ng nangyari, Chloe?!” Agad-agad na lumapit sina Jin at Francine mula sa kusina nang marinig ang sigawan. Hindi na nag-abalang magsapatos si Chloe. Binuksan na niya ang pinto at dali-daling lumabas, habang itinuro ang likod-bahay. “Hindi pa nga ako nakakahubad, may manyakis nang sumisilip!” Natigilan si Jin. Pero pagkasabi ng pamangkin niya, agad siyang dumampot ng isang pamalo mula sa kanto ng bahay at tumakbo palabas. Habang nag

“Anong magandang balita, ma?” tanong ni Chloe habang pinupunasan ang mga kamay niya sa tuwalya, sabay lingon pabalik kay Francine. “Hulaan mo muna!” tugon ni Francine na may ngiti sa labi. Napatingin si Chloe sa mukha ng ina at sandaling tumigil ang mundo niya. Matagal-tagal na rin mula nang huli niyang makita si Francine na ganito kasaya ang ngiti. Hindi ‘yung pilit, hindi ‘yung dahil kailangan lang ngumiti para hindi magmukhang malungkot. “Tinatawag ka ulit ng textile factory?” hulang tanong ni Chloe habang lumapit pa lalo. “Mas masaya pa diyan! Hulaan mo pa ulit,” sabay iling ni Francine, mas lalo pang lumuwang ang ngiti nito. Pero hindi na talaga mahulaan ni Chloe. Simula noong nagsiuwian ang unang batch ng mga educated youth mula sa Manila tatlong taon na ang nakalilipas, parang tuluyang gumuho ang mundo ng ina niya. Simula noon, parang wala na talagang bagay na kayang magpasaya kay Franci